Bohdan Osadczuk: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Nie podano opisu zmian Znaczniki: Wycofane VisualEditor |
m MalarzBOT: regeneracja szablonu {{Biogram infobox}} |
||
(Nie pokazano 11 wersji utworzonych przez 7 użytkowników) | |||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Biogram infobox |
{{Biogram infobox |
||
|imię i nazwisko = Bohdan Osadczuk |
|imię i nazwisko = Bohdan Osadczuk |
||
⚫ | |||
|imię i nazwisko org = |
|||
| |
|opis grafiki = Bohdan Osadczuk, [[Krynica-Zdrój]], [[8 września]] [[2005]] |
||
| |
|alt grafiki = |
||
| |
|data urodzenia = [[1 sierpnia]] [[1920]] |
||
| |
|miejsce urodzenia = [[Kołomyja]] |
||
|data śmierci = [[19 października]] [[2011]] |
|||
|miejsce urodzenia = [[Kołomyja]] |
|||
| |
|miejsce śmierci = [[Czechówka (województwo małopolskie)|Czechówka]] |
||
⚫ | |||
|miejsce śmierci = [[Czechówka (województwo małopolskie)|Czechówka]] |
|||
| |
|commons = Category:Bohdan Osadczuk |
||
⚫ | |||
⚫ | |||
|www = |
|||
}} |
}} |
||
[[Plik:Bohdan Osadczuk 02.JPG|thumb| |
[[Plik:Bohdan Osadczuk 02.JPG|thumb|upright|Bohdan Osadczuk, [[Krynica-Zdrój]], 8 września 2005]] |
||
[[Plik:Bohdan Osadczuk and Leopold Unger.jpg|thumb |
[[Plik:Bohdan Osadczuk and Leopold Unger.jpg|thumb|Bohdan Osadczuk z [[Leopold Unger|Leopoldem Ungerem]], [[Krynica-Zdrój]], 9 września 2005]] |
||
⚫ | '''Bohdan Osadczuk''', ps. „Berlińczyk”, „Alexander Korab” (ur. [[1 sierpnia]] [[1920]] w [[Kołomyja|Kołomyi]], zm. [[19 października]] [[2011]] w [[Zakliczyn]]ie<ref name="pslava">[https://www.pslava.info/index.php?Node=357362 Parnikoza Iwan Zakliczyn (20.09.2022)].</ref>) – [[Ukraińcy|ukraiński]] historyk, publicysta i dziennikarz, [[sowietologia|sowietolog]], badacz historii [[Europa Środkowo-Wschodnia|Europy Środkowo-Wschodniej]]. Członek Rady [[Kolegium Europy Wschodniej im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego we Wrocławiu|Kolegium Europy Wschodniej im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego]]. |
||
⚫ | |||
⚫ | '''Bohdan Osadczuk''', ps. „Berlińczyk”, „Alexander Korab” (ur. [[1 sierpnia]] [[1920]] w [[Kołomyja|Kołomyi]], zm. [[19 października]] [[2011]] w [[ |
||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
||
Syn Iwana i Franciszki Osadczuków. Dzieciństwo i młodość |
Syn Iwana i Franciszki Osadczuków. Dzieciństwo i młodość spędził na Kielecczyźnie, we wsiach [[Boszczynek]] i [[Przybenice]], dokąd jego ojciec został skierowany jako nauczyciel<ref name=Osadczuk>{{cytuj |autor = Jurij Szapował |tytuł = Bohdan Osadczuk jako rzecznik europejskiego dialogu cywilizacyjnego |url = http://czasopisma.isppan.waw.pl/index.php/sp/article/view/1032 |czasopismo = Studia Polityczne |data = 2021-01-25 |data dostępu = 2023-07-06 |wolumin = 48 |numer = 4 |s = 119–150 |doi = 10.35757/STP.2020.48.4.09}}</ref>. Uczęszczał do gimnazjum w [[Pińczów|Pińczowie]], skąd został wydalony w 1938 r. w wyniku konfliktu na tle narodowościowym<ref name=Osadczuk />. Po wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] przebywał wraz z rodziną w [[Kazimierza Wielka|Kazimierzy Wielkiej]] i [[Busko-Zdrój|Busku-Zdroju]]<ref name=Osadczuk />. Korzystając z uprzywilejowania Ukraińców pod niemiecką okupacją [[Matura|maturę]] (po kursach przygotowawczych), zdał w okupowanym [[Kraków|Krakowie]] w roku 1941. |
