The Tempest

Lo Naufragi, Acte I, Scèna 1, en 1797 per Benjamin Smith pintura de George Romney

The Tempest es lo títol anglés de La Tempèsta una pèça de William Shakespeare, seriá estat escricha en 1610–11, e fòrça criticas penson que foguèt la darrièra pèça que Shakespeare escriguèt sol. Se debana dins una illa alunhada, ont lo masc Prospero, de fach lo duc de Milan, intriga per restaurar sa filha Miranda a sa plaça vertadièra utilizant l'illusion e la manipulacion biaissuda. Esconjurar una chavana, la tempèsta eponima, per trapar lo fraire usurpaire Antonio e lo complice lo rei Alonso de Nàpols sus l'illa. Alà, sos manipòlis suscitan la revelacion de la natura bassa d'Antonio, la redempcion del rei, e lo maridatge de Miranda amb lo filh d'Alonso, Ferdinand.

I a pas una sola font evidenta per l'intriga de The Tempest, mas los cercaires veson de parallels amb lo Naufragium d'Erasme, lo De orbe novo de Peter Martyr, e los rapòrts dels testimònis de vista William Strachey e Sylvester Jordain del vertadièr encalatge del Sea Venture sus l'illa Bermuda, e lo conflicte seguent entre Sir Thomas Gates e Sir George Somers. Mai, un dels discors de Gonzalo inspirat dels Essays de Montanha Of the Canibales, e fòrça del discors de renóncia de Prospero es inspirat pels mots del discors de Medèa dins lo poèma d'Ovidi Las Metamorfòsis. Lo masque l'Acte 4 seriá un apond, benlèu en onor del maridatge entre la Princessa Elisabèt e Frederic V en 1613. La pèça foguèt pel primièr còp dins lo Primièr Folio de 1623.

L'istòria posa fòrça dins la tradicion del roman de cavalariás, e foguèt influenciat per la tragicomèdia, lo masque de cort e benlèu la commedia dell'arte. Çò fa la diferéncia d'aquela pèça amb las autras Shakespeare es una  observança escricta, mai organizada en estil neoclassic. De criticas veson The Tempest coma essent subretot ligada a la sieuna natura de pèça, sovent fasent lo ligam entre l'"art" de Prospero's e l'illusion teatrala, e d'ora las criticas an vist en Prospero un representacion de Shakespeare, e sa renóncia a la mascariá coma un adieu de Shakespeare a l'empont. Lo jòc de Prospero es racional, e non pas occultista, un masc fasent contraste amb la Sycorax: sa magia es sovent descricha coma destructritz e terribla, alara qu'aquela de Prospero se dich meravilhosa e bèla. Dempuèi los ans 1950, amb la publicacion de Psychology of Colonization per Octave Mannoni, The Tempest foguèt vist totjorn mai pel prisme de la teoria postcoloniala —illustrat per d'adaptacions coma Une Tempête d'Aimé Césaire se debanant a Haití.

The Tempest atirèt pas pro l'atencion abans que foguèt bandida pel Parlament que siá pas joga en 1642, e venguèt populara pas qu'amb la Rastauracion, e sonque dins de version adaptadas. Al mièg del sègle XIX, las produccions teatralas tornan al tèxte original de Shakespeare, e al sègle XX, las criticas e academics se'n cargan de tornar donar de valor a la pèça, fins a la considerar coma essent una granda òbra de Shakespeare. Foguèt adaptada plan sovent dins de varietats d'estils e de format: en musica, amb uns 46 opèras compausat per exemple per Fromental Halévy, Zdeněk Fibich o Thomas Adès; en òbra d'orquestra per Tchaikovsky, Arthur Sullivan o Arthur Honegger; e cançons per exemple per Ralph Vaughan Williams, Michael Nyman o Pete Seeger; en literatura, los poèmas With a Guitar e To Jane de Percy Bysshe Shelley, The Sea and the Mirror de W. H. Auden's ; de novèlas d'Aimé Césaire e The Diviners de Margaret Laurence; dins de pinturas de William Hogarth, Henry Fuseli, e John Everett Millais; e al cinema, anant de la version colorizada a la man de la performança de Herbert Beerbohm Tree (1905), pel film de sciéncia ficcion Forbidden Planet (1956), pel Peter Greenaway de 1991 (Prospero's Books) John Gielgud jogant Prospero, pel Julie Taymor de 2010 que Prospero ven Prospera (jogada per Helen Mirren), pel Des McAnuff de 2010 Al Festenal Shakespeare de Stratford amb Christopher Plummer.

