Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1981

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Tsjechië Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1981
Masaryk-Ring door de jaren heen
Masaryk-Ring door de jaren heen
Officiële naam Grand Prix ČSSR
Land Vlag van Tsjechië Tsjecho-Slowakije
Datum 30 augustus 1981
Organisator FIM
350 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
Derde Vlag van Duitsland Gustav Reiner
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Zwitserland Roland Freymond
Derde Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre
50 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Nederland Theo Timmer
Eerste Vlag van Nederland Theo Timmer
Tweede Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi
Derde Vlag van Duitsland Rainer Kunz
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones/Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres

De Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1981 was de veertiende en laatste Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1981. De races werden verreden op 30 augustus 1981 op de Masaryk-Ring nabij Brno. De Grand Prix kostte het leven aan de Franse coureur Alain Béraud.

De Grand Prix van Tsjecho-Slowakije werd eigenlijk om des keizers baard gereden, omdat alle wereldtitels al beslist waren. Dat gold echter niet voor de 100.000 Oost-Duitse fans, die waren gekomen om de West-Duitse coureur Toni Mang aan te moedigen. In totaal waren er ongeveer 200.000 toeschouwers, maar ze kregen slechts vier klassen aangeboden. Opvallende afwezige was Ricardo Tormo. Die had Ángel Nieto verweten op vakantie te zijn gegaan toen hij zijn 125cc-wereldtitel binnenhad en vond zelfs dat het publiek in Tsjecho-Slowakije er recht op had de wereldkampioenen aan de start te zien. Nu bleek hij zelf ook op vakantie te zijn. Terwijl Mang twee klassen wist te winnen, had Patrick Fernandez juist een pechweekend: zowel in de 250- als de 350cc-race viel hij met zijn Bartol-racers uit.

In de 350cc-race was Toni Mang oppermachtig. Na twee ronden had hij al 20 seconden voorsprong op Jean-François Baldé. Mang ging iets rustiger te rijden om voor het publiek wat meer spanning te creëren, maar dat werkte niet. Daarop besloot hij te proberen de wedstrijd met een minuut voorsprong te winnen en dat werkte wel: Hij won met bijna anderhalve minuut voorsprong. Baldé werd tweede en nam daarmee ook de tweede plaats in het wereldkampioenschap over van Jon Ekerold, die al lange tijd geblesseerd was. Ekerolds Solo-racers werden in deze laatste race van het seizoen door andere rijders ingezet. Zijn reservemotor werd bestuurd door Gustav Reiner, die er derde mee werd. De andere machine was tien dagen eerder verkocht aan Wolfgang von Muralt die vierde werd. Jacques Cornu reed voor het eerst sinds zijn zware crash tijdens de TT van Assen en werd vijfde.

Uitslag 350 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 48"42'77 15
2 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki +1"23'95 12
3 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Solo +1"39'49 10
4 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Solo +1"42'29 8
5 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha +1"43'46 6
6 Vlag van Nederland Mar Schouten Yamaha +1"44'06 5
7 Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha +1"44'70 4
8 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha +1"48'02 3
9 Vlag van België René Delaby Yamaha +1"48'02 2
10 Vlag van Italië Paolo Ferretti Yamaha +1"51'20 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Yamaha +2"01'62
12 Vlag van Australië Graeme Geddes Bimota-Yamaha +2"26'26
13 Vlag van Italië Attilio Riondato Yamaha +3"26'26
14 Vlag van Zwitserland Claude Berger Yamaha +3"26'70
15 Vlag van Frankrijk Roger Sibille Yamaha +3"27'04
16 Vlag van Oostenrijk Franz Kaserer Yamaha +3"35'10
17 Vlag van Duitsland Herbert Hauf Yamaha +3"59'17
18 Vlag van Nederland Rinus van Kasteren Yamaha +4"23'62
19 N. Crota Yamaha +1 ronde
20 Vlag van Tsjechië Arpád Juhos Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bartol Motor