||
Od 1941 studiował historię krajów Europy Wschodniej i Bałkanów, prawo międzynarodowe i języki wschodnie na [[Uniwersytet Humboldtów w Berlinie|Uniwersytecie Humboldtów]] w [[Berlin]]ie, gdzie w 1944 obronił pracę dyplomową na temat prasy na [[Zakarpacie|Ukrainie Zakarpackiej]]. |
Od 1941 r. studiował historię krajów Europy Wschodniej i Bałkanów, prawo międzynarodowe i języki wschodnie na [[Uniwersytet Humboldtów w Berlinie|Uniwersytecie Humboldtów]] w [[Berlin]]ie, gdzie w 1944 obronił pracę dyplomową na temat prasy na [[Zakarpacie|Ukrainie Zakarpackiej]]. |
||
Twierdził, że podczas wojny utrzymywał kontakty zarówno z przedstawicielami „podziemia ukraińskiego – [[Ukraińska Powstańcza Armia|UPA]], jak i polskiego – [[Armia Ludowa|AL]]”<ref>http://www.rzeczpospolita.pl/tematy/giedroyc/postacie.html Życiorys z „Rzeczpospolitej”.</ref>. |
Twierdził, że podczas wojny utrzymywał kontakty zarówno z przedstawicielami „podziemia ukraińskiego – [[Ukraińska Powstańcza Armia|UPA]], jak i polskiego – [[Armia Ludowa|AL]]”<ref>[https://web.archive.org/web/20100126140138/http://www.rzeczpospolita.pl/tematy/giedroyc/postacie.html Życiorys z „Rzeczpospolitej”].</ref>. |
||
W latach 1946–1950 pracował w [[Polska Misja Wojskowa w Niemczech|Polskiej Misji Wojskowej]] w [[Berlin]]ie<ref name=Osadczuk />. Publikował następnie w „Die Neue Zeitung”, niemieckojęzycznym dzienniku, założonym przez Amerykanów<ref name=Osadczuk />. W czerwcu 1950 uczestniczył w berlińskim antykomunistycznym [[Kongres Wolności Kultury|Kongresie Wolności Kultury]], gdzie poznał [[Jerzy Giedroyc|Jerzego Giedroycia]] i [[Józef Czapski|Józefa Czapskiego]]<ref name=Osadczuk />. W wyniku tego spotkania, wespół z [[Jerzy Prądzyński|Jerzym Prądzyńskim]], od czerwca 1952 do stycznia 1953 zaczął wydawać niemieckojęzyczny biuletyn informacyjny: „Stimmen zu Osteuropäischen Fragen” („Głosy na temat kwestii Europy Wschodniej”), finansowany ze środków [[Instytut Literacki|Instytutu Literackiego w Paryżu]]. Od tego czasu współpracował z [[Kultura (miesięcznik)|paryską „Kulturą”]], pod ps. „Berlińczyk”. Jego korespondencja z [[Jerzy Giedroyc|Jerzym Giedroyciem]] ukazała się w tomie: ''Emigracja ukraińska. Listy 1950-1982'' (seria: „Archiwum »Kultury «”; Czytelnik [[2005 w literaturze|2005]], {{ISBN|83-07-02981-3}}). |
|||
Doktoryzował się w [[Wolny Uniwersytet Ukraiński|Wolnym Ukraińskim Uniwersytecie]], pisząc pracę o polityce narodowościowej od [[Włodzimierz Lenin|Lenina]] do [[Nikita Chruszczow|Chruszczowa]]. Był od 1966 docentem, profesorem i wreszcie prorektorem tego uniwersytetu. |
Doktoryzował się w [[Wolny Uniwersytet Ukraiński|Wolnym Ukraińskim Uniwersytecie]], pisząc pracę o polityce narodowościowej od [[Włodzimierz Lenin|Lenina]] do [[Nikita Chruszczow|Chruszczowa]]<ref name=Osadczuk />. Był od 1966 docentem, profesorem i wreszcie prorektorem tego uniwersytetu. |
