Wikipedia

Ludwik Eydziatowicz

Ludwik Bogusław Gedrus Eydziatowicz herbu Łuk (ur. 27 marca 1870 w Wereszczynie, zm. 15 lutego 1918 w Warszawie) – polski inżynier mechanik, właściciel ziemski, urzędnik, przemysłowiec, działacz społeczny, major kancelaryjny Legionów Polskich.

Ludwik Eydziatowicz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 marca 1870
Wereszczyn

Data i miejsce śmierci

15 lutego 1918
Warszawa

Przyczyna śmierci

samobójstwo

Miejsce spoczynku

cmentarz Powązkowski w Warszawie

Narodowość

polska

Edukacja

I Wyższa Szkoła Realna w Krakowie

Alma Mater

Szkoła Politechniczna we Lwowie

Rodzice

Tadeusz, Helena

Małżeństwo

Jadwiga (Zaleska)

Dzieci

Krzysztof

Krewni i powinowaci

Róża, Helena (siostry)

Multimedia w Wikimedia Commons
Ilustracja
Ludwik Eydziatowicz jako kapitan Legionów Polskich na przełomie 1915/1916
major kancelaryjny major kancelaryjny
Data i miejsce urodzenia

27 marca 1870
Wereszczyn

Data śmierci

15 lutego 1918

Przebieg służby
Lata służby

1914–1918

Siły zbrojne

Legiony Polskie

Stanowiska

łącznik,
komendant placu,
kierownik biura werbunkowego,
kierownik Głównego Urzędu Zaciągu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Medal Niepodległości
Grób Ludwika Eydziatowicza na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

edytuj

Ludwik Bogusław Eydziatowicz[1]. Pochodził z ziemi chełmskiej[2]. Urodził się 27 marca 1870 w Wereszczynie jako syn obywatela ziemskiego Tadeusza Gedrus Eydziatowicza herbu Łuk (1835-1894)[3][4][5] i Heleny z domu Rembielińskiej herbu Lubicz (1850-1917, artystka, jedna z pierwszych propagatorek równouprawnienia kobiet[6])[7]. Jego siostrami była Róża[8][9] i Helena[10]. Kształcił się w C. K. Gimnazjum św. Anny w Krakowie[11] oraz w C. K. Wyższej Szkole Realnej w Krakowie[12], gdzie zdał egzamin dojrzałości w 1889. Kształcił się w Instytucie Technicznym w Liège[3], a następnie od 1896 do 1897 na Wydziale Budowy Maszyn Szkoły Politechnicznej we Lwowie[3].

Po ojcu odziedziczył dobra ziemskie w guberni kieleckiej[13]. Przez pewien czas był właścicielem ziemskim na ziemi jędrzejowskiej, po czym przeniósł się do Galicji[2]. Został urzędnikiem Banku Krajowego w Galicji. 14 czerwca 1898 został mianowany asystentem Banku Krajowego[14]. W 1899 był urzędnikiem garbarni akcyjnej w Rzeszowie[15], a 18 października 1902 został wybrany we Lwowie jednym z jej likwidatorów[16]. Został zatrudniony w Fabryce Wagonów i Maszyn w Sanoku – Kazimierz Lipiński w Sanoku. Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 3 sierpnia 1905 został uznany przynależnym do gminy Sanok[1]. Do 1909 był prokurzystą firmy, a 15 czerwca 1909 został dyrektorem fabryki[17] (wpisanej do rejestru 20 grudnia 1909[18]), od 1894 pod nazwą Pierwsze Galicyjskie Towarzystwo Akcyjne Budowy Wagonów i Maszyn[19], a w 1913 przemianowanego na Polskie Fabryki Maszyn i Wagonów – L. Zieleniewski w Krakowie, Lwowie i Sanoku S. A., Fabryka Sanocka i pozostawał w tej funkcji do 1914[20]. Podczas jego urzędowania doszło do rozwoju fabryki, przy której również założono ochronkę, czytelnię, kółko muzyczne. W dniach 10 i 11 czerwca 1911 odbyły się w Sanoku uroczyste obchody dziesięcioletniej służby Eydziatowicza w sanockiej fabryce[21]. Został prezesem zarządu założonego 24 kwietnia 1904 oddziału Towarzystwa Ligi Pomocy Przemysłowej w Sanoku[22][23]. W 1904 był likwidatorem Akcyjnej Garbarni w Rzeszowie[24]. Był inicjatorem ustanowienia tablicy pamiątkowej w 500. rocznicę zwycięstwa w Bitwie pod Grunwaldem z 1410 roku[25][26] umieszczonej na fasadzie Kościoła Przemienienia Pańskiego w Sanoku[27] i odsłoniętej 29 czerwca 1910[28] lub 15 lipca 1910 roku[29]. Na przełomie lipca i sierpnia 1911 został wiceprezesem rady nadzorczej Domu Handlowo-Przemysłowego w Sanoku[30]. Przed 1914 był delegatem Centralnego Związku Galicyjskiego Przemysłu Fabrycznego na powiat sanocki[31].

