Atatürk, Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu: Akademik Eğitim Konferansları , 2023 Atatürk, Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu: Akademik Eğitim Konferansları: Osmanlı Diplomasisi ve 1774 Küçük Kaynarca Antlaşması (Prof. Dr. Osman Köse), 2023
Atatürk, Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu: Akademik Eğitim Konferansları , 2023 Atatürk, Kültür... more Atatürk, Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu: Akademik Eğitim Konferansları , 2023 Atatürk, Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu: Akademik Eğitim Konferansları: Osmanlı Diplomasisi ve 1774 Küçük Kaynarca Antlaşması (Prof. Dr. Osman Köse)
Uploads
Papers by Güner Doğan
As a border emirate, the Ottomans expanded their lands rapidly with the conquests they realized in time, from the moment they took their place on the stage of history. This enlargement brought with it the same changes in the existing borders. To put it rightly, the Ottoman borders had a very “variable” structure. The Ottoman borders, which had been constantly changing for 4 centuries, began to shrink day by day with the Treaty of Karlowitz. Signed in 1699, the Treaty of Karlowitz made the question of where the Ottoman borders began and ended much more significant. In this regard, determining and mapping the borders became a crucial task to which the Ottomans and their rival powers paid great attention. However, mapping the borders would be challenging for the Ottoman side. While the Ottomans had highly successful diplomats who safeguarded the advantage and honor of the state, they had to contend with various difficulties when it came to technical matters. In contrast, Venice and
Austria were more productive in these technical matters due to their appointed map experts. This article focuses on the identities of these experts from the two states and the significant achievements they made in terms of maps and the geography of the
border regions. Additionally, the study provides detailed information on how the borders were determined and mapped after the Treaty of Karlowitz, specifically focusing on the three states and the diplomats they appointed.
The borders of the Ottoman Empire have constantly changed since its establishment. In time, with successful conquests, the borderlines have evolved. The area where borders have been most variable was mainly on the western side of the empire. Especially after the conquest of Istanbul, conquests in the Balkans towards the Adriatic and towards Vienna increased, leading to border issues with neighboring Venice and Austria. Later period, a third country, Russia, also engaged in various disputes and diplomatic contacts with the Ottoman Empire regarding border issues. This article focuses on determining the Ottoman Empire's borders and, more importantly, uncovering the data on who drew these borders. The goal is for both initiatives to bring forth new perspectives/claims in the history of diplomacy and the history of military.
The relationship between the Ottoman Empire and Italy has a long history, with trade relations dating back to the city-states of Venice, Genoa, and Florence. These relations continued in various forms until Italy achieved political unity in 1861. Italy was initially a friendly country to the Ottoman Empire from the era of Sultan Abdul Hamid until the period of the Turkish War of Independence in 1922, when Italy occupied parts of Anatolia, which strained the friendship between the two countries. Despite ongoing tensions, some commercial relations continued during this period as well, including the issue of modernizing the Turkish navy. The restoration of Ottoman ships sent to the city of Genoa in Italy in the late 19th century and the subsequent debts owed to Italy until the Republican era caused various problems between the two countries. The modernization of the Turkish navy was a significant aspect of the modernization movement during Atatürk’s era. Therefore, we believe that this study will make a significant contribution.
