കാരക്കൽ

പേർഷ്യൻ ലിങ്ക്സ് അഥവാ ആഫ്രിക്കൻ ലിങ്ക്സ് എന്നും അറിയപ്പെടുന്ന ഒരു കാട്ടുപൂച്ചയാണ് കാരക്കൽ (Caracal caracal). കാരക്കലുകൾക്ക് ലിങ്ക്‌സുകളോട് സാമ്യമുണ്ടെങ്കിലും സെർവലുമായാണ് ഇവ കൂടുതൽ ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. ചെറിയ പൂച്ചകളിൽ ഏറ്റവും വേഗതയേറിയതാണ് കാരക്കലുകൾ.

കാരക്കൽ
Caracal at Jardin des Plantes, Paris.
പരിപാലന സ്ഥിതി
ഒട്ടും ആശങ്കാജനകമല്ല  (IUCN 3.1)
ശാസ്ത്രീയ വർഗ്ഗീകരണം
Missing taxonomy template (fix):	Caracal
Species:	Template:Taxonomy/CaracalC. caracal
Binomial name
Template:Taxonomy/CaracalCaracal caracal (Schreber, 1776)
Distribution of Caracal, 2016
Synonyms
C. aharonii (Matschie, 1912) C. bengalensis (J. B. Fischer, 1829) C. berberorum Matschie, 1892 C. coloniae Thomas, 1926 C. corylinus (Matschie, 1912) C. medjerdae (Matschie, 1912) C. melanotis Gray, 1843 C. melanotix Gray, 1843 C. michaelis Heptner, 1945 C. roothi (Roberts, 1926) C. spatzi (Matschie, 1912)

ശാരീരിക പ്രത്യേകതകൾ

കാരക്കലിന് 65 സെ.മീ നീളമുണ്ട് (ഏകദേശം 2 അടി), കൂടാതെ 30 സെ.മീ വാൽ (ഏകദേശം 1 അടി). ഇതിന് നീളമുള്ള കാലുകളും ലിങ്ക്‌സിനോട് സാമ്യമുള്ള രൂപവുമുണ്ട്. അതിന്റെ രോമങ്ങളുടെ നിറം വൈൻ-ചുവപ്പ്, ചാരനിറം, കറുപ്പ് അല്ലെങ്കിൽ മണൽ നിറമുള്ള (ഒരു തരം മഞ്ഞ) ആയിരിക്കാം. ഇളം കാരക്കലുകൾക്ക് രോമങ്ങളിൽ ചുവന്ന പാടുകൾ ഉണ്ട്. എന്നാൽ മുതിർന്നവരുടെ അടയാളങ്ങൾ കണ്ണുകൾക്ക് മുകളിലുള്ള കറുത്ത പാടുകൾ മാത്രമാണ്. കാരക്കലുകളുടെ ശരീരത്തിന്റെ ഒരു പ്രത്യേക ഭാഗം അതിന്റെ നീളമുള്ള കറുത്ത ചെവികളാണ്. "കാരക്കൽ" എന്ന വാക്ക് ടർക്കിഷ് പദമായ കാരകുലക് ("കറുത്ത ചെവി") ൽ നിന്നാണ് വന്നത്. 20 വ്യത്യസ്ത പേശികളാൽ നിയന്ത്രിക്കപ്പെടുന്ന അവരുടെ ചെവികൾ ഇരകളെ കണ്ടെത്താനും വേട്ടയാടാനും സഹായിക്കുന്നു.

ജീവിതം

ആഫ്രിക്കയിലും പടിഞ്ഞാറൻ ഏഷ്യയിലും കാരക്കലുകൾ താമസിക്കുന്നു. വരണ്ട സ്റ്റെപ്പുകളും (മരങ്ങളില്ലാത്ത പ്രദേശങ്ങൾ, പുല്ലും കുറ്റിച്ചെടികളും കൊണ്ട് പൊതിഞ്ഞ പ്രദേശങ്ങൾ), അർദ്ധ മരുഭൂമികളുമാണ് ഇവയുടെ ആവാസവ്യവസ്ഥ, മാത്രമല്ല വനപ്രദേശങ്ങൾ, സവന്നകൾ, കുറ്റിച്ചെടികൾ എന്നിവയ്ക്ക് സമാനമായ സ്ഥലങ്ങളിൽ ജീവിക്കാനും കഴിയും. അവർ ഒറ്റയ്‌ക്കോ ഇണയ്‌ക്കൊപ്പമോ ഒരു പ്രദേശത്ത് താമസിക്കുന്നു.

