Undang-undang cukai
Undang-undang cukai atau undang-undang hasil ialah bidang kajian undang-undang di mana pihak berkuasa awam atau yang dipersetujui, seperti pemerintah persekutuan, negeri dan perbandaran (seperti dalam kes AS) menggunakan sejumlah peraturan dan prosedur (undang-undang) untuk menilai dan mengumpulkan cukai dalam konteks undang-undang. Kadar dan kelebihan dari pelagai cukai, yang dikenakan oleh pihak berwajib, dicapai melalui proses politik yang terdapat dalam badan kekuasaan ini, dan tidak secara langsung dikaitkan dengan domain undang-undang cukai itu sendiri. [1]
Undang-undang cukai ialah sebahagian daripada undang-undang awam. Ini mencakupi penerapan undang-undang cukai yang ada pada individu, entiti dan syarikat, di daerah di mana hasil cukai diturunkan atau dikenakan, misalnya cukai pendapatan, cukai hartanah, cukai perniagaan, cukai pekerjaan / gaji, pajak hadiah dan cukai eksport/import.[1]</ref>[2] Terdapat beberapa hujahan bahawa undang-undang pengguna ialah cara yang lebih baik untuk terlibat dalam pengagihan semula skala besar daripada undang-undang cukai kerana tidak memerlukan perundangan dan dapat lebih cekap, mengingat kompleksiti undang-undang cukai.[3] :213
Rujukan
[sunting | sunting sumber]- ^ a b Houtte & McLure, Baron Jean M.J. van & Charles E. (13 June 2011). "Tax law". Encyclopædia Britannica. Dicapai pada 6 October 2020.
- ^ "Tax Law - Guide to Taxation Law". HG.org Legal Resources.
- ^ Van Loo, Rory (2019-11-01). "Broadening Consumer Law: Competition, Protection, and Distribution". Notre Dame Law Review. 95 (1): 211.