10 Pułk Ułanów Litewskich

10 Pułk Ułanów Litewskich

Odznaka pamiątkowa 10 puł.
Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1918
Rozformowanie	1939 (1944)
Tradycje
Święto	8 maja
Nadanie sztandaru	4 listopada 1920
Dowódcy
Pierwszy	płk Władysław Obuch-Woszczatyński
Ostatni	ppłk Kazimierz Busler (1939) mjr Marian Walter ps. „Zadora” (1944)
Działania zbrojne
wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Nowogródkiem (18 IV 1919) bitwa pod Gawinowiczami (8 III 1920) kampania wrześniowa bitwa pod Kockiem (2–6 X 1939)
Organizacja
Dyslokacja	ul. Kawaleryjska 70 Białystok
Rodzaj sił zbrojnych	Wojska lądowe
Rodzaj wojsk	kawaleria
Podległość	2 BJ (1919-1920) VIII BJ (1921–1924) XVIII BK (1924–1929) Podlaska BK (1937–1939) BK „Plis” (1939)

Ułani podczas mszy polowej na zamku w Nowogródku, 3 maja 1919

10 Pułk Ułanów Litewskich (10 p.uł.) – oddział kawalerii Samoobrony Litwy i Białorusi, Wojska Litwy Środkowej i Wojska Polskiego II RP.

Pułk stacjonował w garnizonie Białystok.

Wchodził kolejno w skład wielkich jednostek kawalerii (do 1924 – jazdy): VIII BJ → VIII BK → XVIII BK → BK „Białystok” → Podlaskiej BK.
Święto pułkowe obchodzono 8 maja, w rocznicę dojścia pułku do Dniepru w 1920.

Formowanie pułku

9 grudnia 1918, w Pietkowie koło Łap, w składzie Dywizji Litewsko-Białoruskiej przystąpiono do formowania pułku ułanów Nr 12. 28 grudnia 1918 wydany został pierwszy rozkaz dzienny. 30 grudnia 1918 oddział przemianowany został na 10 pułk ułanów.

Większość oficerów i szeregowych pochodziła z terenu dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Dało to zresztą powód do powstania żurawiejki:

Z Litwy borów, pól i łanów,
to dziesiąty pułk ułanów.

Umundurowanie pochodziło głównie ze zdobytych niemieckich składnic wojskowych. To jednak nie w pełni zaspokajało potrzeby rosnącego w siłę pułku. Stąd różnorodność w ubiorze była wyjątkowo duża. Uzbrojenie również nie było jednolite: ckm niemieckie i rosyjskie, karabinki przeważnie austriackie, trochę francuskich i niemieckich, z szablami było podobnie. Jednak największym problemem pułku był brak koni, starano się je sukcesywnie zdobywać. Na tym tle powstała następna przyśpiewka:

Jedzie ułan z dziesiątego,
wyją psy na widok jego.

Pułk w walce o granice

W miarę osiągania gotowości bojowej poszczególne szwadrony zaczęły odchodzić na front wzmacniając Dywizję Litewsko-Białoruską oraz szereg innych związków piechoty działających na kierunkach: Baranowicze, Mińsk, Bobrujsk. Boje pułku w pełnym składzie zaczęły się dopiero we wrześniu 1919 w ramach 2 Brygady Jazdy. W ciągu całej jesieni pułk utrzymywał łączność między związkami piechoty, niepokojąc jednocześnie przeciwnika częstymi wypadami, przynoszącymi znaczne korzyści taktyczne i pewną ilość zdobycznej broni. Podczas ofensywy polskiej Grupy Poleskiej na Mozyrz i Kalenkowicze jej lewe skrzydło ubezpieczała 2 Brygada Jazdy. Wchodzący w jej skład 10 pułk ułanów wysłał 8 marca 1920 na rozpoznanie w kierunku Horwala i Rzeczycy 3 szwadron rtm. Jerzego Jastrzębskiego. Następnego dnia szwadron doszedł do Rudnik, a wzięci tam do niewoli sowieccy jeńcy zeznali, że w pobliskich Gawinowiczach zatrzymał się sztab brygady wchodzącej w skład 57 Dywizji Strzelców. Dowódca 3 szwadronu rtm. Jastrzębski zebrał czternastu ułanów i z tak szczupłym oddziałkiem ruszył na Gawinowicze.Jeszcze przed miejscowością napotkano kolumnę sztabu, która maszerowała na Krasne. Niespodziewana szarża ułanów kompletnie zaskoczyła ochronę sztabu, która nie podjęła walki i rzuciła się do ucieczki. Zaskoczenie i brawurowe działanie stało się podstawą polskiego zwycięstwa. Do niewoli wzięto 72 jeńców, zdobyto 7 ckm-ów, tabory i dużą ilość sprzętu telefonicznego.

