Oristano

Oristano (Aristanis)
Localización Oristano (Aristanis) Localización de Oristano (Aristanis) na illa de Sardeña, fronte a Península Itálica Coordenadas 39° 54' N 8° 35' E Rexión Sardeña Provincia Oristano Características xeográficas Área total 84 km² Poboación total 29 185 hab. Densidade 347,4 hab./km² Outros dados Comunas limítrofes Baratili San Pietro, Cabras, Nurachi, Palmas Arborea, Santa Giusta, Siamaggiore, Siamanna, Simaxis, Solarussa, Villaurbana, Zeddiani Código ISTAT 095038 Código cadastral G113 Código postal 09170 Prefixo telefónico 0783 Santo Padroeiro Sant'Archelao

Oristano (en sardo Aristanis) é unha comuna italiana da rexión de Sardeña, provincia de Oristano.

Poboación

Oristano ten uns 29.185 habitantes. A densidade de poboación de 347 hab/km².

Localización

Esténdese por unha superficie de 84 km². Limita con Baratili San Pietro, Cabras, Nurachi, Palmas Arborea, Santa Giusta, Siamaggiore, Siamanna, Simaxis, Solarussa, Villaurbana, Zeddiani.

Economía e industria

A economía de Oristano baséase principalmente nos servizos, a agricultura, o turismo e as pequenas industrias.

Historia

Port'a Ponti Tower in Piazza Roma

Oristano era coñecido anteriormente polos bizantinos como Aristanis (en grego bizantino: Αριστάνις), e fundado preto do antigo asentamento fenicio de Othoca (agora Santa Giusta). Adquiriu importancia en 1070, cando, como consecuencia dos frecuentes ataques dos sarracenos, o arcebispo Torcotorio converteuno en sede do bispado, que antes estaba na veciña cidade costeira de Tharros. Tamén se converteu na capital do Xulgado (equivalente a un reino) de Arborea. En consecuencia, deseñaron fortificacións, pero a construción das mesmas continuou até que o xuíz Mariano II subiu ao poder.

Na época medieval Oristano disputou o poder sobre toda a illa de Sardeña e, polo tanto, levou a cabo guerras contra os outros reinos sardos que culminaron no intento de conquistar toda a illa durante o reinado (1347–75) de Mariano IV e o do seu fillo Hugo III (1376–1383) e a súa filla Leonor (1383–1404). O Xulgado de Arborea afirmou ser o último reino sardo que deixou de existir en 1420, uns 10 anos despois da batalla de Sanluri. Foi transformado en Marchesato polos aragoneses e conquistado, tras unha revolta do último marqués Leonardo Alagon, polas tropas catalás do Reino de Aragón, en 1478 despois da batalla de Macomer.

Despois, a historia de Oristano foi a da illa de Sardeña, caracterizada pola dominación aragonesa (até 1708) e piemontesa (desde 1720 até a unificación de Italia). En abril de 1921, David Cova, Emilio Lussu, Camillo Bellieni e outros veteranos sardos da Primeira guerra mundial fundaron na cidade o Partido Acción Sarda.

Atraccións principais

Catedral de Oristano

Igrexa de San Francisco

Igrexa do Carmine

• A Torre de San Cristóforo, tamén coñecida como Torre de Mariano II, foi construída en 1290, ten unha altura de 19 metros e é a evidencia máis rechamante das antigas murallas construídas na época do Xulgado, xa que era unha das principais portas do mesmo.
• Torrione ("Gran Torre") de Portixedda.
• A catedral de Santa María (1130) foi reconstruída durante o reinado de Mariano II tras ser destruída nun asedio. Da estrutura orixinal de Mariano só quedan partes da ábsida e base do campanil, así como a capela gótica do Rimedio, que alberga algunhas esculturas medievais. Na corte pódense ver partes dun edificio bizantino máis antigo. Á reforma do século XVII pertence a Capela do Archivietto. O estilo barroco actual é en gran parte da restauración do século XIX. Suponse que a Catedral se utilizaba para os enterros dos Xuíces e das súas familias, pero as dominacións posteriores borraron todo rastro deles. No interior hai unha estatua de madeira da Annunziata, atribuída a Nino Pisano.
• A Igrexa de San Francisco de Asís foi construída cara ao ano 1200 e na actualidade é de estilo neoclásico. Nel atópase o Cristo de Nicodemo, unha escultura en madeira que se cre obra de mestres valencianos, que data do século XIV.
• A igrexa franciscana de Santa Chiara (consagrada en 1428) é un edificio de estilo gótico-francés cunha soa nave e ábsida cadrada.
• A Igrexa e claustro do Carmine é un dos mellores exemplos da arquitectura barroco-rococó de Oristano.
• A Igrexa de San Sebastián é a única igrexa extramuros medieval, é dicir, está situada fóra das murallas.
• A Igrexa de Santo Domingo (San Domenico) foi construída en 1634 por iniciativa do frade Pietro Flores e financiada polo nobre local Baldassarre Dedoni. Os cidadáns tamén fixeron doazóns a cambio de dous metros cadrados de superficie para unha tumba. O edificio é unha cámara de forma rectangular con dúas capelas formadas no seu muro lateral dereito: unha delas está dedicada a San Vicente e a outra ao nome de Xesús. O máis destacable é que posúe un retablo de madeira que servía de altar maior e inclúe varios nichos dedicados a Santo Domingo e outros Santos. Tras a supresión das ordes relixiosas en 1832 os dominicos, que até entón estiveran ao seu cargo, legaron a igrexa á arquicofradía do Santo Nome de Xesús. Posteriormente foi reformado varias veces, desconsagrado e na actualidade serve de Auditorio para congresos e concertos.
• Na aldea de Massama atópase a pequena igrexa prerrománica chamada Oratorio das Ánimas, que amosa influencias visigóticas.

Véxase tamén

----

Este artigo sobre xeografía é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.

---