relòtge

Occitan

Etimologia

Del latin horologium, que ven del grèc ancian ὡρολόγιον (hōrológion).

Prononciacion

/reˈlɔd͡ʒe/, /reˈlɔd͡ʒe/

França (Bearn) : escotar « relòtge »

Sillabas

re | lòt | ge (3)

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
relòtge	relòtges
[reˈlɔd͡ʒe]	[reˈlɔd͡ʒes]

relòtge masculin

1. Instrument destinat a mesurar lo temps e a indicar lo compte de las òras.
   • Lo relòtge èra al fons del lièch : una caissa nauta e estrecha sens cap de veire, un quadrant grisós sens coire. — Joan Bodon, Lo libre de Catòia, Lo Libre occitan, coll. Pròsa d'uèi, 1966, p. 17)

Derivats

• relotgièr
• relotjariá

Variantas dialectalas

• arrelòtge (gascon)

Traduccions

alemand: Uhr (de) femenin anglés: clock (en) bulgar: часовник (bg) catalan: rellotge (ca) masculin chèc: hodiny (cs) espanhòl: reloj (es) masculin esperanto: horloĝo (eo)

francés: horloge (fr) femenin italian: orologio (it) masculin ongrés: óra (hu) polonés: zegar (pl) portugués: relógio (pt) masculin rus: часы (ru) ucraïnian: годинник (uk)