W związku z wyprawą kijowską 2 Brygada Jazdy otrzymała zadanie osiągnięcia linii Dniepru. Po zaciętych walkach w rejonie Horlawu, Chromatycz i Łojowa 8 maja 1920 pułk doszedł do Dniepru i obsadził zachodni brzeg. Gwałtowna ofensywa wojsk radzieckich na froncie ukraińskim zmusiła polskie wojsko do opuszczenia Kijowa i linii Dniepru. Od tego momentu pułk w ciągu kilku tygodni osłaniał wycofującą się piechotę i toczył zażarte boje narzucone przez przeciwnika (pod Lunią, Skrybałowem, Filipowiczami i Nowosiółkami). Eszelonem ze stacji Żytkowicze, drogą okrężna przez Brześć, pułk dojechał do stacji Nowojelnia, a tam napadnięty poniósł poważne straty w broni maszynowej. Tocząc walki odwrotowe na Podlasiu dotarł 6 sierpnia do Siedlec, aby transportem kolejowym udać się za Wisłę, do Grodziska i tam otrzymać uzupełnienie. Powrót na front zbiegł się z kontrofensywą polską i już 18 i 19 sierpnia pułk stoczył boje pod Górą i Starożrebami. Począwszy od połowy września w składzie odtworzonej 2 Brygady Jazdy, z niezwykłą szybkością i wytrwałością wkroczył do bitwy nad Niemnem, po czym dokonując długiego rajdu, w ciągłej bojowej styczności z przeciwnikiem dotarł do Dołhinowa i Krywicz, gdzie 19 października 1920 otrzymał wiadomość o zawieszeniu broni.

Dnia 4 listopada 1920 w kościele w Parafianowie poświęcono i wręczono sztandar ofiarowany przez hrabinę Julię Potocką. Rozkaz wydany w przeddzień wręczenia sztandaru brzmiał: W dniu jutrzejszym za zezwoleniem Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego pułk otrzymuje sztandar. Akt ten w życiu pułku jest najdonioślejszym, gdyż przezeń Ojczyzna obdarza pułk symbolem zaufania, pokładanego w swym żołnierzu, dając mu godło, pod którem żołnierz polski walczy, zwycięża lub w imię honoru Jej umiera. Walcząc w ciągu dwóch niemal lat nigdy pułk 10 ułanów nie zawiódł pokładanej w nim nadziei, wierzę, iż nadal każdy z nas, wierny tradycjom naszych dziadów da swą krew i życie w obronie Ojczyzny, sztandaru i honoru pułku. Z rejonu bracławskiego (pułk wchodził wówczas w skład wojsk Litwy Środkowej) pułk został przesunięty na granicę litewską. Tam pozostawał do jesieni 1922. Straty pułku w latach 1918–1920 były nieznaczne. Poległo: 1 oficer i 19 szeregowych. Liczba rannych nie jest znana. Poważne straty w broni maszynowej i koniach poniósł pułk w trakcie transportu kolejowego w czerwcu 1920. Zdobycze wojenne i straty zadane nieprzyjacielowi w latach 1918–1920 były duże. Pułk wziął do niewoli około 800 jeńców, jeden sztab brygady, kilka sztabów pułkowych. Zdobyto kilkaset koni, przeszło 1000 karabinów, kilka lokomotyw, 150 wagonów z prowiantem i amunicją, liczny sprzęt łączności oraz kasę dywizyjną.

