Gran Premio de Mónaco de 1987

Gran Premio de Mónaco de 1987

Nome oficial	45e Monaco Grand Prix
Tipo	Gran Premio de Mónaco
Deporte	automobilismo
Parte de	Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1987
Distancia do evento	78
Localización  e  Datas
Localización	Circuíto de Mónaco (Monte Carlo) 43°44′05″N 7°25′14″L
Lonxitude	3,337 km
País	Mónaco
Data	31 de maio de 1987
Competición
Primeiro posto	Ayrton Senna
Pole position	Nigel Mansell
Volta máis rápida	Ayrton Senna

O Gran Premio de Mónaco de 1987 foi unha carreira de Fórmula Un celebrada o 31 de maio de 1987 no Circuíto de Mónaco en Monte Carlo, Mónaco. Foi a cuarta carreira do Campionato do Mundo de pilotos de 1987.

A carreira foi gañada polo piloto brasileiro Ayrton Senna pilotando un Lotus 99T, a primeira das súas seis vitorias no famoso circuíto urbano e a quinta vitoria nun Gran Premio da súa carreira. Senna gañou por 33 segundos sobre o tamén brasileiro Nelson Piquet que pilotaba un Williams FW11B, terceiro foi o italiano Michele Alboreto que anotou o primeiro podio do ano para Ferrari no seu Ferrari F1/87.

Resumo da carreira

Tradicionalmente, o número de participantes permitidos neste Gran Premio, era menor que nos outros circuítos, debido á natureza estreita e revirada da pista. Orixinalmente eran 16, logo se incrementaron a 20, e en 1987 incrementouse a unha grella completa de 26. De acordo coa FISA isto foi para polo en consonancia cos outros Grandes Premios, pero houbo outros puntos de vista que decian que isto se fixo co fin de reducir o número dos non clasificados, para tranquilizar aos patrocinadores. Había unha preocupación xeneralizada acerca dos resultados polo hacinamento na pista e a diferenza de velocidade dos diferentes coches. Durante a sesión de práctica, Christian Danner (Zakspeed 871)) e Michele Alboreto engancharonse, dando lugar a un grave accidente: o Ferrari F1/87 saíu disparado polo aire e incendiouse, pero afortunadamente aterrou de novo na pista. A FISA tomou a decisión de descualificar a Danner para toda a fin de semana, foi a primeira vez que sucedeu un caso coma este na historia do Campionato Mundial de Fórmula 1. Houbo obxeccións xeneralizadas en todo o paddock, houbo varios accidentes no resto das prácticas e se considerou que Danner non tiña máis culpa que calquera outro piloto implicado nestes accidentes.

A pole position foi lograda por Nigel Mansell no Williams FW11B, segundo foi Ayrton Senna no seu Lotus 99T, e terceiro foi o outro Williams, de Nelson Piquet. Os tres primeiros estaban no mesmo orde despois da saída. Na terceira volta, Philippe Streiff, que aínda se recuperaba do grave accidente que sufriu na carreira anterior en Bélxica, estrelouse fortemente de novo co seu Tyrrell DG016. Mansell liderou ata a volta 30, cando se retirou pola perda de pulo do seu turbo. Isto deulle o primeiro lugar a Senna, que dominou o resto da carreira, facendo unha parada para cambiar os pneumáticos sen perder a cabeza, e marcou a volta rápida da carreira.

Os pilotos de Arrows Derek Warwick e Eddie Cheever eran competitivos, pero retiráronse por fallos na caixa de cambios e no motor, respectivamente. Alain Prost retirouse co seu McLaren MP4 / 3 cando ía no terceiro lugar por un fallo no motor a só dúas voltas para o final. Piquet chegou segundo, Alboreto terceiro e Gerhard Berger cuarto. Jonathan Palmer terminou en quinto lugar, acadando os seus primeiros puntos no Campionato do Mundo no Tyrrell DG016 (e gañando o Jim Clark Trophy de 1987 para pilotos con coches sen turbo de pilotos), mentres que Ivan Capelli logrou o último punto no seu March 871. A vitoria de Senna foi notable, xa que foi a primeira para un coche con suspensión activa.

