Digambarowie

Digambarowie (dewanagari: दिगंबर) – jeden z dwóch głównych (obok śwetambarów) kierunków w łonie dźinizmu.

Etymologia

W sanskrycie słowo digambar (दिगंबर) oznacza dosłownie odzianego w sferę nieba, odzianego w przestwór i odnosi się do tego, iż digambarowie chodzili zupełnie nago w odróżnieniu od śwetambarów, którzy ubierali się na biało. Jednak obecnie również i digambarowie używają ubrań (dawny zwyczaj pozostał tylko w obrębie niektórych klasztorów).

Doktryna

Podział na digambarów i śwetambarów zaistniał prawdopodobnie już w czasach Mahawiry, gdyż śwetambarowie nie przyjęli wszystkich jego reform. Rozłam nasilił się w II wieku n.e., jednak jeszcze do XI wieku istniały wspólne świątynie obu odłamów. Pozycja kobiet jest gorsza niż w rywalizującej grupie: zaprzecza się możliwości osiągnięcia przez nie mokszy zanim nie narodzą się jako mężczyźni, nie mogą także zostać mniszkami. W odróżnieniu od śwetambarów nie mają kanonu świętych pism- twierdzą iż kanon dźinijski zaginął.

Przedstawiciele szkoły i ich dzieła

• Bhadrabahu (zm. 318 p.n.e.) - założyciel nurtu.

Kalpasutra,

Niryukti,

Dristivada.

• Samantabhadra (VI w n.e.),

Aptamimansa,

• Pudżjapada (ok. X–XI w n.e.),
• Nemiczandra (ok. X–XI w n.e.),
• Dewanandin,
• Akalanka (ok. VIII w n.e.),

Asztasati.