Przejdź do zawartości

Józef Jarmużyński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest najnowsza wersja artykułu Józef Jarmużyński edytowana 19:12, 25 sty 2023 przez Archiwald (dyskusja | edycje).
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Józef Jarmużyński
Ilustracja
Sygnatura Józefa Jarmużyńskiego
Data urodzenia

1858

Data i miejsce śmierci

14 listopada 1936
Warszawa

Dziedzina sztuki

Grafika,
drzeworyt sztorcowy

Józef Jarmużyński (ur. 1858, zm. 14 listopada 1936 w Warszawie), artysta grafik, specjalizujący się w drzeworycie sztorcowym, a także urzędnik kolei warszawsko-wiedeńskiej[a].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Współpracował niemal wyłącznie z „Tygodnikiem Ilustrowanym”, do którego wykonał ponad 100 drzeworytów w latach 1875–87 i 1892, odtwarzając rysunki i obrazy artystów polskich i obcych. Z ważniejszych prac: Czumaki - Tadeusza Ajdukiewicza; Wystawa dzieł sztuki w Warszawie, Brama ze skał w Ojcowie i Na pasterkę - Feliksa Brzozowskiego; Przed Teatrem Wielkim i W Ogrodzie Saskim - Józefa Ejsmonda; Z Sieciechowskiej puszczy i Nad Pilicą - Jana Konopackiego; Nabożeństwo pasyjne, Stożenie siana, U handlarza koni i W porębie - Apoloniusza Kędzierskiego; Widok ogólny Białej Cerkwi - Jana Kauzika, Przyjazd artystów teatrów prowincjonalnych - Stanisława Masłowskiego, Przy armacie i Przed pasterką - Feliksa Sypniewskiego, Kulig - Alfreda Wierusza Kowalskiego. Pochowany na Starych Powązkach w Warszawie (kwatera 37-1-12/13)[1].

Galeria wybranych drzeworytów

[edytuj | edytuj kod]
  1. Informacje biograficzne pochodzą z inskrypcji nagrobnej artysty na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Cmentarz Stare Powązki: JARMUŻYŃSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-04-15].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających. Malarze, rzeźbiarze, graficy, tom 3, Ossolineum 1979, s. 236.
  • Grajewski L., Bibliografia ilustracji w czasopismach polskich XIX i pocz. XX w. (do 1918 r.), PWN Warszawa 1972
  • Opałek M., Drzeworyt w czasopismach polskich XIX stulecia, Warszawa 1949, s. 50.
  • Socha G., Andriolli i rozwój drzeworytu w Polsce, Ossolineum 1988