Od 1912 zasiadał w Radzie c. k. powiatu sanockiego jako członek z grupy najwyższego opodatkowania z kategorii handlu i przemysłu, wybrany wówczas członkiem wydziału[32][33][34][35][36]. Był aktywnym działaczem socjalistycznym[37], ruchu robotniczego[38] i Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska Cieszyńskiego[39]. Był członkiem komitetu organizacyjnego Krajowy Zjazd Strażacki w Sanoku zorganizowany w lipcu 1904[40]. Został jednym z zastępców dyrektorów Towarzystwa Zaliczkowego w Sanoku[41]. Był członkiem wydziału Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń Urzędników Prywatnych w Sanoku[42]. Był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”[43] w 1912[44] oraz od 1912 Związku Strzeleckiego[45] i twórcą oddziału ZS we własnym zakładzie[46][47]. Przy C. K. Sądzie Obwodowym w Sanoku został wybrany przysięgłym zastępcą w 1910[48] i przysięgłym głównym w 1913[49]. Przed 1914 zasiadał w wydziale szkolnym Przemysłowej Szkoły Uzupełniającej w Sanoku-Posadzie Olchowskiej[50][51]. Wspierał finansowo Polski Skarb Wojskowy[45][52].

Po wybuchu I wojny światowej w 1914 został członkiem Powiatowego Komitetu Narodowego (PKN) w Sanoku[53]. W tym czasie był współorganizatorem wojsk polskich w Sanoku[2]. 14 sierpnia 1914 wraz z synem udał się do Krakowa celem zespolenia z oddziałami strzeleckimi[45]. Tam został pierwszym komendantem placu Legionów Polskich[54][55]. 22 sierpnia 1914 objął stanowisko komisarza z ramienia Rządu Narodowego na obszarze powiatu jędrzejowskiego[56][57], a po jego zlikwidowaniu działał w Departamencie Wojskowym Naczelnego Komitetu Narodowego i pełnił rolę łącznika DW NKN z kwaterą Naczelnego Dowództwa Armii w Cieszynie (tam był komendantem placu[58]) i z Komendą Legionów Polskich. Był komisarzem Polskiej Organizacji Narodowej w 1914[59]. Na początku września 1914 wraz z urzędnikiem sanockiej fabryki, Juliuszem Bruną, przyjął tamże przebywający w Sanoku Legion Wschodni[60]. Został awansowany do stopnia kapitana kancelaryjnego 2 stycznia 1915. Później służył jako komendant placu w Krakowie, a następnie komendant placu w Ostrawie, referent w Komendzie Grupy Legionów Polskich w Piotrkowie Trybunalskim, po czym od stycznia 1916 w ramach ekspozytury austro-węgierskiego reprezentanta NKN stworzonej przy niemieckim Generalnym Gubernatorze w Warszawie. Służył w werbunku legionowym: jako kierownik biura werbunkowego kolejno w Sławkowie i Dąbrowie Górniczej, jako kierownik centralnego biura werbunkowego w Radomsku, jako zastępca Komendanta Grupy Legionów Polskich w Kozienicach. Od 19 do 29 sierpnia 1916 był przydzielony jako komendant obozu Legionów Polskich w Dęblinie. W stopniu kapitana 19 listopada 1916 został mianowany przez Departament Wojskowy w Piotrkowie inspektorem okręgu warszawskiego w zakresie mianowań oficerów do objęcia posterunków werbunkowych[61]. Otrzymał awanse oficerskie i został skierowany do służby werbunkowej, mimo że wcześniej nie posiadał żadnego kształcenia wojskowego[62]. W grudniu 1916 został awansowany na stopień majora[63][64] kancelaryjnego od 1 listopada 1916. Służył w Krajowym Inspektoracie Zaciągu Polskiej Siły Zbrojnej. Od 6 kwietnia 1917 sprawował stanowisko kierownika I Głównego Urzędu Zaciągu (GUZ) w Warszawie. W tym charakterze przewodniczył komisji weryfikującego ochotników do wojsk polskich pochodzących z obu zaborów[65]. W pierwszej połowie 1917 w imieniu warszawskiego środowiska oświatowego zwrócił się do zarządu miasta Lwowa o wypożyczenie Panoramy Racławickiej do Warszawy[66].

