Gran Premio de Mónaco de 1992
| Nome oficial | 50ème Grand Prix de Monaco  |
|---|---|
| Tipo | Gran Premio de Mónaco |
| Deporte | automobilismo |
| Parte de | Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1992 |
| Distancia do evento | 78 |
| Localización e Datas | |
| Localización | Circuíto de Mónaco (Monte Carlo) 43°44′05″N 7°25′14″L / 43.734722222222, 7.4205555555556 |
| Lonxitude | 3,337 km |
| País | Mónaco |
| Data | 31 de maio de 1992 |
| Competición | |
| Primeiro posto | Ayrton Senna |
| Pole position | Nigel Mansell |
| Volta máis rápida | Nigel Mansell |
O Gran Premio de Mónaco de 1992 foi unha carreira de Fórmula Un celebrada o 31 de maio de 1992 no Circuíto de Mónaco en Monte Carlo, Mónaco. Foi a sexta carreira do Campionato do Mundo de pilotos de 1992. A carreira, disputada sobre 78 voltas foi gañada polo Ayrton Senna logo dunha disputada batalla polo liderado nas tres últimas voltas con Nigel Mansell. Mansell saíu desde a pole e esivo en primeiro lugar desde o inicio ata a volta 71 cando tivo que parar para cambiar pneumáticos despois de que el sospeitara que tiña unha punción no seu pneumático traseiro esquerdo. A pesar da vitoria de Senna, Mansell demostrou ser máis rápido durante a carreira, e parecía estar en camiño a unha cómoda vitoria antes da súa parada en boxes na volta 71. Ricardo Patrese logrou o terceriro posto no podio xusto diante do Benetton de Michael Schumacher, que terminou cuarto logo dunha colisión co Ferrari de Jean Alesi, que danou o pontón lateral e a electrónica causando a retirada do Ferrari. Martin Brundle no segundo Benetton terminou en quinto lugar a pesar de ter que entrar en boxes para cambiar o morro e os pneumáticos logo dun accidente na chicane Nouvelle. Bertrand Gachot terminou sexto na posición final dos puntos, logo de ter que pre-cualificar na mañá do xoves e anotou o primeiro e único punto de Larrousse na tempada 1992.
Informe
[editar | editar a fonte]Antecedentes
[editar | editar a fonte]As cinco primeiras carreiras do campionato terminaron co piloto de Williams Nigel Mansell liderando o Campionato de Pilotos con 26 puntos de ventaxe, logo de lograr cinco vitorias seguidas. O seu compañeiro de equipo Riccardo Patrese ocupaba o segundo lugar con 24. O equipo Williams lideraba o Campionato de Construtores con 74 puntos, en segundo lugar Benetton tiña 20, co seu piloto Michael Schumacher no terceiro lugar no campionato de pilotos. O vixente Campión do Mundo Ayrton Senna de McLaren era cuarto, logo de acumular oito puntos. Con todo, nos últimos oito anos o Gran Premio de Mónaco só fora gañado, por Ayrton Senna e Alain Prost, pero Nigel Mansell buscaba lograr a súa primeira vitoria en Mónaco logo de gañar as últimas cinco carreiras. Non houbo cambios na aliñación de pilotos repecto da carreira anterior, con todo antes da carreira o presidente de Ferrari Luca di Montezemolo, tivo que anunciar publicamente a posición de confianza de Ivan Capelli no equipo Ferrari, en resposta ás críticas da revista italiana Autosprint sobre as recentes actuacións de Ivan Capelli.[1] Autosport tamén informou o xoves antes da carreira que Capelli estaba "a piques de ser substituído", segundo "rumores italianos", destacando o feito de Gianni Morbidelli levara a cabo a maior parte das probas de Ferrari no circuíto de Imola antes da carreira de Mónaco.[2] Ferrari publicara un comunicado en resposta as probas de Morbidelli co Ferrari F92A dicindo que Ivan Capelli tivera un "día libre", pero Capelli negou esta circunstancia. O Team Lotus tamén trouxo un segundo novo chasis 107 para Mika Häkkinen en Mónaco, xa que só un chasis 107 estivera dispoñible para Herbert en San Marino.[3] O coche fora "instalado" en Hethel, Norfolk por Olivier Beretta antes de ser levado á Mónaco .[4]
