Wikipedia

Bruce Robinson

brytyjski reżyser, scenarzysta, powieściopisarz i aktor

Bruce Robinson (ur. 2 maja 1946[1] w Broadstairs[2]) – brytyjski reżyser, scenarzysta, powieściopisarz i aktor, laureat nagrody BAFTA (1985) za najlepszy scenariusz – adaptację dramatu wojennego Pola śmierci (The Killing Fields, 1984). Otrzymał także nominację do Oscara i Złotego Globu za najlepszy scenariusz (1985)[3].

Bruce Robinson
Ilustracja
Bruce Robinson (2011)
Data i miejsce urodzenia

2 maja 1946
Broadstairs, Kent, Anglia, Wielka Brytania

Zawód

reżyser, scenarzysta, powieściopisarz, aktor

Współmałżonek

Sophie Windham
(od 1984)

Lata aktywności

od 1968

Życiorys

edytuj

Wczesne lata

edytuj

Syn Mabel Robinson i amerykańskiego prawnika Carla Casriela, urodził się i dorastał w Broadstairs, gdzie uczęszczał do The Charles Dickens Secondary Modern School. Kiedy jego rodzice rozwiedli się, matka wyszła ponownie za mąż za Roba (były nawigator Royal Air Force i hurtowy gazeciarz). Jako dziecko, Robinson był stale brutalnie wykorzystywany przez swojego ojczyma, który wiedział, że chłopiec nie był jego synem[4]. Miał starszą siostrę Elly, która uczyła go języka francuskiego[5].

Kariera

edytuj

W młodości, Robinson pragnął zostać aktorem i został przyjęty do londyńskiej Central School of Speech and Drama[6]. Jego pierwszą ekranową rolą był Benvolio w filmowej adaptacji Franco Zeffirelliego Romeo i Julia (Romeo and Juliet, 1968). Potem pojawił się w dramacie Kena Russella Kochankowie muzyki (The Music Lovers, 1970) u boku Richarda Chamberlaina (jako Piotr Czajkowski) i Glendy Jackson i dramacie historycznym François Truffauta Miłość Adeli H. (L'Histoire d'Adèle H., 1975) z Isabelle Adjani.

Po spędzeniu kilku lat bez pracy, zaczął pisać scenariusze. Wkrótce otrzymał zlecenie od Davida Puttnama, by napisać scenariusz do dramatu wojennego Pola śmierci (The Killing Fields, 1984) w reżyserii Rolanda Joffé z udziałem Sama Waterstona, Johna Malkovicha i Juliana Sandsa. Robinson był nominowany do Oscara i Złotego Globu oraz zdobył nagrodę BAFTA za pracę. W 1989 roku Robinson napisał ponownie dla Rolanda Joffé Projekt Manhattan (Fat Man and Little Boy). Jako reżyser thrillera Jennifer 8 (Jennifer Eight, 1992) z Andy Garcíą, Umą Thurman i Johnem Malkovichem odebrał dwie nagrody na Cognac Festival du Film Policier. A za scenariusz komediodramatu Withnail i ja (Withnail & I) z Richardem E. Grantem otrzymał Evening Standard British Film Award. Powrócił na krótko w 1998 występując w filmie Szalona kapela (Still Crazy).

Życie prywatne

edytuj

W 1984 poślubił Sophie Windham, z którą ma dwójkę dzieci - córkę Lily (ur. 1987) i syna Willoughby’ego Christiana (ur. 1994).

Robinson był alkoholikiem, przestał pić w roku 2003, gdy spadł z wagonu podczas kręcenia filmu Dziennik zakrapiany rumem (The Rum Diary)[7].

Filmografia

edytuj

obsada aktorska

edytuj
  • 1968: Romeo i Julia (Romeo and Juliet) jako Benvolio
  • 1968: The Other People jako Colin
  • 1968: Baby Love jako mężczyzna w nocnym klubie
  • 1970: Kochankowie muzyki (The Music Lovers) jako Aleksiej Sofronow
  • 1970: Tam-Lin jako Alan
  • 1971: Private Road jako Peter Morrissey
  • 1973: Los viajes escolares jako Óscar
  • 1973: The Protectors (serial TV) jako Peter Lockier
  • 1975: Miłość Adeli H. (L'Histoire d'Adèle H.) jako porucznik Albert Pinson
  • 1975: Kleinhoff Hotel jako Karl (Alex)
  • 1977: The Brute jako Mark
  • 1987: Withnail i ja (Withnail & I)
  • 1989: Jak zrobić karierę w reklamie (How to Get Ahead in Advertising) jako Boil (głos)
  • 1998: Szalona kapela (Still Crazy) jako Brian Lovell

scenariusz

edytuj

reżyseria

edytuj

Publikacje książkowe

edytuj
  • Paranoia in the Launderette (1998)
  • The Peculiar Memories of Thomas Penman (1998)
  • The Obvious Elephant (2000)
  • Harold and the Duck (2005)
  • They All Love Jack: Busting the Ripper (2015)

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Bruce Robinson. Rotten Tomatoes. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
  2. ↑ Bruce Robinson - Actor. CineMagia.ro. [dostęp 2016-07-29]. (rum.).
  3. ↑ Bruce Robinson. MYmovies. [dostęp 2016-07-30]. (wł.).
  4. ↑ Jack the Ripper: has Bruce Robinson solved the world's most famous crime?. The Telegraph. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
  5. ↑ How one man revealed Jack the Ripper's identity: the full stor. GQ. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
  6. ↑ Robinson, Bruce (1946-). BFI Screenonline. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
  7. ↑ Bruce Robinson: I started drinking again because of The Rum Diary. The Independent. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bruce_Robinson&oldid=71208895”