Патрик Уайт

Патрик Уайт
	Патрик Уайт
	Patrick White
Туған күні	28 мамыр 1912
Туған жері	Лондон
Қайтыс болған күні	30 қыркүйек 1990 (78 жас)
Қайтыс болған жері	Сидней
Мансабы	жазушы, ақын
Марапаттары	Әдебиет саласындағы Нобель сыйлығы (1973)

Патрик Виктор Мартиндейл Уайт (ағылш. Patrick Victor Martindale White; 28 мамыр 1912, Лондон — 30 қыркүйек 1990 не 29 қыркүйек 1990, Сидней) — аустралиялық жазушы. 1973 жылғы әдебиет бойынша Нобель сыйлығының иегері, «эпикалық және психологиялық шеберлігі үшін, соның арқасында жаңа әдеби континент ашылды». Уайт XX ғасырдағы ағылшын тіліндегі ең маңызды жазушылардың бірі болып саналады.

Жыл аустралиялығы (1973).

Өмірбаяны

Балалық және жастық шағы

Уайт Лондонда аустралиялық пен ағылшын әйелдің отбасында дүниеге келген. Ол 7 айлық болғанда отбасы Сиднейге көшті. Бала кезінде ол әпкесі, күтушісі және қызметшісімен бір пәтерде тұрса, ата-анасы басқа пәтерде тұрған.

Төрт жасында Уайт астмамен ауырады. Балалық шағында көп ауырыды, бұл оның көптеген іс-шараларға қатысуына кедергі болды.Жастайынан алғаш барған театрды қатты ұнатты. Уайт бұл хоббиді үйде дамытты, өз үйінің бақшасында анасының достары үшін сахна ойнап, би биледі.

Он жасында Уайт Жаңа Оңтүстік Уэльстегі мектеп-интернатқа жіберілді. Басқа балалардың барына үйрену үшін оған біраз уақыт қажет болды. Мектепте ол алғашқы пьесаларды жаза бастады, кейде жастығына қарамастан оларда әбден жетілген тақырыптарды қозғады. 1924 жылы мектепте қаржылық қиындықтар туындап, директор Уайтқа Англиядағы мектептердің бірінде оқуын жалғастыруды ұсынады. Патриктің ата-анасы бұл бастаманы қолдады.

Уайт Глостерширдегі Челтенхэм колледжінде жаңа өмірге бейімделу үшін көп күш жұмсады. Кейін ол бұл кезеңді «төрт жылға бас бостандығынан айыру» деп атады. Ол тұйық еді және достарының шеңбері тар болатын. Кейде ол Еуропада ата-анасымен бірге демалысты өткізетін, дегенмен олардың қарым-қатынасы алшақ еді.

Осы уақыт ішінде Уайт ұқсас қызығушылықтары бар Рональд Уотераллға жақын болады. Уотерл колледжді бітірген кезде, Уайт қайтадан тұйықталып, ата-анасына мектепті тастап, актер болғысы келетінін айтты. Ата-анасы ымырыға келіп, оған мектепті ерте бітіруге рұқсат берді, тек Уайт Аустралияға оралып, өмірін сонда жалғастыру шартымен. Ата-анасы ұлының жазушы болмай, жер бетінде жұмыс істегенін қалайды және жұмысшы болып оның актерлік амбициясын азайтады деп үміттенді.

Екі жыл бойы Аустралияның оңтүстік-шығысындағы Сноуи аймағындағы қоймада зат сақтаушы болып жұмыс істеді. Патрик туған жерге деген құрметпен өссе де, денсаулығы жақсарса да, мұндай өмір оған ұнамайтыны анық еді.

Пьесалары

1932 жылдан 1935 жылға дейін Уайт Англияда тұрып, Кембридж университетінің Кинг колледжінде француз және неміс әдебиетін оқыды.

Кембриджде болған кезінде Уайт өзінің «Соқашы және басқа поэмалар» деп аталатын алғашқы өлеңдер жинағын басып шығарды. 1935 жылы бакалавр дәрежесін алғаннан кейін Уайт Лондонда қысқа уақытқа тұрақтады. Мұнда жас автордың интеллектуалды дамуы және Аустралияда жүргенде жаза бастаған «Бақытты алқап» романын қайта өңдеу мүмкіндігі болды. 1937 жылы Уайттың әкесі қайтыс болып, ұлына 10 000 фунт стерлинг қалдырды, бұл сол кезде үлкен ақша болатын. Бұл Патрикке күні бойы салыстырмалы түрде жайлы жазуға мүмкіндік берді. Екі кішігірім пьесадан кейін «Бақытты алқап» басылымы шықты. Роман Англияда жақсы қабылданды, дегенмен Аустралияда кәдімгідей нашар болды. Уайт жаңа «Nightside» романын жаза бастады, бірақ сыншылардан теріс пікірлер алғаннан кейін ол оны жазбауды шешті. Кейінірек бұл шешіміне өкінген.

