Wikipedia

Puńsk

wieś w województwie podlaskim

Puńsk (dodatkowa nazwa w j. litewskim Punskas) – wieś, w latach 1647–1852 miasto, w północno-wschodniej Polsce, położone na Pojezierzu Wschodniosuwalskim, w północno-wschodniej części województwa podlaskiego, w powiecie sejneńskim, siedziba gminy Puńsk[5][6].

Puńsk
wieś
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 podlaskie

Powiat

sejneński

Gmina

Puńsk

Liczba ludności (2011)

1336[2][3]

Strefa numeracyjna

87

Kod pocztowy

16-515[4]

Tablice rejestracyjne

BSE

SIMC

0766251[5]

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Puńsk”
Położenie na mapie województwa podlaskiego
Mapa konturowa województwa podlaskiego, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Puńsk”
Położenie na mapie powiatu sejneńskiego
Mapa konturowa powiatu sejneńskiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Puńsk”
Położenie na mapie gminy Puńsk
Mapa konturowa gminy Puńsk, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Puńsk”
Ziemia54°15′06″N 23°10′47″E/54,251667 23,179722[1]
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Historia

edytuj
 
Puńsk w latach 20. XX wieku
 
Synagoga w Puńsku w latach 70. XX wieku
 
Widok na Puńsk w latach 70. XX wieku

Najstarsze ślady człowieka, odnalezione w okolicy Puńska, pochodzą sprzed 10 tysięcy lat p.n.e.[7][8] We wczesnym średniowieczu tereny te zamieszkiwali Jaćwingowie[7], którzy nie stworzyli własnego państwa, nie mieli języka pisanego. W wieku XIII ustąpili z tych ziem[7], a o ich istnieniu świadczą tylko wzniesienia obronne, tak zwane góry zamkowe (we wsiach: Szurpiły i Jegliniec)[8], cmentarze (we wsi Szwajcaria), nazwy miejscowości oraz wykopaliska archeologiczne[7].

Z czasem Sudowia zarosła lasami, w których polowali Wielcy Książęta Litewscy. Dopiero z początkiem wieku XV krainę zaczęto kolonizować. Przybywali tutaj Litwini z okolic miejscowości Merkinia i Punia. To oni nazwali jezioro „Punia”, od którego pochodzi nazwa miejscowości Puńsk. Miejscowość ta była jedną z pierwszych założonych na tym terenie. W tym też czasie powstały m.in. miejscowości: Berżniki, Sejny, Krejwiany[9].

Niegdyś tereny dzisiejszego Puńska należały do leśnictwa sejwejskiego. Stał tu dwór, który był jego siedzibą[potrzebny przypis].

Puńsk położony był w drugiej połowie XVI wieku w powiecie trockim województwa trockiego[10].

Miejscowość powstała na terenie wcześniejszej wsi Nowy Puńsk[11]. W 1597 Stanisław Zaliwski, chorąży litewski i leśniczy sejwejski przystąpił do tworzenia w Puńsku ośrodka miejskiego[7]. Ufundował i wyposażył kościół parafialny[7] oraz zezwolił na targi w niedziele i święta[12]. Nadał też plebanowi osiem włók ziemi we wsi Szołtany, zaś w 1606 przekazał kolejne 15 włók we wsi[13]. W tym samym roku kancelaria Wielkiego Księstwa Litewskiego opublikowała dokument Zygmunta III, w którym między innymi zaznaczono, że proboszczem puńskiej parafii może być jedynie ksiądz znający język litewski[7][11].

W dokumencie z 1606 wspomniani są mieszczanie puńscy, zaś w 1612 Puńsk jest już nazywany miastem[11], chociaż prawa miejskie na prawie magdeburskim wraz z herbem z wizerunkiem św. Piotra[7] otrzymał dopiero w 1647 z rąk króla Władysława IV[7][11]. Był więc miastem królewskim, a także trzecim (po Berżnikach i Sejnach) miastem Sejneńszczyzny. Wladysław IV nadal także miastu 60 włók[11]. Puńsk obejmował ówcześnie trzy osobne jurysdykcje: miasto z własnym samorządem, dwór leśniczego i plebanię z ogrodnikami plebańskimi (Poświątne lub Juryzdyka Plebańska)[11].