||
Od lat 50. i 60. był berlińskim dziennikarzem i korespondentem kilku pism: „Basler Nationalzeitung” i „[[Neue Zürcher Zeitung]]” ([[Szwajcaria]], komentator spraw dot. [[Europa Wschodnia|Europy Wschodniej]] i komunizmu) oraz współpracownikiem: „[[Der Tagesspiegel]]”, |
Od lat 50. i 60. był berlińskim dziennikarzem i korespondentem kilku pism: „Basler Nationalzeitung” i „[[Neue Zürcher Zeitung]]” ([[Szwajcaria]], komentator spraw dot. [[Europa Wschodnia|Europy Wschodniej]] i komunizmu) oraz współpracownikiem: „[[Der Tagesspiegel]]”, „[[Műnchener Merkur]]”, „[[Stuttgarter Nachrichten]]” i „[[Kölner Stadtanzeiger]]”. Od 1956 roku do lat siedemdziesiątych występował jako komentator w niemieckim programie telewizyjnym „Internationaler Frühschoppen”<ref name=Osadczuk />. |
||
Od 1966 był profesorem historii najnowszej Europy Wschodniej w [[Otto-Suhr-Institut]] na [[Wolny Uniwersytet Berliński|Wolnym Uniwersytecie w Berlinie]]. Tam m.in. napisał swą [[Habilitacja|pracę habilitacyjną]], poświęconą planom [[Józef Piłsudski|Józefa Piłsudskiego]], dotyczących wojny prewencyjnej przeciwko [[Adolf Hitler|Hitlerowi]]. |
|||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | Odznaczony m.in. [[Order Orła Białego|Orderem Orła Białego]] (3 maja 2001)<ref>{{Monitor Polski|2001|21|346}}.</ref> i Krzyżem Komandorskim [[Order Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej|Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej]] (30 marca 1994) ''za wybitne zasługi w działalności na rzecz pojednania polsko-ukraińskiego''<ref>{{Monitor Polski|1994|30|245}}.</ref>. W 2005 otrzymał tytuł „Człowieka Pogranicza”, 8 listopada 2007 [[Nagroda „Rzeczpospolitej” im. Jerzego Giedroycia|Nagrodę im. Jerzego Giedroycia]] przyznawaną przez dziennik „Rzeczpospolita”. 13 listopada 2009 ''w uznaniu dorobku naukowego oraz działań na rzecz pojednania polsko-ukraińskiego'' [[Ministerstwo Spraw Zagranicznych (Polska)|minister]] [[Radosław Sikorski]] nadał mu [[Odznaka Honorowa Bene Merito|Odznakę Honorową „Bene Merito”]]<ref>{{Cytuj stronę |url = https://web.archive.org/web/20181108025707/http://www.msz.gov.pl/pl/aktualnosci/archiwum/aktualnosc_31431?printMode=true |tytuł = Wręczenie przez ministra Radosława Sikorskiego odznaki Bene Merito |opublikowany = msz.gov.pl |data = 14 listopada 2009 |archiwum = https://archive.is/PHNz |zarchiwizowano = 2012-08-05}}</ref>. |
||
⚫ | Odznaczony m.in. [[Order Orła Białego|Orderem Orła Białego]] (3 maja 2001)<ref>{{Monitor Polski|2001|21|346}}.</ref> i Krzyżem Komandorskim [[Order Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej|Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej]] (30 marca 1994) ''za wybitne zasługi w działalności na rzecz pojednania polsko-ukraińskiego''<ref>{{Monitor Polski|1994|30|245}}.</ref>. W 2005 r. otrzymał tytuł „Człowieka Pogranicza”, 8 listopada 2007 [[Nagroda „Rzeczpospolitej” im. Jerzego Giedroycia|Nagrodę im. Jerzego Giedroycia]] przyznawaną przez dziennik „Rzeczpospolita”. 