Naar inhoud springen

Symfonie nr. 4 (Tsjaikovski)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Symfonie nr. 4
Componist Pjotr Iljitsj Tsjaikovski
Soort compositie Symfonie
Gecomponeerd voor symfonieorkest
Toonsoort f mineur
Opusnummer 36
Compositiedatum 18771878
Première 10 februari 1878
Opgedragen aan Nadezjda von Meck
Duur ca. 43 minuten
Portaal  Portaalicoon   Klassieke muziek

Symfonie nr. 4 in f mineur, opus 36 werd door Pjotr Iljitsj Tsjaikovski gecomponeerd in de jaren 1877 en 1878. De eerste uitvoering vond plaats op de Russische Muzieksociëteit in Sint-Petersburg op 10 februari 1878 onder leiding van dirigent Nikolai Rubinstein.

Instrumentatie

[bewerken | brontekst bewerken]

De symfonie is geschreven voor piccolo, 2 fluiten, 2 hobo’s, 2 klarinetten, 2 fagotten, 4 hoorns, 2 trompetten, 3 trombones, tuba, pauken, grote trom, bekkens, triangel en strijkers.

Finale
De Finale uit de symfonie, uitgevoerd door de United States Navy Band (download·info)

De compositie kent vier delen

  1. Andante sostenuto – Moderato con anima – Moderato assai, quasi andante – Allegro vivo
  2. Andantino in modo di canzone
  3. Scherzo. Pizzicato ostinato – Allegro
  4. Finale. Allegro con fuoco

en duurt ongeveer 43 minuten.

Elk deel van deze symfonie sluit aan bij een thema in Tsjaikovski’s leven, respectievelijk het lot, zijn kindertijd, onbezorgdheid en Rusland. Tsjaikovski schreef aan zijn beschermvrouwe, Nadezjda von Meck, dat het eerste deel de sleutel vormt tot de hele compositie. “De kracht van het lot is te sterk voor het individu om te weerstaan.” Het tweede deel zo schreef hij, bevat de “herinneringen aan mijn kindertijd die bitterzoete emoties oproept, gevoelens van intimiteit en tegelijkertijd onoverbrugbare afstand”. In het derde deel laat hij zijn verbeelding de vrije loop, en in de finale laat hij de eerste drie delen samenkomen. "Het individu voelt de isolatie in een menigte, maar kan tegelijkertijd voldoening vinden door de massa om hem heen."

Het werk werd in eerste instantie niet erg gunstig ontvangen. Tsjaikovski verbleef op dat moment in Italië en kreeg van zijn vrienden nauwelijks informatie. Hij schreef uiteindelijk naar Sergej Tanejev die hem onmiddellijk en pijnlijk eerlijk terugschreef. Ook in de Verenigde Staten was de ontvangst niet geweldig. Uiteindelijk kreeg men meer waardering voor dit werk, dat nu de meest uitgevoerde van de zes symfonieën is.