Pau Football Club
|
| ||||
|---|---|---|---|---|
| [[Imatge:|150px]] | ||||
| Club fondat en | 1959 | |||
| Escais | Los bearneses | |||
| Colors | Blau e jaune | |||
| Estadi | Nouste Camp | |||
| President | Bernard Laporte-Fray | |||
| Entraïnaire | Didier Tholot | |||
| Campionat | Ligue 2 | |||
|
| ||||
Lo Pau Football Club, abreviat en Pau FC, ei un club de fotbòl francés, fondat en 1959 e situat a Pau dins los Pirenèus-Atlantics, qu'ei la capitala de Bearn.
Lo Pau FC ei hèit a partir de la patronatge des Bleuets de Notre-Dame, creat en 1920 dins lo quartièr Mayolis, e qu'arribè a la mais alta division amatora francesa al debut de la sason 1958-1959. Las autoritats religiosas estimèren entà aquò que lo nivèl esportiu del patronatge passava ara lo estadi de l'associacion esportiva de quartièr.
Sota la direccion del son president-fondator José Bidegain, l'equipa primièra del patronatge des Bleuets de Notre-Dame se torna lo Fotbòl-Club de Pau e s'instala des las annadas 1960 al Estadi deu Hameau, dab l'ambicion de har partida de las divisions professionals. Des las prumèras annadas, lo club se defineish coma un dels principals clubs en Bearn e Gasconha.
Enfragilitat per las soas dificultats financèras recurrentas, que obligan la mairia de Pau d'intervenir a mantunas represas, lo FC Pau coneish finalament las penas de la relegacion e torna en Liga deu Sud Oest. En despiar de l'ambicion deus dirigents, lo club fracassa d'aténer lo mond professional. Las annadas 90 vèden lo club gastar de manera inconsidèrada en la soa recèrca de l'estatut professional, mancant la promocion en segonda division a mantunas represas. Exsanha financèrament, lo FC Pau depausa lo bilanç e ei relegat en 1995 en Nacional 2, lo 4au esquèl del fotbòl francés.
Lo club se relança sota l'impulsion de dus ancians jogaires, Bernard Laporte-Fray e Joël Lopez, e amb ua nòva apelacion de Pau Football Club. Las finanças son assanhidas e lo club se stabiliza en Nacional fins en 2007. Finalament relegat en Nacional 2, lo Pau FC non torna en tresena division qu'au debut de la sason 2016-2017.
Dus ans après, 59 ans aprèp la soa fondacion, lo Pau FC inaugura lo prumèr estadi de la soa istòria: lo Nouste Camp.
Vencedor deu Nacional a la sason 2019-2020, lo club coneish dempuish la mèi florissenta periòda de la soa istòria e cerca de s'arrestar de manèra duradèra dins lo panorama deu fotbòl francés professional, sota la direccion de Didier Tholot.
Istòri
[modificar | Modificar lo còdi]
Bleuets de Notre-Dame (1920-1959)
[modificar | Modificar lo còdi]L'histoèra deu fotbòl a Pau comença en 1888 dab la creacion de l'Associacion Bourbaki. En 1904, la seccion de fotbòl d'aqueth patronatge nait sota lo nom de Football Association Bourbaki. Quau que sia que la practica deu fotbòl guanya en importància a Pau a partir de 1909 dab l'iniciacion de la JAB de Pau, lo Rugbi demora lo desport màger en Bearn e Gasconha.
Desempuish la Liberacion, lo FA Bourbaki ei lo club que brilha dens lo fotbòl bearnés.
A l'entorn de las Tretze Gloriosas, lo patronatge des Bleuets de Notre-Dame, situat dens lo Quartièr Mayolis, accedeish a la mais alta division amatora deu fotbòl francés, la Division Nationale.
L'evescat, considerant que aquel nivèu esportiu supera lo marcatge d'ua simpla associacion esportiva de quartièr, cerca de se desenganhar. Atau, entameish la recèrca deus dirigents capables de gestionar un club d'aquera envergadura.
