Przejdź do zawartości

Ringwoodyt

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest najnowsza wersja artykułu Ringwoodyt edytowana 11:43, 20 maj 2023 przez Mirus255 (dyskusja | edycje).
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 20 maj 2023, była oparta na tej wersji.
Ringwoodyt

Ringwoodyt – jest formą oliwinu. Skład chemiczny minerału może być różny, od czystego Mg2SiO4, do Fe2SiO4. Minerał zawiera 2,5% wagowych wody, a najbardziej uwodnione około 3% wagowych[1]. Uzyskany w warunkach laboratoryjnych minerał nie zawierający żelaza jest bezbarwny. Przy zawartości jednego procenta molowego Fe2SiO4 barwa minerału jest intensywnie niebieska[2].

Ringwoodyt zidentyfikowano po raz pierwszy w 1969 roku w meteorycie Tenham. Zaproponowana przez odkrywców nazwa upamiętnia Australijczyka profesora Teda Ringwooda z Australian National University, który badał polimorficzne przejścia fazowe minerałów płaszcza ziemskiego. Nazwa została zaaprobowana przez Commission on New Minerals and Mineral Names[3].

Z badań i modeli wynika, że ringwoodyty występują w strefie przejściowej na głębokościach 410-660 (525-660) kilometrów[1][4].

Ringwoodyt ziemskiego pochodzenia odkryto w 2008 roku na terenie Juíny w stanie Mato Grosso w drobnym diamencie, znalezionym w żwirze płytkiej rzeki. Diament został wyniesiony na powierzchnię Ziemi przez skałę wulkaniczną zwaną kimberlitem[5]. W badanym elemencie zawartość wody wynosiła około 1% wagowo. Jednak przy powszechnym występowaniu tego minerału w płaszczu Ziemi oznaczałoby to, że w strefie przejściowej zgromadzone jest więcej wody niż we wszystkich oceanach na powierzchni planety[6][7]. Wyniki badań wskazują na istnienie rozległej strefy w płaszczu ziemskim bogatej w wodę[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Y. Ye, D. A. Brown, J. R. Smyth, W. R. Panero i inni. Compressibility and thermal expansion of hydrous ringwoodite with 2.5(3) wt% H2O. „American Mineralogist”. 97 (4), s. 573–582, 2012. DOI: 10.2138/am.2012.4010. ISSN 0003-004X. (ang.). 
  2. ↑ H. Keppler. Optical and near infrared spectra of ringwoodite to 21.5 GPa: Implications for radiative heat transport in the mantle. „American Mineralogist”. 90 (7), s. 1209–1212, 2005. DOI: 10.2138/am.2005.1908. ISSN 0003-004X. (ang.). 
  3. ↑ R. A. Binns, R. J. Davis, S. J. B. Reed. Ringwoodite, Natural (Mg,Fe)2SiO4 Spinel in the Tenham Meteorite. „Nature”. 221 (5184), s. 943–944, 1969. DOI: 10.1038/221943a0. ISSN 0028-0836. (ang.). 
  4. ↑ Xiaoge Huang, Yousheng Xu, Shun-ichiro Karato. Water content in the transition zone from electrical conductivity of wadsleyite and ringwoodite. „Nature”. 434 (7034), s. 746–749, 2005. DOI: 10.1038/nature03426. ISSN 0028-0836. (ang.). 
  5. ↑ DG. Pearson, FE. Brenker, F. Nestola, J. McNeill i inni. Hydrous mantle transition zone indicated by ringwoodite included within diamond.. „Nature”. 507 (7491), s. 221-4, Mar 2014. DOI: 10.1038/nature13080. PMID: 24622201. 
  6. ↑ Richard A. Lovett. Tiny diamond impurity reveals water riches of deep Earth. „Nature”, 2014. DOI: 10.1038/nature.2014.14862. ISSN 1476-4687. (ang.). 
  7. ↑ Ringwoodyt z wnętrza Ziemi. kopalniawiedzy.pl, 13 kwietnia 2013.
  8. ↑ B. Schmandt, S. D. Jacobsen, T. W. Becker, Z. Liu i inni. Dehydration melting at the top of the lower mantle. „Science”. 344 (6189), s. 1265–1268, 2014. DOI: 10.1126/science.1253358. ISSN 0036-8075. (ang.). 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ringwoodyt&oldid=70407215”