Prometheus (opera)

Prometheus
Oorspronkelijke taal	Oud-Grieks
Componist	Carl Orff
Libretto	Aischylos
Eerste opvoering	24 maart 1968
Plaats van eerste opvoering	Staatstheater te Stuttgart
Portaal	Klassieke muziek

Prometheus is een opera van de Duitse componist Carl Orff. De Griekse tekst van de opera is gebaseerd op "Prometheus Geboeid" (Προμηθεὺς Δεσμώτης – Promētheús desmṓtēs), een Griekse tragedie van Aischylos, het enige overgebleven deel van de trilogie Prometheus. De eerste uitvoering vond plaats op 24 maart 1968 in het Staatstheater te Stuttgart. Deze werd gedirigeerd door Ferdinand Leitner en geproduceerd door Gustav Rudolf Sellner. Het werk vertelt het verhaal van de mythologische figuur Prometheus.

Rolverdeling

Griekse naam	Latijnse naam	Vocale rol	Rolverdeling van de première 24. 3. 1968 (Dirigent: Ferdinand Leitner)
Προμηθεύς,	Prometheus	bariton	Carlos Alexander
Κράτος	Potentia	spreekstem	Toni Blankenheim
Βία	Vis	spreekstem	Toni Blankenheim
Ἥφαιστος	Hephaistos (Vulcanus)	bariton	Heinz Cramer
Ὠκεανός,	Oceanus	tenor	Keith Engen
Ἰὼ Ἰνάχου,	Io	sopraan	Althea Bridges
Ἑρμῆς,	Hermes (Mercurius)	bas	Wilhelm Ferenz
Ὠκεανίδα	Oceanida prima	sopraan	Althea Bridges
Ὠκεανίδα	Oceanida secunda	alt	Ursula Sutter
Χόρος Ὠκεανίδων	Chorus Oceanidum	vrouwenkoor	Koor van de Staatsopera van Stuttgart

Synopsis

De titaan Prometheus, die vanwege zijn vermeende vuurroof in Scythische ijzeren kettingen is geplaatst, wil de Olympische heerser Zeus geen geheime kennis onthullen die hij beweert te bezitten. Hermes vraagt Prometheus nog een laatste keer om eindelijk de hetaerae te noemen die Zeus en zijn volgelingen hun eeuwige heerschappij zouden kosten. Wanneer Prometheus weigert, wordt hij getroffen door bliksem en donder door een aardbeving die hem in het schaduwrijke rijk van de Hades werpt.

Kratos (Grieks: "Power") en Bia (Grieks: "Geweld"), de dienaren van Zeus, slepen Prometheus naar de Kaukasus bergen, waar, op bevel van Zeus, de onwillige Hephaistos Prometheus aan een rots ketent van de Kaukasus. Hephaistos heeft medelijden met Prometheus, maar is ook bang voor Zeus en zijn handlangers.

Nadat Hephaistos, Kratos en Bia zijn vertrokken, verschijnt het refrein van de dochters van Okeanos; ze verzekeren hem van zijn vriendschap en informeren naar de reden van deze straf. Prometheus vertelt over zijn gevecht tegen Kronos en helpt Zeus zijn vader omver te werpen door sluwheid en slimheid. Zeus passeerde toen de kantoren, maar dacht niet aan de mensen, zodat alleen Prometheus hen te hulp kwam; hij gaf ze het vuur, de hoop en de kunst van profetie. Het refrein waarschuwt hem voor zijn durf, waarop Prometheus verklaart dat hij, ondanks zijn kennis van zijn toekomstige straf, het omwille van de mensen heeft gedaan.

Het refrein vliegt weg, waarna Okeanos met zijn griffioen het podium oprijdt. Hij beschrijft zichzelf als de grootste vriend van Prometheus en beweert dat hij zich zo snel mogelijk naar hem toe haastte. Maar Prometheus vraagt hem of hij zich wil overgeven aan zijn lijden en is opnieuw verontwaardigd over Zeus. Okeanos waarschuwt hem ook voor het gebrek aan onderwerping aan de nieuwe heerser. Prometheus moet zich onderwerpen en om genade vragen, zodat hij verlost kan worden. Maar hij reageert ironisch op dit advies van Okeanos, die de mensen niet met hem had gesteund. Okeanos biedt aan om Zeus aan te spreken, maar Prometheus raadt hem dit af, verwijzend naar zijn broers Atlas en Typhon. Okeanos is overtuigd en vliegt weg.