Pre-cualificación
[editar | editar a fonte]A sesión de Pre-cualificación do xoves pola mañá durou unha hora e comezou ás 8:00 hora local, con tempo cálido e asollado.[5] Michele Alboreto foi o máis rápido na sesión. Bertrand Gachot tamén pre-cualificado terminou segundo, cun mellor tempo de 1:25.980. Roberto Moreno terminou terceiro co equipo Andrea Moda clasificándose por primeira vez. Andrea Chiesa foi o último pre-cualificado en cuarto lugar cun tempo de 1:27.756. Ukyo Katayama, foi freado por unha lixeira fuga de aceite e só logrou un 1 : 28.310 antes de estrelarse en Tabac nos últimos minutos da sesión, terminando co quinto mellor tempo e converténdose no único piloto que non pre-cualificou no ano 1992.[6] Perry McCarthy no seu Andrea Moda S921 en realidade só fixo dúas voltas no comezo da sesión e, posteriormente, non rexistrou un tempo.[7][8] O equipo quería o seu coche Andrea Moda S921 para telo preparado como reposto para o seu compañeiro de equipo Moreno, no caso de que o necesitaran.
A práctica e a cualificación
[editar | editar a fonte]Dúas sesións de adestramentos leváronse a cabo antes da carreira, a primeira celebrouse o venres pola mañá, a segunda o sábado pola mañá. Ambas as sesións duraron 1 hora e 45 minutos. A primeira sesión de adestramentos levouse a cabo baixo condicións de clima cálido e brumoso..[7]
Nigel Mansell foi o máis rápido na primeira sesión de adestramentos, 0´883 segundos por diante de Ayrton Senna, en segundo lugar, con Gerhard Berger terceiro e Michael Schumacher cuarto. Michele Alboreto foi o sexto máis rápido, co Tyrrell de Andrea de Cesaris sétimo e o March de Karl Wendlinger oitavo. Ferrari probou un dispositivo de control de tracción e diferencial electrónico novo no F92A de Jean Alesi e terminou noveno.[7] Alesi dixo que o motor aínda "necesita máis potencia e mellor resposta".[6] Stefano Modena que se clasificou na primeira fila da grella no Gran Premio de Mónaco de 1991 logrou o décimo mellor tempo e mostrou unha melloría co Jordan 192 que previamente non puido clasificarse en dúas carreiras de 1992.[5] A sesión de cualificación dividiuse en dúas sesións dunha hora, a primeira celebrouse o xoves pola tarde, a segunda lugar o sábado pola tarde. O mellor tempo de calquera das sesións, contaba para a posición final na grella. A sesión de clasificación da tarde do xoves levouse a cabo en condicións de calor, pero nubrado. Nigel Mansell foi o máis rápido na cualificación do xoves con 1:20.714. Ayrton Senna foi o segundo máis rápido por diante de Ricardo Patrese en terceiro lugar. Gerhard Berger foi o cuarto máis rápido cun tempo de 1:22.359, pero a metade da sesión a suspensión frontal do seu McLaren rompeu en Massenet o que lle causou chocar fortemente contra as barreiras. Berger comentou:
Eu estaba empuxando duro pero o coche non xirou na curva. Creo que algo rompeu. Sorpréndeme que non resultara ferido.