Ludwik Eydziatowicz popełnił samobójstwo[67] 15 lutego 1918 w Hotelu Europejskim w Warszawie[2][68][69][70] strzelając sobie z rewolweru w głowę; został znaleziony następnego dnia rano[71]. Major pozostawił list pożegnalny, w którym jako motywy rozpaczliwego kroku miał podać przejścia moralne, spowodowane wydarzeniami dni ostatnich[54], a dokładnie rozpaczą z powodu klęski narodowej, z powodu czwartego rozbioru[2][71]. Ilustrowany Kuryer Codzienny zwrócił uwagę na kontekst kwestii spornego terenu Chełmszczyzny (niem. „das strittige Cholmland” na obszarze Królestwa Polskiego), protestów Polaków w tym zakresie oraz rzekomo wynikłego z tego samobójstwa mjr. Eydziatowicza, popełnionego z rozpaczy z powodu nieszczęść swego narodu[71][72]. Czasopismo „Panteon Polski” w wydaniu z 1925 podało, iż powodem odebrania sobie życia był fakt, że Eydziatowicz nie mógł znieść ostatnich przejść w Legionach[73]. Inne doniesienia prasowe z 1918 poinformowały o nagłym zgonie bez podania przyczyny[74][75]. Inne źródła i autorzy podawali niejednolite tło samobójstwa: Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku wskazało defraudację pieniędzy skarbowych, Alojzy Zielecki zwrócił uwagę na załamanie majora po kryzysie przysięgowym[76], Wacława Milewska opisała to jako rodzaj reakcji legionistów na postanowienia tzw. traktatu brzeskiego[77], zaś inne źródło wymieniło przesilenie w Legionach jako przyczynę[78]. 19 lutego 1918, po mszy św. w kościele garnizonowym odprawionej przez ks. kapelana legionowego Władysława Antosza, oraz pogrzebie gromadzącym tłumy ludności, w tym wszystkich oficerów sztabowych, przedstawicieli POW, przy udziale kompanii honorowej, Ludwik Eydziatowicz został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[69][73][79][80][81] (położenie nagrobka: kwatera 166, rząd 3, miejsce 13)[82].