Personatge

• Prospero, lo personatge principal. Lo capvirat Duc de Milan. Viu sus una illa e es un grand masc.
• Miranda, filha de Prospero, que s'enamora del Prince de Nàpols, Ferdinand.
• Ariel, un fèr e mal esprit que realiza las demandas de Prospero's e, a vegadas, es visible pas que d'el. Ven l'esclau de Prospero's perque foguèt salvat per Prospero d'èsser pres dins un arbre per Sycorax. Ariel obesís a totas las demandas e fin finala li foguèt autrejada la libertat.
• Caliban, un marrit natiu de l'illa, lo filh difòrme d'una bruèissa nomenada Sycorax, que govèrna l'illa abans l'arribada de Prospero. Òbra coma esclau de Prospero mas l'òdi. Dins la pèça, es conegut per aver fa de malediccion per exemple: "a southwest wind blow on ye and blister you all o'er".
• Sycorax (citada), un masc defunt d'Argeria e maire de Caliban, que foguèt bandida cap a l'illa abas l'arribada de Prospero e asserviguèt los esperits de l'illa, e tanben Ariel.
• Iris, Ceres, e Juno, esperits que joga los ròtles de divesa dins un masque presentat al joves amoroses.
• Alonso, rei de Nàpols
• Sebastian, fraire perfid d'Alonso.
• Antonio, fraire de Prospero, qu'usurpèt sa posicion al Duc de Milan. El e Sebastian intrigan amb fracaç per tuar Alonso.
• Ferdinand, filh d'Alonso. S'enamora de Miranda.
• Gonzalo, cortisan amable napolitan, qu'a l'amagat provesís Prospero e Miranda de manjar, aiga, libre, e autres "estòfa e necessaris" quand foguèron sacats cap al mar.
• Adrian e Francisco, lòrds.
• Trinculo, lo bofon del rei e amic de Stephano.
• Stephano, majordòm briac del rei e amic de Trinculo qu'ensaja d'ajudar Caliban per capvirar son mèstre
• Mèstre d'equipatge
• Capitani de la nau

Intriga

Prospero e Miranda from pintura de William Maw Egley; v. 1850

Lo masc, Prospero, en realitat lo Duc de Milan, e sa filha, Miranda, èran encalats pendent dotze ans sus una illa après qu'Antonio, faire jelós de Prospero (ajudat per Alonso, lo rei de Nàpols) lo depausèt e lo daissèt anar a la deriva amb sa filha Miranda de 3 d'edat. Gonzalo, lo conselhièr d'Alonso, armèt a l'amagat la nau amb de noiritura, aiga fresca, e autres "rich garments, linens, stuffs and necessaries", e "volumes" (libres) presas de Prospero. Avent de poders magics  a causa de sa granda erudicion, Prospero es, a contracòr, servit per un esperit, Ariel, que Prospero aviá salvat d'un arbre ont èra pres per una bruèissa crudèla, Sycorax, après que aviá refusat de li obesir. Prospero garda la leialtat d'Ariel li promtant de lo liberar de la servitud de l'esperit desinvòlt. Sycorax aviá estat exiliada d'Argièrs cap a l'illa per aver causat de degalhs amb sa magia, e moriguèt après Prospero arribar e sens aver liberat Ariel. Son filh, Caliban, un monstre difòrme e lo sol non espirital abitant abans Prospero arribar, foguèt d'en primièr elevat per el. Aprenguèt a Prospero cossí subreviure dins l'illa, alara Prospero e Miranda aprenon a Caliban lor religion e lenga. Coma esclau, Caliban ne venguèt a veire Prospero coma un usurpaire e grandís la ressentida contra el e sa filha. A lors torn, Prospero e Miranda veson Caliban amb la decepcion, lo mesprètz e lo fàstic. Prospero complís pas qu'un acte de magia d'esperel directament sus l'enpont: desarma Ferdinand, li tornant la sang cap a lo far venir mainat: "in their infancy again". Lo rèste de sa magia se realiza mejans lo contrròtle dels esperits (o se debanèt abant los fachs), tal coma se pensavan qu'operavan los mascs.

