Gran Premio do Canadá de 1989
| Nome oficial | XXVII Canadian Grand Prix  |
|---|---|
| Tipo | Gran Premio do Canadá |
| Deporte | automobilismo |
| Parte de | Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1989 |
| Distancia do evento | 69 |
| Localización e Datas | |
| Localización | Circuíto Gilles Villeneuve (Montreal) 45°30′02″N 73°31′21″O / 45.5006, -73.5225 |
| Lonxitude | 4,361 km |
| País | Canadá |
| Data | 18 de xuño de 1989 |
| Competición | |
| Primeiro posto | Thierry Boutsen |
| Pole position | Alain Prost |
| Volta máis rápida | Jonathan Palmer (pt)  |
O Gran Premio do Canadá de 1989 (oficialmente o 1989 Formula 1 Grand Prix du Canada) foi unha carreira de Fórmula 1 que se celebrou o 18 de xuño de 1989 no Circuíto Gilles Villeneuve, Montreal, Canadá. A carreira foi a sexta rolda da tempada 1989.
Foi a primeira vitoria de Fórmula 1 para o piloto belga Thierry Boutsen, quen gañou tres carreiras de Fórmula Un en total, todo durante o seu período de dous anos con Williams-Renault, e foi a primeira vitoria para a asociación Williams-Renault, que durou ata o final da tempada 1997 e chegou a gañar catro Campionatos de Pilotos e cinco Campionatos do Mundo de Construtores nese momento.
Alain Prost (McLaren) logrou a súa primeira pole position desde o Gran Premio de Portugal de 1988, parando a carreira do seu compañeiro de equipo Ayrton Senna de 8 poles consecutivas ata esa carreira.
Carreira
[editar | editar a fonte]A carreira suscitábase interesante desde o punto de vista da grella de saída. Alain Prost rompera a racha de oito pole position seguidas de Ayrton Senna, co que o duelo entre ambos pilotos de McLaren podía ser espectacular. Máis aínda co engadido da choiva que caera o domingo pola mañá que deixou o asfalto húmido para o momento da saída. A maioría de pilotos partiron con pneumáticos intermedios.
Nigel Mansell e Alessandro Nannini pasaron polo carril de boxes trala volta de formación para cambiar a gomas lisas pero no momento da saída arrincaron demasiado pronto, o que resultou na súa descualificación da carreira. Na cabeza, Prost tomou o liderado e empezou a tirar. Era unha oportunidade fantástica para o francés, que malia todo tivo que abandonar na segunda volta por unha rotura de suspensión.
Cunha pista cada vez máis seca, empezaron a chegar as primeiras paradas a boxes para poñer pneumáticos lisos. Isto deixou a Riccardo Patrese á fronte da clasificación por diante de Thierry Boutsen e Ayrton Senna. Foi durante este período cando se viviu a situación máis curiosa da carreira cun Stefan Johansson que volveu a pista trala súa parada cun cable de aire dos boxes enganchado ao alerón traseiro do seu Onyx. Tras ignorar os avisos para que volvese a boxes, foi descualificado.
Pero cando parecía que a carreira ía camiño a un final de seco, empezou a chover de novo. Unha vez máis, carril de boxes ocupouse con moitas paradas a boxes. A todo isto, Patrese mantivera pneumáticos de auga, polo que gañou unha gran vantaxe sobre os rivais, sendo os seus perseguidores máis próximos Derek Warwick co Arrows e Nicola Larini co Osella. Por detrás, Senna viña desatado, quitándose a rivais de encima cunha facilidade pasmosa.
A 30 voltas do final, Warwick perdeu o liderado en favor de Senna. Patrese parara a boxes para cambiar uns pneumáticos que estaban demasiado desgastados e perdera a cabeza de carreira. O brasileiro parecía lanzado cara a unha vitoria segura mentres os dous Williams ocupaban as posicións de podio con Boutsen por diante de Patrese, grazas á recente parada en boxes deste último.
A tres voltas do final, o motor de Senna rompeu e o piloto de McLaren tivo que retirarse do gran premio. Isto deixou a vitoria en bandexa de prata a Thierry Boutsen, que non só conseguiu o seu primeiro triunfo na Fórmula 1 senón que tamén lle deu a Williams a súa primeira vitoria desde 1987 e o primeiro éxito da asociación Williams-Renault.
A segunda posición foi para Riccardo Patrese e para sorpresa xeral, o terceiro home no podio foi Andrea de Cesaris. O italiano conseguía o impensable co Dallara da Scuderia Italia. Mentres tanto, Nelson Piquet celebraba un cuarto posto que era de feito a súa primeira posición nos puntos de todo 1989. Por detrás, René Arnoux finalizou nunha quinta posición que supuxo a súa última vez nos puntos no ano da súa retirada da Fórmula 1.