Osoba Ludwika Eydziatowicza cieszyła się poważaniem i zaufaniem w szeregach legionistów[83]. Wzmianka o nim pojawiła się w tekście „Kolędy Legionowej z 1916”[78]. Wyrazem szacunku dla majora był liczny udział wojskowych oraz ludności w jego pogrzebie[79]. Wizerunek pośmiertny Ludwika Eydziatowicza w formie plakiety pamiątkowej, którą wykonał Kazimierz Chodziński, został przekazany do Muzeum Narodowego w Krakowie (wcześniej w Kozienicach portret mjr. Eydziatowicza wykonał Wiktor Gutowski)[84]. W 1938 pośmiertnie Ludwik Eydziatowicz został odznaczony Medalem Niepodległości[85].

Jego żoną została Jadwiga z domu Zaleska (córka lekarza[86], we wrześniu 1896 w Kościele Wizytek w Warszawie ślubu udzielił im ks. Władysław Szcześniak, wiceregens seminarium warszawskiego[13]), która podczas I wojny światowej służyła w Samarytaninie Polskim[45]; w okresie II Rzeczypospolitej zamieszkiwała przy ul. Sołtyka 4 w Krakowie[87]. Mieli syna Krzysztofa Maurycego (1897-1961[88]), który także był żołnierzem Legionów Polskich, a po wojnie został oficerem Wojska Polskiego i działaczem radiowym[89][90].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 110 (poz. 1).
  2. ↑ a b c d e Wiadomości bliższe i dalsze. Warszawa. Smutny koniec patrioty. „Kuryer Śląski”, s. 5, nr 60 z 13 marca 1918. 
  3. ↑ a b c Księga pamiątkowa Towarzystwa „Bratniej Pomocy” Słuchaczów Politechniki we Lwowie (wydana z powodu Zjazdu z dnia 12 lipca 1894 byłych słuchaczów Akademii technicznej, następnie Szkoły politechnicznej we Lwowie). Lwów: 1897, s. 211.
  4. ↑ Tadeusz Gedrus Eydziatowicz. Nekrolog. „Kurier Warszawski”, s. 3, nr 233 z 24 sierpnia 1894. 
  5. ↑ Tadeusz Gedrus-Eydziatowicz h. Łuk (Łuk Napięty) – profil na stronie Sejm Wielki. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-06-16].
  6. ↑ Z żałobnej karty. „Nowa Reforma”, s. 2–3, nr 89 z 23 lutego 1917. 
  7. ↑ Helena Rembielińska h. Lubicz – profil na stronie Sejm Wielki. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-06-16].
  8. ↑ Róża Gedrus-Eydziatowicz h. Łuk (Łuk Napięty) – profil na stronie Sejm Wielki. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-06-16].
  9. ↑ Almanach. Polska Towarzyska. Warszawa: Towarzystwo Wydawnicze Editions Woreyd, 1926, s. 165.
  10. ↑ Helena Gedrus-Eydziatowicz h. Łuk (Łuk Napięty) – profil na stronie Sejm Wielki. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-06-16].
  11. ↑ Spis uczniów od r. 1800 do 1888. W: Jan Leniek: Książka pamiątkowa ku uczczeniu jubileuszu trzechsetnej rocznicy założenia Gimnazyum św. Anny w Krakowie. Kraków: 1888, s. 215.
  12. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Wyższej Szkoły Realnej w Krakowie za rok szkolny 1887. Kraków: 1887, s. 41.
  13. ↑ a b Kronika. Ślub. „Gazeta Lwowska”, s. 3, nr 215 z 19 września 1896. 
  14. ↑ Kronika. Z Banku Krajowego. „Gazeta Lwowska”, s. 3, nr 135 z 17 czerwca 1898. 
  15. ↑ Kronika. W sprawie akcyjnej garbarni. „Głos Rzeszowski”, s. 3, nr 32 z 6 sierpnia 1899. 
  16. ↑ Kronika. Garbarnia akcyjna. „Głos Rzeszowski”, s. 2, nr 43 z 26 października 1902. 
  17. ↑ Historia Autosanu. Autosan. [dostęp 2015-06-16].
