Przejdź do zawartości

Świadkowie Jehowy w Tuvalu

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Świadkowie Jehowy w Tuvalu
Państwo

 Tuvalu

Liczebność
(2023)

93

% ludności kraju
(2023)

0,8%

Liczba zborów
(2023)

1

Rozpoczęcie działalności

lata 70. XX wieku

Mapa konturowa Tuvalu, po prawej znajduje się punkt z opisem „Tokotu”
Położenie Sali Królestwa w Tuvalu – w Tokotu na atolu Funafuti[1]

Świadkowie Jehowy w Tuvalu – społeczność wyznaniowa w Tuvalu, należąca do ogólnoświatowej wspólnoty Świadków Jehowy, licząca w 2023 roku 93 głosicieli, należących do 1 zboru[2]. Na dorocznej uroczystości Wieczerzy Pańskiej w 2023 roku zgromadziły się 202 osoby (ok. 1,8% mieszkańców)[3]. Działalność miejscowych Świadków Jehowy koordynuje Biuro Oddziału w Suva na Fidżi[4].

Według spisu powszechnego ludności i mieszkań z 2017 roku spośród ponad 10,5 tys. spisanych mieszkańców przynależność do wyznania zadeklarowało 155 osób, co stanowi 1,5% populacji kraju[5].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W roku 1979 na wyspę Funafuti należącą do Tuvalu zostali skierowani misjonarze, absolwenci Biblijnej Szkoły Strażnicy – Gilead – Geoffrey W. Jackson (od 2005 roku członek Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy) wraz z żoną, Jeanette (Jenny Alcock)[6]. W tym czasie w Tuvalu działało trzech głosicieli[7]. Pierwszymi wyznawcami w Tuvalu zostały osoby zapoznane z religią Świadków Jehowy przez Tofigę Foua w pierwszej połowie lat 80. XX wieku. Utworzyły one pierwszy zbór na atolu Funafuti, który 9 marca 1983 został oficjalnie zarejestrowany jako społeczność religijna[6].

Ponieważ nie był dostępny żaden słownik języka tuvalu, misjonarz Świadków Jehowy, Geoffrey W. Jackson, wspólnie z żoną zaczął go tworzyć[a]. Słownik ten został wydany przez władze australijskie w 2001 roku jako dar dla ludności Tuvalu. W 1999 roku Jackson razem z żoną opublikował też podręcznik do gramatyki języka tuvalu[8][7][b].

Geoffrey W. Jackson wspólnie z żoną przetłumaczył książkę Prawda, która prowadzi do życia wiecznego i wydrukował ją na ręcznej maszynie drukarskiej. Pierwszymi publikacjami Świadków Jehowy w języku tuvalu przeznaczonymi do rozpowszechniania były zaproszenia na Pamiątkę oraz traktat „Wiadomości Królestwa nr 30”. Stopniowo w języku tym ukazały się różne broszury oraz niektóre książki. Były one drukowane w australijskim Biurze Oddziału. Informacje o nowych publikacjach podawano w radiu, niekiedy nawet wśród najważniejszych wiadomości[7].

W roku 1983 australijskie Biuro Oddziału rozpoczęło druk kwartalnego wydania czasopisma „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy” w języku tuvalu o objętości 24 stronic[7]. Od stycznia 1989 roku „Strażnica” ukazuje się co miesiąc[8].

Pod koniec lat 80. XX w. przetłumaczono na język tuvalu książkę Będziesz mógł żyć wiecznie w raju na ziemi. Wyrazy doceniania dla wartości edukacyjnej tej publikacji o tematyce biblijnej wyraził między innymi były premier Tuvalu, gubernator generalny Tomasi Puapua: W imieniu mojego rządu oraz własnym pragnę ze szczególną radością powiedzieć, że ta książka to nowe i istotne uzupełnienie najważniejszych „bogactw” Tuvalu. Powinniście się bardzo cieszyć z roli, jaką w tym odegraliście — to wspaniały wkład w budowanie życia duchowego narodu. Jestem przekonany, że dzieło to na trwałe zapisze się w historii Tuvalu w dziedzinie wydawnictw edukacyjnych[9].