Jean Alesi fixo un trompo na sesión e viuse obrigado a utilizar o Ferrari F92A de reposto con pneumáticos usados, con todo aínda así terminou co quinto mellor tempo. Michael Schumacher completou os primeiros seis con Andrea de Cesaris no sétimo lugar no Tyrrell 020B. As condicións climáticas do sábado foron asolladas e secas, pero gradualmente nubrouse pola tarde.[5] Dentro da primeira sesión de adestramentos na mañá do sábado Pierluigi Martini estrelouse no túnel, causando danos á barreira que levou 40 minutos para repararse e atrasou o inicio da cualificación do sábado 30 minutos.[11][12]
Nigel Mansell foi aínda máis rápido o sábado con 1:19.495 e acadou a súa sexta pole da tempada. Mansell describiu máis tarde o seu tempo como "unha volta totalmente limpa".[13] Riccardo Patrese mellorou para cualificar segundo, con todo tivo problemas con Bertrand Gachot nunha das súas voltas de cualificación, e reaccionou de dirixíndose ao pit de Larrousse e tratou de golpear ao belga.[5][11] Ayrton Senna terminou terceiro na grella a pesar de bater a parte traseira do seu coche contra a barreira de pneumáticos na curva de Mirabeau, danando a suspensión traseira e o alerón que finalmente rompeu no túnel.[13]
Carreira
[editar | editar a fonte]
O clima durante a carreira foi nubrado, pero cálido e seco. Os pilotos saíron á pista na mañá do domingo para unha sesión de arrequecemento de 30 minutos e o piloto de Williams Ricardo Patrese foi o máis rápido con Mansell quinto.[5]
A volta de formación comezou ás 15:30 hora local. 26 coches cualificaronse para a carreira, pero só había 25 na grella de saída, Gianni Morbidelli non puido arrincar o seu coche para a volta de arrequecemento e, posteriormente, tivo que comezar desde o pit lane. Ao principio, Senna pasou a Patrese na curva de Santa Devota. Schumacher tamén pasou a Berger na primeira curva. Pierluigi Martini experimentou o seu segundo choque da fin de semana na primeira volta batendo contra a barreira na saída de Mirabeau. A orde ao final da primeira volta era Mansell en primeiro lugar, seguido por Senna, Patrese, Alesi, Schumacher e Berger. Morbidelli uniuse a eles, pero só fixo unha volta antes de que a caixa de cambios lle fallase e o obrigase a retirarse para sempre. Roberto Moreno remontou dende o 19º lugar grazas ás seis retiradas anteriores, pero viuse obrigado a retirarse na volta 11 aos boxes debido a problemas no motor. Patrese comezou a atacar a Senna, pero comezou a caer de novo con problemas de caixa de cambios. Na volta 12, Schumacher tratou de pasar Alesi na pinza de Loews colisionando ambos, e danando a caixa electrónica do coche de Alesi. Alesi continuou no quinto lugar outras 16 voltas, antes de que o dano obrigaralle a retirarse na volta 28, isto levou a Berger á quinta posición. Brundle estaba perseguindo a Berger, pero cometeu un erro na Nouvelle Chicane e ademais de sufrir unha picada, tamén danou o alerón dianteiro do Benetton e tivo que entrar en boxes para reparalo, dando o sexto lugar a Capelli. Na volta 32 Berger tivo que retirarse cando a súa caixa de cambios fallou.[6] Na volta 60 Michele Alboreto cometeu un erro e fixo un trompo diante do McLaren - Honda de Senna, case provocando un choque entre eles. Ao evitar a Footwork de Alboreto, Senna perdeu case 10 segundos.[11]
Ivan Capelli marchaba en 5º lugar a pesar de ser dobrado por Nigel Mansell, con todo na volta 61 fixo un trompo na praza do Casino, danando o brazo da dirección. Cando chegou ao complexo de piscinas o dano fíxolle derrapar quedando o Ferrari sobre a barreira antes da Rascasse nun ángulo de 45 graos. Nigel Mansell liderou a carreira no seu Williams FW14 B Renault ata a volta 70, pero unha porca da roda solta obrigoulle a entrar en boxes, saíndo detrás do McLaren - Honda de Ayrton Senna. Mansell, con pneumáticos novos, estableceu unha marca de volta de case dous segundos máis rápido que Senna e pasou de 5´2 a 1´9 segundos en tan só dúas voltas. A parella bateuse en duelo ao redor de Mónaco nas tres últimas voltas, pero Mansell non puido atopar a forma de pasalo, terminando a só dúas décimas de segundo detrás do brasileiro.[11][14] Foi a quinta vitoria de Senna en Mónaco, igualando a marca de Graham Hill. Ricardo Patrese logrou a terceira posición e o Benetton de Michael Schumacher, terminou cuarto.