  18. ↑ Firmy. „Gazeta Lwowska”, s. 10, nr 32 z 11 lutego 1910. 
  19. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 1054.
  20. ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 20–21. ISBN 978-83-935385-7-7.
  21. ↑ Kronika. Jubileusz dziesięcioletniej służby. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 24 z 11 czerwca 1911. 
  22. ↑ Kronika. „Gazeta Sanocka”, s. 3, nr 135 z 29 lipca 1906. 
  23. ↑ Sprawozdanie z działalności „Ligi Pomocy Przemysłowej” za czas od 16 sierpnia 1908, do 31 grudnia 1909 t. j. za szósty rok istnienia. Lwów: Liga Pomocy Przemysłowej, 1910, s. 120.
  24. ↑ Ogłoszenie. „Gazeta Lwowska”, s. 9, nr 264 z 18 listopada 1904. 
  25. ↑ Edward Zając: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. W stulecie konsekracji 1897-1997. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1997, s. 69. ISBN 83-905046-4-2.
  26. ↑ Stefan Stefański, Sanok i okolice. Przewodnik turystyczny, Sanok 1991, s. 44.
  27. ↑ Kronika. Tablica pamiątkowa. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, nr 10 z 3 lipca 1910. 
  28. ↑ Stefan Stefański. Pan Stefański opowiada. Najstarsze tablice pamiątkowe w Sanoku. „Tygodnik Sanocki”, s. 6, nr 34 (146) z 26 sierpnia 1994. 
  29. ↑ Sanok - tablica pamiątkowa 500 rocznicy zwycięstwa pod Grunwaldem. www.miejscapamiecinarodowej.pl. [dostęp 2012-07-21]. (pol.).
  30. ↑ Kronika. Dom Handlowo-Przemysłowy w Sanoku, Stowarz. zarejestr. z ogr. poręką. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, nr 33 z 6 sierpnia 1911. 
  31. ↑ Skorowidz przemysłowo-handlowy Królestwa Galicyi. Lwów: 1912, s. 162.
  32. ↑ W przededniu ukonstytuowania Rady powiatowej. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 42, s. 1-2, 20 października 1912. 
  33. ↑ Ukonstytuowania Rady powiatowej. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 44, s. 1-2, 3 listopada 1912. 
  34. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1913. Lwów: 1913, s. 461.
  35. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 468-469.
  36. ↑ Alojzy Zielecki, Struktury organizacyjne miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 356.
  37. ↑ Alojzy Zielecki, Rozwój ruchu niepodległościowego, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 479.
  38. ↑ Alojzy Zielecki, Rozwój ruchu niepodległościowego, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 471.
  39. ↑ Alojzy Zielecki, Struktury organizacyjne miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 360.
  40. ↑ Krajowy Zjazd Strażacki. „Słowo Polskie”, s. 3, nr 353 z 28 lipca 1904. 
  41. ↑ Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Towarzystwa Zaliczkowego w Sanoku dnia 12 września 1905. „Gazeta Sanocka”, s. 2–3, nr 88 z 17 września 1905. 
  42. ↑ Tow. wzajemn. ubezpieczeń urzędników prywatnych. „Gazeta Sanocka”, s. 3, nr 175 z 5 maja 1907. 
  43. ↑ Członkowie TG „Sokół” w Sanoku 1889–1946. sokolsanok.pl, 29 listopada 2009. [dostęp 2015-05-30].
  44. ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 147. ISBN 978-83-939031-1-5.
  45. ↑ a b c d Z kraju. Prawdziwie polska rodzina. „Nowa Reforma”, s. 3, nr 353 z 19 sierpnia 1914. 