Kawalerowie Virtuti Militari

Żołnierze pułku odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari za wojnę 1918-1920:
por. Wiktor Arnoldt-Russocki	por. Henryk Buszyński	kpr. Jan Bołdowski
chor. Tadeusz Biedrzycki	plut. Kazimierz Bryłko	kpr. Stefan Cogiel
st. uł. Stefan Czarnecki	rtm. Mieczysław Dąbrowski	wchm. Antoni Jabłoński nr 3521
kpr. Bonifacy Jasiński	rtm. Jerzy Jastrzębski	st. uł. Stanisław Kajtel
por. Aleksander Kulikowski	uł. Jan Lanc	plut. Ludwik Landzberg
wchm. Andrzej Matyszczyk	por. Marian Okulicz-Kozaryn	wchm. Franciszek Roszkowski
ppor. Antoni Skarżyński	wchm. Aleksy Strauch	plut. Zygmunt Tetera-Szkutelski
por. Andrzej Węcławowicz	rtm. Stanisław Wodziński	kpr. Antoni Zarański

Za działania wojenne 1918-1920 odznaczono Krzyżem Virtuti Militari 5 oficerów oraz 9 podoficerów i szeregowych. Krzyżami Walecznych odznaczono 21 oficerów i szeregowych.

Lata pokoju

10 puł. w drodze do Belwederu w celu złożenia życzeń imieninowych Józefowi Piłsudskiemu; 19 marca 1928

We wrześniu 1922 pułk został przeniesiony do Białegostoku. Ułani byli bardzo ciepło przyjęci przez społeczność miasta, a szczególnie przez kobiety. W pułku staż odbywali kandydaci na oficerów i podoficerów zawodowych. Pułk Ułanów Litewskich był na tyle atrakcyjny, że w latach dwudziestych i trzydziestych przybywali na staż oficerowie z Finlandii i Szwecji. Zgodnie z rozkazem ministra spraw wojskowych O.V. L 33035 E z 1925 r. przy pułku stacjonował 1 Szwadron Samochodów Pancernych. Staraniem pułku w 1932 w powiecie Wysokie Mazowieckie powstał Szwadron Krakusów.

Pułk w planie mobilizacyjnym „S”
Nazwa pododdziału	Termin	Miejsce mobilizacji
dowódca pułku z drużyną	alarm	Białystok
pluton łączności
1÷4 szwadrony
szwadron karabinów maszynowych
szwadron pionierów nr 111
szwadron kawalerii nr 59	8
pluton ckm nr 59	8
szwadron samochodów pancernych nr 111	5
szwadron samochodów pancernych nr 116	5
Kwatera Główna nr 111 (I eszelon)	alarm
Kwatera Głowna nr 111 (II eszelon)	4
poczta polowa nr 56	4
sąd polowy nr 111	4
kolumna taborowa nr 365	7
kolumna taborowa nr 367	9
uzupełnienie do czasu „W”	6
uzupełnienie szw. pionierów nr 111	5
szwadron marszowy 1/10 puł	18
pluton marszowy 1/111	25
pluton marszowy 1/59	30
dowódca brygady kawalerii nr 18	alarm
szwadron zapasowy	do 15
oficer placu Białystok	2