13 listopada 2009 ''w uznaniu dorobku naukowego oraz działań na rzecz pojednania polsko-ukraińskiego'' [[Ministerstwo Spraw Zagranicznych (Polska)|minister]] [[Radosław Sikorski]] nadał mu [[Odznaka Honorowa Bene Merito|Odznakę Honorową „Bene Merito”]]<ref>{{Cytuj stronę |url = https://web.archive.org/web/20181108025707/http://www.msz.gov.pl/pl/aktualnosci/archiwum/aktualnosc_31431?printMode=true |tytuł = Wręczenie przez ministra Radosława Sikorskiego odznaki Bene Merito |opublikowany = msz.gov.pl |data = 14 listopada 2009 |archiwum = https://archive.is/PHNz |zarchiwizowano = 2012-08-05}}</ref>. |
||
⚫ | W 2007 ukazała się księga pamiątkowa pt. ''Polska. Ukraina. Osadczuk. Księga jubileuszowa ofiarowana profesorowi Bohdanowi Osadczukowi w 85 rocznicę urodzin'' (pod red. [[Bogumiła Berdychowska|Bogumiły Berdychowskiej]] i [[Ola Hnatiuk|Oli Hnatiuk]], Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej 2007, {{ISBN|978-83-227-2625-9}}). |
||
⚫ | W 2007 r. ukazała się księga pamiątkowa pt. ''Polska. Ukraina. Osadczuk. Księga jubileuszowa ofiarowana profesorowi Bohdanowi Osadczukowi w 85 rocznicę urodzin'' (pod red. [[Bogumiła Berdychowska|Bogumiły Berdychowskiej]] i [[Ola Hnatiuk|Oli Hnatiuk]], Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej 2007, {{ISBN|978-83-227-2625-9}}). |
||
Mieszkał w [[Berlin]]ie. Msza pogrzebowa odbyła się 25 października 2011 w kościele w Zakliczynie. |
|||
Mieszkał w [[Berlin]]ie. Ze względu na podeszły wiek sprowadził się do rodziny swojej koleżanki Agaty Frajtag do Zakliczyna<ref name=Osadczuk />. Tam zmarł i został pochowany na cmentarzu parafialnym. Msza pogrzebowa odbyła się 25 października 2011 w kościele w Zakliczynie z uczestnictwem duchowieństwa greckokatolickiego i rzymskokatolickiego<ref name="pslava" />. |
|||
== Twórczość == |
== Twórczość == |
||
Linia 55: | Linia 53: | ||
== Linki zewnętrzne == |
== Linki zewnętrzne == |
||
⚫ | |||
* [http://www.rp.pl/artykul/67876.html Osadczuk laureatem nagrody Giedroycia] |
* [http://www.rp.pl/artykul/67876.html Osadczuk laureatem nagrody Giedroycia] |
||
Linia 60: | Linia 59: | ||
{{SORTUJ:Osadczuk, Bohdan}} |
{{SORTUJ:Osadczuk, Bohdan}} |
||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
[[Kategoria:Ukraińscy historycy]] |
[[Kategoria:Ukraińscy historycy]] |
||
[[Kategoria:Ukraińscy publicyści]] |
[[Kategoria:Ukraińscy publicyści]] |
||
[[Kategoria:Ukraińscy sowietolodzy]] |
[[Kategoria:Ukraińscy sowietolodzy]] |
||
[[Kategoria:Ukrainoznawcy]] |
[[Kategoria:Ukrainoznawcy]] |
||
⚫ | |||
⚫ | |||
[[Kategoria:Odznaczeni Orderem Orła Białego (III Rzeczpospolita)]] |
[[Kategoria:Odznaczeni Orderem Orła Białego (III Rzeczpospolita)]] |
||
⚫ | |||
⚫ | |||
[[Kategoria:Laureaci Nagrody Przyjaźni i Współpracy]] |
|||
[[Kategoria:Ludzie związani z paryską „Kulturą”]] |
[[Kategoria:Ludzie związani z paryską „Kulturą”]] |
||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ |
Aktualna wersja na dzień 13:48, 10 lis 2023
Bohdan Osadczuk, Krynica-Zdrój, 8 września 2005 | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Odznaczenia | |
