Dolichocefalia
Dolichocefalia, długogłowie (gr. dolichós długi + kephalḗ głowa) – termin antropometryczny, cecha anatomiczna głowy (lub czaszki) zwierząt, charakteryzująca się wskaźnikiem głowowym w zakresie 60–76. Głowa takiego zwierzęcia ma o wiele większy wymiar przednio-tylny niż boczny[1][2][3].
Wśród zwierząt dolichocefalią charakteryzują się np. charty borzoje. Wśród ludzi czaszka dolichocefaliczna jest obecnie charakterystyczna zwłaszcza dla Buszmenów i rdzennych Australijczyków[1][3].
Choroba
[edytuj | edytuj kod]| Dolichocephalia | |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 | |
|---|---|
Nazwą tą określa się również wrodzone zaburzenie budowy czaszki. Występuje m.in. w takich chorobach i zespołach jak:
- homocystynuria
- zespół Blooma
- zespół Crouzona
- zespół delecji 22q13.3
- zespół Edwardsa
- zespół krętości tętnic
- zespół Lujana-Frynsa
- zespół Marfana
- zespół pierścieniowego chromosomu 18
- zespół Pradera-Williego
- zespół Sotosa
- zespół Yunisa-Varona
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b dolichocefalia, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2013-01-30].
- ↑ Dolichocefalia. WIEM, darmowa encyklopedia. [dostęp 2013-01-30]. (pol.).
- ↑ a b Słownik tematyczny. Biologia, cz. 2, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 32, ISBN 978-83-01-16530-7.
