Marek Pol

Marek Ludwik Pol (ur. 8 grudnia 1953 w Słupsku) – polski polityk, inżynier i ekonomista.

Marek Pol

Pełne imię i nazwisko	Marek Ludwik Pol
Data i miejsce urodzenia	8 grudnia 1953 Słupsk
Wiceprezes Rady Ministrów, minister infrastruktury
Okres	od 19 października 2001 do 2 maja 2004
Przynależność polityczna	Unia Pracy
Poprzednik	Jerzy Widzyk
Następca	Krzysztof Opawski
Przewodniczący Unii Pracy
Okres	od 28 marca 1998 do 24 kwietnia 2004
Przynależność polityczna	Unia Pracy
Poprzednik	Aleksander Małachowski
Następca	Izabela Jaruga-Nowacka
Minister przemysłu i handlu
Okres	od 26 października 1993 do 6 marca 1995
Przynależność polityczna	Unia Pracy
Poprzednik	Wacław Niewiarowski
Następca	Klemens Ścierski
Odznaczenia

Przewodniczący Unii Pracy w latach 1998–2004, poseł na Sejm X (1989–1991), II (1993–1997) i IV kadencji (2001–2005), w latach 1993–1995 minister przemysłu i handlu w rządzie Waldemara Pawlaka, w latach 1995–1997 sekretarz stanu i pełnomocnik Rady Ministrów ds. reformy rządu, w latach 2001–2004 wiceprezes Rady Ministrów i minister infrastruktury w rządzie Leszka Millera.

Życiorys

Syn Jerzego i Wandy. Absolwent VIII Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1977 ukończył studia na Wydziale Maszyn Roboczych i Pojazdów Politechniki Poznańskiej, a w 1979 studia na Wydziale Ekonomiki Produkcji na Akademii Ekonomicznej w Poznaniu. W latach 1977–1993 pracował w Fabryce Samochodów Rolniczych w Poznaniu, pełniąc od 1981 funkcję wicedyrektora i doprowadzając w 1993 do prywatyzacji fabryki z udziałem koncernu Volkswagen.

W latach 1976–1990 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, następnie współtworzył Polską Unię Socjaldemokratyczną i Wielkopolską Unię Socjaldemokratyczną, w 1992 został jednym z założycieli Unii Pracy. Od 1989 do 1991 sprawował mandat posła wybranego z ramienia PZPR na Sejm kontraktowy. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektów ustaw związanych ze stabilizacją gospodarczą oraz zmianami systemowymi, a także wiceprzewodniczącego Komisji Przekształceń Własnościowych. W trakcie kadencji przeszedł do Poselskiego Klubu Pracy, utworzonego przez posłów Polskiej Unii Socjaldemokratycznej. Po zakończonej kadencji Sejmu był społecznym ekspertem gospodarczym Polskiego Stronnictwa Ludowego, współpracował również z tą partią m.in. podczas zakończonych niepowodzeniem negocjacji w sprawie utworzenia w 1992 rządu pod kierownictwem Waldemara Pawlaka.

Ponownie zasiadał w Sejmie w trakcie II kadencji w latach 1993–1997 z ramienia Unii Pracy. W 1993, mimo niewejścia UP do rządu koalicji SLD-PSL, objął funkcję ministra przemysłu i handlu w rządzie Waldemara Pawlaka (zawieszając członkostwo w UP). Po dymisji tego rządu jako sekretarz stanu i pełnomocnik Rady Ministrów odpowiadał za przygotowanie i przeprowadzenie reformę centrum administracyjno-gospodarczego rządu. Wiosną 1997, po jej zakończeniu, odszedł z zajmowanej funkcji i powrócił do działalności w Unii Pracy.

W 1997 nie uzyskał mandatu poselskiego (UP nie przekroczyła wówczas progu wyborczego). W tym samym roku objął funkcję prezesa Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa, zajmując to stanowisko do 1998. 28 marca 1998 na VI kongresie Unii Pracy wybrano go na przewodniczącego partii. Wkrótce w imieniu UP zawarł z PSL oraz Krajową Partią Emerytów i Rencistów koalicję pod nazwą Przymierze Społeczne celem wspólnego startu w wyborach samorządowych w 1998. Lista uzyskała łącznie 89 mandatów w sejmikach (które przypadły głównie kandydatom PSL).

Ponownie wybierano go na przewodniczącego UP na trzech kolejnych kongresach. Przed wyborami prezydenckimi w 2000 doprowadził do poparcia przez UP kandydatury Aleksandra Kwaśniewskiego. Podpisał następnie porozumienie z Sojuszem Lewicy Demokratycznej o utworzeniu na potrzeby wyborów parlamentarnych w 2001 koalicji wyborczej Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy. W wyborach tych koalicja zdobyła ponad 41% poparcia a Unia Pracy 16 mandatów poselskich i 7 senatorskich. Pozwoliło jej to stworzyć na początku kadencji samodzielny klub poselski.

Wybrano go wówczas po raz trzeci na posła z okręgu konińskiego, uzyskał 42 546 głosów. 6 października 2001 objął urząd wicepremiera i ministra infrastruktury w rządzie Leszka Millera, zajmując te stanowiska do 2 maja 2004. W 2003 doprowadził do uchwalenia tzw. specustawy drogowej, zakładającej uproszczenie procesu pozyskiwania gruntów pod budowę dróg. W 2004 doprowadził do utworzenia Krajowego Funduszu Drogowego oraz do wprowadzenia (po odrzuceniu przez Sejm projektu opłat winietowych) obligatoryjnej opłaty paliwowej, stanowiącej źródło środków krajowych na budowę i remonty dróg. Kierował negocjacjami akcesyjnymi Polski do Unii Europejskiej w kilku obszarach negocjacyjnych. Przewodniczył także negocjacjom z rządem Ukrainy w sprawie budowy rurociągu Odessa-Brody oraz negocjacjom z rządem Rosji w sprawie zmian w umowie gazowej z 1993.

W 2004 zrezygnował z ponownego kandydowania na stanowisko przewodniczącego Unii Pracy, obejmując funkcję przewodniczącego rady krajowej tej partii. W 2005 bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy Socjaldemokracji Polskiej (w ramach porozumienia wyborczego). Po porażce powrócił do działalności w gospodarce. 11 marca 2017 złożył rezygnację z funkcji przewodniczącego rady krajowej UP.

W 1988 otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi.

Życie prywatne

Żonaty, ma dwoje dzieci.

Bibliografia

• Strona sejmowa posła IV kadencji. [dostęp 2020-11-03].
• Profil na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2020-11-03].