Bohdan Osadczuk, ps. „Berlińczyk”, „Alexander Korab” (ur. 1 sierpnia 1920 w Kołomyi, zm. 19 października 2011 w Zakliczynie[1]) – ukraiński historyk, publicysta i dziennikarz, sowietolog, badacz historii Europy Środkowo-Wschodniej. Członek Rady Kolegium Europy Wschodniej im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Iwana i Franciszki Osadczuków. Dzieciństwo i młodość spędził na Kielecczyźnie, we wsiach Boszczynek i Przybenice, dokąd jego ojciec został skierowany jako nauczyciel[2]. Uczęszczał do gimnazjum w Pińczowie, skąd został wydalony w 1938 r. w wyniku konfliktu na tle narodowościowym[2]. Po wybuchu II wojny światowej przebywał wraz z rodziną w Kazimierzy Wielkiej i Busku-Zdroju[2]. Korzystając z uprzywilejowania Ukraińców pod niemiecką okupacją maturę (po kursach przygotowawczych), zdał w okupowanym Krakowie w roku 1941.
Od 1941 r. studiował historię krajów Europy Wschodniej i Bałkanów, prawo międzynarodowe i języki wschodnie na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie, gdzie w 1944 obronił pracę dyplomową na temat prasy na Ukrainie Zakarpackiej. Twierdził, że podczas wojny utrzymywał kontakty zarówno z przedstawicielami „podziemia ukraińskiego – UPA, jak i polskiego – AL”[3].
W latach 1946–1950 pracował w Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie[2]. Publikował następnie w „Die Neue Zeitung”, niemieckojęzycznym dzienniku, założonym przez Amerykanów[2]. W czerwcu 1950 uczestniczył w berlińskim antykomunistycznym Kongresie Wolności Kultury, gdzie poznał Jerzego Giedroycia i Józefa Czapskiego[2]. W wyniku tego spotkania, wespół z Jerzym Prądzyńskim, od czerwca 1952 do stycznia 1953 zaczął wydawać niemieckojęzyczny biuletyn informacyjny: „Stimmen zu Osteuropäischen Fragen” („Głosy na temat kwestii Europy Wschodniej”), finansowany ze środków Instytutu Literackiego w Paryżu. Od tego czasu współpracował z paryską „Kulturą”, pod ps. „Berlińczyk”. Jego korespondencja z Jerzym Giedroyciem ukazała się w tomie: Emigracja ukraińska. Listy 1950-1982 (seria: „Archiwum »Kultury «”; Czytelnik 2005, ISBN 83-07-02981-3).
Doktoryzował się w Wolnym Ukraińskim Uniwersytecie, pisząc pracę o polityce narodowościowej od Lenina do Chruszczowa[2]. Był od 1966 docentem, profesorem i wreszcie prorektorem tego uniwersytetu.
Od lat 50. i 60. był berlińskim dziennikarzem i korespondentem kilku pism: „Basler Nationalzeitung” i „Neue Zürcher Zeitung” (Szwajcaria, komentator spraw dot. Europy Wschodniej i komunizmu) oraz współpracownikiem: „Der Tagesspiegel”, „Műnchener Merkur”, „Stuttgarter Nachrichten” i „Kölner Stadtanzeiger”. Od 1956 roku do lat siedemdziesiątych występował jako komentator w niemieckim programie telewizyjnym „Internationaler Frühschoppen”[2].
Od 1966 był profesorem historii najnowszej Europy Wschodniej w Otto-Suhr-Institut na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie. Tam m.in. napisał swą pracę habilitacyjną, poświęconą planom Józefa Piłsudskiego, dotyczących wojny prewencyjnej przeciwko Hitlerowi.
W latach 80. był wydawcą pisma niezależnych intelektualistów ukraińskich na emigracji pt. „Widnowa”[2].
