Jump to content

hilarissime

E Victionario

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /hi.laˈris.si.meː/(classice)
Syllabificatio phonetica: hi·la·ris·si·mē — morphologica: hilar-issim-e

Notatio

[+/-]
← Latinehilaris

Adverbium

[+/-]

hilarissimē

  1. Gradus superlativus adverbii hilariter.

Discretiva

hilarissime dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Modus flexurae originis
hilarissime casus vocativus singularis · genus masculinum adiectivi hilarissimus (hilaris superlativus)

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /hi.laˈris.si.me/(classice)
Syllabificatio phonetica: hi·la·ris·si·me — morphologica: hilar-issim-e

Loci

[+/-]
T. Maccius Plautus
ca. -254…-184
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

antiq. (ca. 200 a.C.n. / 554 a.u.)

  • Penicvlvs: Vbi essuri sumus?
Menaechmvs: Dic modo hoc quod ego te iubeo.
Penicvlvs: Dico: homo lepidissime.
Menaechmvs: Ecquid audes de tuo istuc addere?
Penicvlvs: Atque hilarissime.
Menaechmvs: Perge ‹porro›.
Penicvlvs: Non pergo hercle, nisi scio qua gratia.
litigium tibi est cum uxore, eo mi abs te caveo cautius.
Menaechmvs: Clam uxoremst ubi pulchre habeamus atque hunc comburamus diem.
Penicvlvs: Age sane igitur, quando aequom oras, quam mox incendo rogum?
dies quidem iam ad umbilicum est dimidiatus mortuos.
Menaechmvs: Te morare, mihi quom obloquere. —Menaechmi Plauti [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Plautus - Menaechmi. (Universitas Turicensis): Actus 1. Scaena 2. Versus 149 — hilarissime
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: hilarissime.