Saltar ao contido

Cortisona

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Cortisona
Identificadores
Número CAS 53-06-5
PubChem 222786
ChemSpider 193441
UNII V27W9254FZ
KEGG D07749
MeSH Cortisone
ChEBI CHEBI:16962
ChEMBL CHEMBL111861
Código ATC H02AB10
Imaxes 3D Jmol Image 1
Propiedades
Fórmula molecular C21H28O5
Masa molar 360,44 g mol−1
Punto de fusión 220-224 °C

Se non se indica outra cousa, os datos están tomados en condicións estándar de 25 °C e 100 kPa.

A cortisona [1][2][3](17-hidroxi-11-corticosterona) é unha hormona esteroide producida no córtex suprarrenal. Quimicamente é un corticosteroide moi parecido á corticosterona do grupo dos glicocorticoides. Utilízase para tratar unha gran variedade de doenzas e pode ser administrada por vía intravenosa, oral, intraarterial ou cutánea. A cortisona suprime o sistema inmunitario (actividade inmunosupresora), reducindo así a resposta inflamatoria, neutralizando a dor e inchazón no sitio danado. Pode producir efectos secundarios, especialmente cando se utiliza durante un período longo de tempo.

A cortisona e o cortisol non son o mesmo. O cortisol é o glicocorticoide máis abundante nos humanos, e a cortisona é o predominante nos roedores. Ambos os dous prodúcense na zona fasciculada das glándulas suprarrenais, pero a cortisona prodúcese ademais na zona glomerulosa. O cortisol ten unha actividade hormonal moito maior ca a cortisona, pero ambos se poden interconverter.

Produción

[editar | editar a fonte]

A cortisona é un dos moitos produtos orixinados durante a esteroidoxénese. Este proceso empeza coa síntese de colesterol que logo sofre unha serie de modificacións na glándula suprarrenal para converterse nas diversas hormonas esteroides. Un dos produtos finais desta vía metabólica é o cortisol. Para que o cortisol sexa expulsado da glándula suprarrenal ten que darse unha fervenza de sinais. A hormona liberadora de corticotropina (CRH) que se libera desde o hipotálamo estimula as células corticotropas da adenohipófise ou pituitaria anterior a liberar ACTH (hormona adrenocorticotropa), a cal envía o sinal ao córtex suprarrenal. Alí, a zona fasciculada e a zona reticular responden ao ACTH segregando glicocorticoides, en particular cortisol. Nos tecidos periféricos o cortisol convértese en cortisona por acción do encima 11-β-esteroide deshidroxenase. O cortisol ten unha actividade hormonal moito maior ca a cortisona, a cal pode considerse un metabolito inactivo do cortisol. Porén, a 11-β-esteroide deshidroxenase pode tamén catalizar a reacción inversa, e, deste modo, a cortisona pode considerarse tamén como o precursor inactivo do cortisol. Diferénciase do cortisol na presenza dun grupo =O onde este ten -OH.[4] Dentro das hormonas corticosuprarrenais a cortisona pertence ao grupo dos 11-oxicorticosteriodes.

Funcionamento

[editar | editar a fonte]

Unha forma de funcionar da cortisona é reducindo a inflamación. Faino previndo a inflamación, evitando que os glóbulos brancos polimorfonucleares viaxen á zona de inflamación. Esta é a razón pola que unha persoa é máis propensa á infección cando toma esteroides. As propiedades antiinflamatorias da cortisona son utilizadas para reducir a inchazón arredor dos tumores. Por exemplo, se reducimos a inchazón arredor de tumores na columna vertebral, cerebro ou óso, pode reducirse a presión que exerce o tumor sobre as terminacións nerviosas reducindo así a dor ou outros síntomas. Outra forma de funcionar é alterando a resposta inmune normal do corpo. Os corticosteroides son usados para tratar certas condicións que afectan ao sistema inmunitario como a anemia aplásica (AA), púrpura trombocitopénica idiopática (ITP), púrpura trombocitopénica trombótica (TTP) ou anemia hemolítica. Ademais, pénsase que os corticosteroides axudarán no tratamento dos pacientes con alteracións sanguíneas, como o mieloma múltiple. Os corticosteroides poderían funcionar causando a apoptose (morte celular programada) de certas células, o que podería axudar a loitar contra certas enfermidades. Tamén se usan corticosteroides para o tratamento temporal das náuseas causadas por quimioterapia. Tamén se teñen utilizado para estimular o apetito en pacientes con problemas graves deste tipo. Ás veces utilízanse para substituír esteriodes en condicións de insuficiencia suprarrenal.

