transitu
Discretiva
|
transitu dictio est in variis linguis: |
Formae affines
+/-Proprietates grammaticales
+/-| Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Casu | Verbum |
|---|---|---|---|---|---|---|
| trānsitū | —
|
—
|
—
|
supinum | ablativo | trānseō (trānsīre) |
| Forma | Modus flexurae | originis |
|---|---|---|
| trānsitū | casus ablativus singularis | substantivi trānsitus |
Appellatio pronuntiatusque
+/-
API: /ˈtraːnsituː/ (classice) - Syllabificatio phonetica: trāns·i·tū — morphologica: trans-it-u
Loci
+/-Latinitas Romana
+/-
- … hic trans Alpis, superiores in Italia, multorum milium transitu hospitali suas tantum nec largiores quam intulere aquas evehentes. —Naturalis historia Plinii [1][2]
- super eam haec sita abest brevissimo transitu a Silurum gente XXX. reliquarum nulla CXXV amplior circuitu proditur. —Naturalis historia Plinii [3]
Fontes
- ↑ Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber secundus, cap. 106 — transitu
- ↑ Vicicitatio: transitu.
- ↑ Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber quartus, cap. 30, [103] — transitu