Prospero, avent devinat que son fraire Antonio es dins una nau a proximitat, lèva una tempèsta que fa pensar als passatgièrs que son naufragièrs e encalats. Tanben sus la nau i a l'amic d'Antonio e autre conspiraire, lo rei Alonso de Nàpols, lo fraire d'Alonso e filhs (Sebastian e Ferdinand) e Gonzalo, conselhièr fidèl d'Alonso. Totes aqueles passatgièrs venon de la nòça de la filha d'Alonso, Claribel e del rei de Tunis. Prospero capita a separar los subrevivents naufragats en diferents grops amb son sòrt, e alara Alonso e Ferdinand son separats, cadun cresent que l'autre es mòrt.

Miranda per John William Waterhouse

Tres intrigas alternan dins la pèça. D'una, Caliban tomba amb Stephano e Trinculo, dos embriacs, cresent que Stephano es "brave dieu" que "balha la liquor celèsta". Ensag de levar un còp contra Prospero, que fin finala fa fracaç. De la segonda, Prospero trabalha per encoretjar una romança entre Ferdinand e Miranda; ambedos s'enamoran d'ora, mas Prospero se tafura: "too light winning [may] make the prize light", e obliga Ferdinand de venir son servicial, lo considerant coma un espion. De la tresena, Antonio e Sebastian conspiran per tuar Alonso e Gonzalo que Sebastian venga rei. Ariel los divulga jols òrdres de Prospero. Ariel aparéis a Alonso, Antonio e Sebastian ("three men of sin") coma una arpia, los semonsant per aver traït Prospero. Prospero, testimòni d'aquò, se'n va visitar Ferdinand e Miranda. Los tres nòbles copables fugisson, baugs e en panica, e Gonzalo e los lòrds al servici los percaçan per los avertir "what this ecstasy may now provoke them to".

Prospero explica alara qu'aviá testat Ferdinand, e la  sinceritat de la promesa cap a Miranda. E merceja Ariel que li balhen d'autres espirits e cree un masque per divertir lo jove parelh. Aqueles espirits presentan una benediccion per Iris, Ceres, e Juno, seguit de dança. Prospero sul còp se remembra l'intriga contra sa femna, revòca los esperits e Miranda e Ferdinand, e arma una tenda contra Caliban, Trinculo, e Stephano. Son sacats de l'empont per de trèvas en forma de cans.

Prospero, amb totes sos enemics en son poder, descobrís qu'Ariel auriá pietat d'eles s'aviá estat "uman", e decidís de pardonar las gents qu'ensajèt de lo tuar. Ditz a Ariel de li menar los nòbles e trenca los embelinaments.