W 1983 r. został wyróżniony Nagrodą Przyjaźni i Współpracy „Kultury”[2].
Odznaczony m.in. Orderem Orła Białego (3 maja 2001)[4] i Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (30 marca 1994) za wybitne zasługi w działalności na rzecz pojednania polsko-ukraińskiego[5]. W 2005 r. otrzymał tytuł „Człowieka Pogranicza”, 8 listopada 2007 Nagrodę im. Jerzego Giedroycia przyznawaną przez dziennik „Rzeczpospolita”. 13 listopada 2009 w uznaniu dorobku naukowego oraz działań na rzecz pojednania polsko-ukraińskiego minister Radosław Sikorski nadał mu Odznakę Honorową „Bene Merito”[6].
W 2007 r. ukazała się księga pamiątkowa pt. Polska. Ukraina. Osadczuk. Księga jubileuszowa ofiarowana profesorowi Bohdanowi Osadczukowi w 85 rocznicę urodzin (pod red. Bogumiły Berdychowskiej i Oli Hnatiuk, Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej 2007, ISBN 978-83-227-2625-9).
Mieszkał w Berlinie. Ze względu na podeszły wiek sprowadził się do rodziny swojej koleżanki Agaty Frajtag do Zakliczyna[2]. Tam zmarł i został pochowany na cmentarzu parafialnym. Msza pogrzebowa odbyła się 25 października 2011 w kościele w Zakliczynie z uczestnictwem duchowieństwa greckokatolickiego i rzymskokatolickiego[1].
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]- Die Entwicklung der kommunistischen Parteien Ostmittelseuropas (1962)
- Weisser Adler, Kreuz und Rote Fahne. Chronik der Krisen des kommunistischen Herrschaftssystems in Polen 1956-1982 (1982)
- Ukraina, Polska, świat. Wybór reportaży i artykułów (wybrał i przedmową opatrzył Andrzej Stanisław Kowalczyk; wstęp Jerzy Giedroyc i Czesław Miłosz; seria: „Meridian”; Pogranicze 2000, ISBN 83-86872-06-3)
- Wiek ukraińsko-polski: rozmowy z Bohdanem Osadczukiem (rozmowy przeprowadzili: Andrzej Stanisław Kowalczyk i Basil Kerski, współpraca Krzysztof Zastawny; Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej 2001, ISBN 83-227-1777-6; wydanie uzupełnione pt. Polska i Ukraina. Rozmowy z Bohdanem Osadczukiem, Wydawnictwo Kolegium Europy Wschodniej 2008, ISBN 978-83-89185-60-0)
- Niepodległa Ukraina (seria: „Meridian”; Pogranicze 2006, ISBN 83-86872-86-1)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Parnikoza Iwan Zakliczyn (20.09.2022).
- ↑ a b c d e f g h i j k Jurij Szapował , Bohdan Osadczuk jako rzecznik europejskiego dialogu cywilizacyjnego, „Studia Polityczne”, 48 (4), 2021, s. 119–150, DOI: 10.35757/STP.2020.48.4.09 [dostęp 2023-07-06] .
- ↑ Życiorys z „Rzeczpospolitej”.
- ↑ M.P. z 2001 r. nr 21, poz. 346.
- ↑ M.P. z 1994 r. nr 30, poz. 245.
- ↑ Wręczenie przez ministra Radosława Sikorskiego odznaki Bene Merito. msz.gov.pl, 14 listopada 2009. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-05)].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ukraiński polonofil. Pamięci Bohdana Osadczuka, pod redakcją Iwony Hofman, Lublin: UMCS 2012.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Ukraińscy historycy
- Ukraińscy publicyści
- Ukraińscy sowietolodzy
- Ukrainoznawcy
- Odznaczeni Orderem Orła Białego (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej
- Odznaczeni Odznaką Honorową Bene Merito
- Laureaci Nagrody Przyjaźni i Współpracy
- Ludzie związani z paryską „Kulturą”
- Ludzie urodzeni w Kołomyi
- Ludzie związani z Chełmem
- Urodzeni w 1920
- Zmarli w 2011