Obsada personalna i struktura organizacyjna w marcu 1939

Stanowisko	Stopień, imię i nazwisko
dowódca pułku	ppłk Kazimierz Busler
I zastępca dowódcy	ppłk Józef Tacjan Plackowski
adiutant	rtm. Kazimierz Nostitz-Jackowski
naczelny lekarz medycyny	kpt. lek Adam Mokrzycki
lekarz weterynarii	kpt. dr Józef Gabriel Wysokiński
komendant rejonu PW Konnego	rtm. Antoni II Paszkowski
II zastępca dowódcy (kwatermistrz)	mjr Włodzimierz Łączyński
oficer mobilizacyjny	rtm. Napoleon Kostanecki
zastępca oficera mobilizacyjnego	por. Teodor Piotr Kopeć
oficer administracyjno-materiałowy	rtm. adm. (kaw.) Adam Kozubowski
dowódca szwadronu gospodarczego	rtm. Kazimierz Nostitz-Jackowski
oficer gospodarczy	kpt. int. Marceli Midor
oficer Żywnościowy	ppor. Marian Aleksander Jurecki
dowódca plutonu łączności	por. Czesław Klimowicz
dowódca plutonu kolarzy	ppor. Jan Mączka
dowódca plutonu ppanc.	vacat
dowódca 1 szwadronu	rtm. Władysław Abramowicz
dowódca plutonu	ppor. Bolesław Rostocki
dowódca 2 szwadronu	por. Czesław Szadkowski
dowódca plutonu	ppor. Stefan Kazimierz Majewski
dowódca 3 szwadronu	rtm. Ludwik Napoleon Mościcki
dowódca plutonu	por. Zbigniew Antoni Chamski
dowódca 4 szwadronu	rtm. Eugeniusz Zygmunt Majewski
dowódca plutonu	por. Władysław Michał Radzymiński
dowódca plutonu	ppor. Stanisław Kurpiewski
dowódca szwadronu km	por. Zbigniew Antoni Wroczyński
dowódca plutonu	ppor. Zdzisław Mikołaj Budyń
dowódca plutonu	chor. Marian Trochimiak
dowódca szwadronu zapasowego	rtm. Antoni II Paszkowski
zastępca dowódcy	chor. Tadeusz Biedrzycki
odkomenderowany	por. Stanisław Lucjan Zdanowicz
na kursie	rtm. Tomasz Dworzecki-Bohdanowicz
na kursie	rtm. Konstanty Kalinowski
na kursie	por. Kazimierz Julian Domański
na kursie	por. Jerzy Sarnecki

Kampania wrześniowa 1939

25 sierpnia 1939 10 puł opuścił koszary i nocnym marszem osiągnął rejon m. Zawady. Następne dni wypełniła osłona mobilizacji Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”. W dniu 27 sierpnia zajął pozycje w rejonie wzgórz wokół m. Olszowa Góra, gdzie przygotowywał umocnienia. 1 września odprawę pułku przeprowadzono o godz. 8:00 w m. Orlikowo. W dniach 2–4 września pułk wziął udział w wypadzie na teren Prus Wschodnich w rejonie m. Milewo, Brzózki Wielkie, Kożuchy. Następnie wziął udział w potyczce w rejonie wsi Glinki. Pułk następnie wycofał się w rejon Bory Czarneckie, które osiągnął 6 września i rejon Andrzejki – Koskowo w dniu 8 września. Natarcie na zajęty przez Niemców Brok (9 września) wykazało jego pełną gotowość. 10 września operował w rejonie m. Łetownica, a 11 września m. Krzeczkowo. Przed południem 12 września w rejonie wsi Bieńki zaatakowany przez czołgi. W nocy 13 września pułk przesunął się walcząc w rejon wsi Mień, gdzie doszło do poważnego starcia z nieprzyjacielem. Łącznie 12–13 września zniszczył 11 niemieckich wozów bojowych i jeden samolot. 14 września pułk osiągnął m. Koryciny. W tym dniu nieprzyjaciel zdołał rozbić Podlaską BK, co odcięło pułk od brygady. 15 września pułk operował w rejonie Speszyn – Puchały. 17 września pułk znalazł się w rejonie Panasiuk i skierował się na Omelianiec. Pułk przesunął się 18 września do Puszczy Białowieskiej do m. Budy i Rudni i 19 września dołączył do Suwalskiej Brygady Kawalerii. W wyniku reorganizacji pułk wszedł w skład Brygady „Plis” (Dywizji Kawalerii „Zaza”). 20 września przebywał w Białowieży, a w dniu następnym przeszedł do m. Mszanka, a 22 września do m. Nurzec i Augustynka. Wieczorem 23 września 4 szwadron zniszczył na południe od stacji kolejowej Nurzec sowiecki pociąg wojskowy (parowóz i 5 lor obsadzonych żołnierzami). 24 września zniszczył 2 czołgi w Radziwiłłówce. W nocy pułk przeszedł bród na rzece Bug między Mielnikiem i Serpelicami. 26 września dotarł do wsi Jaźwiny. 29 września pułk dotarł do Wólki Zawieprzyckiej. W Zawieprzycach dochodzi do walki z nieprzyjacielem. 30 września postój we wsi Niedźwiada i Czemiernikach, gdzie pułk atakują radzieckie samoloty. 2 października całonocne walki o Serokomlę. Pułk w łączności z 2 i 5 pułkiem ułanów wziąć udział w bitwie pod Kockiem. W boju pod Serokomlą 3 szwadron zdołał jeszcze unieruchomić 3 czołgi niemieckie.