Top 10 WK-eindstand 350 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 103
2 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982)/Vlag van Noorwegen[1] Jon Ekerold Solo 52
3 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 49
4 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha 46
5 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 41
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Yamaha 29
7 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Bimota-Yamaha 24
8 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha 20
9 Vlag van Frankrijk Eric Saul Chevallier-Yamaha 18
10 Vlag van Australië Graeme McGregor Yamaha 14

Omdat Roland Freymond door versnellingsbakproblemen met zijn reservemotor moest starten, had Paolo Ferretti nu de snelste Ad Maiora. Zo snel, dat hij zelfs even Toni Mang passeerde, maar die stelde al snel orde op zaken en won de 250cc-race met een voorsprong van een minuut. Freymond werd wel tweede, voor Jean-Louis Tournadre, terwijl Ferretti uiteindelijk slechts zesde werd. Tijdens de race viel Alain Béraud, maar hij kon meteen opstaan en verder rijden. Twee kilometer verder reed hij op volle snelheid in de vangrail, waarschijnlijk omdat bij zijn eerdere val zijn remmen defect waren geraakt. Hij had een schedelbasisfractuur en overleed op donderdag 3 september.

Uitslag 250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 42"43'25 15
2 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Ad Maiora +26'24 12
3 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Bimota-Yamaha +29'35 10
4 Vlag van België Didier de Radiguès Yamaha +29'90 8
5 Vlag van Frankrijk Roger Sibille Yamaha +40'20 6
6 Vlag van Italië Paolo Ferretti Ad Maiora +40'65 5
7 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki +40'96 4
8 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha +49'52 3
9 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki +49'91 2
10 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Bartol +1"12'18 1
11 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Rotax +1"13'85
12 Vlag van Italië Franco Marcheggiani Yamaha +1"14'25
13 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha +1"29'31
14 Vlag van Frankrijk Guy Batesti Yamaha +1"31'91
15 Vlag van Frankrijk André Gouin Yamaha +1"37'86
16 Vlag van Oostenrijk Manfred Obinger Yamaha +1"38'25
17 Vlag van Duitsland Karl-Thömas Grassel Yamaha +1"38'94
18 Vlag van Frankrijk Pierre Tocco Yamaha +1"39'15
19 Vlag van Italië Walter Villa Yamaha +2"00'49
20 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA +2"00'75
21 Vlag van Frankrijk Jean-Jacques Peyre Yamaha +2"12'24
22 Vlag van Oostenrijk August Auinger Rotax +2"13'57
23 Vlag van Duitsland Gerhard Singer Yamaha +2"40'56
24 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha +2"41'28
25 Vlag van Australië Graeme Geddes Yamaha +2"56'84
26 Vlag van Tsjechië Bohumil Staša Yamaha +2"56'84
27 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Williams Yamaha +3"24'65
28 Vlag van Tsjechië Peter Balaz Yamaha +3"26'87
DNS Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bartol Motor[2]
DNF Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Rotax Opgave[3]
DNF Vlag van Frankrijk Alain Béraud Yamaha (†)

Top 10 WK-eindstand 250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 160
2 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 95
3 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Ad Maiora 72
4 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 56
5 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha 43
6 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki 36
7 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Bimota-Yamaha 34
8 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 33
9 Vlag van België Didier de Radiguès Yamaha 26
10 Vlag van Verenigde Staten Richard Schlachter Yamaha 25

Ricardo Tormo was al wereldkampioen in de 50cc-klasse, maar de strijd om de tweede plaats was nog open. Slechts één punt scheidde Stefan Dörflinger en Theo Timmer. In de race moest Dörflinger zijn fabrieks-Van Veen-Kreidler al na 500 meter aan de kant zetten, terwijl Timmer met overmacht won, voor Giuseppe Ascareggi en Reiner Kunz.

