Nagi pies peruwiański
Nagi pies peruwiański – jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji ras pierwotnych. Nie podlega próbom pracy[1].
Nagi pies peruwiański | |
Inne nazwy |
Peruvian Inca Orchid |
---|---|
Kraj patronacki | |
Kraj pochodzenia |
Peru[1] |
Klasyfikacja | |
FCI |
Grupa V, sekcja 6, |
Nagi peruwiańczyk występuje w trzech wariantach wielkościowych, podobnych pod względem
morfologicznym:
Rys historyczny
edytujKultury, jakie miały wpływ na rozwój rasy, to Mochica (I w. p.n.e- VIII w .n.e) i Chimú (IX- XI w.n.e). Przodkowie nagiego psa peruwiańskiego byli wykorzystywani do pilnowania plantacji orchidei. Zachowały się posążki z wizerunkiem osoby w koronie (najprawdopodobniej władcy) i u jego stóp nagiego psa peruwiańskiego. Inkowie traktowali nagie psy z wyjątkowym szacunkiem. Gdy umierał władca lub inna ważna osobistość, Inkowie chowali zmarłego z nagim psem peruwiańskim. Inkowie uważali, że psy te są wcieleniem bóstw. Wizerunki psów tej rasy istnieją w osadach, w których odkryto ślady cywilizacji wcześniejszych niż cywilizacja Inków.
Ogólna charakterystyka rasy
edytujNagi pies peruwiański z usposobienia jest psem spokojnym i przyjaznym, nieufnym wobec obcych. Nagie ciało może być całkiem bezwłose, lub posiadać pojedyncze włoski na głowie i ogonie. Skóra jest koloru szarego, czarnego lub ciemnobrązowego, czasami w jasne różowe łatki na łapach i pysku. Cechuje się także tym, że ma wyższą temperaturę ciała, która wynosi ok. 39 stopni. W większości przypadków peruwiańczyki mają braki w uzębieniu, szczególnie w zębach przedtrzonowych.
Przypisy
edytujBibliografia
edytuj- Encyklopedia Larousse: "Psy"
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.