1936 жылы Уайт аустралиялық суретші Рой де Местрмен кездесті, ол оның өмірі мен шығармашылығына айтарлықтай әсер етті. Патрик Уайттың өзі айтқандай: «Ол мен үшін ең қажет интеллектуалды және рухани тәлімгер болды». Уайт оған Бақытты алқапты арнады және де Местрдің өз жұмысына баға жетпес ықпалын мойындады. 1947 жылы аустралиялық суретшінің картинасы Уайттың Тәтемнің әңгімесі бірінші басылымының мұқабасы ретінде пайдаланылды. Уайт сонымен қатар оның көптеген картиналарын өзі үшін сатып алды. 1947 жылы ол олардың барлығын Жаңа Оңтүстік Уэльстің өнер галереясына берді.

Уайт 1930 жылдардың аяғын Америка Құрама Штаттарында өткізіп, атап айтқанда, Кейп -Код, Массачусетс және Нью-Йоркте болып, «Тірілер мен өлілер» романы жазды. Екінші дүниежүзілік соғыс кезінде Уайт Лондонға оралып, Корольдік әуе күштеріне алынды. Ол барлау офицері болды және Таяу Шығысқа жіберілді. Соғыс соңына дейін Мысырда, Палестинада, Грецияда қызмет етті.

Мосқал тартқан шағы

Екінші дүниежүзілік соғыстан кейін Уайт Аустралияға отанына оралып, қазіргі Сиднейдің шетіндегі, бірақ сол кезде жартылай ауылдық аймақ болған — Кастл Хиллден ескі үй сатып алды. Мұнда ол грек досы Манолимен қоныстанды және 18 жыл гүл, көкөніс, сүт пен кілегей, асыл тұқымды күшіктерді сатумен өмір сүрді. Көптеген жылдар бойы ол Уайттың өзі ең жақсы шығармасы деп санайтын «Тәтемнің әңгімесін» және австралиялық жазушының ең есте қаларлық және маңызды романы болған «Адам ағашын» жазды. 1955 жылы Америка Құрама Штаттарында және Аустралияда, содан кейін Англияда шыққан бұл роман американдық сыншылардың жақсы пікірлерін ие болды, бірақ Аустралияда әлдеқайда суық қабылданды. Бұл Уайтқа белгілі бір әсер етті, ол бір кездері жазушылық мансабын аяқтауды ойлады, бірақ соңында әлі де жалғастыруды шешті. Оның жаңа серпілісі Фосс романының жариялануы болды.

1961 жылы Уайт кейін ол бестселлерге айналған «Күйме тізгіндегендер» басып шығарды және халықаралық марапаттарға ие болды. 1963 жылы жазушы Касл-Хиллдегі үйді сатуға шешім қабылдады. Осы уақытқа дейін Уайт әлемдегі ең көрнекті жазушылардың бірі ретінде таныла бастады, дегенмен ол әлі де барлық сұхбаттардан және көпшілік алдында сөйлеуден бас тартып, өте тұйық адам болып қала берді.

1968 жылы Уайт «Вивисектор» романын аяқтады, онда ол суретшінің ішкі әлемі мен мінезін терең пайымдай отырып суреттейді. Көпшілік мұның прототипі Патрик Уайттың досы Сидней Нолан екенін айтатын, бірақ жазушының өзі мұны жоққа шығарды. Уайт британдық 10 000 $ болатын сыйлықтан бас тартып, жазғандары үшін ақшалай өтемақы алғысы келмеді. Сондай-ақ ол әдеби цензураға ашық қарсылас еді және Аустралияның Вьетнам соғысына кіру шешіміне қарсылығын білдіру үшін бірқатар басқа қоғам қайраткерлеріне қосылды.

