Caiman latirostris

Caiman latirostris
Estado de conservación
Pouco preocupante
Clasificación científica
Reino: Animalia Filo: Chordata Clase: Reptilia Orde: Crocodilia Familia: Alligatoridae Subfamilia: Caimaninae Xénero: Caiman Especie: Caiman latirostris Daudin, 1801
Área de distribución de C. latirostris Área de distribución de C. latirostris
Sinonimia
Sinonimia da especie sclerops Wied, 1825 fissipes Spix, 1825 cynocephalus Dumeril & Bibron, 1836

Caiman latirostris é unha especie de réptil crocodiliano da subfamilia dos caimáns (Caimaninae) que vive na parte oriental e central de Suramérica, incluíndo o sueste do Brasil, norte da Arxentina, o Uruguai, Paraguai e Bolivia. Encóntrase principalmente en pantanos de auga doce e mangleirais, xeralmente en augas quedas ou lentas. A miúdo utiliza pozas para abeberar vacas feitas polo home.

Características

Na natureza os adultos medran ata de 2 a 2,5 m de lonxitude, pero hai uns poucos informes de machos vellos que chegaban a 3,5 m. Os adultos en catividade pesaron entre 29,2 e 62 kg. A maioría son de cor verde oliváceo. Algúns individuos teñen manchas na face. A característica física máis salientable é o seu amplo fociño, pola cal recibe o seu nome científico (latirostirs = fociño ancho). O fociño está ben adaptado a arrasar a densa vexetación dos pantanos. Debido a isto, tragan parte da vexetación mentres procuran a súa comida.

Bioloxía e comportamento

Caiman latirostris nas beiras dunhas poza en Bonito Mato Grosso do Sul, Brasil

Como a maioría dos saurópsidos, este caimán é ectotermo, xa que depende da calor externa ambiental para regular a súa temperatura corporal. Un estudo recente da contribución da frecuencia cardíaca á regulación da temperatura corporal dos caimáns mostrou que había un incremento da frecuencia cardíaca do animal a medida que a temperatura se elevaba, e un descenso cando a temperatura baixaba. Absorben a calor do sol a través da pel, quentando o sangue para elevar a súa temperatura. Ao aumentar a frecuencia cardíaca facilítase que a calor que se acaba de absorber na zona da pel se transfira a todo o corpo máis rapidamente. Cando o aire é máis frío, baixa a frecuencia cardíaca.

Predación e dieta

A súa dieta consiste principalmente en pequenos invertebrados, e pode romper as cunchas de caracois e tartarugas para comelos. A medida que incrementa o seu tamaño, o tamaño das súas presas tamén aumenta. Todas as crías teñen unha dieta principalmente de insectos; pero cando medran aumenta o seu cosumo de aves, peixes e réptiles. Os espécimes en catividade foron documentados e fotografados comendo froitos de Phylodendron bipinnatifidum sen estimulción externa, mais non está claro se isto é así porque estaban vivndo xunto con lagartos tegus ou é un comportamento natural. Un estudo recente concluíu que osC.latirostris son omnívoros obrigados, e xogan un importante papel na dispersión de sementes de plantas nos seus hábitats.

Reprodución

A femia pon de 18 a 50 ovos á vez, aínda que hai casos raros en que se observaron 129 ovos nun só niño, presumiblemente de varias postas. Poñen os ovos en dúas capas, e hai unha lixeira diferenza de temperatura entre as dúas capas, o que ten como resultado o nacemento dunha proporción máis igualada de machos que de femias. O caimán non ten cromosomas sexuais, senón que depende da temperatura para determinar a proporción de machos e femias na descenencia. Os ovos incubados a temperaturas maiores (32 °C ou máis) orixinan femias e os incubados a temperaturas menores (31 °C ou menos) dan lugar a machos.

Conservación

A caza desta especie empezou na década de 1940. A súa pel é moi valorada pola súa textura suave. Ata que a maioría dos países prohibiu a súa caza, esta era a maior ameaza que sufría a especie. A prohibición axudou a que se recuperasen as poboacións. A nova grande ameaza é a destrución do seu hábitat. A deforestación e polución por escorrentías son as dúas causas principais da destrución do seu hábitat.

É unha especie moi coñecida en lagoas de áreas urbanas da área de Barra da Tijuca e Recreio dos Bandeirantes, en Río de Xaneiro.

En 1990 estaba clasificada como en perigo pola IUCN, pero en 1996 pasou á clasificación de risco menor/menor preocupación.