Catedral de la Seu d'Urgell

Catedral de la Seu d'Urgell
Vista do Parque do Cadí.
Datos xerais
País	España
Rexión	Cataluña
Tipo	Catedral
Advocación	Santa María
Localización	La Seu d'Urgell
Coordenadas	42°21′28″N 1°27′43″L
Catalogación	Monumento histórico
Culto
Culto	Igrexa católica
Diocese	Diocese católica latina de Urgell
Arquitectura
Construción	1116-1182
Estilo	Románico
Páxina web	https://museucatedralseudurgell.org
Catedral de la Seu d'Urgell
[ editar datos en Wikidata ]

A Catedral de la Seu d'Urgell, tamén chamada Catedral de Santa María de Urgell ou Catedral de Urgell, é un templo católico dedicado a Santa María situado en La Seu d'Urgell (Alt Urgell), sé catedralicia da diocese católica latina de Urgell. É a única catedral integramente románica de Cataluña, considerada un exemplar único dentro do románico catalán polas súas características italianizantes, altamente visibles na ornamentación da fachada e na galería aberta da cabeceira.

Interior do templo, nave principal.

“	É un exemplo de monumento construído por estranxeiros que non foi influenciado en nada pola arquitectura da rexión: a ábsida italiana construída por Ramón Llambard, coa súa galería exterior de circulación, mantívose como un exemplo único en Cataluña dunha disposición moi adoita en Italia e Alemaña.	”
— Josep Puig i Cadafalch.

O templo data do século XII e está presidido pola Virxe de Urgell, patroa da cidade. Esta talla policromada do século XIII, situada dentro da ábsida do altar maior, é de estilo románico e foi restaurada en 1922. A miúdo é chamada Nai de Deus de Andorra, xa que segundo a tradición estivo en Andorra durante a invasión musulmá.

A cidade de La Seu d'Urgell ten precisamente este nome polo feito de ser a sé episcopal do bispado de Urgell e pola catedral. Esta é a cuarta catedral construída na diocese e a terceira erixida no mesmo lugar, aínda que a primeira das tres fora erixida en Plana de la Seu, arredor da cal naceu un novo barrio chamado en latín vicus Sedes Urgelli, é dicir, barrio de La Seu d'Urgell, entendendo seu (sé) como a cadeira ou trono dun bispo que exerce unha xurisdición, igrexa catedralicia e capital dunha diocese.

Historia

A cristianización da cidade romana de Orgellia atribuíuse tradicionalmente a un discípulo de Santiago o Maior. Aínda que non hai constancia documental de cando se fundou o bispado de Urgell, probablemente tivo lugar durante o concilio de Tarragona (516), cando aínda non existía o bispo de Urgell, e o II Concilio de Toledo (527) cando xa había un. No século VIII a cidade caeu baixo o dominio islámico, do cal foi liberada poucas décadas despois polos francos. Porén, en 793, cando as tropas de Abd al-Malik ibn Abd al-Wáhid estaban a retirarse despois da batalla de Orbieu, tanto a cidade como a primitiva igrexa episcopal, que daquela estaba no alto do outeiro, foron arrasadas e destruídas. Este feito, seguido da herexía adopcionista do bispo Fiz de Urgell (781-799), provocou a crise da vila e o traslado da sé episcopal a outra zona da poboación.

Na chaira, no vicus Urgelli, construíuse unha nova igrexa, aínda que non foi ata a seguinte xeración cando se construíu unha obra máis axeitada para acoller a dignidade dunha sé episcopal. Segundo consta no documento da Acta de consagración e dotación da catedral de La Seu d'Urgell, que aínda se conserva no arquivo episcopal, que data do ano 839, a catedral de Santa Maria del Vicus foi consagrada polo bispo Sisebuto en presenza de Sunifredo I (? - 848), conde de Urgell e Cerdanya e pai de Wifredo o Piloso. O bispado de Urgell comezou unha era de prosperidade grazas aos intercambios de mercadorías con Borrell II (927 - 992), conde de Barcelona e de Urgell. Este poder manifestouse nas construcións do bispo Ermengol (1010-1035): unha nova catedral no lugar onde está a actual, a Igrexa de San Pedro e Santo André, a Igrexa de San Miguel e as pontes de pedra sobre os ríos Segre e Valira (en El Pont de Bar Vell e Congost de Tresponts). Estas obras foron financiadas co ouro musulmán da conquista do Baix Urgell. A vila da chaira medrou e viuse favorecida pola existencia dun mercado semanal, mencionado en 1029, e unha feira coñecida en 1048, mostrando así a importancia do centro tanto na rexión como nas rutas comerciais internacionais. Esta prosperidade económica deu lugar á construción dunha cuarta catedral, a actual, iniciada polo bispo Odón de Urgell (1095-1122) aínda que quedou sen rematar debido ás loitas entre o bispado e o vizconde de Castellbò e o conde de Foix, que foron protectores da herexía albixense. Neste contexto, en 1195 La Seu d'Urgell chegou a sufrir un asedio e posterior saqueo, no transcurso do cal a actual catedral tivo un papel importante, xa que actuou como unha verdadeira fortaleza e foi a gran defensa da vila e do clero. Aínda que carece dun bo recinto amurallado, o arco de Santa María demostra que as portas debían estar ben fortificadas.