Tablica pamiątkowa w kościele w Woli Gułowskiej – miejscu ostatnich walk pułku

Ostatnie zacięte walki pułk prowadził w rejonie Woli Gułowskiej. Pułk skapitulował 6 października o godz. 14. Broń złożono o godz. 21 koło Adamowa.

W kampanii 1939 poległo i zmarło w wyniku poniesionych ran: 7 oficerów i 19 szeregowych. Przypuszczalne straty w rannych wyniosły: 15 oficerów i 60 szeregowych. Straty zadane nieprzyjacielowi w 1939 to: zniszczone 18 czołgów, 19 samochodów pancernych, 12 motocykli, jedna radiostacja i zestrzelony samolot.

Struktura organizacyjna i obsada personalna we wrześniu 1939

dowódca pułku	ppłk Kazimierz Busler
zastępca dowódcy pułku	ppłk kaw. Józef Plackowski
II zastępca dowódcy pułku	mjr Stanisław Fedorowski
dowódca pocztu dowódcy	por. Kazimierz Domański
adiutant	rtm. Kazimierz Nostitz-Jackowski
oficer informacyjny	por. Zbigniew Chamski
dowódca szw. gosp.	rtm. Florian Berdowski
oficer żywnościowy	chor. Marian Trochimiak
płatnik	ppor. Krzysztof Friedman-Mieczysławski († 5 X pod Fiukówką)
lekarz	kpt. Adam Mokrzycki
lekarz wet.	por. Czesław Tarkowski
kapelan	ks. kpl. Józef Cieciuchowski († 18 IX, Mień)
dowódca plutonu łączności	por. Czesław Klimowicz
dowódca plutonu kolarzy	ppor. Jan Mączka
	por. Kazimierz Domański (od 5 IX)
dowódca drużyny pionierów	NN.
dowódca plutonu ppanc.	por. Stanisław Zdanowicz
dowódca 1 szwadronu	rtm. Władysław Abramowicz
dowódca 2 szwadronu	por. Czesław Szadkowski
dowódca 3 szwadronu	rtm. Ludwik Napoleon Mościcki
dowódca 4 szwadronu	por. Teodor Kopeć
dowódca szwadronu ckm	por. Zbigniew Wroczyński

Mapy walk pułku

• 
  SGO „Narew”
• 
  Bitwa pod Kockiem
• 
  Bitwa pod Kockiem

Pułk Armii Krajowej

Trzy lata później staraniem V Inspektoratu Białostockiego Armii Krajowej i VI Inspektoratu Grodzieńskiego AK w obwodach: Białystok miasto i Wołkowysk doszło do konspiracyjnego odtworzenia 10 pułku Ułanów Litewskich. Dowództwo pułku przygotowało szczegółowe rozpoznanie i plany opanowania obiektów ważnych z punktu widzenia akcji powstańczej w Białymstoku i okolicach. Do ogłoszenia godziny „W” jednak nie doszło. Łapanki, wzmożony terror i szybkie postępy Armii Radzieckiej nie pozwoliły na pełne rozwinięcie w ramach akcji „Burza”. Zdołano dokonać tylko częściowo koncentracji niektórych pododdziałów poza miastem. Z akcji przeprowadzonych w okresie kwietnia – maja 1944 należy wymienić: odbicie więźniów obozu knyszyńskiego przez oddział „Graba”, wysadzenie dwóch pociągów wojskowych w pobliżu stacji Czarny Blok i Trypucie oraz akcję na posterunek żandarmerii w Dobrzyniewie, gdzie zdobyto broń i amunicję. W lipcu zlikwidowano oddział własowców wyposażony w miotacze ognia. Oddział podporucznika „Waleriana” (S. Racewicz), porucznika „Groma” (J. Dziejma) i kapitana „Zaremby” wzięły do niewoli 60 Niemców i własowców, przekazując ich następnie napotkanej jednostce Armii Radzieckiej. Straty poniesione podczas okupacji oraz w trakcie realizacji planu „Burza” nie są znane.

