Saltar ao contido

Solsticio de inverno

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Diagrama das estacións da Terra, á dereita: solsticio de inverno no hemisferio norte. Á esquerda: solsticio de inverno no hemisferio sur.

O solsticio de inverno (solsticio deriva do latín ‘sol’ e sístere, ‘permanecer quieto’) corresponde ao instante en que a posición do Sol no ceo atópase á maior distancia do ecuador celeste. Dependendo da correspondencia co calendario, o evento do solsticio de inverno ten lugar entre o 20 e o 23 de decembro todos os anos no caso do hemisferio norte, e entre o 20 e o 23 de xuño no caso do hemisferio sur.

Desenvolvemento

[editar | editar a fonte]

O significado estacional do solsticio de inverno maniféstase no acortamiento da duración das noites e das horas diúrnas.

Distintas culturas definen isto de diversas maneiras, posto que nalgunhas ocasións considérase que, astronómicamente, pode sinalar xa sexa o comezo ou a metade do inverno do hemisferio.

O inverno non ten un principio ou metade que estea cientificamente establecido. Con todo, no caso do solsticio de inverno, é posible calcular con exactitude o segundo no que ocorre.

Aínda que en teoría o solsticio de inverno só dura un instante, este termo tamén se usa normalmente para referirse ao día en que ten lugar.

O significado ou interpretación deste evento variou nas distintas culturas do mundo, pero a maioría delas recoñéceo como un período de renovación e renacemento, que leva festivais, feiras, reunións, rituais ou outras celebracións.[1]

No 45 a. C., no calendario juliano estableceuse o 30 de decembro como o solsticio de inverno de Europa. Había unha diferenza entre o ano civil (365,2500 días) e o ano tropical (365,2422 días), e esa diferenza provocou que o solsticio astronómico non caese sempre o mesmo día, senón que se adiantase aproximadamente tres días cada catro séculos.

En 1582, o papa Gregorio XIII decretou o cambio ao novo calendario gregoriano, co que o solsticio de inverno (no hemisferio norte) sucedía ao redor do día 21 de decembro.

Anualmente, no calendario gregoriano o solsticio fluctúa lixeiramente a moi longo prazo (só ao redor dun día cada 3000 anos).

Saída e posta do Sol

[editar | editar a fonte]
Curva en forma de oito tombado que representa o movemento do sol no ceo ó longo do ano, cada 24 horas en relación á Terran (solsticio de inverno, na parte inferior dereita)

Debido á órbita elíptica da Terra, a inclinación e a primeira ou última posta ou saída do sol non caen exactamente no solsticio de inverno.

A primeira posta de sol prodúcese antes do solsticio (por uns poucos días), e a última saída do sol máis tarde. Unha ou dúas semanas ao redor dos dous solsticios, tanto o amencer e o atardecer son un pouco antes ou máis tarde en cada día.

Ata no ecuador, o amencer e o atardecer cambia varios minutos cara a adiante e cara a atrás ao longo do ano, xunto co mediodía solar. Este efecto represéntase por un analema.[2][3]

Historia e importancia cultural

[editar | editar a fonte]
Plano actual de Stonehenge.

O solsticio de por si pode ser un momento especial do ciclo anual do ano, mesmo durante o período neolítico. Eventos astronómicos controlados na antigüidade, como o apareamiento dos animais, o semento dos cultivos e a medición das reservas entre as colleitas de inverno mostran como as diferentes mitoloxías e as tradicións culturais xurdiron. Isto é comprobado pola física que se mantén nos deseños de finais do Neolítico e a Idade de Bronce, como nos sitios arqueolóxicos de Stonehenge (en Gran Bretaña) e Newgrange (Irlanda).

Os principais eixos de ambos os monumentos parecen estar coidadosamente aliñados sobre unha liña de vista que apunta á saída do sol do solsticio de inverno (Newgrange) e a posta do sol do solsticio de inverno (Stonehenge).

O solsticio de inverno quizais foi inmensamente importante porque avisaba ás comunidades de que ían ser privadas de moitas cousas durante o inverno, e tiñan que estar preparadas para isto.

A fame era común no inverno, entre xaneiro e abril, tamén coñecida como «meses da fame negra». Nos climas temperados, o festival de pleno inverno foi a última festa de celebración antes do comezo do inverno. A maioría dos animais eran sacrificados para non ter que alimentalos durante o inverno, polo que practicamente era o único momento do ano para a subministración de carne fresca dispoñible.

A maioría de viño e cervexa durante a colleita anual estaba finalmente fermentada e lista para beber neste momento.[4]

  1. "ReligiousTolerance.org". Arquivado dende o orixinal o 18 de febreiro de 2019. Consultado o 02 de xuño de 2020. 
  2. Starry Night® Times: xaneiro 2007 (explica porque o Sol parece cruzar máis lento no xaneiro boreal)
  3. The analemma Arquivado 18 de outubro de 2006 en Wayback Machine. (‘o analema’) artigo sobre os efectos da órbita elíptica. Dende o 3 de xullo ao 2 de octubro continua a súa «aproximación» cara o oeste. Dende alí «volve» cara o este.
  4. An ancient holiday, programa televisivo na canle The History Channel.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]