Przejdź do zawartości

Dąbrówka Starzeńska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Observatis (dyskusja | edycje) o 20:50, 22 mar 2024. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Dąbrówka Starzeńska
wieś
Ilustracja
Panorama Dąbrówki Starzeńskiej
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Powiat

rzeszowski

Gmina

Dynów

Liczba ludności (2020)

437[2]

Strefa numeracyjna

16

Kod pocztowy

36-065[3]

Tablice rejestracyjne

RZE

SIMC

0601290[4]

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Dąbrówka Starzeńska”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Dąbrówka Starzeńska”
Położenie na mapie powiatu rzeszowskiego
Mapa konturowa powiatu rzeszowskiego, blisko dolnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Dąbrówka Starzeńska”
Położenie na mapie gminy wiejskiej Dynów
Mapa konturowa gminy wiejskiej Dynów, na dole znajduje się punkt z opisem „Dąbrówka Starzeńska”
Ziemia49°46′34″N 22°14′25″E/49,776111 22,240278[1]
Kościół Matki Bożej Częstochowskiej

Dąbrówka Starzeńskawieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie rzeszowskim, w gminie Dynów[4]. Leży nad Sanem, 25 km od Sanoka, na granicy Pogórza Przemyskiego i Dynowskiego.

W latach 1954–1968 wieś należała do gromady Siedliska, następnie należała i była siedzibą władz gromady Dąbrówka Starzeńska. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa przemyskiego.

Dąbrówka Starzeńska należy do rzymskokatolickiej parafii Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Siedliskach w dekanacie Dynów. Kościół filialny pod wezwaniem Matki Bożej Częstochowskiej wybudowano w latach 80. XX w.

Części wsi

Integralne części wsi Dąbrówka Starzeńska[5][4]
SIMC Nazwa Rodzaj
0601308 Dół część wsi
0601314 Góra część wsi
0601320 Reszów przysiółek

Zamek

We wsi znajdują się ruiny zamku Kmitów (XV w.). Ruiny otacza rozległy park pełen starych drzew, a w nim dobrze zachowana alejka grabowa. Według podań ludowych zamek miała rzekomo wybudować królowa Bona dla wojewody Firleja. Legenda głosi, że zamek łączy z Dynowem podziemny tunel. Rozbudowano go w kształcie prostokąta wraz z parkiem dzięki następnym właścicielom z rodu Stadnickich. Właściciel Stanisław Stadnicki, zwany Diabłem Łańcuckim, najeżdżał dobra dynowskie kasztelana Wapowskiego.

W 1629 r. budowa zapór i zmiana koryta Sanu pogorszyła stosunki z sąsiadami Wapowskimi, którym rzeka zaczęła zalewać ziemie. Po Stadnickich zamek był w posiadaniu, Ossolińskich, później Podolskich i Parysów, a w XIX wieku przeszedł wraz z osadą w posiadanie Starzeńskich.

W 1863 r. na zamku przebywali przywódcy powstania styczniowego, gen. Marian Langiewicz i gen. Ludwik Mierosławski. Lata swojej świetności zamek ten przeżywał za czasów Starzeńskich, którzy w drugiej połowie XIX w. dobudowali dwór oraz przerobili zamkowe baszty na mieszkania. Zamek szczycił się bogatą biblioteką oraz pokaźnym zbiorem dzieł sztuki.

Po śmierci hrabiego Juliana Starzeńskiego majątkiem do 1939 roku zarządzał jego brat Kazimierz Starzeński. Po wybuchu II wojny światowej w dworze krótko przebywali Niemcy, a po nich do czerwca 1941 roku Rosjanie.

Zamieszkany do 1945 r., potem został spalony i wysadzony przez UPA. Zamek jest częściowo rozebrany i pozostaje w ruinie. W pobliżu zamku, na końcu grabowej alejki wybudowano kaplicę grobową (ok. 1900 r.).

Galeria

Przypisy

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 22604
  2. Raport o stanie gminy w roku 2020. Stan ludności 31.12.2020 str. 6 [dostęp 2022-01-22]
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 218 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  4. a b c GUS. Rejestr TERYT
  5. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)

Linki zewnętrzne