Naar inhoud springen

Marine Le Pen

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Marine Le Pen
Le Pen in 2022
Le Pen in 2022
Geboren 5 augustus 1968 in Neuilly-sur-Seine
Functie Fractievoorzitter van de Rassemblement national in de Assemblée nationale
Sinds 16 januari 2011
Partij Rassemblement national
Handtekening Handtekening
Politieke functies
1998–2004 Lid Regionale Raad Nord-Pas-de-Calais
2004–2010 Lid Regionale Raad Île-de-France
2008–2011 Lid gemeenteraad van Hénin-Beaumont
2004–2017 Lid Europees Parlement
2010–heden Lid Regionale Raad Nord-Pas-de-Calais
2017–heden Lid Assemblée nationale
Portaal  Portaalicoon   Politiek
Frankrijk

Marion Anne Perrine (Marine) Le Pen (Neuilly-sur-Seine, 5 augustus 1968) is een Franse politica en was van 2011 tot 2022 voorzitter van het rechtse Rassemblement national.[1][2] In 2011 en 2015 noemde het magazine Time haar een van de 100 invloedrijkste personen ter wereld. Driemaal was ze kandidaat voor de presidentsverkiezingen in Frankrijk. Tweemaal bereikte ze de tweede ronde, in 2017 en 2022, maar werd beide keren verslagen door Emmanuel Macron.

Biografie

[bewerken | brontekst bewerken]

Marine Le Pen is een dochter van Pierrette Lalanne en Jean-Marie Le Pen, de oud-leider van het Franse Front national die vijf keer kandidaat was bij de presidentsverkiezingen (1974, 1988, 1995, 2002, 2007). Ze is de jongste van drie dochters.[3] Ze werd gedoopt in de La Madeleine-kerk in Parijs. Haar dooppeter was Henri Botey, een verwant van haar vader. Ze is de tante van Marion Maréchal-Le Pen.

Ze studeerde rechten aan de Panthéon-Assas Universiteit in Parijs. Ze werkte na haar afstuderen 6 jaar als advocaat. Sinds haar achttiende is ze lid van het Front national.

In 1995 huwde ze Franck Chauffroy, die voor het Front National werkte. Ze hebben samen drie kinderen. Na haar echtscheiding in 2000, huwde ze Eric Lorio in 2002, de voormalige secretaris van het Front National en voormalig adviseur bij de regionale verkiezingen in Nord-Pas-de-Calais. Ze scheidden in 2006. Van 2009 tot 2019, had ze een relatie met Louis Aliot, die van Franse (Pied-noir) en Algerijns-Joodse afkomst is.

Politieke loopbaan en ideologie

[bewerken | brontekst bewerken]
Tom Van Grieken (Vlaams Belang) en Marine Le Pen (Front national) op het congres 'Grenzen Stellen' in het Vlaams Parlement.

Marine Le Pen is op het gebied van wetgeving rond abortus en homoseksualiteit vrijzinniger dan een groot deel van de traditionele achterban van het FN. Met name veel katholieken binnen haar partij zijn bijvoorbeeld principieel tegen abortus. Een ander deel van de achterban steunt haar evenwel. Bij de keuze tussen Bruno Gollnisch en Marine Le Pen voor het partijleiderschap van het FN, na het vertrek van haar vader Jean-Marie Le Pen, speelden de uiteenlopende standpunten van beide kandidaten over thema's als abortus een grote rol.[4]

Le Pen heeft zich vaak als fervent tegenstander opgeworpen van de islamitische klederdracht. Zo maakt ze tijdens de presidentsverkiezingen van 2017 verscheidene keren duidelijk noch de boerka, de hidjab of de nikab te aanvaarden in de publieke ruimte. Ook over de dracht van andere religieuze symbolen, zoals de tulband of de keppel, is ze sceptisch.[5][6]

Ze bekleedde namens haar partij diverse politieke functies en was lijsttrekker van het Front National in het regionale kiesdistrict Île-de-France voor de Europese verkiezingen in 2004. Ze werd op 13 juni verkozen tot lid van het Europees Parlement. Ze bleef dit tot 2017.

