Wikipedia

Omar Sangare

polski aktor

Omar Sangare (ur. 14 listopada 1970 w Stalowej Woli) – polski aktor, reżyser, pedagog i pisarz[1], mieszkający na stałe w Nowym Jorku.

Omar Sangare
Ilustracja
Omar Sangare (2009)
Data i miejsce urodzenia

14 listopada 1970
Stalowa Wola

Zawód

aktor, reżyser, pedagog, pisarz

Lata aktywności

od 1992

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Wykładowca na uczelni Williams College w Massachusetts[2]. Na zaproszenie British American Drama Academy współpracował z Jeremym Ironsem, Alanem Rickmanem i Derekiem Jacobim w Balliol College w Oxfordzie[3]. W 2006 otrzymał stopień doktora Akademii Teatralnej w Warszawie[3].

Życiorys

edytuj

Rodzina i edukacja

edytuj

Urodził się i dorastał w Stalowej Woli[4]. Od strony ojca ma malijskie korzenie, a jego matka była Polką. Ma siostrę, Oumou Sangaré, która została piosenkarką[1][5].

Był ministrantem, ratownikiem wodnym i harcerzem[6]. Uczęszczał do Publicznej Szkoły Podstawowej nr 3[6] im. Bohaterów Westerplatte. Był uczniem Państwowej Szkoły Muzycznej. Ukończył Liceum Ogólnokształcące im. KEN, gdzie zainteresował się teatrem i wystąpił w szkolnym przedstawieniu Ferdydurke[6]. Uczęszczał na zajęcia w Miejskim Domu Kultury[2], gdzie poznał aktorkę Barbarę Wrzesińską, która pomogła mu zdobyć angaż do teatru w Warszawie[6].

W 1993 ukończył studia w Akademii Teatralnej w Warszawie.

Kariera

edytuj

Na scenie grał m.in.: Horacja w Hamlecie, Paula w Szóstym stopniu oddalenia Guare’a, Abada w Que West Koltesa, Świętoszka w sztuce Moliera oraz główną rolę w przedstawieniu Frankenstein.

Zagrał w filmach: Tak tak (1991) ze Zbigniewem Zamachowskim[5], Wszystko co najważniejsze... (1992)[7] Roberta Glińskiego, Sprawa kobiet (Le Violeur Impuni, 1992) Janusza Zaorskiego, Smacznego, telewizorku (1992) Pawła Trzaski i Jim Lukaszewicza, Enak (1993) Sławomira Idziaka, Wynajmę pokój... (1993) Andrzeja Titkowa, Oczy niebieskie (1994) Waldemara Szarka, Tato (1995) Macieja Ślesickego, Gry uliczne (1996) Krzysztofa Krauzego, Egoiści (2000) Mariusza Trelińskiego[8] a także w serialu Miodowe Lata (1999).

Użyczył także swojego głosu w dubbingu w filmach, takich jak Mała Syrenka (jako Krab Sebastian), Miasto piesprawia (jako Elliot Shag), ReBoot (jako Bob) czy Radiostacja Roscoe (jako River) oraz w serialu Leśna rodzina.

Prowadził Master Class dla przedstawicieli Młodzieżowego Parlamentu Europejskiego podczas Festiwalu Teatralnego w Edynburgu. Współpracował m.in. z Uniwersytetem Kalifornijskim w Los Angeles, San Diego i Santa Barbara oraz Uniwersytetem Wesleyan. Wykłada na Wydziale Sztuk Teatralnych w Williams College, uczelni z rankingu America’s Best Colleges.

Pojawiał się w programach TVP, m.in. Kabarecie Olgi Lipińskiej[9], Słów cięcie-gięcie Szymona Majewskiego.

W 1999 wyreżyserował dla Telewizji Polskiej swój autorski program Język dla zaawansowanych. W tym samym roku wyreżyserował w Red Room Theater na Manhattanie własną sztukę Julia. Zagrała w niej amerykańska aktorka Deborah Latz. Zagrał tytułową rolę w wyróżnionej przez „Newsday” i „The New York Times” nowojorskiej inscenizacji Otella. W 2003 w Teatrze Telewizji wystąpił w produkcji Akwizytorom dziękujemy w reż. Ryszarda Bugajskiego.

Ma na koncie kilka tekstów literackich: dwa zbiory poezji Krajobraz Duszy i Postscriptum, zbiory opowiadań Bajki dla Starego Konia, Bajki dla Czarnej Owcy, Bajki dla Porządnego Człowieka, muzyczny cd-album On, publikacje felietonów, a także scenariusze teatralne, telewizyjne i filmowe. Jego ostatnia publikacja to Biały z zazdrości. Otello Williama Szekspira. Jest to książkowa wersja jego pracy doktorskiej obronionej w warszawskiej Akademii Teatralnej. Ukazała się nakładem wydawnictwa Nowy Świat w 2010 roku. Za pozycję tę został uhonorowany nagrodą literacką swojej rodzinnej miejscowości „Gałązką Sosny”[6].