O chamado, punto de honra, foi para Alex Caffi co outro Dallara, dándolle ao equipo o seu mellor día na Fórmula 1. Como curiosidade, Jonathan Palmer, pai de Jolyon Palmer obtivo a súa única volta rápida neste gran premio, ao volante dun Tyrrell no que tamén foi o seu último ano na máxima categoría. Mentres tanto, a loita polo campionato entre Senna e Prost non fixera máis que empezar.
Clasificación
[editar | editar a fonte]Pre Cualificación
[editar | editar a fonte]| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Tempo | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 8 |  Stefano Modena
|
Brabham-Judd | 1:23.398 | — |
| 2 | 17 | Nicola Larini
|
Osella-Ford | 1:24.550 | +1.152 |
| 3 | 36 |  Stefan Johansson
|
Onyx-Ford | 1:24.764 | +1.366 |
| 4 | 21 | Alex Caffi
|
Dallara-Ford | 1:24.778 | +1.380 |
| 5 | 7 |  Martin Brundle
|
Brabham-Judd | 1:25.275 | +1.877 |
| 6 | 37 |  Bertrand Gachot
|
Onyx-Ford | 1.25.952 | +2.554 |
| 7 | 33 |  Gregor Foitek
|
EuroBrun-Judd | 1:26.365 | +2.967 |
| 8 | 18 | Piercarlo Ghinzani
|
Osella-Ford | 1:26.807 | +3.409 |
| 9 | 34 |  Bernd Schneider
|
Zakspeed-Yamaha | 1:27.073 | +3.675 |
| 10 | 41 | Joachim Winkelhock
|
AGS-Ford | 1:28.545 | +5.147 |
| 11 | 39 | Volker Weidler
|
Rial-Ford | 1:31.455 | +8.057 |
| 12 | 35 |  Aguri Suzuki
|
Zakspeed-Yamaha | 1:53.327 | +29.929 |
| 13 | 32 |  Pierre-Henri Raphanel
|
Coloni-Ford | 1:59.693 | +36.295 |
Cualificación
[editar | editar a fonte]| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Q1 | Q2 | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 2 | Alain Prost
|
McLaren-Honda | 1:20.973 | 1:22.269 | — |
| 2 | 1 |  Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:21.049 | 1:21.269 | +0.076 |
| 3 | 6 | Riccardo Patrese
|
Williams-Renault | 1:21.783 | 1:23.738 | +0.810 |
| 4 | 28 |  Gerhard Berger
|
Ferrari | 1:21.946 | 1:22.305 | +0.973 |
| 5 | 27 | Nigel Mansell
|
Ferrari | 1:22.165 | 1:22.751 | +1.192 |
| 6 | 5 | Thierry Boutsen
|
Williams-Renault | 1:22.311 | 1:24.004 | +1.338 |
| 7 | 8 | Stefano Modena
|
Brabham-Judd | 1:22.612 | 1:23.599 | +1.639 |
| 8 | 21 | Alex Caffi
|
Dallara-Ford | 1:22.901 | 1:24.957 | +1.928 |
| 9 | 22 | Andrea de Cesaris
|
Dallara-Ford | 1:23.050 | 1:24.444 | +2.077 |
| 10 | 30 | Philippe Alliot
|
Lola-Lamborghini | 1:23.059 | — | +2.086 |
| 11 | 23 | Pierluigi Martini
|
Minardi-Ford | 1:23.252 | 1:25.195 | +2.279 |
| 12 | 9 | Derek Warwick
|
Arrows-Ford | 1:23.348 | 1:23.833 | +2.375 |
| 13 | 19 | Alessandro Nannini
|
Benetton-Ford | 1:23.542 | 1:24.279 | +2.569 |
| 14 | 3 | Jonathan Palmer
|
Tyrrell-Ford | 1:23.665 | 1:23.876 | +2.692 |
| 15 | 17 | Nicola Larini
|
Osella-Ford | 1:23.799 | 1:25.289 | +2.826 |
| 16 | 10 |  Eddie Cheever
|
Arrows-Ford | 1:23.828 | 1:24.693 | +2.855 |
| 17 | 15 | Maurício Gugelmin
|
March-Judd | 1:23.863 | 1:24.734 | +2.890 |
| 18 | 36 | Stefan Johansson
|
Onyx-Ford | 1:23.974 | 1:24.918 | +3.001 |
| 19 | 11 | Nelson Piquet
|
Lotus-Judd | 1:24.029 | 1:25.825 | +3.056 |
| 20 | 4 | Michele Alboreto
|
Tyrrell-Ford | 1:24.296 | 1:25.412 | +3.323 |
| 21 | 16 | Ivan Capelli
|
March-Judd | 1:24.406 | 1:25.094 | +3.433 |
| 22 | 25 | René Arnoux
|
Ligier-Ford | 1:24.558 | 1:25.394 | +3.585 |
| 23 | 38 | Christian Danner
|
Rial-Ford | 1:25.298 | 1:24.727 | +3.754 |
| 24 | 24 |  Luis Pérez-Sala
|
Minardi-Ford | 1:24.786 | 1:25.570 | +3.813 |
| 25 | 40 | Gabriele Tarquini
|
AGS-Ford | 1:24.793 | 1:25.246 | +3.820 |
| 26 | 31 | Roberto Moreno
|
Coloni-Ford | 47:24.470 | 1:25.037 | +4.064 |
| 27 | 12 | Satoru Nakajima
|
Lotus-Judd | 1:25.051 | 1:26.358 | +4.078 |
| 28 | 29 | Yannick Dalmas
|
Lola-Lamborghini | 1:25.317 | 1:25.161 | +4.188 |
| 29 | 20 | Johnny Herbert
|
Benetton-Ford | 1:25.335 | 1:25.282 | +4.309 |
| 30 | 26 | Olivier Grouillard
|
Ligier-Ford | 1:25.382 | 1:25.289 | +4.316 |