In de eerste ronde van de Franse regionale verkiezingen in maart 2010 behaalde Le Pen met het FN bijna 40 procent van de stemmen in haar thuisbasis Hénin-Beaumont, in het noorden van Frankrijk.[7]

Bij een partijcongres in Tours op 16 januari 2011 werd Marine Le Pen verkozen tot president van het Front National. Ze won een interne verkiezing met tweederdemeerderheid (67,65%, 11.546 stemmen).[8][9]

Le Pen was kandidaat bij de Franse presidentsverkiezingen van 2012 en behaalde 17,90 procent van de stemmen,[10][11] het beste resultaat uit de geschiedenis van de partij. Ze overtrof hiermee het resultaat van haar vader Jean-Marie Le Pen, die in de presidentsverkiezingen van 2002 met 16,86 procent van de stemmen op de tweede plaats eindigde en in de tweede ronde opnam tegen de zittende president Jacques Chirac.[12][13]

Ze verzette zich tegen westerse interventie in de Libische burgeroorlog van 2011 en plannen voor Westerse militaire actie in Syrië. Op 13 november 2013 kondigde ze aan samen te gaan werken met PVV-leider Geert Wilders.

Na de Russische annexatie van de Krim in 2014 bezocht Le Pen Moskou, waar ze een ontmoeting had met de voorzitter van de Doema, Sergey Narisjkin en steunde Ruslands streven naar de zogenaamde federalisering van Oekraïne. Le Pen pleitte voor de oprichting van de as Parijs-Berlijn-Moskou en zou graag met Vladimir Poetin willen samenwerken om "christelijke waarden in het Europese erfgoed te verdedigen". Ze beschreef Vladimir Poetin zelf als een patriot.

Op 24 april 2017 droeg Le Pen tijdelijk het voorzitterschap van haar partij over om zich volledig op de presidentsverkiezingen te kunnen richten. In de eerste ronde behaalde Marine Le Pen 21,43% van de stemmen, maar ze verloor de eindronde op 7 mei van haar rivaal Emmanuel Macron. Nadat Poetin in februari 2022 zijn invasie van Oekraïne had gelanceerd, beval ze de intrekking van verkiezingsfolders, die een foto van haar met de Russische president toonden.

Ze behaalde in de eerste ronde van de presidentsverkiezingen in april 2022, 23 procent van de stemmen, haar beste resultaat tot dan toe, waardoor ze in de beslissende tweede ronde op 24 april opnieuw tegenover Emmanuel Macron kwam te staan. De tweede ronde werd evenwel door Macron gewonnen. Le Pen behaalde met 41,5 procent wel een hogere score dan vijf jaar eerder.[14]

Misbruik van Europees geld

[bewerken | brontekst bewerken]

Op last van het Europees Parlement moet Marine Le Pen bijna 300.000 euro terugbetalen voor 31 januari 2017. Ze had hiermee personeel van haar partij betaald. De Europese antifraudedienst verdenkt haar ervan twee fictieve parlementaire assistenten betaald te hebben.[15][16] Le Pen reageerde dat ze "zich niet zou onderwerpen aan vervolging, aan een eenzijdige beslissing door politieke tegenstanders zonder respect voor de rechtsstaat, het recht van verdediging, zonder bewijzen".[17] Dit maakt deel uit van een zaak waarbij de 23 Europese raadsleden van het FN 29 parlementaire assistenten te werk stellen, die meer voor de partij zouden werken dan voor Europese dossiers, met een kost van 7,5 miljoen euro.[18]

Literatuur

[bewerken | brontekst bewerken]

Autobiografie

[bewerken | brontekst bewerken]
  • (fr) À contre flots, Jacques Grancher, 2006 ISBN 2733909576
[bewerken | brontekst bewerken]
Zie de categorie Marine Le Pen van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marine_Le_Pen&oldid=68047732"