Alfrid z Nortumbrii
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Data urodzenia |
VII wiek |
| Data śmierci |
VII wiek |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Rodzeństwo |
Aldfrith (brat przyrodni) |
| Żona | |
Alfrid z Nortumbrii, Alchfrithus, Alchfrido, Ahlfrith (żył w VII wieku) - władca anglosaskiego królestwa Deiry w latach 655-664.
Alfrid był synem potężnego bretwalda Oswiu i jego drugiej żony Rieinmellt, pochodzącej z brytyjskiego plemienia Rheged. Na początku lat 50. VII wieku z polecenia ojca poślubił mercyjską księżniczkę Kineburgę. Brat Kineburgi, Peada, poślubił wówczas siostrę Alfrida, Ealflaedę[1]. Oba te małżeństwa miały na celu wzmocnienie władzy Oswiu poprzez sojusz dynastyczny z Mercją. Nie zachowały się żadne informacje o ewentualnym potomstwie tej pary.
Oswiu miał wielkie problemy z akceptacją swojej osoby jako władcy Deiry, będącej częścią Nortumbrii, której był królem, przez jej mieszkańców. Początkowo umieścił więc na tronie swego bratanka, Etelwalda, ten jednak wystąpił przeciw wujowi i przyłączył się do armii Pendy z Mercji, który najechał na Nortumbrię. Zreflektował się wprawdzie i w bitwie pod Winwaed wycofał swe wojska, jednak Oswiu nie wybaczył zdrady i usunął go z tronu, wyznaczając na jego miejsce swego syna Alfrida.
Alfrid był władcą zależnym od Oswiu. Dają się jednak zauważyć jego ciągoty separatystyczne[2]. Kulminacją walki Alfrida o niezależność było sprzeciwienie się ojcu na synodzie w Whitby, gdzie sprzeciwił się Oswiu, stając się najgorętszym poplecznikiem biskupa Wilfryda, co opisał Beda w swym dziele "Historia ecclesiastica gentis Anglorum"[3]. Wcześniej niż ojciec odrzucił liturgię iroszkocką i opowiedział się po stronie obrządku łacińskiego[2]. Oswiu ostatecznie poszedł w jego ślady, jednak, aby pokazać synowi jego miejsce, odrzucił jego prośbę o zezwolenie na pielgrzymkę do Rzymu, rozkazując mu pozostanie na miejscu i zajęcie się sprawami podległego mu kraju[4]. Jest to zarazem ostatnia zachowana wzmianka o Alfridzie. Prawdopodobnie Oswiu zdecydował się w końcu odebrać mu władzę i ponownie zasiąść na tronie Deiry.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Prosopography of Anglo-Saxon England: Ealhfrith
- Beda Czcigodny Historia ecclesiastica gentis Anglorum dostępna w bibliotece cyfrowej
- Beda Czcigodny The Lives of The Holy Abbots of Weremouth and Jarrow dostępna w Medieval Sourcebook
- Barbara Yorke, Królowie i królestwa Anglii w czasach Anglosasów, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, ISBN 978-83-01-16169-9.