Catedrais

Vista parcial do núcleo episcopal, á esquerda o Palacio e á dereita a catedral.

Na cidade houbo até catro catedrais:

• Catedral de San Xusto, século V (en Castellciutat).
• Catedral do século IX, consagrada no ano 839.
• Catedral de Santo Ermengol, século XI.
• Catedral de Santo Odón (a actual), século XII.

Catedral do século IX

A diferenza da catedral de San Xusto, a segunda catedral consagrada no ano 819, segundo a falsa acta de consagración, datada contra finais do século X ou a comezos do século XI, foi construída na chaira da poboación, no qui dicitur Vicus de Urgell. É dicir, na localización da actual catedral, substituíndo así a antiga catedral visigótica do outeiro «construída polos fieis e destruída polos infieis». Esta, coñecida como Santa María del Vicus, era de carácter modesto debido á pobreza da época. Seguramente a súa cuberta era de madeira e tiña unha cabeceira con tres ábsidas, segundo consta no testamento do conde Borrell do ano 994. A catedral, ademais dun altar dedicado a Santa María, tiña outro baixo a advocación de San Xoán Bautista.

Catedral de Santo Ermengol

O 22 de outubro de 1040 consagrouse unha catedral, obra de Santo Ermengol, bispo de Urgell entre 1010 e 1035. Desta catedral, non se sabe se as obras tiñan como obxectivo ampliar a catedral anterior do século IX ou reformala, e foi rematada e consagrada polo sucesor de Ermengol, Eribau.

A construción, reforma ou ampliación desta catedral crese que se debeu a que a anterior era demasiado pequena para acoller os fregueses, xa que a poboación foi aumentando en todas partes durante o século X. Ademais do altar dedicado a Santa María, tivo cinco altares máis: de Santo Estevo, do Santo Sepulcro, de San Xusto, de Santiago o Maior e de Santo Ermengol, este último adicado ao bispo que pouco despois da súa morte en 1035 xa era venerado como santo.

Catedral de Santo Odón

A actual catedral de Santa María de Urgell foi iniciada polo bispo Odón, entre os anos 1116 e 1122, froito da prosperidade da época. Logo da morte do bispo Odón en 1122 as obras avanzaron devagar e non foi até a chegada do bispo Arnau de Preixens (1167-1195) que a construción recibiu o pulo decisivo. No ano 1175 fíxose un contrato con Ramon Llambard (Raimundus Lambardus), polo cal se comprometeu nun prazo de 7 anos a pechar as bóvedas, erguer os campanarios unha fila por riba delas e rematar a cúpula.

No nome de Xesucristo, eterno Salvador, eu Arnau, pola graza de Deus, bispo de Urgell... encoméndoche a ti Raimund Llambard, as obras de Santa María, con todas as súas propiedades, é dicir, casas, terreos, viñedos, rendas (...). E ademais concedémosche a pensión dun cóengo para o resto da túa vida a condición de que nos fagas as bóvedas de toda a igrexa, fielmente e sen enganos, ergas as torres das escaleiras ou campanarios, unha fila por enriba das bóvedas e realices a lanterna de forma correcta e axeitada con todo o que lle corresponde.

Crese que Llambard podería ser de orixe italiana e de alí podería provir a influencia da arte románica de estilo lombardo. Llambard acabou co seu cometido no ano 1182, xa que ese ano xa estaba erixido o campanario da fachada principal. A partir de entón non se sabe como continuaron as obras, só que a finais do século XII as obras foron interrompidas pola diminución dos recursos económicos provocadas polas guerras e o saqueo de La Seu a mans das tropas de Arnau I de Castellbò e Ramon Roger I de Foix (1195-96). Despois as obras non continuaron e algunhas partes quedaron sen rematar até as restauracións que as cubriron de pedra, entre os anos 1955 e 1974.