Clasificación
[editar | editar a fonte]Precualificación
[editar | editar a fonte]| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Tempo | Diferenza | |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 9 |  Michele Alboreto
|
Footwork-Mugen-Honda | 1:25.413 | - | |
| 2 | 29 |  Bertrand Gachot
|
Larrousse-Lamborghini | 1:25.980 | +0.567 | |
| 3 | 34 |  Roberto Moreno
|
Moda-Judd | 1:27.186 | +1.773 | |
| 4 | 14 |  Andrea Chiesa
|
Fondmetal-Ford | 1:27.756 | +2.343 | |
| NSCP | 30 |  Ukyo Katayama
|
Larrousse-Lamborghini | 1:28.310 | +2.897 | |
| NSCP | 35 |  Perry McCarthy
|
Moda-Judd | Sen tempo | ||
Cualificación
[editar | editar a fonte]| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Q1 | Q2 | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 5 | Nigel Mansell
|
Williams-Renault | 1:20.714 | 1:19.495 | |
| 2 | 6 | Riccardo Patrese
|
Williams-Renault | 1:22.309 | 1:20.368 | +0.873 |
| 3 | 1 | Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:21:467 | 1:20.608 | +1.113 |
| 4 | 27 | Jean Alesi
|
Ferrari | 1:22.942 | 1:20.895 | +1.400 |
| 5 | 2 |  Gerhard Berger
|
McLaren-Honda | 1:22.359 | 1:21.224 | +1.729 |
| 6 | 19 |  Michael Schumacher
|
Benetton-Ford | 1:23.150 | 1:21.831 | +2.336 |
| 7 | 20 | Martin Brundle
|
Benetton-Ford | 1:23.872 | 1:22.068 | +2.573 |
| 8 | 28 | Ivan Capelli
|
Ferrari | 1:23.813 | 1:22.119 | +2.624 |
| 9 | 12 | Johnny Herbert
|
Lotus-Ford | 1:25.979 | 1:22.579 | +3.084 |
| 10 | 4 | Andrea de Cesaris
|
Tyrrell-Ilmor | 1:23.552 | 1:22.647 | +3.152 |
| 11 | 9 | Michele Alboreto
|
Footwork-Mugen-Honda | 1:23.774 | 1:22.671 | +3.176 |
| 12 | 24 | Gianni Morbidelli
|
Minardi-Lamborghini | 1:24.567 | 1:22.733 | +3.238 |
| 13 | 33 | Maurício Gugelmin
|
Jordan-Yamaha | 1:24.235 | 1:22.863 | +3.368 |
| 14 | 11 |  Mika Häkkinen
|
Lotus-Ford | 1:25.809 | 1:22.886 | +3.391 |
| 15 | 29 | Bertrand Gachot
|
Larrousse-Lamborghini | 1:23.606 | 1:23.122 | +3.627 |
| 16 | 16 | Karl Wendlinger
|
March-Ilmor | 1:23.978 | 1:23.264 | +3.769 |
| 17 | 23 | Christian Fittipaldi
|
Minardi-Lamborghini | 1:25.561 | 1:23.487 | +3.992 |
| 18 | 22 | Pierluigi Martini
|
Dallara-Ferrari | 1:25.665 | 1:23.508 | +4.013 |
| 19 | 10 | Aguri Suzuki
|
Footwork-Mugen-Honda | 1:24.340 | 1:23.641 | +4.146 |
| 20 | 21 | Jyrki Järvilehto
|
Dallara-Ferrari | 1:25.050 | 1:23.862 | +4.367 |
| 21 | 32 | Stefano Modena
|
Jordan-Yamaha | 1:23.890 | 1:23.909 | +4.395 |
| 22 | 25 |  Thierry Boutsen
|
Ligier-Renault | 1:25.222 | 1:23.909 | +4.414 |
| 23 | 26 | Érik Comas
|
Ligier-Renault | 1:24.816 | 1:23.974 | +4.479 |
| 24 | 3 | Olivier Grouillard
|
Tyrrell-Ilmor | 1:24.533 | 1:23.990 | +4.495 |
| 25 | 15 | Gabriele Tarquini
|
Fondmetal-Ford | 1:25.614 | 1:24.479 | +4.984 |
| 26 | 34 | Roberto Moreno
|
Moda-Judd | 1:25.185 | 1:24.945 | +5.450 |