Dins la concluson, totes los personatges principals son menats fàcia a Prospero, que perdona Alonso, Antonio e Sebastian. Ariel es encargat de preparar lo climat de navigacion que cal per guidar la nau del rei de retorn cap a la flòta reiala fins a Nàpols, ont Ferdinand e Miranda seràn maridats. Après aver complit aquela tasca, Ariel serà fin finala liure. Prospero gracia Caliban, qu'es enviat per preparar la lòtja de Prospero, ont Alonso e los sieus son invitats per la darrièra nuèch abans la patença. (Pasmens es pas clar se, après la partença, Caliban demora sus l'illa o se va a Nàpols). Prospero indica que vòl los divertir amb l'istòria de sa vida sus l'illa. Prospero dicidís de trencar e aclapar sa bagueta magica, e "negar" son libre magic, e dins aquel epilòg, desempachat dels sieus poders magics, invita lo public de lo liberar de l'illa jols aplaudiments.

Data e fonts

Una illustracion de l'edicion de Nicholas Rowe 1709 de la pèça de Shakespeare per la direccion d'actors per la primièra de l'adaptacionde 1674

Datacion

The Tempest segon los savis seriá estat escricha en 1610–11, e de concens qu'es la darrièra pèça Shakespeare qu'escriguèt sol, pasmens se demora de questions sus las dos afirmacions.[1][2] Lo erudits tanben notan qu'es impossible de determinar se la pèça foguèt escricha abans, après, o al meteis temps que The Winter's Tale, la datacion d'aquela essent tanben problematica.[1] Edward Blount faguèt intrar The Tempest dins lo Stationers' Register l'8 de novembre de 1623. Es una de las 16 pèças de Shakespearean que Blount registrèt aquela data.[3]

Fonts contemporanèas

A Discovery of the Barmudas de Sylvester Jourdain 

I a pas una sola origina evidenta per l'intriga de The Tempest; seriá estat creada d'una amalgamacion de fonts.[4] Dempuèi que comencèt l'estudi da las fonts comencèt al sègle XVIII, los cercaires suggerisson de passatges del Naufragium d'Erasme (1523), (tranduch en anglés en 1606) e las traduccions de Richard Eden en 1555 del De orbo novo de Peter Martyr  (1530). E mai, A True Reportory of the Wracke and Redemption of Sir Thomas Gates, Knight de William Strachey, un testimòni de vista rapòrt del vertadièr encalatge del Sea Venture en 1609 sus l'illa de las Bermudas navigant cap a Virgínia, es considerat per fòrça criticas coma essent una font primària de Shakespeare a causa de pauralas, une intriga e una tematica pareissentas.[7] Pasmens se foguèt pas publicat abans de 1625, lo rapòrt de Strachey, un d'entre aqueles que descriu l'incident, que data del 15 de Julhet de 1610, e las criticas dison que Shakespeare podèt aver vist lo manuscript aquela an. E.K. Chambers identifica lo True Reportory coma "autoritat màger" per The Tempest de Shakespeare,[8] e l'editor modèrne Arden ditz que Shakespeare "de segur tirèt" de Strachey and Montanha de passatges especifics de la pèça.[7] Aguèt, pasmens, d'scepticisme sus l'influéncia de Strachey dins la pèça. Kenneth Muir argüís que pensa "i a un dobte pichon little que Shakespeare legiguèt ... lo True Reportory de William Strachey" e edacòm, "la mesura de resson dels dichs suls librets [de Bermudas] foguèt, pensi, exagerada. I a pas gaire de naufragi dins l'istòria o la ficcion mencionant pas d'espetidura, ont la nau es pas saurrada de sa carga, ont los passatgièrs se sentisson pas pasperduts, ont los vents dels nòrd son pas secs, e ont degun s'assegura arrapant lo bastengatge", e contunha disent "lo raconte de Strachey sul naufrag es mesclat amb las memòrias de Sant Pau – ont pas degun periguèt – e amb las encontras d'Erasme."[9]

Un autre subrevivent del Sea Venture, Sylvester Jourdain, tanben publica un rapòrt, A Discovery of The Barmudas datat del 13 d'October de 1610, e Edmond Malone argüís que per la data de 1610–11 lo raconte de Jourdain A True Declaration of the Estate of the Colonie in Virginia del Virginia Council of London's datat del 8 de november de 1610.[10]