Uitslag 50 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco 38"40'14 15
2 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi Minarelli +12'09 12
3 Vlag van Duitsland Reiner Kunz Van Veen-Kreidler[4] +25'00 10
4 Vlag van Duitsland Hagen Klein Kreidler[5] +26'56 8
5 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Sachs +39'05 6
6 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler +57'88 5
7 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Moto Villa +1"31'35 4
8 Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler +1"44'77 3
9 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Kreidler +1"49'59 2
10 Vlag van Duitsland Kasimir Rapczynski Kreidler +1"49'97 1
11 Vlag van Duitsland Rainer Scheidhauer Kreidler +2"09'07
12 Vlag van Nederland Jos van Dongen Kreidler +2"09'39
13 Vlag van Frankrijk Yves Dupont Kreidler +2"10'61
14 Vlag van Tsjechië Zbynek Havdra Kreidler +2"41'87
15 Vlag van Duitsland Klaus Kull Kreidler +3"19'49
16 Vlag van Zwitserland Reiner Koster Kreidler +3"43'63
17 Vlag van België Chris Baert Kreidler +1 ronde
18 Vlag van Tsjechië Zbynek Havdra Jr Kreidler
19 Vlag van Nederland Henk van Kessel Van Veen-Kreidler
20 Vlag van Finland Mika-Sakari Kumo Kreidler
21 Vlag van België Dirk van der Donckt Kreidler
22 Vlag van Tsjechië Bedrich Fendrich Juventa
DNF Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Van Veen-Kreidler Ontsteking

Top 10 WK-eindstand 50 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Bultaco 90
2 Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco 65
3 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Van Veen-Kreidler 51
4 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Sachs 43
5 Vlag van Duitsland Hagen Klein Van Veen-Kreidler/Kreidler 40
6 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler 39
7 Vlag van Nederland Henk van Kessel Kreidler/Van Veen-Kreidler 36
8 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi Minarelli 28
9 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Moto Villa 23
10 Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler 21

Toen de zijspanklasse van start ging hadden de toeschouwers nog geen enkele spannende race gezien, maar tegen de verwachting in bood Alain Michel tot in de laatste bocht weerstand aan Rolf Biland. In de laatste bocht botsten hun combinaties zelfs tegen elkaar en toen Biland als eerste de streep passeerde was het verschil nog geen vijf meter. Een halve minuut later kwam Derek Jones pas over de finish, nadat hij zijn derde positie zwaar had bevochten met Werner Schwärzel.

Uitslag zijspannen

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Yamaha 39"11'30 15
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhard Seymaz-Yamaha 39"12'05 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres Ireson-Yamaha 39"46'12 10
4 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Seymaz-Yamaha 8
5 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Japan Kunio Takeshima LCR-Yamaha 6
6 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Charles Vroegop LCR-Yamaha 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Bircks Yamaha 4
8 Vlag van Duitsland Jesco Höckert Vlag van Duitsland Thomas Riedel Busch-Yamaha 3
9 Vlag van Zwitserland Gérald Corbaz Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Yamaha 2
10 Vlag van Frankrijk Patrick Thomas Vlag van Duitsland Harry Hoffmann Seymaz-Yamaha 1

Top 10 WK-eindstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Yamaha 127
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Seymaz-Yamaha 106
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha 87
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres Ireson-Yamaha 53
5 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Seymaz-Yamaha 51
6 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Japan Kunio Takeshima LCR-Yamaha 40
7 Vlag van België Michel Vanneste Vlag van België Serge Vanneste Seymaz-Yamaha 26
8 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders,
Vlag van Nederland Johan van der Kaap,
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams,
Vlag van Finland Raimo Leppänen en
Vlag van Nederland Charles Vroegop
LCR-Yamaha 24
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Birks Yamaha 20
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Ireson Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Pollington Ireson-Yamaha 18

Na Bernard Schnieders, Johan van der Kaap, Kenneth Williams en Raimo Leppänen reed Egbert Streuer met zijn vijfde bakkenist in één seizoen: Charles Vroegop, de voormalige bakkenist van de gestopte Cees Smit.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1981
FIM wereldkampioenschap wegrace
33e seizoen (1981)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Argentinië 1982

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1980
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1982