Wikipedia

Gheorghe Tătărescu

Gheorghe Tătărescu (ur. 21 grudnia 1886 w Târgu Jiu, zm. 28 marca 1957 w Bukareszcie) – rumuński polityk, dwukrotny premier Rumunii (1934–1937 i 1939–1940).

Gheorghe Tătărescu
Ilustracja
Fotografia portretowa premiera Rumunii Gheorghe`a Tătărescu wykonana w listopadzie 1939 roku
Data urodzenia

1886

Data śmierci

1957

Premier
Okres

od 24 listopada 1939
do 3 lipca 1940

Poprzednik

Constantin Argetoianu

Następca

Ion Gigurtu[1]

Premier
Okres

od 3 stycznia 1934
do 28 grudnia 1937

Poprzednik

Constantin Anghelescu

Następca

Octavian Goga[2]

Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys

edytuj

Liberał, minister przemysłu i handlu w rządach Iona Duki i Constantina Anghelescu (1933–1934)[3]. 3 stycznia 1934 objął stanowisko premiera. Stał na czele rządu do 28 grudnia 1937[4]. Jednocześnie pełnił liczne funkcje ministerialne (minister przemysłu i handlu 5 stycznia - 30 stycznia 1934; minister obrony narodowej 31 maja - 27 lipca 1934; minister armii 27 lipca 1934 - 23 lutego 1937[5][6]; minister spraw wewnętrznych 23 lutego 1937 - 14 listopada 1937; p.o. ministra sił powietrznych i marynarki 3 - 7 stycznia 1937[7]). 10 lutego 1938 jako minister stanu wszedł do rządu utworzonego przez patriarchę Mirona. Odpowiadał w nim również za sprawy zagraniczne (jako p.o.). Został zdymisjonowany 30 marca tego samego roku[8].

Ponownie został premierem 24 listopada 1939 (był nim do 3 lipca 1940[9]). Przejął też wówczas tymczasowy zarząd nad ministerstwem spraw wewnętrznych (do 30 listopada 1939[10]). Jego gabinet zezwolił na wyjazd z Rumunii internowanemu dotąd prezydentowi Ignacemu Mościckiemu[11]. Zdecydował też o dalszym utrzymywaniu z Polską stosunków dyplomatycznych (ambasada RP w Bukareszcie pozostawała otwarta do 4 listopada 1940)[12]. Opowiadał się za przyjęciem arbitrażu wiedeńskiego[13]. Przystąpił, wraz ze swoją Partią Liberalną, do Patriotycznego Frontu Antyfaszystowskiego występującemu przeciwko dyktaturze Iona Antonescu[14]. 31 stycznia 1945 ogłosił przyłączenie się związanego z nim środowiska politycznego do lewicowego Frontu Narodowo-Demokratycznego (FND)[15]. W powołanym 6 marca 1945[16] rządzie Petru Grozy pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych (do 1947[17]) i wicepremiera. Uczestniczył w pierwszej wizycie Grozy w ZSRR[18]. Przewodniczył delegacji rumuńskiej na konferencji pokojowej w Paryżu w 1946. Referując stanowisko rządu wykazywał, że Rumunia przystąpiła do wojny z III Rzeszą 24 sierpnia 1944, nie zaś 12 września 1944, po podpisaniu rozejmu ze Związkiem Radzieckim. Podniósł również kwestię liczebności rumuńskich sił zbrojnych oraz rumuńskiego uczestnictwa w wojnie z Węgrami[19]. Przewodniczył też delegacji, która ze strony rumuńskiej złożyła podpisy pod paryskim traktatem pokojowym (10 lutego 1947)[20]. Zwolennik uczestnictwa Rumunii w planie Marshalla, sceptycznie podchodził do radykalnej polityki gospodarczej forsowanej przez komunistów[21]. Po pokazowym procesie Iuliu Maniu i Iona Mihalache został odwołany[22].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Romania. Worldstatesmen.org. [dostęp 2011-06-29]. (ang.).
  2. ↑ Countries QR. Rulers.org. [dostęp 2011-06-29]. (ang.).
  3. ↑ Cabinet Duca. Elisanet.fi. [dostęp 2011-06-29]. (ang.).
  4. ↑ Małgorzata Willaume: Rumunia. Warszawa: Trio, 2004, s. 305. ISBN 83-88542-74-5.
  5. ↑ CABINET TATARESCU. Elisanet.fi. [dostęp 2011-06-24]. (ang.).
  6. ↑ CABINET TATARESCU 2. Elisanet.fi. [dostęp 2011-06-24]. (ang.).
  7. ↑ CABINET TATARESCU 3. Elisanet.fi. [dostęp 2011-06-24]. (ang.).
  8. ↑ CABINET CRISTEA. Elisanet.fi. [dostęp 2011-06-24]. (ang.).
  9. ↑ CABINET TATARESCU 7. Elisanet.fi. [dostęp 2011-06-24]. (ang.).
  10. ↑ CABINET TATARESCU 5. Elisanet.fi. [dostęp 2011-06-24]. (ang.).
  11. ↑ Małgorzata Willaume: Rumunia. Warszawa: Trio, 2004, s. 139. ISBN 83-88542-74-5.
  12. ↑ Małgorzata Willaume: Rumunia. Warszawa: Trio, 2004, s. 140. ISBN 83-88542-74-5.
  13. ↑ Małgorzata Willaume: Rumunia. Warszawa: Trio, 2004, s. 145. ISBN 83-88542-74-5.
  14. ↑ Małgorzata Willaume: Rumunia. Warszawa: Trio, 2004, s. 160. ISBN 83-88542-74-5.
  15. ↑ Małgorzata Willaume: Rumunia. Warszawa: Trio, 2004, s. 171. ISBN 83-88542-74-5.
  16. ↑ Małgorzata Willaume: Rumunia. Warszawa: Trio, 2004, s. 172. ISBN 83-88542-74-5.
  17. ↑ Foreign ministers L-R. Rulers.org. [dostęp 2011-06-24]. (ang.).
  18. ↑ Małgorzata Willaume: Rumunia. Warszawa: Trio, 2004, s. 177. ISBN 83-88542-74-5.
  19. ↑ Małgorzata Willaume: Rumunia. Warszawa: Trio, 2004, s. 181-2. ISBN 83-88542-74-5.
  20. ↑ Małgorzata Willaume: Rumunia. Warszawa: Trio, 2004, s. 183. ISBN 83-88542-74-5.
  21. ↑ Małgorzata Willaume: Rumunia. Warszawa: Trio, 2004, s. 185. ISBN 83-88542-74-5.
  22. ↑ Małgorzata Willaume: Rumunia. Warszawa: Trio, 2004, s. 187. ISBN 83-88542-74-5.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gheorghe_Tătărescu&oldid=65873813”