  46. ↑ Julian Gorgoń: Wspomnienia ze Związku Strzeleckiego w Sanoku z roku 1912/13. W: Jednodniówka wydana z racji jubileuszu 25-lecia istnienia i działalności Związku Strzeleckiego na terenie Sanoka i ziemi sanockiej 1908–1933. Sanok: 21 maja 1933, s. 10–11.
  47. ↑ Z kart historii SFA. Przedwojenne organizacje paramilitarne w sanockiej fabryce. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 3, nr 14 (179) z 10–20 maja 1980. Sanocka Fabryka Autobusów. 
  48. ↑ Kronika. Lista przysięgłych. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, nr 20 z 11 września 1910. 
  49. ↑ Lista roczna przysięgłych w obrębie c. k. Sądu obwodowego w Sanoku na rok 1913. „Dziennik Urzędowy c.k. Starostwa i c.k. Rady szkolnej okręgowej w Sanoku”, s. 4, nr 3 z 1 lutego 1913. 
  50. ↑ Władysław Sygnarski: XVIII. Sprawozdanie kierownika Szkoły Przemysłowej Uzupełniającej w Sanoku za rok szkolny 1912/13. Sanok: 1913, s. 5.
  51. ↑ Władysław Sygnarski: Kronika Zakładu. Sprawozdanie Przemysłowej Szkoły Uzupełniającej w Sanoku za rok 1913/1914. Sanok: 1915, s. 6.
  52. ↑ Prawdziwie polska rodzina. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”, s. 6, nr 197 z 20 sierpnia 1914. 
  53. ↑ Alojzy Zielecki, Miasto w latach Wielkiej Wojny 1914–1918, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 491.
  54. ↑ a b Z ziem polskich. Warszawa. Zgon majora Eydziatowicza. „Gazeta Łódzka”, s. 2, nr 49 z 19 lutego 1918. 
  55. ↑ Kronika. Objaw godny naśladownictwa. „Głos Rzeszowski”, s. 4, nr 28 z 23 sierpnia 1914. 
  56. ↑ Tadeusz Pelczarski: Komisariaty Wojskowe Rządu Narodowego w Królestwie Polskim 6.VIII – 5.IX.1914 (geneza i działalność). Warszawa: Instytut Józefa Piłsudskiego Poświęcony Badaniu Najnowszej Historii Polski, 1939, s. 95, 142, 144, 150, 159, 160, 162, 163, 165, 167–170, 240–242.
  57. ↑ Pismo do Komendy Legionów Polskich w Cieszynie. s. 34. [dostęp 2015-06-16].
  58. ↑ Listy Władysława Sikorskiego do Władysława L. Jaworskiego i Prezydium Naczelnego Komitetu Narodowego (1914-1919). Kraków: Uniwersytet Jagielloński, 1987, s. 209.
  59. ↑ Jerzy Pająk, Z dziejów Polskiej Organizacji Narodowej (wrzesień-grudzień 1914), w: Kieleckie Studia Historyczne, t. 14, 1996, s. 106.
  60. ↑ Życiorys Juliusza Bruny. W: Akta miasta Sanoka. Sprawy odznaczeń i wyróżnień 1937–1938. Archiwum Państwowe w Rzeszowie – Oddział w Sanoku (zespół 135, sygnatura 408), s. 22.
  61. ↑ Korespondencja z Piotrkowa. „Biuletyn”, s. 3–4, nr 33 z 23 listopada 1916. 
  62. ↑ Memoriał posła Daszyńskiego. Do c. i k. rządu. „Przegląd Polityczny”, s. 13, nr 7 Pz 5 listopada 1917. 
  63. ↑ Mianowania w Legionach. „Kurjer Lwowski”. Nr 633, s. 6, 18 grudnia 1916. 
  64. ↑ Ostatnie nowiny. Wojskowe. „Głos Stolicy”, s. 3, nr 20 z 18 grudnia 1916. 
  65. ↑ Wiadomości bieżące. Dodatkowy przegląd ochotników do Wojska Polskiego. „Gazeta Łódzka”, s. 2, nr 14 z 14 stycznia 1918. 
  66. ↑ Ziemie polskie. O wypożyczenie panoramy racławickiej do Warszawy. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”, s. 5, nr 117 z 9 maja 1917. 