Clasificación

Os números entre paréntese refírense ás posicións dos participantes con motores aspirados que compiten polo trofeo Jim Clark.

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	12	Ayrton Senna	Lotus-Honda	78	1:57:54.085	2	9
2	6	Nelson Piquet	Williams-Honda	78	+ 33.212	3	6
3	27	Michele Alboreto	Ferrari	78	+ 1:12.839	5	4
4	28	Gerhard Berger	Ferrari	77	+ 1 volta	8	3
5 (1)	3	Jonathan Palmer	Tyrrell-Ford	76	+ 2 voltas	15	2
6 (2)	16	Ivan Capelli	March-Ford	76	+ 2 voltas	19	1
7	9	Martin Brundle	Zakspeed	76	+ 2 voltas	14
8	19	Teo Fabi	Benetton-Ford	76	+ 2 voltas	12
9	1	Alain Prost	McLaren-TAG	75	Motor	4
10	11	Satoru Nakajima	Lotus-Honda	75	+ 3 voltas	17
11	25	René Arnoux	Ligier-Megatron	74	+ 4 voltas	22
12	26	Piercarlo Ghinzani	Ligier-Megatron	74	+ 4 voltas	20
13 (3)	14	Pascal Fabre	AGS-Ford	71	+ 7 voltas	24
Ret	18	Eddie Cheever	Arrows-Megatron	59	Quecemento	6
Ret	17	Derek Warwick	Arrows-Megatron	58	Caixa cambios	11
Ret	2	Stefan Johansson	McLaren-TAG	57	Motor	7
Ret	30	Philippe Alliot	Lola-Ford	42	Motor	18
Ret	7	Riccardo Patrese	Brabham-BMW	41	Eléctrico	10
Ret	21	Alex Caffi	Osella-Alfa Romeo	39	Eléctrico	16
Ret	8	Andrea de Cesaris	Brabham-BMW	38	Suspensión	21
Ret	5	Nigel Mansell	Williams-Honda	29	Escape	1
Ret	24	Alessandro Nannini	Minardi-Motori Moderni	21	Eléctrico	13
Ret	4	Philippe Streiff	Tyrrell-Ford	9	Accidente	23
Ret	20	Thierry Boutsen	Benetton-Ford	5	Transmisión	9
NTS	23	Adrián Campos	Minardi-Motori Moderni	0	Non arrancou	0
EX	10	Christian Danner	Zakspeed		Excluído

Posicións logo da carreira

Clasificación no campionato de pilotos

Pos	Piloto	Puntos
1	Alain Prost	18
2	Ayrton Senna	15
3	Stefan Johansson	13
4	Nelson Piquet	12
5	Nigel Mansell	10

Clasificación do campionato de construtores

Pos	Construtor	Puntos
1	McLaren-TAG	31
2	Williams-Honda	22
3	Lotus-Honda	18
4	Ferrari	11
5	Brabham-BMW	4

Clasificación no trofeo Jim Clark

Pos	Piloto	Puntos
1	Philippe Streiff	21
2	Jonathan Palmer	18
3	Pascal Fabre	16
4	Philippe Alliot	15
5	Ivan Capelli	6

Clasificación no trofeo Colin Chapman

Pos	Construtor	Puntos
1	Tyrrell-Ford	39
2	AGS-Ford	16
3	Lola-Ford	15
4	March-Ford	6

• Notas: Só están incluídos os cinco primeiros postos da clasificación.

Carreira anterior: Gran Premio de Bélxica de 1987	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1987	Carreira seguinte: Gran Premio de Detroit de 1987
Carreira anterior: Gran Premio de Mónaco de 1986	Gran Premio de Mónaco	Carreira seguinte: Gran Premio de Mónaco de 1988