****
Yaptığı bilimsel gözlem ve araştırmalarla yaşamıyla örtüşen bir dünya yaratan, asker, diplomat, ajan, seyyah ve en önemlisi bilim adamı gibi birçok sıfatı yaşamının içerisine sığdırmayı başaran Luigi Ferdinando Marsigli 1729 yılında yakalandığı apopleksi hastalığı nedeniyle zor günler geçirmiş ve 1 Kasım 1730 tarihinde 72 yaşında iken doğduğu kent olan Bologna’da hayata gözlerini yummuştur. Bugün Bologna’da kurmuş olduğu bilim enstitüsünde yer alan Marsigli kütüphanesinde yazılı olan Ad publicum totius orbis usum (bütün dünyanın ortak kullanımına adanmıştır) ifadesi onun bilimsel faaliyetlerini tüm insanlığa armağan ettiğinin bir göstergesidir. Ölümünden yaklaşık iki yıl sonra yayınlanacak olan Osmanlı İmparatorluğu’nun Askeri Vaziyeti (Stato Militare Dell’Imperio Ottomanno) adlı eser işte Marsigli’nin tüm insanlığa armağan ettiği, yayınlandığı günden bu yana önemini hiç kaybetmemiş ve Türk tarihi açısından oldukça değerli olan bir çalışmasıdır. Bu çalışmanın bir yerinde Marsigli’nin kaleme aldığı şu cümleler kayda değerdir: “Osmanlı Askeriyesinin vaziyeti ile ilgili yorumlarımı Kanunname’de yer alan kayıtlara dayandırdım. Askeri vaziyetle ilgili bilgilerimi Osmanlılarla birlikte yaşayarak ve onların ordusundaki farklı koşulları gözlemleyerek öğrendim”
One of the critical turning points in the diplomatic history of the Ottoman Empire is the Treaty of Karlowitz. After a long period of conquest, the Ottoman army, which paused in gaining land with the Vienna Siege (1683), had to sign the fi rst territorial loss document with this treaty. After the agreement was signed as a result of tough negotiations, the Ottomans re-determined their borders with the Venetians and Austrians. In addition, the Russians, who are the representatives of another country located in Karlowitz, would send a representative to Istanbul, especially in the changing borders and around the new conjuncture. We can say that the Ottoman-Russian Border, which was fi rst opened to discussion between the two countries in 1703 and 1713, and then with the Istanbul Treaty (1724), came to the agenda again and again with the Treaty of Belgrade (1739), the Treaty of Küçük Kaynarca (1774), the Treaty of Jassy (1792), the Treaty of Bucharest (1812), the Treaty of Edirne (1829), the Treaty of Paris (1856) and the Treaty of Berlin (1878). In this border determination process, the muhaddid (diplomats assigned to draw the border) of both sides conducted long negotiations. This article aims to focus on the Ottoman-Russian border, which has changed over time and was disputable based on archival documents. At this point, it is thought that by keeping our time interval long, the problems between the parties can be observed better. A long-term analysis that we aim to carry out in terms of borders will also help us understand the changing nature of the relations between the two countries over a long period.
II. Viyana Kuşatmasından Zenta Muharebesine Osmanlı Devleti’nin Genel Vaziyeti ve Alessandro Maurocordato’nun Viyana Seyahati Napoli Devlet Arşivinde, Caprara evrakı içerisinde, Alessandro Maurocordato’nun kendi kaleme alıp mührünü kullandığı belgede geçen bu ifadeler onun Zülfikar Paşa ile barış görüşmelerini gerçekleştirmek maksadıyla Viyana’ya gittikleri 1688 yılına tarihlenmektedir. II. Viyana kuşatmasından itibaren oldukça sıkıntılı günler geçiren ve gerek Avusturya tarafına gerekse de Venediklilere birtakım topraklarını kaptıran Osmanlılar kuzeyde Rusya’nın yeni bir cephe açmasıyla birlikte barışı eskisine göre daha fazla ister hale gelmeye başlamışlardır…
Elinizdeki bu çalışma ile Mahmut H. Şakiroğlu’nun yayınlarını nasıl kaleme aldığı noktasında ve özellikle yaşamı boyunca mektuplar aracılığıyla kimlerle iletişime geçtiği hususunda veriler bulacaksınız. Bu bilgiler bize alanında çok önemli bir yeri olan bu ismin, mektuplarla kendine nasıl bir dünya inşa ettiğini gösterecektir.
The relationship between the Ottoman Empire and Italy has a long history, with trade relations dating back to the city- states of Venice, Genoa, and Florence. These relations continued in various forms until Italy achieved political unity in 1861. Italy was initially a friendly country to the Ottoman Empire from the era of Sultan Abdul Hamid until the period of the Turkish War of Independence in 1922, when Italy occupied parts of Anatolia, which strained the friendship between the two countries. Despite ongoing tensions, some commercial relations continued during this period as well, including the issue of modernizing the Turkish navy. The restoration of Ottoman ships sent to the city of Genoa in Italy in the late 19th century and the subsequent debts owed to Italy until the Republican era caused various problems between the two countries. The modernization of the Turkish navy was a significant aspect of the modernization movement during Atatürk’s era. Therefore, we believe that this study will make a significant contribution. This paper will be based on our research conducted around the archives and repositories of various Italian companies as well as documents and visual materials from archives in Italy, France, and Türkiye.
