Kazimierz Soldenhoff
Kazimierz Soldenhoff[a] (ur. 16 grudnia 1892 w Nowym Mieście nad Pilicą, zm. 6 stycznia 1938 w Warszawie) – żołnierz armii rosyjskiej, I Korpusu Polskiego, major korpusu kontrolerów Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej, baron[1], kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 major kk
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 grudnia 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
6 stycznia 1938 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1938 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
1 Pułk Strzelców Polskich |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujUrodził się 16 grudnia 1892[b] w rodzinie Jana i Aldony z Kozłowskich. Był młodszym bratem Maksymiliana (1890–1940)[3]. Absolwent Politechniki w Liège. Zmobilizowany w 1914 do armii rosyjskiej. Następnie od sierpnia 1917 jako dowódca 7. kompanii 1 pułku strzelców polskich w I Korpusie Polskim w Rosji. Brał aktywny udział w walkach z bolszewikami od 20 do 22 stycznia 1918 pod Rohaczowem i Tosczycą w ramach walk o Bobrujsk w których został ranny. Za tę postawę w walce został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Od października 1919 w odrodzonym Wojsku Polskim. Służył w 14 Dywizji Piechoty. Był dowódcą kompanii w 55 pułku piechoty. Wraz z 14 Dywizją walczył na frontach wojny polsko-bolszewickiej.
Po zakończeniu wojny dowódca II batalionu w 60 pułku piechoty. W kwietniu 1923 w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu[4]. 1 listopada 1924 został przydzielony do macierzystego 60 pp z równoczesnym odkomenderowaniem na roczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[5]. 1 grudnia tego roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 25. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6][7]. Z dniem 15 października 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przeniesiony do 59 pułku piechoty w Inowrocławiu na stanowisko dowódcy II batalionu[8][9]. W listopadzie 1926 został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego, pozostając oficerem nadetatowym 59 pp[10][11]. 23 grudnia 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku[12]. W marcu 1931 został przeniesiony do Szefostwa Komunikacji Wojskowej[13][14]. W marcu 1932 został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów kontrolerów i przydzielony do Korpusu Kontrolerów[15][16]. Był członkiem Oficerskiego Yacht Klubu RP[17]. Zmarł 6 stycznia 1938. Został pochowany w grobie rodzinnym na Starych Powązkach (kwatera 47-1-20)[18]. Pośmiertnie został mianowany na stopień podpułkownika w korpusie kontrolerów[19].
Życie prywatne
edytujŻonaty z Haliną Zdrojewską. Mieli dwoje dzieci: Krystynę (ur. 1931, żona Gerwazego Świderskiego[20]) i Jana (ur. 1933)[21][3][1].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6798 (10 maja 1922)[22][3]
- Krzyż Walecznych[3]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[23]
- Medal Niepodległości (16 marca 1933)[24][25][c]
- Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”[26]
Uwagi
edytuj- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 140 wymienia nazwisko „Sondenhoff”.
- ↑ W sierpniu 1931 sprostowano datę urodzenia mjr. dypl. Kazimierza Soldenhoffa z „6 grudnia 1892” na „16 grudnia 1892”[2]. Bogusław Polak, jako datę urodzenia podał 15 grudnia 1895[3].
- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 140, wg autora był odznaczony Krzyżem Niepodległości.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Nekrolog ↓.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 256.
- ↑ a b c d e Polak (red.) 1991 ↓, s. 140.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 109, 296, 405.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 78 z 12 sierpnia 1924 roku, s. 444.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 734.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 268, 350.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 106 z 15 października 1925 roku, s. 572.
- ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 11.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 50 z 24 listopada 1926 roku, s. 413.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 121, 174.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927 roku. Dodatek Nr 1, s. 4.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 97.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 9.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 227.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 294, 433.
- ↑ Nekrologi ↓.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: SOLDENHOFFOWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-04-25].
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 421.
- ↑ Łukasz Cichy: 100 lat temu urodził się płk prof. dr hab. Gerwazy Świderski. Poznajcie jego barwne losy!. krotoszyn.naszemiasto.pl, 14 maja 2020. [dostęp 2021-05-11].
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 198.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 22 czerwca 1922 roku, s. 457.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1933 roku, s. 287.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 121.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 7, s. 4, 1938-01-07. Warszawa.
- Nekrologi. „Polska Zbrojna”. 8, s. 4, 1938-01-08. Warszawa.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.