Carl Wilhelm Scheele

Carl Wilhelm Scheele
	;
Biografía
Nacemento	9 de decembro de 1742 ; Stralsund (Pomerânia sueca)
Morte	21 de maio de 1786 (43 anos); Köping, Suecia (pt)
Causa da morte	morte natural
Educación	Universidade de Uppsala
Actividade
Campo de traballo	Química
Ocupación	químico, farmacéutico, farmacólogo
Membro de	Accademia delle Scienze di Torino (1784–); Accademia Nazionale delle Scienze detta dei XL ; Real Academia das Ciencias de Suecia ; Academy of Science for Public Utility (en)
Familia
Cónxuxe	Sara Margarethe Pohl
Descrito pola fonte	Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Шееле Карл Вильгельм); Georgian Soviet Encyclopedia (en) , (vol:10, p.701); Dicionário Biográfico Sueco (pt)

Carl Wilhelm Scheele, nado en Stralsund o 9 de decembro de 1742 e finado en Köping o 21 de maio de 1786, foi un químico farmacéutico sueco.

Traxectoria

Scheele naceu en Stralsund, Pomerania (agora Alemaña, daquela entón unha provincia sueca). Foi o descubridor de moitas substancias químicas, xa que descubriu o osíxeno antes que Joseph Priestley.

Scheele traballou como farmacéutico en Estocolmo, de 1770 a 1775 en Uppsala, máis tarde en Köping, tamén en Suecia, onde adquiriu a farmacia (onde instalou o seu laboratorio) da entón viúva Sara Pohl, coa que casou no leito de morte. Os seus estudos levárono ao descubrimento do osíxeno e do nitróxeno, entre 1772 e 1773, cuxa obra publicou no seu libro "Chemische Abhandlung von der Luft und dem Feuer" ("Tratado de química sobre o aire e o lume") en 1777, perdendo parte da súa fama a favor de Joseph Priestley, quen de forma independente (pero máis tarde) descubriu o osíxeno en 1774.

O francés Antoine Lavoisier tamén reivindicou o descubrimento por si mesmo. Acuñou o termo osíxeno (literalmente "xerador de ácido") e Lavoisier identificouno como "Aire defloxísticado" de Priestley.

Scheele tamén descubriu outros elementos químicos, como o cloro (1774), o bario (1774), o manganeso (1774), o molibdeno (1778) e o volframio (1781), así como varios compostos químicos, incluíndo ácido nítrico, glicerol e cianuro de hidróxeno (tamén coñecido como ácido prúsico). Ademais, descubriu un proceso similar á pasteurización.

Como moitos químicos da súa época, Scheele traballaba a miúdo en condicións difíciles e perigosas, o que explica a súa morte prematura, que, curiosamente, se debeu á caída dun vaso que contiña unha solución de ácido cianhídrico (HCN), substancia que el mesmo descubriu e que aínda hoxe se usa para casos de pena de morte nos Estados Unidos. Outras fontes afirman que os síntomas que rodean a morte de Scheele suxiren unha intoxicación por mercurio.

Feitos

A pesar da conciencia dos descubrimentos de Scheele para o desenvolvemento da química hoxe en día, moitos destes descubrimentos, naquel momento, non foron acreditados a el. Isto foi porque non publicou todo o que fixo nin publicou en revistas científicas que non eran moi coñecidas.

Floxista convencido (véxase teoría do floxisto), e influenciado pola alquimia, ao estudar o ácido clorhídrico, oxídao (termo inexistente na época) con dióxido de manganeso (realiza deste xeito, a primeira oxidación), obtendo o seu "Espírito de sal defloxísticado".

Hoxe o "Chlorine Gas" ou "Gas cloro" é o coñecido como o elemento químico cloro. Con el, Scheele descobreu e preparou, por primeira vez, hipocloritos (hipoclorito de sodio e hipoclorito de calcio), compoñentes das modernas "augas de lavandería" e "cloro de piscina".

Por estes descubrimentos, Scheele podería considerarse o verdadeiro descubridor do osíxeno e da oxidación, xa que o fixera experimentalmente antes (1771-1773) de Priestley e Lavoisier. Cando descubriu o cloro en 1774, non o recoñeceu como elemento. Só cría que era un composto que contiña un dos gases no aire.

Uns 30 anos despois, o inglés Humphry Davy entendeu que o gas era un elemento. Davy aínda nomearía o novo elemento despois da súa aparición (cloro significa "verde claro" en grego). Humphry Davy tamén superou a Scheele no descubrimento do bario . O sueco fixo o importante traballo experimental, distinguindo a barita . Uns 30 anos despois, Davy conseguiu de novo illar o bario de metal branco prateado, que chamou pola palabra grega barys (que significa pesado).

No descubrimento do molibdeno, Scheele obtivo unha substancia que estaba seguro de que era un elemento novo, que podía illar a alta temperatura. Non obstante, o sueco non posuía un forno e pasou esta substancia a un amigo, Peter Jacob Hjelm, a quen se lle atribuía o descubrimento do molibdeno .

Notas

P. Walden: Carl Wilhelm Scheele (geb. 19. Dezember 1742, gest. 21 Mai 1786). Die Chemie (Angewandte Chemie, neue Folge) 55(51/52), S. 379 – 380 (1942), ISSN 1521-3757
Carl Wilhelm Scheele - Universidade de Greighton
P. Strathern: Mendeleyev's Dream: The Quest for the Elements, p. 171

Véxase tamén

----

Este artigo sobre química é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.