Het refrein keert terug en betreurt het betreurenswaardige lot van Prometheus. Vervolgens vertelt Prometheus welke kennis hij bij de mensheid heeft gebracht, waaronder geneeskunde, zeevaart, meteorologie en waarzeggerij. Hij kondigt ook aan dat Zeus op een dag zal aftreden en dat Prometheus zal worden verlost. De Okeaniden zouden Zeus echter niet over zijn toekomst moeten vertellen, zodat zijn profetie zal uitkomen. Het refrein betreurt het lijden van Prometheus en het gebrek aan hulp van de mensheid die de steun van Prometheus had genoten.

De gehoornde Io, dochter van Inachos, betreedt het podium. Prometheus kondigt het einde aan van Zeus 'regering door een zoon van Hera. Als Io ontdekt dat Prometheus de kunst van het waarzeggen onder de knie heeft, wil ze dat hij haar eigen lot voorspelt. Daarvoor vertelt ze echter hoe ze van Zeus 'liefde droomde. Daarom ontving Inachos, de vader van Io, het nieuws van een orakel en besloot hij zijn dochter het land uit te zetten. Om de liefde voor Io te verdoezelen, veranderde hij haar in een koe. Maar dit was niet verborgen voor Hera; ze stuurde Argos als bewaker en liet de koe achtervolgen door een horzel. Prometheus kondigt nu Io's toekomst aan: ze zal de Bosporus oversteken (die naar haar zal worden genoemd) en zal uiteindelijk Ethiopië bereiken na de Nijldelta naar Canopus om daar Epaphos te baren. Een afstammeling van de Io's in de 13e generatie, een "held van de boog" (Herakles) zal Prometheus op een dag redden. Omdat Io de steken van de horzel niet meer kan verdragen, ontsnapt ze.

Prometheus onthult aan het refrein van de Oceaniden dat de vloek van Zeus zal eindigen. Hermes komt binnen en eist dat Prometheus zich openstelt voor Zeus die hem zal omverwerpen. Hij dreigt met bliksem en storm, wat Prometheus ernstig zou schaden; een door Zeus gezonden adelaar zou de lever van Prometheus komen eten. Aangezien Prometheus weigert deze kennis bekend te maken, wordt hij gestraft door Zeus: de rots met de titaan erop gesmeed zinkt in Hades.

Muziek

Orkest

De partituur van Orff's Prometheus vraagt om een instrumentatie die uniek is in de muziekgeschiedenis:

6 fluiten, allemaal ook piccolo, 1 ook basfluit
6 hobo, hobo 5 & 6 ook althobo
6 trompet
6 trombone
4 harp
4 tenor banjo
1 orgel
1 portatief
1 elektronisch orgel
4 vleugel s met 8 spelers
9 contrabas

De grote percussie-sectie vereist 15 tot 18 spelers:

5 Pauken
2 kleine pauken met houten deksel
1 snare drum met resonerende snaren
3 Baskische drums
2 bass drum, 1 met een bekken bevestigd
1 O-Daiko
1 Taiko
4 Darabukka
2 Conga
1 lithofoon
2 xylofoon
2 chromatische tenor xylofoons
2 marimba
1 bas xylofoon
1 klokkenspel
1 metallofoon
1 bas metallofoon
6 buisvormige bellen
1 triangel
1 paar bekken
3 hangende bekkens (klein - middel - groot)
5 hangende Turkse bekkens
3 hangende Chinese bekkens
2 cymbales antiques
1 paar kleine cymbales antiques (c ⁵)
6 paar antieke bekkens
3 Tamtam
3 Gong
2 grote metalen platen (e ³ en f ³)
1 bordenbel (contra-C ₁)
1 Guero
5 houtblokken
3 houten bellen
1 Grote houten bel
1 Afrikaanse sleufdrum
houten planken
1 paar bamboe buizen
2 paar Hyoshigi
1 Wasamba
1 Bin Sasara
4 Maraca's
2 Angklung (g ¹ en b ¹)
7 glazen (afgestemd)
1 windmachine
1 dondermachine

