magik

magik (język polski)

magik (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈmaɟik], AS: [maǵik], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba robiąca sztuczki mające sprawiać wrażenie magii

(1.2) pot. przen. ktoś perfekcyjny w tym, czym się zajmuje

(1.3) pot. sprytny oszust

(1.4) reg. łódz. fachowiec, specjalista, rzemieślnik, zwłaszcza zajmujący się naprawą

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	magik	magicy
dopełniacz	magika	magików
celownik	magikowi	magikom
biernik	magika	magików
narzędnik	magikiem	magikami
miejscownik	magiku	magikach
wołacz	magiku	magicy

przykłady:

(1.1) Wybraliśmy się na pokaz słynnego magika.

(1.2) Widziałeś jakie akrobacje robili ci magicy na swoich motorach?

(1.4) Trzeba wezwać magika do tego komputera.

składnia:

(1.2) magik od

kolokacje:

(1.2) magik od komputerów

synonimy:

(1.1) iluzjonista, prestidigitator, sztukmistrz, kuglarz

antonimy:

hiperonimy:

(1.2) mistrz, wirtuoz

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. mag m, magia ż, magiczka ż

przym. magiczny

przysł. magicznie

związki frazeologiczne:

zrobić Magika

etymologia:

gr. μαγικός

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) magician, entertainer, illusionist, conjurer
• esperanto: (1.1) magiisto, iluziisto
• koreański: (1.1) 마술사 (masulsa)
• tahitański: (1.1) tahutahu
• tajski: (1.1) นักมายากล
• włoski: (1.1) mago m

źródła: