Przejdź do zawartości

Blue Team

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Blue Team (włoski: Squadra Azzurra) drużyna brydżowa reprezentująca Włochy na międzynarodowych turniejach teamów. W latach 1957–1975 była niepokonana i zdobyła 13 tytułów Mistrza Świata na Bermuda Bowl i 3 tytuły Mistrzów Olimpijskich na Olimpiadach brydżowych. Twórcą i wieloletnom (niegrającym) kapitanem drużyny był Carl'Alberto Perroux prezes Włoskiej Federacji Brydżowej w latach 1952-1967.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Blue Teamu narodził się w 1956 roku na Mistrzostwach Europy w Sztokholmie[1], gdzie drużyna Carl'Alberto Perroux zajęła 1 miejsce. Następnie w 1957 roku na Bermuda Bowl w Nowym Jorku pokonała zespół USA zdobywając pierwszy tytuł Mistrza Świata. Od tego momentu wygrywała na Mistrzostwach Świata i Olimpiadach w zasadzie nieprzerwanie do 1975 roku. W ten sposób powstała „legenda” Blue Teamu. Sukcesy drużyny wynikały między innymi ze stosowania nowoczesnych, jak na owe czasy, systemów licytacyjnych: Rzymski Trefl i Neapolitański Trefl.

Właściwy Blue Team, na przestrzeni, lat tworzyło ośmiu graczy: Walter Avarelli, Giorgio Belladonna, Eugenio Chiaradia, Massimo D'Alelio, Pietro Forquet, Benito Garozzo, Camillo Pabis Ticci i Guglielmo Siniscalco[2].

  • W latach 1956–1959 drużynę tworzyły pary: Walter Avarelli – Giorgio Belladonna, Eugenio Chiaradia – Massimo D'Alelio, Pietro Forquet – Guglielmo Siniscalco. Para z Rzymu, Avarelli – Belladonna, grała Rzymskim Treflem, a pozostali gracze pochodzący z Neapolu posługiwali się Neapolitańskim Treflem.
  • W 1960 roku, na pierwszej Olimpiadzie brydżowej w Turynie, nie mogli wystąpić Massimo D'Alelio i Guglielmo Siniscalco. Drużyna grała w składzie: Walter Avarelli – Giorgio Belladonna, Eugenio Chiaradia – Pietro Forquet, Roberto Bianchi – Giancarlo Manca, zajmując 6 miejsce[3].
  • W 1961 roku Benito Garozzo zastąpił Guglielmo Siniscalco i od tego czasu grał w parze z Pietro Forquetem[4].
  • W roku 1963 Walter Avarelli z powodów zawodowych nie mógł brać udziału w MŚ i Perrox powołał do drużyny Camillo Pabis-Ticci, który chwilowo zastąpił Avarelliego[5].
  • W 1964 roku drużynę opuścił Eugenio Chiaradia, a Camillo Pabis-Ticci ponownie znalazł się w drużynie, tym razem na stałe[6]. W latach 1964–1969 Blue Team grał w składzie: Walter Avarelli – Giorgio Belladonna, Massimo D'Alelio – Camillo Pabis-Ticci, Pietro Forquet – Benito Garozzo. W 1965 roku para Forquet – Garozzo zaczęła grać systemem Blue Team Club, który był nowocześniejszą wersją Neapolitańskiego Trefla, a para D'Alelio – Pabis-Ticci systemem Arno, który z kolei był wersją Rzymskiego Trefla. Avarelli – Belladonna pozostali wierni Rzymskiemu Treflowi.
  • W latach 1970 i 1971 Blue Team nie brał udziału w MŚ. Tytuły mistrzowskie zdobyła drużyna Asów z Dallas. Belladonna i Garozzo w 1970 roku grali w Cyrku Sharifa[7], a w 1971 w drużynie Precision Club[8]. W grudniu 1971 roku odbył się Mecz Stulecia: Blue Team kontra Asy z Dallas. Niegrającym kapitanem drużyny Blue Teamu była Catherine Wei. Cała drużyna grała systemem Precision Club, a dokładnie wersją systemu zmodyfikowaną przez Belladonnę i Garozzo. Mecz wygrał Blue Team w stosunku 338 do 254 IMP[9].
  • W 1972 roku Blue Teamu ponownie zdobył tytuł Mistrza Świata, ale jednocześnie był to ostatni występ drużyny w jej pełnym składzie. Wszyscy grali systemem Precision Club.

W 1976 roku prymat drużyny włoskiej został przerwany. Tytuł Mistrza Olimpijskiego zdobyła Brazylia[11], a tytuł Mistrza Świata gracze Ameryki Północnej[12].