W lutym 2005 za interpretację własnego monodramu True Theater Critic zdobył pierwszą nagrodę na Festiwalu Jednego Aktora w Vancouver. W latach 2005–2006 występował gościnnie w programie Szymon Majewski Show, w którym parodiował postaci, takie jak: Tina Turner, Frank Sinatra i wokalistę grupy Village People. W 2007 powołał Międzynarodowy Festiwal Teatralny Dialogue ONE w Stanach Zjednoczonych, któremu przewodniczy jako dyrektor artystyczny. W tym samym roku rocznik „Strumień” opublikował obszerny esej opracowany na podstawie jego pracy doktorskiej nt. Otella.

Od 2010 patronuje Festiwalowi Teatralnemu United Solo w Nowym Jorku[10][11]. Przy okazji wizyty Baracka Obamy w Polsce w 2011 roku został zaproszony do udziału w projekcie promującym polsko-amerykańskie relacje. Departament Stanu USA wyprodukował trzy krótkometrażowe filmy przedstawiające karierę Sangare w Ameryce[12]. 18 grudnia 2011 został Ambasadorem Stalowej Woli[6].

Życie prywatne

edytuj

Jest gejem. W 2015 zawarł związek małżeński w Nowym Jorku, który trzy lata później zakończył się rozwodem[13][14]. Ma córkę Zahrę (ur. 2018)[15] i syna Maximiliana (ur. 2021)[16].

Nagrody i wyróżnienia

edytuj

Zdobywca wyróżnienia krytyków „Denver Post” i „Chicago Reader”.

Laureat nagrody Stowarzyszenia Obrońców Misji Amerykańskiej, nagrody Dziennikarzy Wrocławia i nagrody Polskiego Radia. Uhonorowany dyplomem Festiwalu Teatralnego w Kijowie. Zdobywca Grand Prix Festiwalu Teatralnego we Wrocławiu. Za swój autorski monodram, Recenzent Naprawdę Teatralny, otrzymał tytuł najlepszego aktora na Festiwalu Teatrów Niezależnych w Nowym Jorku i nagrodę za najlepszy spektakl na Festiwalu Teatralnym w San Francisco.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Omar Sangare, herec, režisér, spisovatel. Osobnosti.cz. [dostęp 2016-12-05]. (cz.).
  2. ↑ a b Sergiusz Królak (2018-07-20): Omar Sangare – kiedyś ceniony aktor, dziś gwiazda w USA. Plejada.pl. [dostęp 2019-01-23]. (pol.).
  3. ↑ a b Omar Sangare Profile. FamousFix.com. [dostęp 2017-01-12]. (ang.).
  4. ↑ Personalidade: Omar Sangare (Polônia). InterFilmes.com. [dostęp 2019-04-22]. (port.).
  5. ↑ a b Tak tak (1991). Listal. [dostęp 2018-10-28]. (ang.).
  6. ↑ a b c d e f Omar Sangare – biografia. Encyklopedia Stalowej Woli. [dostęp 2017-06-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-20)]. (pol.).
  7. ↑ Omar Sangare (16 de novembro de 1970). Filmow.com. [dostęp 2017-06-23]. (port.).
  8. ↑ Egoisci (2000). Listal. [dostęp 2016-10-28]. (ang.).
  9. ↑ Programy: New age (produkcja: luty 1995, emisja: 8 kwietnia 1995); Kulig w strusich jajach (produkcja: październik 1995, emisja: 9 grudnia 1995), Wczasy od Polski (produkcja: luty 1997, emisja: 15 lutego 1997), Niech się święci... (produkcja: marzec 1997; emisja: 1 maja 1997).
  10. ↑ UnitedSolo Team. United Solo. [dostęp 2017-06-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-26)]. (ang.).
  11. ↑ Andrzej Dobrowolski (2017-12-25): Omar Sangare: Zostałem Kolumbem. dzieje.pl. [dostęp 2017-06-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-29)]. (pol.).
  12. ↑ Sangare promuje Polskę w USA. Onet.pl. [dostęp 2017-06-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-18)]. (pol.).
  13. ↑ Anna Zaleska (2022-06-04): Omar Sangare: Moja orientacja? Nie jestem konserwą w sklepie, nie potrzebuję etykiety.. TVN24. [dostęp 2024-07-07]. (pol.).
  14. ↑ Bibi Żbikowska: Omar Sangare wziął ślub!. Pride. [dostęp 2015-06-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-22)]. (pol.).
  15. ↑ Kilka lat temu ujawnił się jako gej. Niedawno został ojcem. Jak dziś wygląda życie Omara Sangare? [online], Plejada, 14 listopada 2020 [dostęp 2024-11-03] (pol.).
  16. ↑ https://dziendobry.tvn.pl/gwiazdy/omar-sangare-zalozyl-rodzine-i-zostal-tata-jak-ma-na-imie-syn-aktora-5720227

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Omar_Sangare&oldid=75124936”