Autras fonts

The Tempest pòt prene l'estructura de la tradicionala italiana commedia dell'arte, ont a vegada paréis un mague e sa filha, lor servicial susnatural, e de campanhòls. La commedia a vegada fa jogar un palhassa nomenat Arlecchino (e son predecessor, Zanni) e son partenari Brighella, qu'an de semblanças amb Stephano e Trinculo; un gibós napolitan lubric que correspond a Caliban; e l'intelligenta e bèla Isabella, que lo paire ric e manipulaire, Pantalone, de contunh cerca un promés per ela, çò que rebat la relacion entre Miranda e Prospero.[11]

La descripcion de sa societat ideala de Gonzalo (2.1.148–157, 160–165) sus la tematica e lo vèrbe fa resson als Essays de Montanha dins sa traduccion anglesa de John Florio Of the Canibales (1603). Montanha lausa la societat dels Caribencs: "Es una nacion ... qu'a pas aquel genre de trafec, de coneissença en Letras, pas d'intelligéncia dels nombres, pas de nom de magistrat, nimai de superioritat politica; utilizan pas de servici, de riquesa, o de pauretat; pas de contractes, pas de successions, pas de division, pas d'ocupacion vana; pas de respècte de parentat, mas los comuns, pas de vestit sonque natural, pas de tèrras femadas, pas d'usatge de vin, blat o jòc. Las paraulas d'importança mensorga, mentida, traïson, dissimulacion, cobesença, enveja, maudisença, e pardon, jamai foguèron entendudas entre eles."[12] E mai, fòrça de discors de la renonciada de Prospero (5.1.33–57) utiliza los quita mots del dicors de Medèa dins las Metmorfòsis d'Ovidi.[13]

Primièra pagina de The Tempest, In First Folio de 1623

Tèxte

The Tempest presenta unes problèmas relatius la comparant a las autras pèças de Shakespeare. D'en primièr publicada dins lo Primièr Folio en Decembre de 1623, la primièra del volum, plaçada dins la seccion de la comèdias. La pèça compta mai de didascalias que dins la autras pèças de Shakespeare, fasent pensar que foguèt escricha per de lectors puslèu que per d'actors. Concluson los savents qu'es un volum d'editors, John Heminges e Henry Condell, las didascalias apondudas cap als lectors, e son pas necessariament de Shakespeare. Los cercaires se demandan se lo masque dins l'Acte 4, qu'es una causa intercalada mas tard, benlèu aponduda per la nòça de la Princessa Elisabèta e Frederic V en 1613. Pasmens d'autres savents pesan aquela afirmacion improbabla, argüissent que prene lo masque a una autra pèça crea mai de problema que'n resòlv.[14]

Tèmas e motius

Lo Teatre

The Tempest tracta d'esperela de la quita natura d'una pèça, sovent descrivent los ligams entre l'art de Prospero e l'illusion teatrala; lo naufragi es un espectacle que realiza Ariel, ont Antonio e Sebastian son causits dins la tropa per jogar.[16] Quitament Prospero se referís al Globe Theatre quand descriu lo mond entièr coma una illusion: "the great globe ... shall dissolve ... like this insubstantial pageant".[17] Ariel d'esperel sovent se disguisa per de ròtles de la mitologia classica, per exemple una nimfa, una arpia, e Ceres, jogant mai tard dins lo masque e l'antimasque que Prospero realiza.[18]

D'ora las criticas, coma Thomas Campbell en 1838, mòstra una allusion de contunh al teatre coma una indicacion que Prospero poiriá representar Shakespeare; la renonciada del personatge de la mascaria indica l'alunhament de Shakespeare de l'empont. Aquela teoria demora dentre las criticas, e sobra solid dins lo canon de la critica.[19]