W tym czasie parafia Puńsk była podległa Biskupstwu w Wilnie, a później, od 1795, biskupstwu w Wigrach. Przy kościele działał szpital oraz szkoła parafialna[potrzebny przypis].

W 1700 w Puńsku działała szkoła i szpital[14]. W 1709 w okolicach Puńska miała miejsce epidemia morowego powietrza[15]. W 1791 prawa miejskie zostały odnowione przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego[11].

Od ok. XV w. do 1795 kraina nazywana Sudowią należała do Wielkiego Księstwa Litewskiego[8], od 1569 w obrębie I Rzeczypospolitej. W wyniku III rozbioru Polski Puńsk znalazł się w zaborze pruskim, od 1807 część Księstwa Warszawskiego, a w 1815 przypadł Rosji.

W Puńsku i okolicach działały tajne szkoły, w których uczyli wynajęci nauczyciele, tzw. daraktoriai, a zakazaną litewską prasę i książki potajemnie przenosili przez granicę niemiecko-rosyjską tzw. knygnešiai, czyli kolporterzy nielegalnej prasy i książek litewskich (najbardziej aktywnym i zasłużonym był P. Matulevičius)[potrzebny przypis].

Na przełomie XVIII i XIX w. Puńsk liczył 59 domów i 583 mieszkańców[16], a w 1827 już 742[potrzebny przypis]. W 1800 władze pruskie włączyły Puńsk do nowo utworzonej ekonomii Maćkowo. W maju 1852 zlikwidowano targi i jarmarki[7], a miejscowość utraciła prawa miejskie z dniem 1 stycznia 1853[17]. Puńsk liczył ówcześnie 76 chałup słabej jakości[18].

W 1881 w parafii żyło aż 1200 ludzi. Wtedy utworzono jeszcze dwie odrębne parafie: w Smolanach i Becejłach. W 1910 do parafii Puńsk należały 74 wsie z 7044 mieszkańcami.

Po I wojnie światowej, w latach 1919–1920, toczyły się między Polską a Litwą bitwy o Sudowię. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w dniu 19 lipca 1920 miasto zostało zajęte przez wojska litewskie na mocy sojuszu z bolszewikami. Po Bitwie warszawskiej zdobyte przez wojska polskie.

W dwudziestoleciu międzywojennym działały tu, m.in. Stowarzyszenie św. Kazimierza, które z założenia miało na uwadze sprawy Kościoła, Stowarzyszenie „Rytas” – troszczyło się o litewskie szkolnictwo czy Spółdzielnia Rolnicza „Talka”.

W tym to okresie w Puńsku najwięcej było mieszkańców narodowości żydowskiej[7]. Większa część handlu i usług skupiona była w ich rękach. Świadectwem tego są stare, pożydowskie domy, budynek synagogi oraz, położony w pobliżu miasteczka, duży cmentarz żydowski.

W 1934 nastąpił wielki pożar Puńska, po którym odbudowano miejscowość według nowych założeń urbanizacyjnych, które nadały mu charakter miasteczka[9]. Po II wojnie światowej Puńsk stał się stolicą kulturalną polskich Litwinów[potrzebny przypis].

W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie suwalskim.

Osobne artykuły: Strażnica WOP Puńsk i Strażnica Straży Granicznej w Puńsku.

Edukacja

edytuj
 
Szkoła Podstawowa z Polskim i Litewskim Językiem Nauczania im. Dariusa i Girenasa
 
Liceum Ogólnokształcące z Litewskim Językiem Nauczania im. 11 Marca
Ta sekcja od 2009-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

W 1526, dekretem synodu papieskiego, nakazano założenie szkół w każdej parafii. Miały one działać od późnej jesieni do wiosny. Podstawowym podręcznikiem był katechizm. Taka szkoła działała także w Puńsku. Pierwsze wiadomości na jej temat pochodzą z końca XVII w.

