Wikipedia

Tadeusz Kadyi de Kadyihàza

oficer dyplomowany artylerii Wojska Polskiego

Tadeusz Kadyi de Kadyihàza (ur. 10 października 1889 we Lwowie, zm. 13 października 1946) – major dyplomowany artylerii Wojska Polskiego II RP, pułkownik ludowego Wojska Polskiego.

Tadeusz Kadyi de Kadyihàza
pułkownik dyplomowany pułkownik dyplomowany
Data i miejsce urodzenia

10 października 1889
Lwów

Data śmierci

13 października 1946

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

19 pułk artylerii polowej

Stanowiska

dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola

Życiorys

edytuj

Urodził się 10 października 1889 we Lwowie jako syn Juliusza[1]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był pułk haubic polowych nr 11, przemianowany w 1918 na pułk artylerii polowej nr 111. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów rezerwy artylerii polowej i górskiej[2][3][4].

Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii austro-węgierskiej[5]. W kwietniu 1921 został przeniesiony z 17 do 15 Dywizji Piechoty na stanowisko szefa sztabu[6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 142. lokatą w korpusie oficerów artylerii[7]. Od 3 listopada 1922 do 15 października 1923 był słuchaczem II Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 17 pułku artylerii polowej w Gnieźnie[8]. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego został przydzielony do 23 Dywizji Piechoty w Katowicach na stanowisko szefa sztabu[9][10]. W czerwcu 1926 został przeniesiony do 19 pułku artylerii polowej w Nowej Wilejce na stanowisko dowódcy II dywizjonu w Mołodecznie[11]. W lutym 1927 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przydziałem do generała do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych, gen. bryg. Stanisława Burhardt-Bukackiego na stanowisko oficera sztabu[12][13]. Z dniem 1 maja 1929 został przydzielony z Inspektoratu Armii w Wilnie do dyspozycji szefa Samodzielnego Wydziału Wojskowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych[14]. Z dniem 31 maja 1930 został przeniesiony do rezerwy[15].

Od września 1929 do lutego 1932 był zatrudniony w Urzędzie Wojewódzkim Tarnopolskim na stanowisku naczelnika wydziału, po czym został przeniesiony przez Ministra Spraw Wewnętrznych w stan nieczynny[16][17]. Z dniem 31 marca 1932 Minister Spraw Wewnętrznych przeniósł go w stan spoczynku[18]. W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Nowy Targ z przydziałem mobilizacyjnym do 12 pułku artylerii lekkiej w Złoczowie[19]. W 1936 został „zdyskwalifikowany” do prawa otrzymania Odznaki Pamiątkowej Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, ponieważ „w stanie nietrzeźwym wywołał awanturę i wyrażał się w sposób niedopuszczalny o Panu Marszałku”[20].

W kampanii wrześniowej 1939 walczył jako oficer Oddziału I Sztabu Armii „Karpaty”[21]. Później był pułkownikiem ludowego Wojska Polskiego[22].

Zginął tragicznie 13 października 1946[22]. Jego pogrzeb odbył się 16 października 1946 w Zakopanem[22]. Został pochowany na Nowym Cmentarzu przy ul. Nowotarskiej (sektor K2-A-32)[23].

 
Grób płka Tadeusza Kadyiego de Kadyihaza na Nowym Cmentarzu w Zakopanem

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-09-04].
  2. ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 682, 734.
  3. ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 868, 975.
  4. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1081, 1203.
  5. ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 46.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 30 kwietnia 1921 roku, s. 876.
  7. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 191.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 747, 816.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 76, 668, 739.
  10. ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 13.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 5 czerwca 1926 roku, s. 173.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 11 lutego 1927 roku, s. 48.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 431, 452.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 134.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 23 maja 1930 roku, s. 175.
  16. ↑ 347. Ruch służbowy na obszarze Wojew. Tarnopolskiego. „Tarnopolski Dziennik Wojewódzki”. Nr 21, s. 233, 15 września 1929. 
  17. ↑ Tarnopolski Dziennik Wojewódzki Nr 2 z 1 lutego 1932 roku, poz. 35.
  18. ↑ Tarnopolski Dziennik Wojewódzki Nr 3 z 1 kwietnia 1932 roku, poz. 72.
  19. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 133, 624.
  20. ↑ Wniosek gen. bryg. Janusza Gąsiorowskiego z 6 czerwca 1936, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/106, s. 291.
  21. ↑ Ryszard Dalecki, Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r., Krajowa Agencja Wydawnicza, Rzeszów 1989, wyd. II, ISBN 83-03-02830-8, s. 377.
  22. ↑ a b c d Tadeusz Kadyi de Kadyihàza. Nekrolog. „Dziennik Polski”, s. 8, Nr 290 z 22 października 1946. 
  23. ↑ Cmentarze Parafii Najświętszej Rodziny w Zakopanem - wyszukiwarka osób pochowanych [online], zakopane-parafia.grobonet.com [dostęp 2021-09-04].
  24. ↑ a b c Ranglisten 1918 ↓, s. 1203.

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Kadyi_de_Kadyihàza&oldid=71888663”