Posteriormente fixéronse engadidos ornamentais á catedral que despois foron eliminados, devolvéndoa ao seu aspecto exterior orixinal durante a reforma iniciada polo bispo Joan Benlloch en 1918. Recuperouse a fachada setentrional da plaça dels Oms e Josep Puig i Cadafalch eliminou a ornamentación neoclásica do interior, feita en xeso durante o século XVIII. Sobre este revestimento de xeso, Puig i Cadafalch dixo:

No ano 1766, de triste lembranza, sentíndose influídos pola présa renovadora daqueles tempos removidos, decidiron (os cóengos) revocar e acristalar todos os muros interiores, encargándose de executar tan desorientado proxecto o mestre Antón Ginot, que demostrou maior habilidade para destruír a obra antiga, romper columnas e capiteis e esbozar cornixas, que para compoñer as revocaduras que se lle encargaron nun mal momento.

Puig i Cadafalch, Joan, Santa Maria de la Seu d'Urgell. Barcelona, 1918, páx. 87-91.

O conxunto catedralicio

Planta da catedral.

O núcleo episcopal de Urgell está formado pola catedral de Santa María, o claustro da catedral que conecta coa igrexa de San Miguel, tamén chamada San Pedro, e o Museo Diocesano de Urgell na antiga igrexa da Piedade e a antiga Casa do Decanato. Detrás do complexo catedralicio está o Palacio Episcopal. En 1931 o conxunto catedralicio foi declarado monumento histórico-artístico.

Igrexa

A catedral ten unha planta basilical de tres naves cortadas por un transepto que sobresae polos lados. Nos extremos hai dúas torres que están truncadas sen rematar, que se fosen construídas cadrarían coas dúas torres da fachada e o ciborio que tampouco está rematado.

Os muros son compactos feitos de bloques de pedra granítica a cadros, e dan unha aparencia de fortaleza á construción. Este aspecto tamén se percibe na fachada aínda que é máis expresiva. A nave central esténdese polo cruceiro ata a abertura da ábsida, cuberta cunha bóveda de canón seguida dunha cornixa sostida por ménsulas con cabezas esculpidas. O cruceiro dá lugar a unha cúpula nervada sobre cunchas que se ergue sobre a sección rectangular de intersección sobre unha cornixa sostida por ménsulas.

Talla da Virxe de Urgell.

As naves laterais son moito máis baixas ca a central e están cubertas con bóvedas de crucería. Os alicerces divisorios das naves, catro a cada lado, parten dunha base de cruz grega cuxos brazos dirixen cara á nave central os arcos torais que dan aos soportais de reforzo á bóveda de canón; as outras dúas orixinan os soportais que comunican a nave central coas colaterais, e a última forma o arco toral que subdivide estes en varios treitos en conxunto cos arcos anteriores para orixinar o cruceiro. Estes ascenden dende os ángulos nunha columna reducida a un cuarto de círculo, aloxada nas esquinas do alicerce cruciforme, que queda así unido a unha base de planta octogonal.

A cuberta da igrexa foi deseñada cun sistema mixto de bóvedas de canón na nave central e o transepto, e bóvedas de crucería nas naves laterais, que xa fora adoptada en San Vicente de Cardona en 1040 e que se xeneralizou no século XII.

A catedral de arte románica posúe características italianas, visibles na ornamentación da fachada, coroada por un esvelto campanario con dúas plantas de ventás xemelgas, e na galería que percorre a parte superior do transepto e o exterior da ábsida

Trátase dun edificio de tres naves, cun cruceiro extraordinariamente longo, dotado de cúpula e cinco ábsidas, das cales só a correspondente á nave central, coa súa graciosa absidiola inscrita dentro do grosor do muro de peche e presidida pola imaxe de Santa María, sobresae no exterior.

O grosor e solidez dos muros, as dúas torres que enmarcan a fachada e as outras dúas, de grandes proporcións, situadas nos extremos do cruceiro, permiten supoñer que os construtores non excluíron a posibilidade dun eventual aproveitamento do edificio, á marxe do seu uso sagrado, como lugar de refuxio e defensa en caso de ataque ou invasión da cidade, o que, de feito, aconteceu en máis dunha ocasión.