W latach zakazu druku książek i czasopism litewskich na terenie Puńska i okolic działały, prowadzone przez najmowanych nauczycieli, tzw. „daraktariai”, małe szkółki wiejskie. W czasie I wojny światowej Towarzystwo „Žiburys” założyło w Puńsku szkołę, w której uczył J. Baltrukonis. Od 1918 w Sejnach zaczęło działalność gimnazjum Žiburys (płomyk). Zaledwie po roku zostało ono przeniesione do Lazdijai (Łoździeje).

W latach międzywojennych w Puńsku nie było szkoły z litewskim językiem nauczania, natomiast język litewski wykładany był jako przedmiot.

Aby doszło do utworzenia klasy z litewskim językiem nauczania, co najmniej 7 uczniów musiało wyrazić chęć uczenia się w takiej klasie (zgodnie z zaleceniem Ministerstwa Oświaty).

W latach 1952−1953 powstały szkoły z litewskim językiem nauczania w: Puńsku, Wojtokiemiach, Widugierach i Nowinikach, a w piętnastu szkołach języka litewskiego uczono jak odrębnego przedmiotu. W 1956 w Puńsku utworzono liceum.

Sieć litewskich szkół, powstała w latach 1952–1956, przetrwała w stanie niemalże niezmienionym do końca XX wieku.

W 1944, gdy linia frontu przesunęła się na zachód, założono szkoły w: Puńsku, Przystawańcach i Widugierach. Uczono w nich po polsku, a od 1951 można było tworzyć szkoły z litewskim językiem nauczania. Jednak część nauczycieli języka litewskiego nie miała odpowiednich kwalifikacji.

Pierwsi nauczyciele byli nie tylko pedagogami, ale także aktywnie uczestniczyli w życiu kulturalnym lokalnej społeczności: Juozas Maksimavičius, Petronelė Jakimavičienė, Bronė Kliučinskienė, Jonas Stoskeliūnas, Juozas Vaina i Elena Vainienė, Juozas Sigitas Paransevičius, Algis Uzdila i inni.

Obecnie w regionie Puńska i Sejn funkcjonują szkoły podstawowe w: Nowinikach, Przystawańcach, Widugierach, w Puńsku oraz zespół placówek oświatowych (przedszkole, szkoła podstawowa, gimnazjum) Žiburys (Płomyk) w Sejnach.

Od 1999, w wyniku reformy systemu oświaty, w Puńsku działają: sześcioklasowa Szkoła Podstawowa z Polskim i Litewskim Językiem Nauczania oraz Gimnazjum z Polskim i Litewskim Językiem Nauczania. W dniu 10 grudnia 2004 szkołom nadano imię Steponasa Dariusa i Stasysa Girėnasa. W Puńsku działa również Przedszkole Samorządowe z Polskim i Litewskim Językiem Nauczania. W trzyletnim gimnazjum jest 9 klas (dwie z litewskim językiem nauczania i jedna z polskim językiem nauczania).

Kultura

edytuj
 
Dom Kultury Litewskiej
Osobny artykuł: Litwini w Polsce.

Puńsk jest silnym ośrodkiem kultury litewskiej. Mieszka tu wielu litewskich twórców ludowych. Znajduje się tu redakcja litewskiego czasopisma Aušra (lit. „Jutrzenka”) oraz Dom Kultury Litewskiej i Liceum Ogólnokształcące z językiem wykładowym litewskim. W budynku Urzędu Gminy znajduje się sklep z wydawnictwami litewskimi.

W Puńsku są też lokale, w których kupić i zjeść można różne litewskie specjały (restauracja Rūta, Zajazd Litewski czy sklep Dešra).

Dwa największe festiwale lokalnego folkloru odbywają się w Puńsku podczas nocy świętojańskiej oraz 15 sierpnia – w święto Wniebowzięcia NMP (Matki Bożej Zielnej). Wówczas odbywają się tu m.in. występy litewskich zespołów w ludowych strojach.

Wójtem gminy Puńsk jest obecnie Witold Liszkowski.

