Wiktoria Niedziałkowska
Wiktoria Niedziałkowska herbu Rawicz (ur. 6 listopada 1851 w Warszawie, zm. 5 lutego 1914 tamże) – polska nauczycielka.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
nauczycielka |
| Narodowość |
polska |
Życiorys
edytujUrodziła się w 1851 w Warszawie[1][2][3]. Była córką powstańca styczniowego i urzędnika Wydziału Krajowego Karola Rawicz Niedziałkowskiego (1823-1900)[1][4].
Kształciła się w klasztorze sióstr wizytek, a po jego zamknięciu przez władze rosyjskie, w pensjonacie Anny Jasieńskiej[1]. Studiowała w Instytucie Maryjskim, gdzie otrzymała patent nauczycielski[1]. Od 1871 pracowała jako nauczycielka, początkowo uczyła w domach prywatnych i w szkołach dla dziewcząt na obszarze Królestwa Polskiego[1][2]. Po tym jak jej ojciec był zmuszony po powstaniu styczniowym opuścić te ziemie, około 1873 wyjechała wraz z siostrą Klementyną do Lwowa pod zaborem austriackim[1]. Tam nostryfikowała swój dyplom i przez pewien czas uczyła u sióstr Benedyktynek ormiańskich[1]. W 1876 wraz z Klementyną założyła we Lwowie zakład wychowawczy[1] - pierwsze gimnazjum dla dziewcząt o profilu humanistycznym[2]. W 1879 zdała jeszcze egzamin wydziałowy z grupy filologiczno-historycznej[1]. Zakład mieścił się przy ul. Jagiellońskiej i początkowo obejmował 5 klas[1]. Wraz z rozwojem placówki oraz jej sławą siedziba była przenoszona na ul. Kościuszki, a potem na ul. Kopernika, gdzie powstał własny gmach[1]. W 1901 szkoła ta została przekształcona w 6-klasowe liceum[2]. W 1908 obok szkoły ludowej i liceum otworzyła gimnazjum realne z prawem publiczności[2]. W zakładzie uczyła literatury polskiej[2]. Do 1914 właścicielką Prywatnego Żeńskiego Gimnazjum Realnego Wiktorii Niedziałkowskiej we Lwowie z prawem publiczności (kierownikiem był Mieczysław Jamrógiewicz) oraz kierowniczką XIV 4-klasowej żeńskiej szkoły we Lwowie[5].
Należała do organizacji oświatowych i kulturalnych oraz do związku kobiet[2]. Od 1875 członkini Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego[2].
Zmarła 5 lutego 1914 w Warszawie[1][2][3]. Została pochowana w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie[6]. Na jej tabliczce nagrobnej wypisano słowa:
W latach niewoli wychowała
pokolenie dla wolnej Polski.
Miłość Boża królowała w niej
a razem i miłość obowiązku.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l † Wiktoria Niedziałkowska. „Kurjer Lwowski”. Nr 37, s. 1, 6 lutego 1914.
- ↑ a b c d e f g h i Niedziałkowska (Rawicz-N.), Wiktoria (1851-1914). biographien.ac.at. [dostęp 2022-05-09]. (niem.).
- ↑ a b Wiktoria Niedziałkowska. sejm-wielki.pl. [dostęp 2022-05-09].
- ↑ Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 316. ISBN 83-04-02817-4.
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 652, 800.
- ↑ Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 355. ISBN 83-04-02817-4.
Bibliografia
edytuj- Dzieła Wiktorii Niedziałkowskiej w bibliotece Polona