Nada quedou, en troques, do coro gótico, realizado na primeira metade do século XV, nin do retablo de 1350, con incrustacións de prata, nin do seu substituto de 1631, en madeira policromada, inspirado no que había na catedral de Barcelona, que foi vendido e enviado aos Estados Unidos.

Fachada principal

Fachada principal e campanario.

A fachada principal está orientada ao oeste, na rúa de Santa María, xa que o templo, como é habitual, está orientado de leste a oeste. Ten pedra bicolor e presenta unha suntuosa ornamentación que contrasta co resto de fachadas que son máis sinxelas ou con outros templos románicos, en xeral escasamente decorados. Os perpiaños son de granito probablemente extraídos do río Valira.

Esta fachada consta de tres portas, a central -a diferenza das outras dúas que dan acceso ás naves laterais da catedral- é moi elaborada e o modelo repetirase noutros tres portais do templo. Ten dúas columnas a cada lado, con capiteis, bases e arquivoltas de fuste redondo. Nos laterais e arco exteriores están incrustados os "boliños" románicos ou "ovos", símbolo da vida e da resurrección, e pequenos rostros humanos.

Nas catro esquinas do portal pódense atopar figuras en relevo, uns leóns e un home espido deitado. Enriba hai un friso esculpido onde se representan, en actitudes violentas, seres humanos, lobos, ovellas, leóns, cabalos, réptiles e monstros. A rica simboloxía románica é aquí incipiente e austera. Os monstros están aí, pero ceden á Salvación, cuxa porta atravesan.

A fachada está coroada por un campanario que estivo oculto ata o ano 1950, posto que estaba no interior da torre do reloxo. O campanario presenta finas columnas e arcos, abertos á luz que dan un aire de esvelteza. Trátase dun campanario de torre coroada de dúas plantas, na planta inferior hai dúas fiestras xemelgas de medio punto a cada lado, mentres que na superior podemos atopar tres.

Portal norte

Portal norte e torre de San Salvador.

O portal norte dá á ampla plaça dels Oms, tamén coñecida como praza do Concello ou da Catedral. O muro fai de contraforte, levantado sobre a bóveda da nave lateral. No lugar das torres e na parte alta atópanse numerosas troneiras, o cal fala da función defensiva que moitas veces tiña que desempeñar.

No tellado hai unha sinxela cornixa e cada trinta centímetros hai ménsulas ben conservadas, na súa maioría talladas con rostros de homes e animais. O portal foi tapado ata 1967 por mor da igrexa que dende o século XIX cubría o amplo espazo que hoxe ocupa a herba. Arredor da porta hai dúas columnas cuxos capiteis teñen motivos zoomorfos e vexetais.

Portal sur

O portal sur conduce ao claustro e é a máis suntuosa e rica das cinco portas. Aínda que a estrutura é semellante ao resto, nesta hai unha maior profusión de formas. Está formada por dúas columnas a cada lado con capiteis vexetais e zoomórficos. Os bordos incorporan unha columnata con arco, decorada con boliños e ovos, o que dá un aire exuberante ao pórtico, máis baixo e ancho, pero máis solemne. A cada lado hai unhas pedras traballadas, que serían a nivelación dos arcos dun soportal, o cal non se conserva.

As torres

Espadana e torre de San Xusto.

Torre do campanario.

Ademais da torre do reloxo, que é un campanario de dúas plantas que se sitúa sobre a fachada principal, a catedral conta con outras dúas torres, a torre de San Salvador ao norte e a torre de San Xusto, que é a súa xemelga. A torre de San Salvador ten unha base de muro semicircular que pasa por baixo da torre do lado do xardín e é vestixio da antiga catedral do bispo Sisebuto do ano 839 ou da de Santo Ermengol de 1040.

Ámbalas dúas torres son cadradas, feitas en pedra de cor dourada, macizas e poderosas que dan a impresión dunha fortaleza. Presentan arcos longos profundos na parte superior e con ménsulas esculpidas. O acabado da liña da gabia suxire que a obra pode estar sen rematar.

As dúas torres foron proxectadas como campanarios, pero a súa construción non se rematou. O campanario instalouse na torre de San Xusto durante a restauración da década de 1960. A actual conta con pantallas hidráulicas que se abren para facer soar máis forte as campás e que o o son se espalle pola cidade.