As a border emirate, the Ottomans expanded their lands rapidly with the conquests they realized in time, from the moment they took their place on the stage of history. This enlargement brought with it the same changes in the existing borders. To put it rightly, the Ottoman borders had a very “variable” structure. The Ottoman borders, which had been constantly changing for 4 centuries, began to shrink day by day with the Treaty of Karlowitz. Signed in 1699, the Treaty of Karlowitz made the question of where the Ottoman borders began and ended much more significant. In this regard, determining and mapping the borders became a crucial task to which the Ottomans and their rival powers paid great attention. However, mapping the borders would be challenging for the Ottoman side. While the Ottomans had highly successful diplomats who safeguarded the advantage and honor of the state, they had to contend with various difficulties when it came to technical matters. In contrast, Venice and
Austria were more productive in these technical matters due to their appointed map experts. This article focuses on the identities of these experts from the two states and the significant achievements they made in terms of maps and the geography of the
border regions. Additionally, the study provides detailed information on how the borders were determined and mapped after the Treaty of Karlowitz, specifically focusing on the three states and the diplomats they appointed.
The borders of the Ottoman Empire have constantly changed since its establishment. In time, with successful conquests, the borderlines have evolved. The area where borders have been most variable was mainly on the western side of the empire. Especially after the conquest of Istanbul, conquests in the Balkans towards the Adriatic and towards Vienna increased, leading to border issues with neighboring Venice and Austria. Later period, a third country, Russia, also engaged in various disputes and diplomatic contacts with the Ottoman Empire regarding border issues. This article focuses on determining the Ottoman Empire's borders and, more importantly, uncovering the data on who drew these borders. The goal is for both initiatives to bring forth new perspectives/claims in the history of diplomacy and the history of military.
The relationship between the Ottoman Empire and Italy has a long history, with trade relations dating back to the city-states of Venice, Genoa, and Florence. These relations continued in various forms until Italy achieved political unity in 1861. Italy was initially a friendly country to the Ottoman Empire from the era of Sultan Abdul Hamid until the period of the Turkish War of Independence in 1922, when Italy occupied parts of Anatolia, which strained the friendship between the two countries. Despite ongoing tensions, some commercial relations continued during this period as well, including the issue of modernizing the Turkish navy. The restoration of Ottoman ships sent to the city of Genoa in Italy in the late 19th century and the subsequent debts owed to Italy until the Republican era caused various problems between the two countries. The modernization of the Turkish navy was a significant aspect of the modernization movement during Atatürk’s era. Therefore, we believe that this study will make a significant contribution.
****
Yaptığı bilimsel gözlem ve araştırmalarla yaşamıyla örtüşen bir dünya yaratan, asker, diplomat, ajan, seyyah ve en önemlisi bilim adamı gibi birçok sıfatı yaşamının içerisine sığdırmayı başaran Luigi Ferdinando Marsigli 1729 yılında yakalandığı apopleksi hastalığı nedeniyle zor günler geçirmiş ve 1 Kasım 1730 tarihinde 72 yaşında iken doğduğu kent olan Bologna’da hayata gözlerini yummuştur. Bugün Bologna’da kurmuş olduğu bilim enstitüsünde yer alan Marsigli kütüphanesinde yazılı olan Ad publicum totius orbis usum (bütün dünyanın ortak kullanımına adanmıştır) ifadesi onun bilimsel faaliyetlerini tüm insanlığa armağan ettiğinin bir göstergesidir. Ölümünden yaklaşık iki yıl sonra yayınlanacak olan Osmanlı İmparatorluğu’nun Askeri Vaziyeti (Stato Militare Dell’Imperio Ottomanno) adlı eser işte Marsigli’nin tüm insanlığa armağan ettiği, yayınlandığı günden bu yana önemini hiç kaybetmemiş ve Türk tarihi açısından oldukça değerli olan bir çalışmasıdır. Bu çalışmanın bir yerinde Marsigli’nin kaleme aldığı şu cümleler kayda değerdir: “Osmanlı Askeriyesinin vaziyeti ile ilgili yorumlarımı Kanunname’de yer alan kayıtlara dayandırdım. Askeri vaziyetle ilgili bilgilerimi Osmanlılarla birlikte yaşayarak ve onların ordusundaki farklı koşulları gözlemleyerek öğrendim”
One of the critical turning points in the diplomatic history of the Ottoman Empire is the Treaty of Karlowitz. After a long period of conquest, the Ottoman army, which paused in gaining land with the Vienna Siege (1683), had to sign the fi rst territorial loss document with this treaty. After the agreement was signed as a result of tough negotiations, the Ottomans re-determined their borders with the Venetians and Austrians. In addition, the Russians, who are the representatives of another country located in Karlowitz, would send a representative to Istanbul, especially in the changing borders and around the new conjuncture. We can say that the Ottoman-Russian Border, which was fi rst opened to discussion between the two countries in 1703 and 1713, and then with the Istanbul Treaty (1724), came to the agenda again and again with the Treaty of Belgrade (1739), the Treaty of Küçük Kaynarca (1774), the Treaty of Jassy (1792), the Treaty of Bucharest (1812), the Treaty of Edirne (1829), the Treaty of Paris (1856) and the Treaty of Berlin (1878). In this border determination process, the muhaddid (diplomats assigned to draw the border) of both sides conducted long negotiations. This article aims to focus on the Ottoman-Russian border, which has changed over time and was disputable based on archival documents. At this point, it is thought that by keeping our time interval long, the problems between the parties can be observed better. A long-term analysis that we aim to carry out in terms of borders will also help us understand the changing nature of the relations between the two countries over a long period.