1973 жылы Патрик Уайт әдебиет бойынша Нобель сыйлығын алды. Уайттың өзі марапаттау рәсіміне Стокгольмге бармады, оның атынан Сидней Ноланға баруға рұқсат берді. Сыйлық оның мансабында, сол жылы шыққан «Дауылдың көзі» сатылымын бірнеше есеге арттырып айтарлықтай әсер етіп. Патрик сыйлықтан түскен ақшаны өзінің жеке Патрик Уайт сыйлығын құруға жұмсады, ол жыл сайын алға жылжуға мүмкіндігі жоқ жас талантты жазушыларға беріледі.

1974 жылы Уайт «Жыл аустралиялығы» деп танылды, дегенмен өзі бұл сыйлықты аса ынтасыз қабылдап, өзінің инаугурациялық сөзінде аустралиялықтарды өз отанының мәселелері туралы ойлануға шақырды.

Қарттық

Уайт Сиднейдің шығыс шетіндегі ауқатты аудандардың жасыл бұрышындағы Хайберидегі үйінде көптеген кешкі ас өткізді. Ол Аустралияның консервативті Либералдық партиясын қолдады және 1975 жылы аустралиялық конституциялық дағдарыстан кейін қызу антироялист болды, анда-санда ұлттық теледидарда пайда болды және бұл туралы мәлімдеме жасады.

1970 жылдары Уайттың денсаулығы нашарлай бастады, көру, тіс және өкпе мәселелері болды. 1979 жылы оның «Твайборн ісі» романы Букер сыйлығына ұсынылды, бірақ Патриктің өзі жас жазушыларға мүмкіндік бергісі келетінін айтып, одан бас тартты.

1981 жылы Патрик Уайт өзінің «Әйнектегі жарықтар» өмірбаянын жариялайды, онда ол осы уақытқа дейін аулақ болуға тырысқан кейбір мәселелерді қозғайды, атап айтқанда, оның гомосексуализмі және жеке Нобель сыйлығын алудан бас тартуы. 1982 жылы Верб жексенбісінде Уайт 30 000 адамды уран өндіруге тыйым салуға және ядролық қаруды жоюға шақырды.

1986 жылы «Бірдегі көптің естеліктері» атты ең соңғы романы жазылды.

Патрик Уайт 1990 жылы 30 қыркүйекте Сиднейде қайтыс болды.

Библиография

1935 - Соқашы және басқа поэмалар (ағылш. The Ploughman and Other Poems)
1939 - Бақытты алқап (ағылш. Happy Valley)
1941 - Тірілер мен өлілер (ағылш. The Living and the Dead)
1948 - Тәтемнің әңгімесі (ағылш. The Aunt's Story)
1955 - Адам ағашы (ағылш. The Tree of Man)
1957 - Фосс (ағылш. Voss)
1961 - Күйме тізгіндегендер (ағылш. Riders in the Chariot)
1964 - Өртенгендер (ағылш. The Burnt Ones) – әңгімелер жинағы
1966 - Тұмар (ағылш. The Solid Mandala)
1970 - Вивизектор (ағылш. The Vivisector)
1973 - Дауылдың көзі (ағылш. The Eye of the Storm)
1974 - Тотықұстар (ағылш. The Cockatoos) - қысқа әңгімелер жинағы
1976 - Жапырақтардың шашағы (ағылш. A Fringe of Leaves)
1979 - Твайборн ісі (ағылш. The Twyborn Affair)
1981 - Шыныдағы жарықтар (ағылш. Flaws in the Glass)
1986 - Бірдегі көп нәрсе туралы (ағылш. Memoirs of Many in One)

Пьесалар

Нан мен май әйелдері (Bread and Butter Women, 1935) қойылмады.
Достар мектебі (The School for Friends, 1935) қойылмаған.
Абиссинияға оралу (Return to Abyssinia, 1947) қойылмаған.
Хэмнің жерлеу рәсімі (The Ham Funeral, 1947) prem. Union Theatre, Аделаида, 1961 ж.
Сарсапарилладағы маусым (The Season at Sarsaparilla, 1962)
Көңілді жан (A Cheery Soul, 1963)
Таз таудағы түн (Night on Bald Mountain, 1964)
Үлкен ойыншықтар (Big Toys, 1977)
Сигнал драйвері: уақыт үшін моральдық ойын (Signal Driver: A Morality Play for the Times, 1982)
Нидервуд (Netherwood, 1983)
Жартастағы шопан (Shepherd on the Rocks, 1987)

Дереккөздер