Football Club de Pau (1959-1995)
[modificar | Modificar lo còdi]Creacion deu Football-Club de Pau e èra José Bidegain (1959-1965)
[modificar | Modificar lo còdi]Lo "Football-Club de Pau" ei estat oficialament hèit lo 19 de mai de 1959 per José Bidegain, devenent aisi lo sol club bearnés o gascon a evoluir dins las divisions nacionaus en dehòra de Tolosa e Bordèu. En principi, lo club èra itinerant, n'avent pas d'installacions permanents e utilizant diferents estadi a Pau (Estadi des Bleuets, Estadi Bourbaki). Lo club a conservat los colors blu e blanc del patronatge aissí coma lo lema "Vaincre ou sourire", per perpetuar lo trabalh de formacion menat per los Pioniers deu quartièr Mayolis.
Lo club a aconseguit de recuperar la plaça des Bleuets en Campionat de França amator per la sason 1959-1960. Totun, la situacion financèra deu club èra precària a causa deu son manca d'infrastructuras. Lo FC Pau s'es acabat en 7au plaça deu grop de CFA Sud-Oest en la son prumèra sason. Dens la segonda sason, lo club s'es consolidat e a atraure jogaires confirmats. En despiar de despartidas e cambiaments d'entrenaires, lo club s'a aconseguit de se mantenir en campionat.
Retirada progressiva de José Bidegain e declin lents
[modificar | Modificar lo còdi]En 1964-1965, lo FC Pau a coneish la soa prumèra relegacion de l'istòria. José Bidegain se retira pauc a pauc de la direccion deu club, laishant James Chambaud prene la presidéncia. La relegacion deu club en nivèu regional a causat dificultats financèras. Lo club èra totun sempre itinerant, n'avent pas d'infrastructuras adèquatas. Lo jove jogaire Paul Escudé se faguè remarcar dens aquera periòda e devèn lo prumèr palois a integrar l'equipa de França Juniors.
Lo FC Pau torna accedir au nivèu amator mai haut en 1968-69, sason qui vè la despartida deu mainatge prodige Paul Escudé cap a los Girondins de Bordèu.
Lo FC Pau demòra relativament isolat dins la scèna esportiva paloisa, los patros historics non reconeishent pas la legitimitat deu nòu club. Gérard Forgues, l'ancian eròi de la Resisténcia devenut Inspector de la Joinessa e dels Espòrts, balha au President Chambaud un veredicte sans apèl:
«Lo drama deu vòste club, son las recèptas e la soletat dins la quala vivetz. Los jorns vos dobrissen per tot aquò las colonnas. Pensí que non sètz pas que ua associacion esportiva, pas encara un club inserit dins la vita d'ua region. La vòsta familha s'estóra: lo teit que vòs dòner aqueth estadi on serem segurs de vos tornar trobar, deu perméter l'expansion d'aquetha familha. Los vòstes resultats son bons dempuish ua sason. Que cal tanben, entà ganhar los còrs, que los vòstes jogaires sortissin deu país, que los coneishem e que los aimem.»
Lo FC Pau torna donc entrar dins la norma, en estant relegat ua segonda còp dins las divisions regionaus de la Liga deu Sud-Oest en 1969.
Construccion & ambicion sota la direccion de Pierre Clède (1975-1981)
[modificar | Modificar lo còdi]Pierre Clède presiguèt la direccion del club en 1975, alara que se tròbava dins una situacion esportiva e comptabla dificila. Lo club evoluciona en Promocion de la Ligua del Sud-Oèst pendent dos saisons abans de tornar a la Quatrièma Division en 1978-1979. Clède aviá l'ambicion d'accedir a la segonda division en mens de cinc saisons, mas los resultats e la frequentacion de l'estadi èran en baissa.
Al començament de la sason 1980-1981, lo legendari jugador del Stade Montois, Jacques Foix, foguèt nomenat entrenaire de l'equipa. Malgrat aquò, lo club non poguèt melhorar sos financiamentes e coneguèt una baissa dels resultats. Cependant, l'ancian jugador Paul Escudé tornèt al club per s'encarregar dels equipas joves e començèt un trabalh de formacion que marcarèt lo club d'una manièra significativa.