II. Viyana Kuşatmasından Zenta Muharebesine Osmanlı Devleti’nin Genel Vaziyeti ve Alessandro Maurocordato’nun Viyana Seyahati Napoli Devlet Arşivinde, Caprara evrakı içerisinde, Alessandro Maurocordato’nun kendi kaleme alıp mührünü kullandığı belgede geçen bu ifadeler onun Zülfikar Paşa ile barış görüşmelerini gerçekleştirmek maksadıyla Viyana’ya gittikleri 1688 yılına tarihlenmektedir. II. Viyana kuşatmasından itibaren oldukça sıkıntılı günler geçiren ve gerek Avusturya tarafına gerekse de Venediklilere birtakım topraklarını kaptıran Osmanlılar kuzeyde Rusya’nın yeni bir cephe açmasıyla birlikte barışı eskisine göre daha fazla ister hale gelmeye başlamışlardır…
Elinizdeki bu çalışma ile Mahmut H. Şakiroğlu’nun yayınlarını nasıl kaleme aldığı noktasında ve özellikle yaşamı boyunca mektuplar aracılığıyla kimlerle iletişime geçtiği hususunda veriler bulacaksınız. Bu bilgiler bize alanında çok önemli bir yeri olan bu ismin, mektuplarla kendine nasıl bir dünya inşa ettiğini gösterecektir.
The relationship between the Ottoman Empire and Italy has a long history, with trade relations dating back to the city- states of Venice, Genoa, and Florence. These relations continued in various forms until Italy achieved political unity in 1861. Italy was initially a friendly country to the Ottoman Empire from the era of Sultan Abdul Hamid until the period of the Turkish War of Independence in 1922, when Italy occupied parts of Anatolia, which strained the friendship between the two countries. Despite ongoing tensions, some commercial relations continued during this period as well, including the issue of modernizing the Turkish navy. The restoration of Ottoman ships sent to the city of Genoa in Italy in the late 19th century and the subsequent debts owed to Italy until the Republican era caused various problems between the two countries. The modernization of the Turkish navy was a significant aspect of the modernization movement during Atatürk’s era. Therefore, we believe that this study will make a significant contribution. This paper will be based on our research conducted around the archives and repositories of various Italian companies as well as documents and visual materials from archives in Italy, France, and Türkiye.
25 Ekim 2022 tarihinde “Cumhuriyetimizin bir tanığı” olarak geçirdiği ömrü sona ermiş ve 95 yaşında hayata gözlerini yummuştur.
Osmanlı İmparatorluğu söz konusu olduğunda onu en çok heyecanlandıran ise daha sonra bir kitap olarak kaleme alacağı Osmanlı İmparatorluğu’nun mevcut askeri durumu olacaktır. Hayatının tamamını hemen her alanda araştırmalar ve yayınlar yaparak geçiren Marsigli’nin önemli eseri işte bu noktada öldükten iki yıl sonra yayınlanacak olan “Osmanlı İmparatorluğu’nun Askeri Vaziyeti” başlıklı çalışmasıdır. Bu çalışma onun hem bir asker hem de iyi bir gözlemci olarak Osmanlı İmparatorluğu hakkında çeşitli zamanlarda şahitlik ettiği türlü olayları anlattığı ve bir dönem Osmanlı dünyasının portresini çizen değerli bir araştırma eseridir.
