Conde de Northumbria

Conde de Northumbria foi un título nobiliario dos períodos anglodanés, anglosaxón e do comezo do período anglonormando. O título formouse no ano 954 ao unir o conde de Bernicia, Osulf, o seu territorio co condado de Deira, a súa dinastía retivo o título ata o 1016. Tras a invasión de Inglaterra por Canuto II de Dinamarca e a morte en batalla do conde de Northumbria este dálle o título a Eiríkr Hákonarson.

Condes

Osulf I (954-963), Conde de Bernicia desde 930
Oslac de Northumbria, exiliado en 975
Waltheof I (963-995)
Uhtred the Bold (1006-1016)
Eiríkr Hákonarson (1016-1023)
Siward (1031-1055)
Tostig (1055-1065)
Morcar (1065-1066)
Copsi (1067)
Osulf II (1067)
Gospatric (1067-1068)
Robert Comine (1068-1069), non tomou posesión como conde

Vacante durante a Devastación do Norte de Inglaterra

Gospatric (1070-1072, outra volta
Waltheof II (1072-1075)
William Walcher (1075-1080), tamén príncipe-bispo de Durham
Aubrey de Coucy (1080), quizais formalmente ata 1086
Robert de Mowbray (1086-1095)

Vacante ata que David I de Escocia presionou a Estevo pra concederllo a

Henrique de Escocia, 1139-1152
Guillerme de Escocia, 1152-1157
- Privado do seu título e terras por Henrique II de Inglaterra, 1157