Finalement, al començament de la sason 1981-1982, Julien Escudé presiguèt la responsabilitat de l'equipa primièra e a reüssit a insuflar una novèla dinamica al club. Mas las dificultats financièras persistiguèron e l'estadi de l'Ousse-des-Bois, ja vetust, ja responiá mai als besonhs del club.
Era Paul Escudé & lucha per l'accession en Segonda division (1981-1991)
[modificar | Modificar lo còdi]Dins los ans 1980, lo president Clède, a l'imatge de son predecesor José Bidegain, exprimís son sostèn a la fusion dels clubs istorics de fotbòl de Pau per remedià al mancança d'infrastructures dins la vila35. Mas se heurtèt a la resisténcia feroç dels tres clubs locals, los Bleuets de Notre-Dame, lo FA Bourbaki e la JAB de Pau.
Dins aquelus clubs, la JAB de Pau se distingís coma lo melhor centre de formacion, amb al son palmarés tres premiats del Concors del jove fotbolari: Jean-Michel Larqué (1964), Dominique Vésir (1971) e Serge Torreilles (1978), e una participacion als quarts de finala de la Copa Gambardella en 1981-1982. La JAB èra alara dirigida per Jean Larqué, paire de Jean-Michel Larqué e feros oponent a tota temptativa de fusion.
Davant l'impasse, lo president Clède abandonèt lo projècte de fusion e decidiguèt modelar lo club a l'imatge de l'AJ Auxerre o del Stade Lavallois, de clubs sortits de las vilas pichonas e qu'avètz apondut l'estatut professional.
Lo Pau FC torna a la Division 3 al començament de la sason 1983-1984, amb a la direccion l'entrenaire emblematic Paul Escudé, qu'a dins son equipa de jugaires talentosos coma Bernard Laporte-Fray e Joël Lopez.
Lo retorn del Pau FC desperta un engouament creissent e atira mai de 8 000 espectators al partit d'anada dels 32avals de finala de la Copa de França 1983-1984 a l'estadi de la Cros del Prince.
Dins la sason 1984-1985, lo Pau FC manca de pauc d'accedir al mond professional, cedissent son plaça de cap de classament al Chamois niortés en fin de sason malgrat lo retorn de Dominique Vésir.
La sason seguenta, lo club atén de novèl los 16avals de finala de la Copa de França, ont afaronta l'AS Nancy-Lorraine dirigida per Arsène Wenger. Aqueste partit, perdut 1-0, atira mai de 10 000 espectators a la Cros del Prince.
Foto de Xavier Gravelaine en 2014. Cedit a Pau, lo Nantés Xavier Gravelaine marca una vintena de gòls. Dins la sason 1988-1989, Xavier Gravelaine, jove mieg de tèrra, es reposicionat coma atacant per Paul Escudé e marca 20 gòls. Sota la direccion d'Escudé, los "Maynats", emportats pel jove Xavier Gravelaine e Hermann Kingue, campion de la Copa d'Africa de las Nacions, afarontan l'Olympique de Marselha pendent los 32avals de finala de la Copa de França a Aguilèra. Malurosament, lo partit se soldeja per una derrota 4-0 contra jogaires coma Papin, Huard, Sauzée e Allofs. Malgrat las pluèjas que se desbandan sus Biarritz, 10 000 espectators assistisson a aquel encontre deslocalizat.
Lo club entra de novèl dins una periòda de dificultats financièras a la fin dels ans 80, mas troba son salvament gràcias a l'intervencion del sindic André Labarrère, que completja los deficits del club.
A la fin de la sason 1989-90, Paul Escudé es lachats pels son jugaires e destituït de sos foncions après uèit sasons consecutivas al cap del club . Sa rigor e son professionalisme, adaptats a un club amateur, èran a còps mal percepits per quicòm jugaires. Totun, Escudé lassa una empronta indelebila, lo club abandonant un estil de jòc fisic a l'anglèsa per adoptar un estil mai ric e ofensiu.
Escudé es remplaçat per son ancian capitan Robert Péré-Escamps. Aprèp, a la tòca d'una novèla sason descebedora, Jean Gallice pren las rênas de l'equipa primièra pendent la sason 1990-91. Lo FC Pau arriba a evitar la relegacion en fin de sason gràcias a un penal de Joël Lopez dins las darrièras minutas. Hervé Loustaunau, un dels melhors butaires de l'istòria del club, pren sa retirada a la fin d'aquela sason.
Aquela sason es marcuda per la mai faibla afluéncia enregistrada, testimòni de la mala reputacion del vetust Estadi de l'Ousse-des-Bois. Lo club a grand besonh d'un novèl alè per retrobar son dinamisme.
Âge d'or sous la présidence Pitoun (1991-1993)
[modificar | Modificar lo còdi]Lo 15 de julhet de 1991, Alain Pitoun, un promotor a la tèsta d'un pichòt emperaire de setze societats, pren lo contraròtle del FC Pau. Pitoun nomena Paul Escudé coma entrenaire. L'objectiu afichat del club es, un còp de mai, la promocion en segonda division, e lo slogan del club deven « FC Pau, lo fotbòl amb passiença » en remplaçament del celebre « Véncer o sorrir ». Lo club palois abandona alavetz los colors jaune e blau per retrobar los colors originèls dels Bleuets de Notre-Dame : lo cèl e blanc.
L'arribada d'aquel promotor immobiliari, sovent comparat a Bernard Tapie per lo soènh per lo lux, provòca un choc dins lo milhòc del fotbòl palois. Sota la presidéncia de Pitoun e amb Richard Allenda coma director esportiu, lo club fa un recrutament de relús, atirant jogaires coma Claude Lowitz, Patrick Cubaynes, Slavko Radovanovic, Jean-Jacques Nono, Pascal Plancque, Dominique Deplagne e l'internacional american Billy Thompson, vengut deu Heat de Los Angeles.
Thompson, jogaire fantasque capabla de dribles esplegants, deven rapidament lo preferit deu Stade du Hameau.
Lo « Football-Club de Pau » deishar alavetz lo ja vell Stade de l'Ousse-des-Bois entà retrobar lo Stade du Hameau, 30 ans après un prumèr sejorn alternatiu pendent las annadas 1960.
Lo club aficha de grans ambicions e atira un public nombros e fidel, malgrat lo soestat en tresena division pendent la temporada 1991-1992. Los "Maynats" enregistren regularament afloçaments de 6 000 a 7 000 personas au Stade du Hameau, dins un Bearn fòrtament attachat au rugbi.
A partir de 1991, Alain Pitoun es la ciba de l'organizacion separatista basca Iparretarrak. Son iot es escridassat dins lo pòrt de plaeséncia de Larraldenia a Cibòra, un atemptat atribuit al grop independentista. De mai, la soa agéncia immobiliària paloise es devastada pendent un aute atemptat en mai de 1991. En paralèl, lo president del FC Pau coneis problèmas judiciaris importants e de dificultats financièras grèvas. Sus lo plan esportiu, los resultats en campionat son descebutants, amb una modèsta 8au plaça en Division 3 per la temporada 1991-1992. Cependant, lo club realisa un parcurós esclatant en Copa de França, arribant per la prumèra còp de la soa istòria en los 8aus de finalas en abrial de 1992.
Au començament de la temporada 1992-93, Alain Pitoun nomena Slavo Muslin a la tèsta de l'equipa. Après los fracàsses passats, lo grop es revanchard e pren pretencion mai que jamai de pausar l'escaduda. Muslin atira nombroses promessents coma Aleksandar Jankovic, Franck Rolling o Samuel Boutal. Lo FC Pau acaba en prumèra plaça deu soen grop de Division 3.
Nonobstant, a contrari d'edicions precedents, lo vencedor deu grop n'accedís mes automaticament a la segonda division. Atau, lo FC Pau disputa un partit de barratge lo 8 de junh de 1993 en front de Lyon-Duchère, perdut 2-1 aprèp pròrrogacion, but de Hervé Musquère, entachat d'ua posicion de hors-jòc. Doble peniténcia per los palois, la DNCG refusa la demanda d'estatut professional de La Duchère, e lo FC Gueugnon es repescat en segonda division.
Lo FC Pau accede nonobstant aua categoria nacionala navèrament creada.