  67. ↑ Z całej Polski. „Ziemia Lubelska”, s. 3, nr 73 z 21 lutego 1918. 
  68. ↑ Wiadomości bieżące. Nagły zgon. „Kurjer Warszawski”, s. 3, nr 47 z 15 lutego 1918. 
  69. ↑ a b Nekrolog. „Kurjer Warszawski”, s. 5, nr 49 z 18 lutego 1918. 
  70. ↑ Wydanie dziennika „Kurjer Warszawski” nr 47 z 16 lutego 1918 podało datę śmierci w dniu poprzednim, tj. 15 lutego 1918. Nekrolog opublikowany w tym piśmie nr 48 z 18 lutego 1918, wskazał dzień śmierci 16 lutego 1916.
  71. ↑ a b c Śmierć majora Eydziatowicza. Rozpacz z powodu Chełmszczyzny. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”, s. 1, nr 50 z 20 lutego 1918. 
  72. ↑ Niemcy zrzucają winę na Austrię!. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”, s. 1, nr 51 z 21 lutego 1918. 
  73. ↑ a b Dla Ciebie Polsko!. „Panteon Polski”, s. 8, nr 17 (21) z 1 grudnia 1925. 
  74. ↑ Ś. p. Ludwik Eydziatowicz. Major Wojsk Polskich. „Głos”, s. 3, nr 46 z 17 lutego 1918. 
  75. ↑ Zgon majora Eydziatowicza. „Ziemia Lubelska”, s. 2, nr 68 z 18 lutego 1918. 
  76. ↑ Alojzy Zielecki. Polski ruch niepodległościowy w Sanoku i regionie na tle wydarzeń krajowych przełomu XIX i XX wieku. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 223, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  77. ↑ Wacława Milewska: Ludwik Eydziatowicz – biogram na stronie Muzeum Narodowego w Krakowie. Muzeum Narodowe w Krakowie. [dostęp 2015-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-17)].
  78. ↑ a b Kolęda legionowa z roku 1916. bibliotekapiosenki.pl. [dostęp 2015-06-16].
  79. ↑ a b Pogrzeb ś. p. majora Eydziatowicza. „Kurjer Warszawski”, s. 3, nr 51 z 20 lutego 1918. 
  80. ↑ Pogrzeb ś. p. majora Eydziatowicza. „Głos”, s. 5, nr 49 z 20 lutego 1918. 
  81. ↑ Ziemie polskie. Pogrzeb śp. majora Eydziatowicza. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”, s. 4, nr 53 z 23 lutego 1918. 
  82. ↑ Cmentarz Stare Powązki: TADEUSZ GEDRUS - EYDZIATOWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2014-11-20].
  83. ↑ Listy Władysława Sikorskiego do Władysława L. Jaworskiego i Prezydium Naczelnego Komitetu Narodowego (1914-1919). Kraków: Uniwersytet Jagielloński, 1987, s. 49.
  84. ↑ Portret Ludwika Gedrus-Eydziatowicza, majora Legionów Polskich na łożu śmierci – plakieta pamiątkowa. Muzeum Narodowe w Krakowie. [dostęp 2015-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-17)].
  85. ↑ M.P. z 1938 r. nr 177, poz. 323.
  86. ↑ Karol Zaleski, Pamiętnik dr Karola Zaleskiego, (zespół 25, sygn. 13), Archiwum Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku, s. 182, 208.
  87. ↑ Almanach. Polska Towarzyska. Warszawa: Towarzystwo Wydawnicze Editions Woreyd, 1926, s. 164.
  88. ↑ Krzysztof Maurycy Gedrus-Eydziatowicz – profil na stronie Sejm Wielki. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-06-16].
  89. ↑ Żołnierze Niepodległości. Krzysztof Maurycy Eydziatowicz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-05-06].
  90. ↑ Baza osób polskich – polnische Personendatenbank. Krzysztof Eydziatowicz. baza-nazwisk.de. [dostęp 2015-06-16].

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Eydziatowicz&oldid=71779450”