As campás

A catedral conta con sete campás, catro situadas na Torre de San Xusto e tres máis no campanario, este último sen uso.

Nome/s	Fundidor	Ano	Boca (cm)	Masa (kg)
Ermengol	Barberí (Olot, Xirona)	1946	89	408
Santa María	Paccard (Francia)	1992	100	579
San Xusto, San Marcos e Santa Bárbara	Ventura Manzana, Francisco Marco e Joaquín Pérez	1754	103	633
Campá do Señor	Antoni Mestre e Miquel Mestre	1507	118	951
Campá pequena da espadana	?	1629	40	37
Campá mediana da espadana, San Sadurniño	?	1696	50	72
Campá grande da espadana	?	XIV	60	125

A ábsida

Ábsida vista dende a rúa de Ramon Llambart.

O exterior da ábsida pódese ver dende a rúa de Ramon Llambart. Antigamente tiña unha antiga sancristía do viño á dereita que o ocultaba parcialmente. Na parte superior da amea pódese atopar a espadana.

Na parte inferior da ábsida hai unha pequena ventá que dá luz á ábsida interior de Santa María e máis arriba hai tres fiestras máis grandes que iluminan o presbiterio. As fiestras superiores están labradas e presentan arquivoltas sobre columnas e capiteis decorados con motivos florais.

Enriba pódese ver o deambulatorio ao estilo dos mellores modelos italianos do século XII, e conta con quince soportais con columnas xemelgas. Os capiteis teñen motivos florais e os soportais teñen arcos lombardos apoiados sobre facianas humanas.

Interior e murais

Interior da catedral arredor de 1907.

Pinturas murais e tumba do bispo Joan Despés.

Escultura de santo Odón.

O interior da catedral é escuro, xa que o románico prefería a penumbra. No tocante ás pinturas murais, datadas no século XIII, non se conserva ningunha na súa localización orixinaria, e todas foron arrincadas pouco despois de ser descubertas, o que dificulta a identificación da orixe en moitos casos.

Salienta a pintura mural que había na capela de Santa Catarina, fragmentada en tres partes cando foi arrincada a comezos do século XX. Os fragmentos desta pintura están espallados: Un no Museo Episcopal de Vic dende 1933; o segundo é propiedade dunha fundación suíza chamada Abegg-Stiftung; e a terceira, adquirida en 2008 polo MNAC, nunha entidade bancaria. Esta obra foi pintada entre 1242 e 1255 para decorar a capela catedralicia, e a mediados do século XVII estaba detrás dun retablo barroco. Ao pouco de ser descuberta, a comezos do século XX, foi arrincada e vendida no mercado internacional.

Santa Catarina é unha imaxe do triunfo do dogma católico sobre os cátaross e as pinturas tratan do conflito anticátaro na época do bispo de Urgell Ponç de Vilamur (1230-1257), época de transición estilística entre o románico e o gótico.

Na parede á dereita do cruceiro atópanse unhas pinturas murais de estilo renacentista que se fixeron como parte da decoración para a colocación da tumba do bispo de Urgell Joan Despés, ou Joan d'Espés, que morreu en 1530. O deseño foi encargado, corenta anos despois, ao escultor e pintor Jeroni Xanxo. A urna é moi sinxela e de madeira co escudo do bispo. As pinturas que hai nela representan unha arquitectura con columnas onde se atopan dúas figuras de tamaño natural "chorando" a cada lado do sarcófago; sobre o fondo pintado de negro salienta tamén a inclusión de elementos funerarios simbólicos como fachos cara a abaixo sostidos por putti ou as ánforas rotas.

• 
  Disputa e o arresto de Santa Catarina no MNAC.
• 
  Martirio de Santa Catarina na fundación Abegg Stiftungde de Suíza.
• 
  Santa Cea no Museo Episcopal de Vic.

No altar destaca a Virxe de Urgell, que preside a ábsida central, e o retablo paleocristián, que se remonta ás orixes do bispado de Urgell no século V. Crese que é o altar da primeira catedral e que mantivo esta función ata o século XI. En 1996 foi achado durante as escavacións do claustro, e recuperouse a súa función. O que fora empregado ata o século XX, é do século XI e feito de mármore branco, e está exposto na Igrexa de San Miguel, xa que en 1962 se construíu un novo altar maior.

Retablo de Santo Ermengol

Talla de Santo Ermengol do retablo.

