Zygmunt Najdowski
Zygmunt Józef Najdowski (ur. 25 kwietnia 1932 w Cerekwicy, zm. 9 stycznia 1998) – polski doktor nauk historycznych i polityk. Minister kultury i sztuki (1978–1980), poseł na Sejm PRL VII kadencji.
| Data i miejsce urodzenia |
25 kwietnia 1932 |
|---|---|
| Data śmierci |
9 stycznia 1998 |
| Minister kultury i sztuki | |
| Okres |
od 20 lipca 1978 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujSyn Józefa i Heleny. Ukończył studia w kierunku filologia polska na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, został także doktorem historii w 1980 w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KC PZPR[1].
Od 1954 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1957 został sekretarzem w Zarządzie Wojewódzkim Związku Młodzieży Polskiej w Bydgoszczy. Od 1964 do 1969 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Zarządu Głównego Związku Młodzieży Socjalistycznej w Warszawie. Od 1957 do 1959 I sekretarz Komitetu Uczelnianego na UMK, był zastępcą kierownika wydziału Propagandy Komitetu Wojewódzkiego w Bydgoszczy (1959–1960), został instruktorem partyjnym w wydziałach Komitetu Centralnego PZPR (1960–1973). W 1973 został sekretarzem KW PZPR w Zielonej Górze, a w latach 1975–1978 i 1980–1981 był I sekretarzem KW PZPR w Toruniu. W 1975 był przewodniczącym Wojewódzkiej Rady Narodowej. Od 1975 do 1981 był członkiem KC PZPR. W latach 70. zasiadał w Radzie Redakcyjnej organu teoretycznego i politycznego KC PZPR „Nowe Drogi”.
W latach 1976–1980 był posłem na Sejm PRL VII kadencji. Od 20 lipca 1978 do 8 października 1980 był ministrem kultury i sztuki w rządach Piotra Jaroszewicza i Edwarda Babiucha oraz Edwarda Babiucha i Józefa Pińkowskiego (wcześniej był krótko podsekretarzem stanu w tym ministerstwie).
W czerwcu 1981 domagał się siłowych rozwiązań wobec „Solidarności”. Po 1989 był członkiem założycielem i pierwszym sekretarzem zarządu krajowego Stowarzyszenia Marksistów Polskich, a także współtworzył partię Związek Komunistów Polskich „Proletariat”[1].
Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” (1968)[2].
Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 3 Tuje rz. 3 m. 40)[3].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Krzysztof Łoziński: Sekta komunistów. „Wprost” Nr 24/2003 (1072).
- ↑ „Strażak: pismo Związku Ochotniczych Straży Pożarnych”, nr 22 (282), 16–30 listopada 1968, s. 5.
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie