wymowa:
IPA[ˌĩw̃stɨˈtut͡sʲja], AS[ĩũ̯stytucʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.samogł.+n/m+szczelin.akc. pob. ?/i
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) zakład o charakterze publicznym zajmujący się określonym zakresem spraw
(1.2) zespół norm prawnych lub obyczajowych dotyczących organizacji jakiejś dziedziny życia
(1.3) organizacja działająca na podstawie tych norm
(1.4) wypełniana przez jakąś osobę funkcja społeczna, często niesformalizowana, rozumiana jako instytucja (1.1) w znaczeniu przenośnym
odmiana:
(1)
przykłady:
(1.1) W Polsce istnieje instytucja Rzecznika Praw Dziecka.
(1.2) Rodzina jest instytucją naturalną i niezastąpioną.
(1.3) PCK jest instytucją pożytku publicznego.
(1.4) W społecznościach żydowskich zawsze istniała instytucja swatki.
składnia:
kolokacje:
(1.1) instytucja kultury
synonimy:
(1.3) organizacja
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. instytucjonalizacja ż, zinstytucjonalizowanie n
przym. instytucjonalny, zinstytucjonalizowany
przysł. instytucjonalnie
czas. instytucjonalizować
związki frazeologiczne:
etymologia:
ang., franc. institution, z łac. institutio[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „instytucja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  2. Hasło „instytucja” w: Słownik wyrazów obcych, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. 1995 i nn.