Pau Football Club
[modificar | Modificar lo còdi]Nouveau départ (1995)
[modificar | Modificar lo còdi]Lo « Football-Club de Pau » renaît de sonas censtas a la suite de la liquidacion judiciària gràcias a un ancién gardian de but dus club, en la persona de Bernard Laporte-Fray. Bernard Laporte-Fray étoit en efecte titular lors de la sason de 1982-83 onde lo FC Pau accede en Division 3, dab Joël Lopez en 10 et Robert Péré-Escamps en 6. L'ancién gardian de but devén, dotze ans après aquera darrièra sason, president dus novèu Pau Football Club.
Lo Pau Football Club es oficiaument refondat lo 14 de junh de 1995, prenent las colors Jaune et Blau de la ciutat de Pau. Doas projècts èran alors en competicion per la represa de l'activitat dus FC Pau: aqueth dus un ancian jogaire en la persona de Laporte-Fray et aqueth de l'ancian president dus FC Pau, Pierre Clède. Qu'es lo projèct deu « Pau Football Club » pòrtat per Bernard Laporte-Fray qu'es chausit per lo mair de la ciutat, André Labarrère. Labarrère justifíca son choix arguent que Pierre Clède « hè partida deu passat ».
L'ancian capità emblèmatic dus ans 1980, Robert Péré-Escamps, es nomat au post d’entrenaire dab per mission de manténer lo club en National 2, lo club qu'èra estat relegat administrativament la sason prècedenta. La massa salariala es dividida per 2, passent de 375 000 francs a 175 000. Frédéric Viseux, José Dalmao, Bob Senoussi et Pascal Plancque que'ns abandonan lo club, pr'amor que la politica esportiva dus club cambia drasticament.
Lo Pau FC escriu la prumèra pagina de la sua novèla istòria au estadi du Hameau enfront deu Dijon FCO, s'impausent sus lo score de 1 a 0.
Estabilizacion, desvolopament e esfòrç René Girard (1997-2001) Foto de René Girard entrainaire dus LOSC. René Girard passa sonque 18 meses a Pau. En 1996, lo Pau FC hè sa prumèra hau deu temps a René Girard, qui a per mission de retrobar lo National, abans d'accedir en Ligue 2. Soe la dirèccion de René Girard, Edouard Cissé debuta en equipa prumèra. Pòs après rejonh lo PSG dens lo cadrat d'un transfer de francs e un partit amical disputat au Stade du Hameau. Dens lo cadrat deu transfer, lo PSG enfronta lo Toulouse Football Club devant personas au Hameau, que reservan a Cissé un despart chalurós. Allenda es novament nomat au post de manager general, assegurant non interferir dab Girard.
Malurosament, los resultats que seguissen non pas en National, e Girard es desmis de las suas foncions en deceme 1997. Girard'se plenhe en particular de l'influéncia en suor de Richard Allenda e de non pas aver avut la man dens lo recrutament. René Girard poursegueish lo club en justícia. Joël Lopez e Richard Allenda asseguran l'intèrim e donan aus Maynats ua victòria enfront de l'Association sportive de Saint-Étienne en huitavau torn de la Copa de França.
Foto de Pascal Planque en 2019 a l'RC Lens. Pascal Plancque bota la sua carrièra d'entrenaire a Pau. Pascal Plancque, ex-jogaire dus club qui aviá acabat la sua carrièra hens los basques de l'Arin luzien en DH, es nomat entrenaire en janvier 1998. Plancque guida lo club fins aus 8e de finala de la Copa de França, eliminat per lo Paris Saint-Germain. Pr'amor d'aqueste partit istoric dus club bearnés, Joël Bats aviá metut en garda las suas tròpas, en dificultat en championat, contra lo « temperament deth Sud-Oest », estimant qu'èra « un partit esconduda ». Allenda torna èster director esportiu.
Aqueste partit enfront deu PSG qu'ei estat disputat dens un estadi du Hameau en fusion devant personas, e lo solament gole de la partida qu'ei estat inscrit per lo capità de la Seleçao Raí. Lo PSG alinhèra totun ua equipa experimentada mes non parven a's impausar que sus la margina pus petita après prorogacion. Edouard Cissé hè son intrada, reemplaçant Laurent Fournier.