Tradycje Pułku kultywuje 1 Podlaska Brygada Obrony Terytorialnej.

Symbole pułkowe

Sztandar 10 pułku Ułanów Litewskich

Sztandar

Pułk otrzymał sztandar 4 listopada 1920, a ofiarowała go hr. Julia Potocka, która była gorliwą opiekunką pułku. W kościele w Parafianowie odbyła się uroczystość poświęcenia i wręczenia sztandaru. Uczestniczyły w niej wyższe władze wojskowe i społeczeństwo.

Odznaka pamiątkowa

Odznaka zatwierdzona Dz. Rozk. MSWojsk. nr 2, poz. 15 z 26 stycznia 1926. Stanowi ją srebrny orzeł jagielloński z emaliowaną tarczą romańską na piersi w barwach proporczyka amarantowo-białego z paskiem biało granatowym. Orzeł nałożony jest na podkowę z sześcioma podkowiakami. U dołu podkowy barokowa tarcza herbowa z Pogonią w czerwonym polu. Czteroczęściowa – oficerska i żołnierska, wykonana w srebrze lub w tombaku srebrzonym, emaliowana. Wymiary: 57x36 mm. Projekt: Adolf Bucholtz; wykonanie: Zellman Liwszyc – Wilno.

Barwy

Proporczyk	Opis
	proporczyk amarantowo-biały z wąskim paskiem biało-granatowym pośrodku
	proporczyk dowództwa w 1939
	proporczyk 1 szwadronu w 1939
	proporczyk 2 szwadronu w 1939
	proporczyk 3 szwadronu w 1939
	proporczyk 4 szwadronu w 1939
	proporczyk 5 szwadronu ckm w 1939
	proporczyk plutonu łączności w 1939
Inne	Opis
	Na czapce rogatywce – otok amarantowy
	Szasery ciemnogranatowe, lampasy amarantowe, wypustka amarantowa
	„Łapka” (do 1921) – karmazynowa

Żurawiejka

Z Litwy borów, pól i łanów, to dziesiąty pułk ułanów. A rozkazów kto nie słucha, to dziesiąty pułk Obucha.

Jedzie ułan z dziesiątego, wyją psy na widok jego. W Dniepru wodach konie poi, pułk dziesiąty – pomni moi.

O dziesiątym nic nie wiemy, Więc go chwalić nie będziemy.

Żołnierze pułku

Dowódcy pułku

• płk Władysław Obuch-Woszczatyński (1918 – IV 1920)
• ppłk Stefan Grabowski (cz.p.o. od IV 1919)
• płk Walerian Jachimowicz (1920)
• płk Seweryn Grabowski (1920–1921)
• płk Terencjusz O’Brien de Lacy (1921–1928)
• ppłk / płk dypl. kaw. Witosław Porczyński (XI 1928 – II 1938)
• ppłk Kazimierz Busler (1938 – 6 X 1939)
• mjr Marian Walter ps. „Zadora” (1944)

Zastępcy dowódcy pułku (od 1938 – I zastępca dowódcy)

• ppłk Stefan Grabowski (1919 – 23 VII 1920 → dowódca 6 puł)
• ppłk kaw. Stanisław Józef Rabiński (1924)
• ppłk. kaw. Witold Łada-Zabłocki (do XI 1927 → dyspozycja dowódcy OK III)
• ppłk SG Witosław Porczyński (XI 1927 – XI 1928 → dowódca pułku)
• mjr / ppłk kaw. Zdzisław Karol Kwiatkowski (VII 1929 – 31 III 1930 → dowódca 3 pszwol.)
• mjr kaw. Jan Kałłaur (od 15 VI 1930)
• ppłk kaw. Józef Plackowski (1939 – X 1939)

II zastępcy dowódcy pułku – kwatermistrzowie

• mjr kaw. Włodzimierz Łączyński (do VII 1939 → zastępca dowódcy 2 psk)

Żołnierze 10 pułku ułanów – ofiary zbrodni katyńskiej

Biogramy ofiar zbrodni katyńskiej znajdują się między innymi w bazach udostępnionych przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Muzeum Katyńskie.