Zabytki i inne obiekty

edytuj
 
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
 
Stara plebania katolicka
 
Chata drewniana w skansenie wsi litewskiej

Zabytki

edytuj

Do rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa wpisane są następujące obiekty[19]:

  • Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, 1877–1881, nr rej.: 657 z 10.03.1989 - neogotycki; wewnątrz którego znajdują się liczne rzeźby, witraże, ołtarze z litewską ornamentyką, chorągwie, serwety zdobione litewskim haftem[20]
  • plebania rzym.-kat., ob. muzeum, ul. Mickiewicza 55, drewn.,1873, nr rej.: A-72 z 16.02.2004 - mieści się obok kościoła. Obecnie znajdują się tam wystawy dawnych strojów ludowych, rękodzieła ludowego: tkaniny, rzeźby, ceramiki, plecionki, etc.
  • spichrz plebański, drewn., 2 poł. XIX, nr rej.: 54 z 19.02.1980
  • synagoga ze szkołą talmudyczną, ul. Mickiewicza 58, drewn., XIX/XX, nr rej.: 808 z 30.03.1990
  • cmentarz rzym.-kat., nad jeziorem Puńsk, pocz. XIX, nr rej.: 670 z 18.08.1989
  • kaplica cmentarna, 1820, nr rej.: A-67 z 18.11.2003
  • cmentarz par. rzym.-kat., XIX, nr rej.: 718 z 30.08.1989
  • kaplica cmentarna, k. XIX, nr rej.: A-68 z 20.11.2003
  • cmentarz żydowski, XIX, nr rej.: A-884 z 25.11.1991

Inne obiekty

edytuj
  • cmentarz ewangelicki
  • ludowe kapliczki litewskie, stojące w różnych punktach miejscowości (dwie z nich znajdują się przed kościołem)
  • drewniana wikarówka
  • Muzeum Etnograficzne – mieści się w budynku domu kultury, zawierające ponad 2 tysiące eksponatów związanych z gospodarstwem domowym, uprawą roli i rzemiosłem, zbieranych przez emerytowanego nauczyciela Józefa Vainę
  • skansen wsi litewskiej – zbudowany w 1986. Jest to okazała zagroda wiejska z przełomu XIX i XX wieku. Składa się z domu mieszkalnego, stodoły, obory, spichlerza i studni z żurawiem

Ludzie związani z Puńskiem‎ ‎

edytuj
Z tym tematem związana jest kategoria: ‎‎Ludzie związani z Puńskiem‎.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 113035
  2. ↑ Wieś Puńsk w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2021-11-04], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  3. ↑ GUS: Ludność – struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
  4. ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1051 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
  6. ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. ↑ a b c d e f g h i j k Historia gminy Puńsk. cit.ugpunsk.pl. [dostęp 2009-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 stycznia 2018)].
  8. ↑ a b c B.Bobin: Historia. Puńsk i okolice. punsk.com.pl. [dostęp 2009-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (16 maja 2009)].
  9. ↑ a b Piotr Skurzyński Warmia, Mazury, Suwalszczyzna Wyd. Sport i Turystyka - Muza S.A. Warszawa 2004 ISBN 83-7200-631-8 s. 389
  10. ↑ Национальный атлас Беларуси, Mińsk 2002, s. 266-267.
  11. ↑ a b c d e f g Wiśniewski 1963 ↓, s. 86.
  12. ↑ Wiśniewski 1963 ↓, s. 85–86.
  13. ↑ Wiśniewski 1963 ↓, s. 90, 92.
  14. ↑ Wiśniewski 1963 ↓, s. 165.
  15. ↑ Wiśniewski 1963 ↓, s. 131.
  16. ↑ Wiśniewski 1963 ↓, s. 182.
  17. ↑ Postanowienie z dnia 23 maja (4 czerwca) 1852 r, (ogłoszone) 13 (25) września 1852, Tom 45 s. 132-137
  18. ↑ Wiśniewski 1963 ↓, s. 186.
  19. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podlaskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024 [dostęp 2018-04-04].
  20. ↑ Opis kościoła. [dostęp 2009-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-03-09)].

Bibliografia

edytuj
  • Jerzy Wiśniewski: Dzieje osadnictwa w powiecie sejneńskim od XV do XIX wieku. W: Materiały do dziejów Ziemi Sejneńskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1963, s. 9–222.

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Puńsk&oldid=74937508”