Justyn II: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m przywrócenie spisu treści zgodnie z WP:Dostępność#Spis treści |
m MalarzBOT: regeneracja szablonu {{Władca infobox}} |
||
Linia 2: | Linia 2: | ||
|władca = Justyn II |
|władca = Justyn II |
||
|imiona = Flavius Iustinus Iunior |
|imiona = Flavius Iustinus Iunior |
||
|tytulatura = Flavius Iustinus Iunior Augustus |
|||
|grafika = Icones imperatorvm romanorvm, ex priscis numismatibus ad viuum delineatae, and breui narratione historicâ (1645) (14743530671).jpg |
|grafika = Icones imperatorvm romanorvm, ex priscis numismatibus ad viuum delineatae, and breui narratione historicâ (1645) (14743530671).jpg |
||
|opis grafiki = |
|opis grafiki = |
||
Linia 11: | Linia 10: | ||
|dewiza = |
|dewiza = |
||
|1. tytuł = [[Cesarze bizantyńscy|Cesarz bizantyński]] |
|1. tytuł = [[Cesarze bizantyńscy|Cesarz bizantyński]] |
||
|1. sukcesja = |
|||
|1. od = [[565]] |
|1. od = [[565]] |
||
|1. do = [[5 października]] [[578]] |
|1. do = [[5 października]] [[578]] |
||
|1. koronacja = |
|1. koronacja = |
||
|1. poprzednik = [[Justynian I Wielki]] |
|1. poprzednik = [[Justynian I Wielki]] |
||
|1. następca =[[Tyberiusz II Konstantyn]] |
|1. następca = [[Tyberiusz II Konstantyn]] |
||
|dynastia = [[Dynastia justyniańska|justyniańska]] |
|dynastia = [[Dynastia justyniańska|justyniańska]] |
||
|data urodzenia = ok. [[520]] |
|data urodzenia = ok. [[520]] |
Aktualna wersja na dzień 12:41, 20 gru 2023
Cesarz bizantyński | |
Okres |
od 565 |
---|---|
Poprzednik | |
Następca | |
Dane biograficzne | |
Dynastia | |
Data urodzenia |
ok. 520 |
Data śmierci | |
Moneta | |
Solid Justyna II |
Justyn II, Flavius Iustinus Iunior Augustus (ur. ok. 520, zm. 5 października 578) – cesarz bizantyński od 565 do 578 roku z dynastii justyniańskiej, siostrzeniec i następca cesarza Justyniana I Wielkiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Pochodzenie i młodość
[edytuj | edytuj kod]Był synem Wigilancji i siostrzeńcem cesarza Justyniana I[1]. Jego żoną była Zofia, siostrzenica małżonki Justyniana I – cesarzowej Teodory[1]. Sprawował na dworze funkcję opiekuna (marszałka) dworu (łac. cura palatii)[2]. W latach 551-552 wchodził w skład cesarskiej komisji prowadzącej rozmowy z papieżem Wigiliuszem.
Przez wiele lat Justynian I nie wyznaczał następcy tronu, ale jako możliwi kandydaci wymieniani byli Justyn – syn cesarskiego kuzyna Germanusa – oraz Justyn, syn Wigilancji. Justyn II zawdzięczał tron przychylności przełożonego cesarskiej sypialni Kallinika i dowódcy pałacowej straży Tyberiusza. Koronacja nowego władcy odbyła się jeszcze w noc śmierci poprzednika[2].
Polityka
[edytuj | edytuj kod]Rządy Justyn II zaczął od ściągnięcia znad Dunaju swojego niedawnego konkurenta do tronu i polecił mu wyjazd do Egiptu na honorowe wygnanie, jednak już po roku prawdopodobnie zlecił jego morderstwo. Cesarz odmówił płacenia danin północnym plemionom, które były w ten sposób zniechęcane do najazdów na cesarstwo – decyzja wynikła ze złej sytuacji finansowej państwa. Z tego samego powodu zwiększał ucisk fiskalny poddanych, co wywoływało zamieszki. Justyn chciał kontynuować politykę umacniania państwa – dążył z tego powodu do ugody z monofizytami (571), później jednak wznowił prześladowania[2].
Cesarz utracił również ogromne obszary w Italii na rzecz ariańskich Longobardów. Przyczyną utraty Italii był sojusz Longobardów z Awarami. Te dwa plemiona wspólnie pobiły Gepidów, co wykorzystał m.in. Justyn II włączając część ich terytorium do cesarstwa (567). Wkrótce potem jednak Longobardowie w obliczu rosnącej siły Awarów najechali Italię (568), szukając dla siebie bezpieczniejszych terytoriów. Osłabione cesarstwo nie było natomiast w stanie przeciwstawić się longobardzkiemu najazdowi i utraciło przyłączoną kilkadziesiąt lat wcześniej krainę[2]. Na załamaniu się bizantyjskiego władztwa w Italii skorzystali biskupi rzymscy, odtąd znów faktyczni panowie miasta.
Jego rządy upłynęły także pod znakiem wojen z Persją, której odmówił płacenia trybutu. Wojna rozpoczęła się w 572 roku, uniemożliwiając m.in. przeciwdziałanie utracie Italii. Armia perska opanowała Mezopotamię i Syrię, zdobyła także strategicznie ważną twierdzę w Dara (573). Justyn przez kilka miesięcy nie przyjmował jednak do wiadomości faktu oblężenia tego miasta, a gdy zgodził się na wysłanie odsieczy twierdza była już w rękach przeciwnika. Wiadomość o utracie twierdzy była impulsem do pierwszego pojawienia się u cesarza „obłędu”. Podczas wojen z Persją zniszczono Syrię – wówczas jedną z bogatszych prowincji. W 575 r. doszło do bitwy pod Melitene, prawdopodobnie największej w dziejach Bizancjum wieku VI i będącej wielkim sukcesem militarnym państwa[2].
Na północy imperium armie Justyna musiały walczyć z Awarami, z Hiszpanii stopniowo wypierali Bizantyńczyków Wizygoci, w Afryce doszło do rebelii Maurów[2].
Choroba
[edytuj | edytuj kod]Po klęskach na froncie syryjskim u Justyna rozwinęły się objawy choroby – cesarz narzekał na osłabienie mięśni, bóle kończyn i układu moczowego. Rozwinęły się także objawy psychiczne – słyszenie głosów, widzenie „demonów”, ataki agresji. Objawy te mogą wskazywać na schizofrenię[2].
Z powodu pogłębiającej się choroby psychicznej, Justyn zmuszony został przez żonę wyznaczyć swojego następcę, który pomógłby mu w sprawowaniu rządów. W okresie remisji objawów wyznaczył więc następcę (574), pomijając wszystkich swoich krewnych wybrał generała Tyberiusza, stronnika z ostatnich lat życia swego poprzednika Justyniana I i dodatkowo adoptował go. Zofia i Tyberiusz rządzili razem jako regenci przez 4 lata, podczas kiedy choroba Justyna ciągle się pogłębiała. 26 września 578 roku Justyn mianował Tyberiusza augustem (cesarzem), zaś zmarł już 5 października w wyniku zakażenia po operacji pęcherza[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- A. Krawczuk, Poczet cesarzy bizantyjskich. Wczesne Bizancjum, Warszawa 1992, s. 183 -189.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]