Per los sostiens dus Pau FC, aqueste gole qu'ei a totjorn tachat d'un hsor de jòc flagrant.
Lo partit, tan com previst per Bats, qu'ei estat especialament tajat e se termina sus ua « generala » que s'estén hens los vestiaris. L'essenciau qu'ei aute, lo Pau FC, equipa amatora (soles Vacher e Rémy beneficien de contrats federals), a tornat lo Bearn fier enfront d'un adversari mei superior, fòrt de « grinta » per contrecarrar los plans dus entrenaires dus PSG, Ricardo Gomes e Joël Bats. " Aviam marcat lo noste territòri, som dens lo Sud-Oest, la cultura rugbi, sabiam que tecnicament, non podiam rivalizar, alavetz avem metut autas argumént ! ", declarava Denis Baylac a l'escaduda deu partit. Aqueste partit memorabla enfront deu PSG, a permés de resserar lo grop e de ganhar lo grop C de CFA dens la sason 1997-1998.
Lo club accedeish aital a la tèrça division, mei coneguda sota lo nom de National.
A l'inici de la sason 1999-2000, lo Pau FC dispon d'un budget de 6,5 milions de francs, permètent au club de tornar a las ambicions dus ans 1990. Partenariats pòc productius son signats dab los Girondins de Bordeaux, puish lo Toulouse Football Club.
Nouviaus remes, demission de Laporte-Fray e relegacion en CFA (2001-2008)
[modificar | Modificar lo còdi]En 2001, lo club passa ua navèra périòda problèma a la seguida de la condamnacion deu son president Bernard Laporte-Fray e deu son director esportiu Richard Allenda a de prison amb sursis per possessien de cocaina. La presidéncia qu'ei assegurada per Jacques le Coadou, abans que Joël Lopez prenga la man. Lo club confirma la soa orientacion cap au futbol espanhòl, en organizant un partit amical au Hameau dab lo Deportivo Alavés, recent finalista de la Copa de l'UEFA.
Coma consequéncia d'aquesta afer, lo president Laporte-Fray se vese proibit de tota activitat en relacion dab lo mond esportiu fins en 2009, mes conserva totun la soa posicion d'accionari majoritari dau club, continuant donc de trabalhar per la professionalizacion dau club.
En 2002, lo club solicita Jean-Marc Ferratge per prene la tèsta de la cellula de formacion dau club. Ferratge pren puish las rinhas de l'equipa prumiera en 2003. Lo club evolua a vista e se cercà ua identitat.
Au cors de la sason 2005-2006, lo Pau FC, uei dirigida per Marc Lévy, s'apresta un jove jogaire de nom André-Pierre Gignac. Ara nòvèu de 21 ans, "Dédé" inscriu huit goles en vint partits sota las crompas dus Maynats, contribuïnt grandament a la mantenéncia dau club. Fidel a la soa reputacion de bon vivent, se integra vite a l'equipa.
Lo Pau Football Club se manten en National fins en 2008, annada en que passa en CFA, après dètz sasons en National.
Aquesta sason-la, David Vignes que foguèt nommat entrenaire lo 8 d'octòbre 2007, en plaça de Jean-Luc Girard de qui era l'adjont. Durant aquesta ultima sason de National, Joël Lopez traça ua constatacion sense concessions de l'estat dau futbol bearnés, que, totun 6 000 licenciats, manca de "cultura futbolistica", mentre que las competicions e nivèls de jòc regionaus son faibles, çò qui amaga lo club per la deteccion de talents regionaus. Edouard Cissé, icona dau Pau FC qui evolua entà lo Beşiktaş JK, se pròpa a venir au salvament deu son club formator e de tornar veire la estructura en plaça.
Colors
[modificar | Modificar lo còdi]Las berojas colors deu club
Lei grops de suportaires
[modificar | Modificar lo còdi]Brigada Biarnesa
Stup
Paumarés
[modificar | Modificar lo còdi]Estadi
[modificar | Modificar lo còdi]Jòga a Nouste Camp (4000 plaças).