O retablo de Santo Ermengol, ademais do espectáculo medieval que se representa na catedral, é un retablo que data do século XVI ou XVIII. Explica a vida do patrón da diocese en seis partes: "A institución da Canónica", "A conquista de Guissona", "A construción do camiño das Tres Pontes", "A súa caída na ponte de Bar", "O corpo do bispo diante da catedral mentres soan as campás" e "A curación dun cego".

O claustro

Vista dende o interior do claustro.

Vista do lateral neoclásico do claustro.

O claustro atópase no lado sur da catedral. Ten unha planta lixeiramente rectangular, case cadrada, e consta dunha soa fileira de columnas en cada galería rematada por piares nos ángulos. O ancho de cada á é duns 4 metros e está cuberta por un teitume de madeira. Os soportais teñen beirís redondeados e alóxanse baixo arquivoltas con cornixas escocesas decoradas con bólas que parten das impostas. Os arcos están redondeados coa decoración de medias esferas, igual que todas as columnas do interior da catedral.

O claustro non é a galilea que se construíu entre 1083 e 1119 fronte á catedral, xa que foi construído posteriormente. Nun principio non estaba previsto e íase construír só un soportal diante da porta lateral. Crese que non é demasiado posterior, xa que se observou unha continuidade no traballo escultórico que fai evidente a presenza dos mesmos traballadores. A comezos do século XIII e dende 1245 son constantes as sepulturas dentro do seu recinto, o que fai pensar que estaba rematado pouco antes desta data.

Parte do claustro foi demolido en 1603, concretamente a galería oriental e foi substituída por grandes aras de pedra, formando grandes arcadas de estilo neoclásico con arcos de medio punto realizados polos mestres de obra Francisco Bolet e Pedro Boria. O resto ía ser reformado en 1781 cun proxecto encargado a Antoni Cabot polo cabido catedralicio, que tamén supuñía a demolición da galería realizada en 1603, para conseguir unha unión estética global de todo o claustro. A execución das obras foi aprazada, ata que a ocupación de La Seu d'Urgell polas tropas francesas en 1794 fixo que o proxecto finalmente non se levase a cabo.

O claustro ten unha grande harmonía e forma un conxunto sinxelo dentro dun patio recollido e amplo no que as galerías adquiren esbeltez e maxestade polas excelentes proporcións dos elementos que as integran. Os múltiples arcos descansan cada un sobre unha soa columna, e estes, na súa base, sobre un muro macizo e sinxelo de 66 cm de alto por 60 cm de ancho. Os arcos entre columna e columna están ben traballados, con empavesado e varias molduras. As bases, sobre as que se erguen as columnas cilíndricas, son todas iguais, e entre elas só se intercalan tres bases de sección octogonal. Os impostos son molduras lisas e raramente están decoradas.

Os capiteis

Un dos capiteis con motivos zoomórficos.

Hai cincuenta capiteis nos arcos do claustro. Están tallados cunha gran rusticidade debido á resistencia da pedra granítica. Presentan unha ausencia total de motivos evanxélicos e históricos, e hai unidade artística en comparanza co resto da decoración da catedral de Urgell. Os canteiros do Roselló que participaron na obra tamén deixaron a súa pegada no desaparecido claustro do mosteiro de San Sadurniño de Tavèrnoles, preto de La Seu d'Urgell en Anserall, e que se conservan no Museo Maricel de Sitges.

Vinte e tres capiteis son puramente ornamentais, e os vinte e sete restantes son figurativos. Cada un deles presenta unha coidada composición, baseada en combinacións dos diversos motivos vexetais, zoomorfos e figuras humanas, evitando calquera representación histórico-evanxélica, coma se o traballo quedase baixo a iniciativa dos escultores segundo os modelos ornamentais que tiñan a man.

Columnas do claustro.

Entre os capiteis figurados só hai un que fai referencia ao tema dos grifóns e as harpías e dous ás aguias. A fauna preferida é a dos leóns, que proliferan nas esculturas da fachada e ademais dos capiteis da igrexa. Os leóns represéntanse illados, enfrontados ou reducidos a cabezas que emerxen da follaxe, ou tamén como leóns simétricos entre personaxes, roendo os xeonllos de figuras humanas sentadas ou tragando as súas cabezas.