Tytuły Mistrzów Świata

[edytuj | edytuj kod]
  • 1957, Nowy Jork      (Walter Avarelli, Giorgio Belladonna, Eugenio Chiaradia, Massimo D'Alelio, Pietro Forquet, Guglielmo Siniscalco, NPC Carl'Alberto Perroux).
  • 1958, Como    (Walter Avarelli, Giorgio Belladonna, Eugenio Chiaradia, Massimo D'Alelio, Pietro Forquet, Guglielmo Siniscalco, NPC Carl'Alberto Perroux).
  • 1959, Nowy Jork      (Walter Avarelli, Giorgio Belladonna, Eugenio Chiaradia, Massimo D'Alelio, Pietro Forquet, Guglielmo Siniscalco, NPC Carl'Alberto Perroux).
  • 1961, Buenos Aires      (Walter Avarelli, Giorgio Belladonna, Eugenio Chiaradia, Massimo D'Alelio, Pietro Forquet, Guglielmo Siniscalco, NPC Carl'Alberto Perroux).
  • 1962, Nowy Jork      (Walter Avarelli, Giorgio Belladonna, Eugenio Chiaradia, Massimo D'Alelio, Pietro Forquet, Guglielmo Siniscalco, NPC Carl'Alberto Perroux).
  • 1963, St. Vincent      (Giorgio Belladonna, Eugenio Chiaradia, Massimo D'Alelio, Pietro Forquet, Benito Garozzo, Camillo Pabis-Ticci, NPC Carl'Alberto Perroux).
  • 1965, Buenos Aires      (Walter Avarelli, Giorgio Belladonna, Massimo D'Alelio, Pietro Forquet, Benito Garozzo, Camillo Pabis-Ticci, NPC Carl'Alberto Perroux).
  • 1966, St. Vincent      (Walter Avarelli, Giorgio Belladonna, Massimo D'Alelio, Pietro Forquet, Benito Garozzo, Camillo Pabis-Ticci, NPC Carl'Alberto Perroux).
  • 1967, Miami Beach      (Walter Avarelli, Giorgio Belladonna, Massimo D'Alelio, Pietro Forquet, Benito Garozzo, Camillo Pabis-Ticci, NPC Guido Barbone).
  • 1969, Rio de Janeiro      (Walter Avarelli, Giorgio Belladonna, Massimo D'Alelio, Pietro Forquet, Benito Garozzo, Camillo Pabis-Ticci, NPC Angelo Tracanella).
  • 1973, Guarujá      (Giorgio Belladonna, Benito Bianchi, Pietro Forquet, Giuseppe Garabello, Benito Garozzo, Vito Pittala, NPC Sandro Salvetti).
  • 1974, Wenecja      (Giorgio Belladonna, Benito Bianchi, Dano De Falco, Pietro Forquet, Arturo Franco, Benito Garozzo, NPC Sandro Salvetti).
  • 1975, Southampton      (Giorgio Belladonna, Gianfranco Facchini, Arturo Franco, Benito Garozzo, Vito Pittala, Sergio Zucchelli, NPC Sandro Salvetti).
  • 1964, Nowy Jork      (Walter Avarelli, Giorgio Belladonna, Massimo D'Alelio, Pietro Forquet, Benito Garozzo, Camillo Pabis-Ticci, NPC Carl'Alberto Perroux).
  • 1968, Deauville      (Walter Avarelli, Giorgio Belladonna, Massimo D'Alelio, Pietro Forquet, Benito Garozzo, Camillo Pabis-Ticci, NPC Angelo Tracanella).
  • 1972, Miami Beach      (Walter Avarelli, Giorgio Belladonna, Massimo D'Alelio, Pietro Forquet, Benito Garozzo, Camillo Pabis-Ticci, NPC Umberto Barsotti).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Il Blue Team nella storia del bridge, Carl'Alberto Perroux (U. Mursia & C., 1960) s. 75
  2. Enciclopedia Italiana del Bridge, Guido Barbone (Mursia, 1986) s. 76
  3. Enciclopedia Italiana del Bridge, Guido Barbone (Mursia, 1986) s. 778
  4. Il Blue Team nella storia del bridge. Nowe wydanie całkowicie zmienione i rozszerzone, Carl'Alberto Perroux (Mursia, 1973) s. 167
  5. Il Blue Team nella storia del bridge. Nowe wydanie całkowicie zmienione i rozszerzone, Carl'Alberto Perroux (Mursia, 1973) s. 202
  6. Il Blue Team nella storia del bridge. Nowe wydanie całkowicie zmienione i rozszerzone, Carl'Alberto Perroux (Mursia, 1973) s. 254
  7. Encyklopedia Brydża, Bogumił Seifert (Wydawnictwo Naukowe PWN Sp. z o.o., 1996) s. 674
  8. Miesięcznik Brydż, 9/1971 s. 7
  9. Miesięcznik Brydż, 3/1972, s. 15
  10. Gioca con il Blue Team. 150 smazzate giocate dal vero. Pietro Forquet (Mursia, 1980) s. 481-485
  11. Encyklopedia Brydża, Bogumił Seifert (Wydawnictwo Naukowe PWN Sp. z o.o., 1996) s. 1105
  12. Encyklopedia Brydża, Bogumił Seifert (Wydawnictwo Naukowe PWN Sp. z o.o., 1996) s. 1113