Carreira
[editar | editar a fonte]Notas
[editar | editar a fonte]- Líderes por volta: Alain Prost 1 (1), Ayrton Senna 30 (2-3, 39-66), Riccardo Patrese 31 (4-34), Derek Warwick 4 (35-38), Thierry Boutsen 3 (67-69)
- Nigel Mansell e Alessandro Nannini foron descualificados logo de comezar desde o pitlane antes de que se iniciase a carreira. Ambos pilotos entraran en boxes para poñer slicks logo da volta de quecemento e cando chegaron ao final do pit lane non atoparon nin luces nin comisarios que lles impedisen volver á pista (a ausencia de luces é xeralmente un sinal de que a carreira comezou). A pesar de que o problema foi causado polos comisarios da carreira por non ter o as luces do carril de boxes acesas, e que os comisarios do pit lane non fixeron o seu traballo correctamente deténdoos ao saír dos boxes porque a carreira non comezara, Mansell e Nannini foron descualificados.
- Stefan Johansson viu a bandeira negra porque volveu a pista trala súa parada en boxes cun cable de aire enganchado ao alerón traseiro do seu Onyx. Tras ignorar os avisos para que volvese a boxes, foi descualificado.
- O triplo campión do mundo Nelson Piquet anotou os seus primeiros puntos da tempada que foron suficientes para manter a Lotus fora da pre-cualificación logo do Gran Premio do Reino Unido de 1989 (onde de novo terminou 4º). Tamén anotara os seus primeiros puntos de 1984 cando gañou no Gran Premio do Canadá de 1984, aínda que a diferenza de 1984 non era o defensor do campionato mundial.
- Primeira vitoria: Renault motor V10. Tamén foi a primeira vitoria dun coche con motor Renault desde que Ayrton Senna gañou o Gran Premio de Detroit de 1986 nun Lotus 98T turbo e a primeira vitoria de Renault cun motor aspirado naturalmente.
- ünica volta rápida de: Jonathan Palmer
- Primeiro podio: Scuderia Italia / Dallara
- Derradeiro podio: Andrea de Cesaris
- Derradeiros puntos: René Arnoux
- Derrardeira volta en cabeza: Derek Warwick
- Primeira descualificación - Nigel Mansell
- Derradeira descualificación - Stefan Johansson, Alessandro Nannini
- Aínda que Brabham dominara polo xeral as pre-cualificacións antes do Canadá, Martin Brundle tivo problemas na sesión e non logrou precualificar para a carreira.
- Agás as súas dúas descualificacións en 1985 e 1986, ou cando se retirou dunha careira en protesta contra as condicións (que ocorrería na última carreira de 1989 en Australia), esta sería a carreira máis curta da carreira de Alain Prost con McLaren, durando só ata o comezo da segunda volta antes de que un fallo da suspensión o obrigara a retirarse. Tamén sería a segunda carreira máis curta da súa carreira na F1 tralo infame Gran Premio do Xapón de 1990.
- Este foi o único Gran Premio onde ambos coches de Dallara remataron nos puntos.
- Esta foi a primeira vez desde que o Benetton B186 BMW de Gerhard Berger gañou o Gran Premio de México de 1986 (39 carreiras) que non a vitoria non foi para un automóbil que non usba un motor Honda, Ferrari ou TAG-Porsche.
- Esta foi tamén a primeira vez desde que Keke Rosberg gañou o Gran Premio de Australia de 1985 que un piloto que non fora Senna, Prost, Piquet, Mansell ou Berger gañaba un Gran Premio.
Posicións logo da carreira
[editar | editar a fonte]
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "1989 Canadian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 18 de xaneiro de 2015. Consultado o 23 de decembro de 2015.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio do Canadá de 1989 |
| Carreira anterior: Gran Premio dos Estados Unidos de 1989 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1989 |
Carreira seguinte: Gran Premio de Francia de 1989 |
| Carreira anterior: Gran Premio do Canadá de 1988 |
Gran Premio do Canadá | Carreira seguinte: Gran Premio do Canadá de 1990 |