W sierpniu 1994 roku wybudowano nową Salę Królestwa i większe biuro tłumaczeń[10]. Na uroczyste otwarcie nowego obiektu przybyły 163 osoby, w tym żona premiera[11]. W 2011 roku na kongresie pod hasłem „Niech przyjdzie Królestwo Boże!”, Geoffrey W. Jackson z Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy ogłosił wydanie Chrześcijańskich Pism Greckich w Przekładzie Nowego Świata w języku tuvalu[7][c].

W 2008 roku około 50 głosicieli prowadziło działalność ewangelizacyjną na Funafuti, Nanumanga, Niutao, Vaitupu oraz Nukufetau[6]. W 2010 roku liczba głosicieli wzrosła do 67, a na Pamiątce śmierci Jezusa Chrystusa było obecnych 251 osób[12]. W 2011 roku zanotowano liczbę 71 głosicieli[13][14], rok później – 75[15], a w roku 2015 – 86[16].

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Pierwszy opis gramatyki języka tuvalu został opublikowany w 1945 roku, jednak najwidoczniej misjonarze Świadków Jehowy nie mieli do niego dostępu (zob. Te Ngangana a te tuvalu : handbook on the language of the Ellice Islands. (Book, 1945), WorldCat.org; Tuvalu Language, www.tuvaluislands.com).
  2. ↑ Opublikowany jako: Geoff i Jenny Jackson, An introduction to Tuvaluan, Suva: Oceania Printers, 1999 (ang.).
  3. ↑ Ponieważ językiem tuvalu posługuje się mniej niż 15 tysięcy osób, jest to dotychczas najmniejsza grupa językowa, która otrzymała Przekład Nowego Świata (źródło: Watchtower, „Niech się weselą mnogie wyspy”, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, 15 sierpnia 2015, s. 5, 8.).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2015-01-05].
  2. ↑ Tuvalu – Ilu tam jest Świadków Jehowy [online], jw.org [dostęp 2024-04-15].
  3. ↑ Watchtower, Sprawozdanie z działalności Świadków Jehowy w poszczególnych krajach w roku 2023 [online], jw.org [dostęp 2024-04-15].
  4. ↑ Watchtower, Biuro Oddziału na Fidżi [online], jw.org [dostęp 2014-06-28].
  5. ↑ Population and Housing Census 2017. Central Statistics Division. [dostęp 2024-11-25]. (ang.).
  6. ↑ a b c TUVALU Submission to the UNHRC in conducting the Universal Periodic Review, Submission of the Jehovah’s Witnesses in Tuvalu [online], 2008 (ang.).
  7. ↑ a b c d e Watchtower, „Niech się weselą mnogie wyspy”, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, CXXXVI, Towarzystwo Strażnica, 15 sierpnia 2015, s. 3–8, ISSN 1234-1150.
  8. ↑ a b „Powinno wszystkim przysporzyć radości”, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Towarzystwo Strażnica, 15 grudnia 2000, ISSN 1234-1150.
  9. ↑ Program oświatowy o szerokim zasięgu, „Przebudźcie się!”, Towarzystwo Strażnica, 22 grudnia 2000, s. 9, ISSN 1234-1169.
  10. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 1995, New York: Towarzystwo Strażnica, 1995, s. 18.
  11. ↑ Robocza wizyta na wyspach Pacyfiku!, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Towarzystwo Strażnica, 15 sierpnia 2000, s. 9, 10, ISSN 1234-1150.
  12. ↑ Watchtower, Rocznik Świadków Jehowy 2011, New York: Towarzystwo Strażnica, 2011, s. 40–47, ISBN 978-83-61557-21-0.
  13. ↑ Dane statystyczne z roku służbowego 2011. [dostęp 2012-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-19)].
  14. ↑ Watchtower, Rocznik Świadków Jehowy 2012, New York: Towarzystwo Strażnica, 2012, s. 44–51, ISBN 978-83-61557-26-5.
  15. ↑ Watchtower, Rocznik Świadków Jehowy 2013, New York: Towarzystwo Strażnica, 2013, s. 180–187, ISBN 978-83-61557-32-6.
  16. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2016, Towarzystwo Strażnica, 2016, s. 186, 187.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Świadkowie Jehowy w Australii i Oceanii
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Świadkowie_Jehowy_w_Tuvalu&oldid=75351527”