Przejdź do zawartości

Serra Gaúcha

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest najnowsza wersja artykułu Serra Gaúcha edytowana 23:00, 18 sty 2018 przez Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje).
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Jezioro w Gramado

Serra Gaúcha – łańcuch górski oraz region w Brazylii, leżący na północ od Porto Alegre. Zamieszkany głównie przez potomków niemieckich i włoskich emigrantów. Region stanowi centrum produkcji brazylijskich win[1]. W regionie znajduje się Park Narodowy Aparados da Serra.

Wielu Brazylijczyków twierdzi, że region jest "niebrazylijski" ze względu na duże wpływy Starego Świata.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Region popularny wśród europejskich emigrantów w ciągu całego XIX wieku. Pierwsi niemieccy osadnicy zaczęli przybywać w 1824 roku, zaś włoscy w 1875. Niemcy wybierali nizinne tereny, bliskie źródeł, z kolei Włosi zasiedlali górzyste tereny, przypominające im rodzinne strony. Większość z nich pochodziła z Wenecji Euganejskiej i Trydentu. Pod koniec XIX wieku Włosi rozwinęli tu uprawy winorośli z macierzystych odmian, jak np. bonarda, barbera, trebbiano czy muscat oraz produkcję wina, a niektóre wytwórnie szczycą się tradycją sięgającą tego okresu[1][2].

Miasta niemieckich osadników składają się z wielu małych budynków, zbudowanych w typowej niemieckiej architekturze. W rezultacie osady wyglądały jak wioski czy miasteczka. Wielu Brazylijczyków w tym regionie mówi jeszcze po niemiecku, głównie dialektem Riograndenser Hunsrückisch.

W tych okolicach włoska kultura jest ciągle obecna, mieszkańcy mówią po włosku, a w szczególności dialektem Talian. Wpływy włoskie można również dostrzec w lokalnej kuchni, np. polenta.

Główne miasta regionu

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Anthony Rose: Ameryka Południowa. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 839. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.).
  2. Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 540-541. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]