Efectos e usos

[editar | editar a fonte]

O cortisol (glicocorticoide) e a adrenalina (catecolamina) son as principais hormonas liberadas polo corpo como reacción ao estrés. Aumentan a presión sanguínea e preparan o corpo para loitar ou fuxir. Un dos efectos da cortisona sobre o corpo é a supresión do sistema inmunitario, que é un dos efectos secundarios daniños que pode ter en certos tratamentos. Isto podería explicar a aparente correlación entre un grande estrés e o cansazo. A cortisona pode utilizarse como fármaco para tratar unha gran variedade de enfermidades. Pode ser administrada por vía intravenosa, oral, intraarticular[5] ou cutánea. Tamén pode utilizarse unha inxección de cortisona para aliviar de forma temporal a dor e reducir a inflamación dunha articulación, tendón ou bolsa articular en, por exemplo, a articulación do xeonllo, cóbado ou ombro.[6]

A cortisona tamén pode ser usada para suprimir deliberadamente a resposta inmune en persoas con enfermidades autoinmunes ou como tratamento despois do transplante dun órgano para previr un rexeitamento. A supresión do sistema inmune tamén pode ser un importante tratamento en condicións de inflamación, como a alerxia severa mediada por IgE.[7] Finalmente, a cortisona é un tratamento común para a dor de gorxa grave, o que ocorre con frecuencia con infeccións de mononucleose polo EBV. A cortisona non axuda a diminuír a duración da infección polo virus e utilízase só para aumentar o benestar do paciente con problemas para falar, tragar ou respirar inducidos pola mononucleose. Tamén as enfermidades inflamatorias do sistema respiratorio como o broncoespasmo, a asma e a larinxite poden tratarse con corticoides diversos.

Efectos secundarios

[editar | editar a fonte]

O uso a longo prazo de cortisona ten un número potencial de efectos secundarios graves: hiperglicemia, resistencia á insulina, diabetes mellitus, osteoporose, ansiedade, depresión, gastrite, colite, hipertensión arterial, ictus, disfunción eréctil, hipogonadismo, hipotiroidismo, lesións dixestivas perforantes, accidentes tromboembólicos, shocks, inchazón xeral, amenorrea e retinopatía, e, entre outros problemas, os dentes vólvense amarelos. Por estes motivos, desde os anos sesenta estableceuse que a corticoterapia se debía reservar para as afeccións graves. Porén, nos tratamentos temporais, a maioría da xente non experimenta efectos secundarios de importancia. Os efectos secundarios adoitan ser predicibles, case sempre son reversibles e desaparecen unha vez rematado o tratamento. Hai algunhas opcións para axudar a minimizar ou previr ditos efectos. Os efectos máis comúns son un aumento do apetito, irritabilidade, insomnio, inchazón en extremidades inferiores (retención de fluídos), náuseas, debilidade muscular, aumento da glicemia e mala cicatrización. Estes efectos poden durar ata 10 anos ou máis, dependendo do tratamento ao que se someteu o paciente.

Uso médico

[editar | editar a fonte]

A lista das afeccións graves nas que se emprega a corticoterapia non deixa de aumentar: enfermidade de Addison, poliartrite crónica evolutiva, espondilose, reumatismo psoriásico, reumatismo articular agudo, lupus eritrematoso diseminado, esclerodermia, dermatomiosite, a mayor parte das enfermidades do coláxeno, hemopatías, leucoses, mielomas, púrpuras trombopénicas, certas cirroses hepáticas, nefrose lipídica pura, síndrome nefrótico en adultos e bebés, endocardites rebeldes, infeccións tuberculosas agudas, numerosas alerxias etc.

Uso veterinario

[editar | editar a fonte]

Os cans tratados con doses moderadas padecen maior sede e frecuencia urinaria debido ao efecto secundario da cortisona sobre o sistema inmunitario. Os ouriños excretados non están concentrados. Maiores doses aumentan a probabilidade de efectos secundarios que ameazan a vida, estes inclúen a acumulación de líquido no abdome e un maior risco de infarto de miocardio.[8]

A cortisona foi identificada polo químico norteamericano Edward Calvin Kendall cando traballaba como investigador na clínica Mayo. Foi galardoado en 1950 co Premio Nobel de Medicina e Fisioloxía xunto con Philip S. Hench e Tadeus Reichstein polo descubrimento das hormonas do córtex suprarrenal, as súas estruturas e funcións. A cortisona foi producida comercialmente pola Merck & Co. En 1949, Percy Julian anunciou unha mellora no proceso de produción de cortisona a partir de ácidos biliares, que eliminaba a necesidade de utilizar tetróxido de osmio, un reactivo raro, caro e perigoso.

  1. PubChem compound Cortisone
  2. ChemSpider Cortisone
  3. CHEBI Cortisone
  4. Samuels, Theophilus "Cortisol vs. corticosterone"
  5. Kruse DW (2008). "Intraarticular cortisone injection for osteoarthritis of the hip. Is it effective? Is it safe?". Curr Rev Musculoskelet Med 1 (3–4): 227–33. PMC 2682414. PMID 19468910. doi:10.1007/s12178-008-9029-0. 
  6. "Sports Medicine Advisor 2009.1: Cortisone Injection". Arquivado dende o orixinal o 24 de abril de 2009. Consultado o 06 de abril de 2012. 
  7. "Cortisol vs. corticosterone". 
  8. * Bonagura J., DVM.; et al. (2000). Current Veterinary Therapy 13. pp. 321–381. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Ingle DJ (1950). [hhttps://academic.oup.com/jcem/article-abstract/10/10/1312/2720019?redirectedFrom=fulltext "The biologic properties of cortisone: a review"]. J. Clin. Endocrinol. Metab. 10 (10): 1312–54. PMID 14794756. 
  • Woodward R. B., Sondheimer F., Taub D. (1951). "The Total Synthesis of Cortisone". Journal of the American Chemical Society 73: 4057–4057. doi:10.1021/ja01152a551. 

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]