Przejdź do zawartości

Antoni Zawadzki (generał)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Zawadzki
Ilustracja
płk Antoni Zawadzki (przed 1920)
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

18 marca 1859
Wiedeń

Data i miejsce śmierci

24 stycznia 1928
Siary

Przebieg służby
Lata służby

18811921

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Cesarsko-królewska Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Jednostki

Dowództwo miasta Warszawy

Stanowiska

dowódca miasta

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Odznaka za 25-letnią Służbę Wojskową (Austro-Węgry) Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry)

Antoni Zawadzki, niem. Anton Zawadzki-Graßl von Rechten Ritter (ur. 18 marca 1859 w Wiedniu, zm. 24 stycznia 1928 w Siarach) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Antoni Zawadzki urodził się 18 marca 1859 roku w Wiedniu. Maturę złożył w Tarnowie po czym wstąpił do cesarskiej i królewskiej armii. W latach 1878–1881 był słuchaczem Terezjańskiej Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt. Przez kolejnych osiem lat pełnił służbę w Galicyjskim Pułku Ułanów Nr 1. W 1889 roku został przeniesiony do Pułku Huzarów Nr 4, a w 1894 roku do Pułku Ułanów Obrony Krajowej Nr 3 w Samborze[1]. Od 1904 pełnił służbę w Pułku Ułanów Obrony Krajowej Nr 4, który stacjonował w Ołomuńcu, i którego dowódcą w latach 1904–1910 był pułkownik Emil Tarłowski[2]. Po awansie na majora został w tym pułku dowódcą I dywizjonu. W 1910 roku na własną prośbę został przeniesiony w stan spoczynku. W 1914 roku został reaktywowany i wyznaczony na stanowisko komendanta stacji i etapu oraz komendy uzupełnień w Gródku Jagiellońskim. Od 1915 roku pełnił służbę w Generalnym Gubernatorstwie Wojskowym w Polsce. Początkowo, jako komendant obwodu w Lubartowie, następnie inspektor gospodarki, a od października 1917 roku komendant obwodu w Puławach.

18 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika[3]. Z dniem 30 listopada 1918 roku został przeniesiony z rezerwy personalnej do dowództwa miasta Warszawy na stanowisko dowódcy[4]. 28 czerwca 1919 roku został przeniesiony, jako oficer nadliczbowy, do 3 pułku Ułanów Śląskich z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku komendanta miasta Warszawy[5]. 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[6]. 11 czerwca 1920 roku Naczelny Wódz, na wniosek Ogólnej Komisji Weryfikacyjnej, przyznał mu tytuł generała podporucznika[7]. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu rzeczywistego generała podporucznika z prawem noszenia munduru[8]. Od 5 maja 1922 roku, po wejściu w życie ustawy z dnia 23 marca 1922 roku o podstawowych obowiązkach i prawach oficerów Wojsk Polskich, przysługiwał mu tytuł generała brygady.

26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygada[9]. Na emeryturze mieszkał w miejscowości Rokitna[10]. Zmarł 24 stycznia 1928 roku w Siarach, w gminie Sękowa[11].

Syn generała, doktor Aleksander Ostoja-Zawadzki urodzony 28 listopada 1896 roku we Lwowie, kapitan rezerwy 6 dywizjonu artylerii konnej i wicedyrektor Powszechnego Banku Kredytowego, zginął 4 grudnia 1928 roku w Warszawie, w pojedynku z Stanisławem Strumph-Wojtkiewiczem[12]. Aleksander był żonaty z Marią, córką Władysława Długosza i Kamili.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
  • porucznik (niem. Leutnant) - 1 września 1881
  • starszy porucznik (niem. Oberleutnant) - 1 listopada 1886
  • rotmistrz (niem. Rittmeister 2. Klasse) - 1 maja 1893
  • rotmistrz (niem. Rittmeister 1. Klasse) - 1 maja 1893
  • major (niem. Major) – 1 maja 1905
  • podpułkownik (niem. Oberstleutnant) – 1 maja 1909
  • pułkownik (niem. Oberst) – 1917
  • tytularny generał podporucznik - 11 czerwca 1920
  • generał podporucznik - 1 kwietnia 1921
  • generał brygady - 1922, zatwierdzony 26 października 1923

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrat Vertretenen Königreiche une Länder für 1894, Wiedeń 1894, s. 81, 428.
  2. Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrat Vertretenen Königreiche une Länder für 1911, Wiedeń 1910, s. 391, 416.
  3. Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 27 listopada 1918 roku, poz. 91.
  4. Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 7 grudnia 1918 roku, poz. 197.
  5. Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 74 z 8 lipca 1919 roku, poz. 2416.
  6. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 21 z 9 czerwca 1920 roku, poz. 547.
  7. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 23 z 23 czerwca 1920 roku, poz. 597.
  8. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 15 stycznia 1921 roku, poz. 96. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 2 kwietnia 1921 roku, poz. 430.
  9. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 738.
  10. Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1577. Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1406.
  11. „Polska Zbrojna” Nr 28 z 28 stycznia 1928 roku, s. 4.
  12. Sękowa.info - serwis turystyczno - historyczny, prezentujący cmentarze, cerkwie, kościoły oraz miejscowości gminy Sękowa. [online], sekowa.info [dostęp 2022-03-14].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
  • Roczniki Oficerskie 1923 i 1924.
  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.