“Osmanlı Askeriyesinin vaziyeti ile ilgili yorumlarımı Kanunname’de yer alan kayıtlara dayandırdım. Askeri vaziyetle ilgili bilgilerimi Osmanlılarla birlikte yaşayarak ve onların ordusundaki farklı koşulları gözlemleyerek öğrendim” (Kont Luigi Ferdinando Marsigli)
tarihi yazarın bir diğer akademik ilgi alanı olarak öne çıkmaktadır. Bu çerçevede, Universita di Bologna ile gerçekleştirdiği proje kapsamında yayımlanmış ‘Boundary Letters Ottoman Officials to Luigi Ferdinando Marsili (1699-1701)’ başlıklı bir çalışmanın da editörlüğünü üstlenmiştir. Akademik yaşamı boyunca çeşitli İtalyan üniversitelerinden almış olduğu burslarla edindiği İtalyanca bilgisi, yazara İtalyan arşivlerinde araştırma yapma imkânı sağlamıştır. Özünü yazarın doktora tezinin
oluşturduğu bu kitap, kullandığı Osmanlı arşiv belgelerinin yanı sıra Venedik arşiv kaynaklarıyla iki tarafın resmi siyasetlerinin gelişmelere hangi açıdan yaklaştıklarını ortaya koyması bakımından önemli bir çalışma olarak değerlendirilmektedir.
(1679-1732)
Dr. Öğretim Üyesi Güner DOĞAN’ın panel yöneticisi olarak yer aldığı etkinliğe alanında önde gelen isimler iştirak etti. Panelin ilk konuşması, TBMM Dış İlişkiler ve Protokol Başkanı Prof. Dr. Kudret BÜLBÜL tarafından yapıldı. Prof. Dr. BÜLBÜL konuşmasında, Said Halim Paşa’nın entelektüel mirasını değerlendirdi. Günümüzde Said Halim Paşa’ya olan ilginin arttığına dikkat çeken BÜLBÜL, bu durumun üç nedeni olduğunu vurguladı. Bunların birincisinin Türkiye’nin değişen iklimi, ikincisinin daha yerli ve millî bir metodoloji arayışı, üçüncüsünün ise kendi köklerine yönelme isteği olduğunu ifade etti. Bu üç neden ve ardından 200 yıllık modernleşme tarihimizin etkilerinin Said Halim Paşa’nın görüşlerini bugün de değerli kıldığını aktaran BÜLBÜL, Said Halim Paşa’nın olaylara bir sosyolog edasıyla yaklaştığına değindi. Prof. Dr. Kudret BÜLBÜL ayrıca, Said Halim Paşa’nın şehit edildiği yerde hatırlatıcı bir bilgi panelinin yaptırılması gerektiğini belirtti.
İkinci konuşmacı olarak söz alan Ege Üniversitesi Öğretim Üyesi ve Atatürk Araştırma Merkezi Başkanlığı Bilim Kurulu Üyesi Prof. Dr. Mevlüt ÇELEBİ, Sait Halim Paşa’nın şehit edilmesinin İtalyan basınındaki yansımalarını ele aldı. Prof. Dr. ÇELEBİ yaptığı konuşmada, Said Halim Paşa’nın 1913-1917 yılları arasında sadrazamlık yaptığını ve 1915 yılı tehcir kararı alınmasında rol almış olmasından dolayı Ermeni terör örgütleri tarafından hedef seçildiğini kaydetti. Said Halim Paşa’nın şehit edilişinin planlı bir eylem olduğunun altını çizen ÇELEBİ, bu olayın İtalyan basınındaki yankıları üzerinde durdu.
Türkiye’nin Roma Büyükelçiliği Kültür ve Tanıtma Müşaviri Dr. Rıza Haluk SONER ise, dönemin görselleri eşliğinde adım adım cinayetin nasıl işlendiğini ortaya koydu. SONER, İtalyan belgelerinden örnekler vererek cinayet zanlısının İtalyan polisi tarafından serbest bırakılması nedeniyle suikastın tam olarak aydınlatılamadığına dikkat çekti.
Panelin kapanış konuşmasında Atatürk Araştırma Merkezi Başkanı Doç. Dr. Yüksel ÖZGEN, Ermeni terör örgütleri tarafından şehit edilen diplomatlarımızı anmanın önemine değindi ve bu tarz anma etkinliklerinin gelecek yıllarda da devam ettirileceğini belirtti.