Nazwisko i imię	stopień	zawód	miejsce pracy przed mobilizacją	zamordowany
Bieńko Kazimierz	porucznik rezerwy	weterynarz		Katyń
Chamski Zbigniew	porucznik	żołnierz zawodowy		Katyń
Karbowicz Bronisław	porucznik rezerwy	lekarz	praktyka w Łodzi	Charków
Mastalerz Mieczysław	podporucznik rezerwy	technik		Katyń
Stwiertnia Paweł	podporucznik rezerwy	technik mechanik		Charków
Zaborowski Zdzisław	podporucznik rezerwy	absolwent SGGW	adm. majątku Czeberaki	Katyń
Ziejewski Stanisław	podporucznik rezerwy			Katyń

Tradycje pułku

Szwadron Kawalerii im. 10 Pułku Ułanów Litewskich podczas święta 18 Białostockiego pułku rozpoznawczego

Oddział nawiązywał do tradycji 10 pułk ułanów Królestwa Kongresowego.
Koło Pułkowe powołano do życia w 1941 w Edynburgu, a następnie odtworzono je w Londynie dopiero w 1952.

1 marca 2017, w ramach obchodów Narodowego Dnia Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”, Minister Obrony Narodowej Antoni Macierewicz nakazał 1 Podlaskiej Brygadzie Obrony Terytorialnej przejąć i z honorem kultywować tradycje oddziałów bojowych Inspektoratu Białostockiego AK, w tym 10 pułku Ułanów Litewskich.

Rok 2022 Rada Miasta Białegostoku ogłosiła rokiem 10 Pułku Ułanów Litewskich upamiętniając w ten sposób 100-ną rocznicę przeniesienia pułku do Białegostoku i jego rolę w historii miasta.

Bibliografia

• Dziennik Urzędowy Ministra Obrony Narodowej. Ministerstwo Obrony Narodowej, 2017. (pol.).
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Almanach oficerski, praca zbiorowa, Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, Warszawa 1923.
• Henryk Buszyński: Zarys historji wojennej 10-go pułku ułanów litewskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Andrzej Dobroński, Krzysztof Filipow: „Dziesiątacy” z Białegostoku. 10 Pułk Ułanów Litewskich. Białystok: Muzeum Wojska w Białymstoku, 1992.
• Krzysztof Filipow, Bohdan Wróblewski: Odznaki pamiątkowe Wojska Polskiego 1921–1939. Kawaleria. Warszawa: Fenix editions, 1992. ISBN 83-900217-3-0.
• Szymon Kucharski, Juliusz Tym: 10 pułk ułanów. T. 22. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2019, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. Odznaki kawalerii. ISBN 978-83-8164-151-7.
• Księga jazdy polskiej pod protektoratem marsz. Edwarda Śmigłego–Rydza. Warszawa 1936. Reprint: Wydawnictwo Bellona Warszawa 1993.
• Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
• Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów. Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax, 1990. ISBN 83-211-1104-1.
• Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945. Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-2043299-2.
• Henryk Smaczny: Księga kawalerii polskiej 1914-1947: rodowody, barwa, broń. Warszawa: TESCO, 1989. ISBN 83-00-02555-3.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2021-09-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].
• Jerzy Wojciechowski: Kawaleria w planie mobilizacyjnym „S”. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2010. ISBN 978-83-62046-24-9.
• Maciej Wyrwa: Nieodnalezione ofiary Katynia? : lista osób zaginionych na obszarze północno-wschodnich województw II RP od 17 września 1939 do czerwca 1940. Pruszków: Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia, 2015. ISBN 978-83-64486-31-9.
• Zdzisław Żygulski (jun.), Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.