Mascaria

La mascaria èra un subjècte de controvèrsia a l'epòca de Shakespeare's day. En Itàlia en 1600, Giordano Bruno, conegut per son interés per l'ocultisme, foguèt brutlat sul lenhièr per eretgia. Dins l'anglatèrra protestanta ont Shakespeare escriguèt The Tempest, la mascaria èra tanben un tabó; tota la "mascaria", èra considerada coma diabolica. De pensaires donan l'apròcha mai racionala approach per l'estudi del subrenatural, dins la determinacion per descobrir los mecanismes dels fenomèns inabitual. L'allemand Henricus Cornelius Agrippa èra un dels pensaire, que publiquèt De Occulta Philosophia (1531, 1533) sas observacions de la mascaria "divina". Las òbras d'Agrippa influencièron lo doctor John Dee, un Englés e estudiant de fenomèn subrenatural. Quand lo rei Jaume pren lo tròn, lo quita Dee foguèt atacat per sas cresenças, mas èra capable de se defendre amb succés explicant la natura divina de sa profession. Pasmens, moriguèt en disgràcia en 1608.[20]

Ariel (Fuseli, v.1800–1810)

Shakespeare tanben fa atencion per destriar que Prospero d'esperel se presenta coma un masc racional, e non pas occultista. O fa donant un contraste entre el e Sycorax. Sycorax, se dich, adorèt lo diable. Èra incapabla de contraròtlar Ariel, qu'èra "trop delicat" per de tascas tan escuras. La bontat racionala de Prospero li permet d'aver lo contraròtle Ariel alara que Sycorax pòt pas que lo prene dins un arbre. las mascaria de Sycorax es sovent descricha coma destructitz e terribla, alara que Prospero se dich mervelhós e bèl. Prospero cerca de reglar son mond mejans sa mascaria, e aquò fach, i renoncia, daissent Ariel liure.[20] De segur, lo problèma es, Prospero jamai vertadierament realiza pas cap d'actes magics. Sonque o fa Ariel. La mascaria de Prospero es un afar sonque de lengatge.

L'alama

The Tempest pòt s'interpretar coma lo darrièr tractat de Shakespeare al subjècte de l'alma umana, subretot de la cencepcion de na Renaissença de l'alama tripartida divisada en esfèras: vegetativa, sensitiva, e rationala, coma o desciu Platon e la filosofia crestiana. Atal foguèt tanbe descrich per Sigmund Freud amb l'Aquò, lo Ieu e lo Subre-ieu que foguèt ligat pel primièr còp first a The Tempest en 1956 l'escenari per Forbidden Planet de Cyril Hume, Irving Block, e Allen Adler. Lo film presenta Caliban coma lo "monstre de l'aquò", pasmens s'aquela teoria es rubutada coma "obsolèta" dins aquel futur imaginat, e foguèt tanben rebutat per James E Phillips en 1964.[21] Prospero es exiliat cap a una illa amb lo simbòl del vil, la natura "vegetativa" – Caliban – e sa filha, "sensitiva" o sostat subrenatural – Ariel. De produccions faguèron jogar pel meteis actor lo tres ròtles de la pèça, ne fasent los simbòls del conflicte amb un Prospero plenament realizat e despertat.

Criticas e interpretacion

Genre

L'istòria L'istòria posa fòrça dins la tradicion del roman de cavalariás, una naracion fictiva situada alunhat de la vida ordinària. Aquel tipe de roman se basa sus de tèmas coma lo supernatural, meravelhós, exploracion e descobèrta. Sovent se sutua dins de regions costièras, e de trachd tipics exotics, luòcs fantastics e de tèmas de transgression e redempcion, pèrda e recobrança, exil e retrobada. Fin finala, alara que The Tempest foguèt d'en primièr listada coma una comèdia dins lo Primièr Folio de las pèças de Shakespeare, d'editors seguents causiguèron un labèl especific Shakespearean romance. Coma fòrça romans d'aquel tipe, la pèça foguèt influenciada pel genre novèl de la tragicomèdia, introduch per John Fletcher al començament del sègle XVII e tamben pel van del masque de cort.[22]