ഒരു കാരക്കലിന് വെള്ളം കുടിക്കാതെ വളരെക്കാലം ജീവിക്കാം. ഇതിന് കാരണം അവർ കഴിക്കുന്ന മൃഗങ്ങളുടെ ശരീരത്തിൽ നിന്ന് അവർക്ക് വെള്ളം ലഭിക്കുമെന്നതാണ്. ഇവ എലി, പക്ഷികൾ, മുയലുകൾ എന്നിവയെ രാത്രിയിൽ വേട്ടയാടുന്നു. എന്നാൽ ശൈത്യകാലത്ത് അവർ പകൽ സമയത്തും വേട്ടയാടുന്നു. സാധാരണമല്ലെങ്കിലും ചിലപ്പോൾ അവർ ചെറിയ ഉറുമ്പുകളെയോ ഒട്ടകപ്പക്ഷിയുടെ കുഞ്ഞുങ്ങളെയോ വേട്ടയാടുന്നു. വേട്ടയാടുന്ന സസ്തനികളുടെ ബാഹ്യ മാംസം മാത്രം കഴിക്കാൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന ഇവ ആന്തരിക അവയവങ്ങൾ കഴിക്കുന്നില്ല, മാത്രമല്ല രോമങ്ങൾ കഴിക്കാനും അവർ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല. എന്നാൽ അവർ ചെറിയ പക്ഷികളുടെ തൂവലുകളും ചീഞ്ഞ മാംസവും ഭക്ഷിക്കുന്നു.

ഇവക്ക് പക്ഷികളെ നന്നായി വേട്ടയാടാനുള്ള കഴിവുണ്ട്. പറക്കുന്ന ഒരു പക്ഷിയെ (ചിലപ്പോൾ ഒന്നിൽ കൂടുതൽ) ഉയരത്തിലേക്ക് ചാടി പിടിച്ചെടുക്കാൻ കാരക്കലിന് കഴിയും. എല്ലാ കിണറുകളിലും ചാടാനും കയറാനും കാരക്കലുകൾക്കുള്ള കഴിവ് മറ്റേതൊരു മാംസഭുക്കിനെക്കാളും നന്നായി ഹൈറാക്സ് എന്ന സസ്തനികളെ പിടിക്കാൻ അവരെ പ്രാപ്തരാക്കുന്നു.

കാരക്കലുകളും മനുഷ്യരും

ഇവക്ക് തന്ത്രങ്ങൾ പഠിക്കാനും മനുഷ്യരോടൊപ്പം ജീവിക്കാനും കഴിയും എന്നതിനാൽ, കാരക്കലുകളെ വളർത്തുമൃഗങ്ങളായി വളർത്തുന്നുണ്ട് (പ്രത്യേകിച്ച് അമേരിക്കയിലും ചില യൂറോപ്യൻ രാജ്യങ്ങളിലും). ഫാമുകളിൽ പ്രവേശിച്ച് കോഴികളെയും മറ്റ് മൃഗങ്ങളെയും തിന്നുന്നതിനാൽ ആഫ്രിക്കയിലെ കർഷകർ അവരെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട് അവർ തങ്ങളുടെ വളർത്തുനായകളെ കാരക്കലിനെ ഓടിച്ചു വിടാൻ പരിശീലിപ്പിക്കുന്നു.

നന്നായി മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന കഴിവുള്ളതിനാൽ പ്രകൃതിയിൽ കാരക്കലുകളെ കാണുന്നത് എളുപ്പമല്ല. കാരക്കലുകൾ താമസിക്കുന്ന രാജ്യങ്ങളിലെ ഡ്രൈവർമാർ, ഉദാഹരണത്തിന്, കെനിയ, ബോട്സ്വാന എന്നിവിടങ്ങളിൽ റോഡുകൾക്ക് സമീപം നിരവധി മൃഗങ്ങളെ കാണുന്നുണ്ടെങ്കിലും കാരക്കലിനെ കാണുന്നത് വളരെ അപൂർവമാണ്.

ചിത്രങ്ങൾ

കാരക്കൽ അമ്മയും പൂച്ചക്കുഞ്ഞും

കാരക്കലുകൾ മികച്ച മരംകയറ്റക്കാരാണ്

സാധാരണ മുഴകളുള്ള ചെവികളും കറുത്ത മുഖമുദ്രകളും ഉള്ള ഒരു കാരക്കലിന്റെ അടുത്ത മുഖ ദൃശ്യം

സാൻ ഡീഗോ മൃഗശാലയിലെ ഒരു കാരക്കൽ