Λησμονιά ...

Μ᾿ ἐρωτευμένη τὴν καρδιὰ σὲ γνώρισα ἄγριο Δάσο. Ἔπινα στὸ ἀεροφίλημα τὴ μυστικὴ εὐωδιά σου. Πρόσμενα μὲ τὸ ξάστερο σκοτάδι νὰ περάσω, ὅταν τ᾿ ἀερινὸ στοιχιὸ περνοῦσε στὰ κλαδιά σου. Σὲ γνώρισα σ᾿ ἐρωτικὲς νύχτες ρυτιδωμένη θάλασσα σὰν τὸ μέτωπο τῆς συλλογῆς, περνοῦσε πάνω σου χάδι ἡ σκέψη μου καὶ πάντα ἡ ἀνθισμένη ἄκρη σου μὲ τὰ εὐωδιαστὰ φύκια μὲ προσκαλοῦσε. Σᾶς γνώρισαν οἱ ἐρωτικὲς νύχτες μου ὡραῖα λουλούδια, διάφανα, ἀχνά, πολύχρωμα, σὰ φωτεινὰ σημάδια. Βαριὰ ἡ δροσιὰ σὰ φίλημα καὶ ξεχυνόνταν χνούδια χρυσὰ ᾿πό τὰ σμιγμένα σας βλέφαρα στὰ σκοτάδια. Τώρα στὸ φῶς τῆς ἀρνησιᾶς δομένα, ἔτσι ἀλλαγμένα μοῦ δείχνεσθε, στὴ συλλογὴ τὸ νοῦ μου πάω νὰ χάσω. Τάχα εἶστε σεῖς ποὺ γνώρισα; Σεῖς εἶστε ἀγαπημένα λουλούδια, θάλασσα ἀργυρή, πυκνὸ τῶν πεύκων Δάσο; ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