Estructura dramatica

The Tempest es diferent e la autras pèças de Shakespeare dins son obedisença estricta, mai organizat segon l'estil neoclassica. L'indicacion mai clara d'aquò es lo respècte per Shakespeare de las tres unitats de la pèça: Unitat de Temps, Luòc, e Accion.[23] Las autras pèças de Shakespeare rarament respectan las tres unitats, se realizan dins de luòcs alunhats per de milas e sus mai d'un jorn quitament sus d'annadas.[24] Los eveniments se desbanan en temps real fàcia al public, lo quita Prospero declara a l'acte darrièr que tot se passèt, mai o mens, en tres oras.[26] Tota l'accion es unificada sus una intriga basica: la lucha de Prospero per reconquerir son ducat; tanben a per tèrmes un sol luòc, una illa imaginària, que fòrça cercaires s'acròdan per la locazar dins la mar Mediterranèa.[27] D'autres suggerisson que se situa dins lo Mond Nòu, qu'unas lecturas rebaton las conquistas anglesas e espanhòlas dins las Americas.[28] D'autres argüisson que l'illa pòt representar quina que siá tèrra que foguèt colonizada.[29]

Postcolonialisme

Ferdinand trompat per Ariel per John Everett Millais, 1850

A l'epòca de Shakespeare, una granda partida del mond ja èra descobèrt pels marins europèus, e d'istòrias tornavan d'illas a despart, amb de mites suls Canibals de las Caribas, d'Edèns alunhats e d'Utopias tropicalas al marge. Amb lo persnatge de Caliban (qu'a per nom una quasi anagrama de Canibal e pareissent a "Caribas"), Shakespeare benlèu obrís una discussion detalhada sus moralitat del colonialisme. Diferentas vistas se trapan dins la pèça, per exemple l'incert de l'Utopia de Gonzalo, l'asserviment per Prospero de Caliban, e la seguenta resentida de Caliban. Caliban se mòstra tanben coma lomai natural dels personatges de la pèça, esent fòrça en contacte amb lo mond natural (e lo public modèrne ne ven al lo veire mai que los dos amics del Mond Vièlh, Stephano e Trinculo, pasmens se l'intencion originala de l'autor es benlèu diferenta). Es evident que Shakespeare es inspirat per un essay de Montanha traduch en english per Of Cannibals—que discuta del las valors de las societats isoladas de las influéncias d'Euròpa—alara qu'escriviá The Tempest.[30]

Al començament dels ans 1950, amb la publicacion de Psychology of Colonization per Octave Mannoni, The Tempest foguèt vista totjorn mai pel prisme de la teoriz postcoloniala. Aquel novèl vejaire del tèxte explora l'efièch de colonizaire (Prospero) sul colonizat (Ariel e Caliban). Quitament se se passa Ariel dins aqueles debats al benefici del mai intrigant Caliban, pasmens es una compausanta essenciala d'aquel.[31] L'escrivan francés Aimé Césaire, dins sa pèça Une Tempête situa The Tempest a Haití, descrivent Ariel coma un mulastre que, al contrari de mai more rebèl Caliban, estima que la negotiacion e l'associacion es la dralha per se liberar dels colonizaires. Fernandez Retamar situa sa version de la pèça a Cuba, e descriu Ariel coma un ric Cuban (en comparason amb lo Caliban de bassa classa) que tanbe deu causir entre rebellion e negotiacion.[33] Pasmens se lo cercaires suggeriguèron que son dialòg amb Caliban dins l'acte dos, Scèna una, conten d'indicis d'una aliança futura entre los dos quand Prospero se'n va, Ariel es mai sovent vist pels cercaires coma lo bon servicial, in comparason amb lo connivent Caliban—una vista que lo public de Shakespeare pòt aver partejat.[34] Ariel es utilizat per d'escrivan postcolonials coma un simbòl de lors esfòrts de susmontar los efièchs de la colonizacion sus loe cultura. Per example, Michelle Cliff, una autora Jamaicana, dich qu'ensaja de combinar Caliban e Ariel en ela mèsma per crear una via d'escriure que representa melhor sa cultura. de tala utilizacion d'Ariel dins la pensada postcoloniala es luènh d'èsser rar.[31]