O tema máis característico é o que corresponde ás figuras de personaxes erguidos, vestidos ou espidos, que, aínda que derivan do home que abraza os talos das follas, se independizan delas e alzan os brazos ao xeito dos atlantes, ou apoian as mans sobre os xeonllos e transfórmanse en simios ridículos ou diaños alados. Noutros exemplos, os personaxes só amosan o seu torso nun friso inferior de follas no que aletean as mans, aínda que tamén as erguen ou poñen nos cadrís. No medio de tanta diversidade, prodúcese a intrusión dunha figura feminina espida que o escultor representou de costas e coa cabeza mirando cara a atrás, abrazada polo volume do capitel ou coa cabeza enterrada nunha melena de león. Excepcionalmente, comparte un capital que representa a músicos que tocan un instrumento de corda.

Museo Diocesano de Urgell

Fachada da rúa da Casa do Decanato.

Artigo principal: Museo Diocesano de Urgell.

O museo alberga obras de toda a diocese e foi inaugurado en 1957. Atópose na igrexa da Piedade dende a época do bispo Ramon Iglésias i Navarri. Posteriormente entre 1981 e 1983 foi ampliado a través da Casa do Decanato. Unha das obras máis importantes é o Beato de Urgell, copia do Comentario á Apocalipse de Beato de Liébana do século X, que trata temas como a apocalipse.

Hai obras do século X ao XVIII, entre elas algunhas obras do románico como as Nai de Deus de Cortscastell, Caregue e Ginestarre, o Cristo de Olp ou as pinturas murais de Estaon, Isavarre e Baltarga. Do gótico salienta o retablo dos Gozos da Virxe de Abella de la Conca.

Igrexa de San Miguel

Artigo principal: San Miguel de la Seu d'Urgell.

A igrexa a carón do Museo Diocesano de Urgell.

Reprodución das pinturas da ábsida, as orixinais atópanse no MNAC.

A igrexa de San Miguel é unha igrexa de estilo moderno con campanario en punta, nave única cuberta de madeira, tres ábsidas e bóveda con arcos lombardos. Consagrado co nome de Sanctus Petrus de Sede, San Pedro de la Seu, no século X foi posteriormente reconsagrada para avogar polo Arcanxo Miguel. O edificio actual foi construído entre 1055 e 1092, sendo a igrexa máis antiga do conxunto catedralicio e a única que chegou ata os nosos días do conxunto monumental construído por Santo Ermengol.

No Museo Nacional de Arte de Cataluña de Barcelona atópanse os retablos de santo Ermengol e santo Odón, as pinturas murais románicas da súa ábsida central, centradas pola figura do Pantocrátor e nove mesas góticas.

A denominada Ábsida de la Seu d'Urgell data da segunda metade do século XII e estaba situada na ábsida central da Igrexa de San Miguel. As catro figuras centrais do semicilindro son André, Pedro, María e Xoán e sobre elas o gran Pantocrátor. As pinturas orixinais gárdanse no MNAC, mentres que unha reprodución está exposta na ábsida da igrexa.

Outras igrexas

Hai un total de catro igrexas máis, das cales só dúas están en pé: San Domingos e a Piedade (século XIV), restos da igrexa de Santa Baia e a igrexa do Santo Sepulcro, que é citada por vez primeira en 1045 mais non se coñece a súa localización.

A igrexa de San Domingos, anteriormente dedicada a San Miguel, atópase no lado setentrional. É de estilo gótico e data do século XV. No seu lugar había unha igrexa dedicada a Sant Miquel cunha nave cuberta con embagates de madeira e santuarios abovedados. No século XV doi doada aos dominicos e substituírona por outro máis grande. No presente é unha sala de exposicións.

A igrexa de Santa Baia, como a de San Miguel e San Pedro, era dunha nave. A documentación máis antiga data do século XI e parece ser a capela do hospital da cidade. Posteriormente, construíuse alí a Casa da Cidade. Hoxe pódense ver os restos da igrexa xunto con algúns edificios romanos.

Mestres de capela

Artigo principal: Lista de mestres de capela da catedral de la Seu d'Urgell.

A importancia da capela musical reflíctese no importante número de mestres de capela que tivo e a importancia dos que formaron parte dela. A catedral, entre outras glorias históricas, contou durante moitos anos cun dos mellores músicos de todo o Renacemento catalán: Joan Brudieu (1520-1591). Na súa honra foi nomeado o paseo central e o Festival Internacional de Música Joan Brudieu.