| NSC | 7 | Eric van de Poele
|
Brabham-Judd | 1:25.702 | 1:24.981 | +5.486 |
| NSC | 8 | Damon Hill
|
Brabham-Judd | 1:26.889 | 1:25.394 | +5.899 |
| NSC | 14 | Andrea Chiesa
|
Fondmetal-Ford | 1:27.140 | 1:25.660 | +6.165 |
| NSC | 17 | Paul Belmondo
|
March-Ilmor | 1:26.501 | 1:25.750 | +6.255 |
Carreira
[editar | editar a fonte]Posicións logo da carreira
[editar | editar a fonte]
|
|
- Notas: Só están incluídos os cinco primeiros postos da clasificación.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "Ivan The Terrible". F1 Rejects. Arquivado dende o orixinal o 10 de agosto de 2004. Consultado o 29 de xullo de 2011.
- ↑ Dodgins, Tony (28 de maio de 1992). "A new shake up at Ferrari – or is it idle speculation". Autosport (Haymarket Publications) 127 (9): p6.
- ↑ Dodgins, Tony (28 de maio de 1992). "Team Lotus". Autosport (Haymarket Publications) 127 (9): p9.
- ↑ Dodgins, Tony (4 de xuño de 1992). "Team Lotus". Autosport (Haymarket Publications) 127 (10): p7.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Saward, Joe (4 de xuño de 1992). "Monaco GP". Autosport (Haymarket Publications) 127 (10): p39.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Saward, Joe (4 de xuño de 1992). "Monaco GP". Autosport (Haymarket Publications) 127 (10): p37.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Saward, Joe (4 de xuño de 1992). "Monaco GP". Autosport (Haymarket Publications) 127 (10): p28.
- ↑ "F1 Rejects Interview with Perry McCarthy". F1 Rejects. 1 de xuño de 2004. Arquivado dende o orixinal o 05 de xuño de 2011. Consultado o 18 de xullo de 2011.
- ↑ "Qualifying". Manipef1. Arquivado dende o orixinal o 07 de abril de 2014. Consultado o 27 de xullo de 2011.
- ↑ Saward, Joe (28 de maio 1992). "GP de Mónaco". Autosport (Haymarket) 127 (10): P36.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 "GRAND PRIX RESULTS: MCOACO GP, 1992". grandprix.com. Arquivado dende o orixinal o 23 de xuño de 2011. Consultado o 21 de xullo de 2011.
- ↑ Allard Kalff (Commentator) (1992-05-30). Monaco Grand Prix: 2nd Qualifying Session Live (Television production). Londres: Eurosport.
- ↑ 13,0 13,1 Monaco Grand Prix: 2nd Qualifying Session Live (Television production). Londres: Eurosport. 1992-05-30.
- ↑ Henry, Alan (1992) [1992]. "1992 Grands Prix: Monaco Grand Prix". Autocourse 1992-93. Hazleton Publishing. pp. 150–153. ISBN 0-905138-96-1.
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio de Mónaco de 1992  |
| Carreira anterior: Gran Premio de San Marino de 1992 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1992 |
Carreira seguinte: Gran Premio do Canadá de 1992 |
| Carreira anterior: Gran Premio de Mónaco de 1991 |
Gran Premio de Mónaco | Carreira seguinte: Gran Premio de Mónaco de 1993 |