Feminisme

Prospero, Ariel e Miranda dormida, pintura de William Hamilton

The Tempest compta pas qu'un personatge femenin, Miranda. D'autras femnas, coma la maire de Caliban, Sycorax, la maire de Miranda e la filha d'Alonso, Claribel, son pas que mencionadas. A causa del pichon ròtle de las femnas dins la pèça al comparar las autras de Shakespeare, The Tempest atirèt fòrça criticas feministas. Miranda es tipicament vista completament privada de libertat per son paire. Son sol dever al sieu vejaire es de demorar casta. Ann Thompson argüís que Miranda, es una mena de femna typica dins l'ambiant colonial, que completament interiorizèt l'òrdre patriarcal de las causas, pensant qu'es subordonada a son paire.[35]

Quitament las femnas mens importantas mencionadas dins la pèça son subordinadas tanben, son pas descrichas que mejans los òmes de la pèça. Gaireben tot çò que se dich de Sycorax, per example, o dich Prospero. Mai tard, Stephen Orgel nota que Prospero jamai encontrèt Sycorax – tot çò qu'aprenguèt d'ela ven d'Ariel. Segon Orgel, la suspicion de Prospero suslas femnas fa d'el una font d'informacion fisabla. Orgel suggerís qu'es sceptic sus la vertut de las femnas en general, citant de remarcas ambigúas sus la fidelitat de sa femna.[36] Pasmens, de divesas coma Juno, Ceres, Iris, e de nimfas del mar son dins una scèna de la pèça

Lecturas complementàrias

Bowling, Lawrence E. (1951). The Theme of Natural Order in "The Tempest" 12. National Council of Teachers of English, 203–9. DOI:10.2307/372626. 

•  {{{títol}}}. ISBN 0-582-43716-4. 
•  {{{títol}}}. ISBN 0-521-87199-9. 

Cantor, Paul A. (1980). Shakespeare's The Tempest: The Wise Man as Hero 31. Folger Shakespeare Library, 64–75. DOI:10.2307/2869370. 

Gilman, Ernest B. (1980). "All eyes": Prospero's Inverted Masque 33. The University of Chicago Press, 214–230. DOI:10.2307/2861118. OCLC 37032182. 

• «{{{1}}}»

Grant, Patrick (1976). The Magic of Charity: A Background to Prospero XXVII. Oxford University Press, 1–16. DOI:10.1093/res/XXVII.105.1. 

• «{{{1}}}»
• «{{{1}}}»
• «{{{1}}}»
• «{{{1}}}»

Zimbardo, Rose Abdelnour (1963). Form and Disorder in The Tempest 14. Folger Shakespeare Library, 49–56. DOI:10.2307/2868137. 

• .

ligams extèrnes

• The original-spelling text of The Tempest at Internet Shakespeare Editions
• The Tempest Navigator, including annotated text, line numbers, scene summaries, and text search
• Introductory Lecture on The Tempest
• Lesson plans for The Tempest at Web English Teacher
• An original-spelling version (.doc format) of William Strachey's True Reportory of the Wracke and Redemption of Sir Thomas Gates, Knight, hosted by Virtual Jamestown
• The Tempest Audio Book – a free recorded performance of The Tempest by the Universal Shakespeare Broadcasting Company.
• The Tempest public domain audiobook at LibriVox