Literatuur

Alberto Fassone: Carl Orff, Libreria Musicale Italiana, Lucca 2009, ISBN 978-88-7096-580-3.
Hellmut Flashar: Inszenierung der Antike. Das griechische Drama auf der Bühne der Neuzeit 1585–1990, München, C. H. Beck 1991.
Hellmut Flashar: Das Bühnenwerk Orffs im Spiegel des Briefwechsels von Carl Orff und Wolfgang Schadewaldt, in: Thomas Rösch (ed.): Text, Musik, Szene – Das Musiktheater von Carl Orff, Schott, Mainz 2015, pp. 103–111, ISBN 978-3-7957-0672-2.
Stefan Kunze: Die Antike in der Musik des 20. Jahrhunderts, Buchner, Bamberg 1987, ISBN 3-7661-5456-7.
Stefan Kunze: Orffs Tragödien-Bearbeitungen und die Moderne, in: Jahrbuch der Bayerischen Akademie der Schönen Künste 2/1988, S. 193-213; republished in: Stefan Kunze: DE MUSICA. Ausgewählte Aufsätze und Vorträge, edd. Erika Kunze & Rudolf Bockholdt, Tutzing (Schneider) 1998, pp. 543-564.
Jürgen Leonhardt, Sprachbehandlung und antike Poesie bei Carl Orff, in: Jürgen Leonhardt / Silke Leopold / Mischa Meier (edd.): Wege, Umwege und Abwege. Antike Oper in der 1. Hälfte des 20. Jahrhunderts, Steiner, Stuttgart 2011, pp. 67–98.
Jürgen Maehder: Non-Western Instruments in Western 20th-Century Music: Musical Exoticism or Globalization of Timbres?, in: Paolo Amalfitano/Loretta Innocenti (edd.), L'Oriente. Storia di una figura nelle arti occidentali (1700-2000), Roma (Bulzoni) 2007, vol. 2, pp. 441-462.
Jürgen Maehder: Die Dramaturgie der Instrumente in den Antikenopern von Carl Orff. In: Thomas Rösch (ed.): Text, Musik, Szene – Das Musiktheater von Carl Orff. Schott, Mainz 2015, pp. 197–229, ISBN 978-3-7957-0672-2.
Pietro Massa: Carl Orffs Antikendramen und die Hölderlin-Rezeption im Deutschland der Nachkriegszeit. Peter Lang, Bern/Frankfurt/New York 2006, ISBN 3-631-55143-6.
Thomas Rösch: Die Musik in den griechischen Tragödien von Carl Orff. Hans Schneider, Tutzing 2003, ISBN 3-7952-0976-5.
Thomas Rösch (ed.): Text, Musik, Szene – Das Musiktheater von Carl Orff. Symposium Orff-Zentrum München 2007. Schott, Mainz 2015, ISBN 978-3-7957-0672-2.
Werner Thomas (ed.): Carl Orff und sein Werk. Dokumentation, vol. 8: Theatrum Mundi, Schneider, Tutzing 1983, ISBN 3-7952-0373-2.
Werner Thomas, Carl Orffs »Prometheus«. Drei Miszellen: Die Musikalisierung der altgriechischen Tragödiensprache ─ Instrumentale Semantik ─ Zur Idee des Tragischen bei Aischylos und Orff, in: Werner Thomas, Das Rad der Fortuna, Mainz, Schott-Verlag 1990.
András Varsány, Carl Orff und die Musikinstrumente anderer Kulturen, in: Thomas Rösch (ed.): Text, Musik, Szene – Das Musiktheater von Carl Orff, Schott, Mainz 2015, pp. 175–196, ISBN 978-3-7957-0672-2.
Franz Willnauer (ed.), Prometheus ─ Mythos, Drama und Musik, Rainer Wunderlich Verlag Hermann Leins, Tübingen 1968.
Frieder Zaminer, Rhythmischer Kontrapost bei Aischylos. Über orchestral-musikalische Sprachkomposition, in: Das musikalische Kunstwerk. Geschichte -- Ästhetik -- Theorie. Festschrift Carl Dahlhaus zum 60. Geburtstag, edd. Hermann Danuser, Helga de la Motte-Haber, Silke Leopold & Norbert Miller, Laaber, Laaber-Verlag 1988, pp. 185-196.

Referenties

Externe link

Prometheus, Stichting Carl-Orff
Prometheus, Muziekuitgever Schott Music