Outros mestres de capela despois de Brudieu foron, a comezos do século XVII, Marcià Albareda, natural de Vic, que foi mestre de capela dende o 8 de xaneiro de 1622 ata o 24 de xullo de 1626, e que logo se trasladou á Sé de Barcelona. Substituíuno Joan Arañés, que foi mestre de 1627 a 1635. Outro mestre importante foi Pau Marquès, que ocupou o cargo de 1655 a 1676. Só se sabe de Marquès que foi un polifonista destacado. Foi substituído por Josep Pujolar, mestre de 1677 a 1691. Perdéronse as actas de 1691 a 1697 e descoñécese quen foi mestre.

A finais do século XVII, en 1698, o mestre e organista Isidre Serrada rexentaba a capela musical de La Seu, o cal se xubilou o 15 de xullo de 1699, mais continuou no cargo de organista. Tomou a súa quenda Jaume Forcada en 1700, sen pasar oposición grazas aos informes favorables de Felip Olivelles -mestre de capela do Palau de la Comtessa de Barcelona- e dos cóengos Joseph Asprer -arcediácono de Andorra- e Joseph Llupia

Nos anos 1707 e 1708, a praza estivo baleira. Gabriel Argany foi o mestre ata 1712. Argany procedía da Sé de Lleida, onde tamén fora mestre de capela. Sucedeuno Josep Forto ata 1718. Despois foi mestre Francesc Andreu ata 1748. A mediados do século XVIII foi Maurici Espona, nado en Manresa e tamén procedente da sé de Lleida. En 1780 estaba á fronte Jaume Balius e en 1791 Bru Pagueras.

Galería de imaxes

• 
  Retablo de Santo Ermengol.
• 
  Capiteis do claustro.
• 
  Altar coa ara paleocristiá e a nai de Deus.
• 
  Claustro e torre do campanario.
• 
  Pinturas orixinais, no MNAC, da ábsida de Sant Miquel.

Véxase tamén

Bibliografía

• Alcalà, Cesar (1994). La música a Catalunya fa 300 anys (en catalán). Barcelona: Tibidabo Edicions. ISBN 84-8033-018-X. 
• Bassegoda Nonell, Joan (1990). "El caso de la catedral de la Seu d'Urgell". En Espacio, Tiempo y Forma:Historia del Arte t. 3. Proyectos barrocos para la Seu d'Urgell (en castelán). 
• Bertran i Roigé, Prim - Dep. d'Història medieval Universitat de Barcelona, Ermengol d'Urgell: l'obra d'un bisbe del segle XI" IV Fòrum d'Arqueologia i Història de Guissona “La transformació de la frontera al segle XI” Reflexions des de Guissona arran del IX centenari de la consagració de l'església de Santa Maria. Aquesta edició facsímil ha estat impresa amb motiu del mil·lenari del pontificat del bisbe Ermengol d'Urgell (1010-1035) l'ha portat a terme aquesta reedició el Capítol de Germans Cavallers de Sant Ermengol. Barcelona 2010. Depósito Legal: B.43907-2009
• Carbonell, Eduard; Cirici, Alexandre (1977). Grans monuments romànics i gòtics: de Sant Pere de Rodes a la Catedral de Mallorca. Barcelona: Edicions 62. ISBN 84-297-1335-2. 
• Carrero Santamaría, Eduardo (2010). "La Seu d'Urgell, el último conjunto de iglesias. Liturgia, paisaje urbano y arquitectura". En CSIC, Inst. Mila i Fontanals, U.E.I. de Estudios Medievales. Anuario de estudios medievales. ISSN 0066-5061. 
• Junyent, Eduard (1976). Catalunya romànica: l'arquitectura del segle XII. Barcelona: Publicacions de L'Abadia de Montserrat. ISBN 8472021270. 
• Puig i Cadafalch, Josep (2003). Institut d'Estudis Catalans, ed. Escrits d'arquitectura, art i política. Volum 62 de Memòries de la Secció Històrico-Arqueològica (Xavier Barral i Altet ed.). Barcelona. ISBN 8472837173. 
• Riu, Manuel (1992). La consagració del 819: problemes sobre la seva autenticitat. Catalunya Romànica 6 (en catalán). Barcelona: Enciclopèdia Catalana. 
• VV.AA. (1999). Universidade de Oviedo, ed. Arte e Identidades Culturales: Actas del XII congreso nacional del comité español de Historia del Arte (en castelán). Oviedo. ISBN 9788483170830.